«Դեյվիսոն-Ջերմերի փորձ»–ի խմբագրումների տարբերություն

== Նկարագրությունը ==

[[Պատկեր:Davisson and Germer.jpg|thumb|Դեյվիսոնը և Ջերմերը]]

Դեյվիսոնի և Ջերմերի իրական նպատակը [[նիկել]]ի մակերևույթի ուսումնասիրությունն էր: Մոնոքրոմատիկ դանդաղ էլեկտրոնների փունջը ուղղելով նիկելի միաբյուրեղի թիրախին՝ անհրաժեշտ էր դիտարկել էլեկտրոնների ցրման անկյունները: Նույնիսկ լավ հղկված, ողորկ բյուրեղի մակերևույթը չափազանց խորդուբորդ է էլեկտրոնների համար, և սպասվում էր, որ անդրադարձումը պիտի լինի խիստ ցրված<ref name="Hugh D. Young 2004">Hugh D. Young, Roger A. Freedman: ''University Physics, Ed. 11.'' Pearson Education, Addison Wesley, San Francisco 2004, 0-321-20469-7, S. 1493-1494.</ref>:

 

Օդի մոլեկուլների հետ բախումից խուսափելու համար սարքավորումը տեղավորվում է վակուումային խցիկում: Փորձում չափվել է ցրված էլեկտրոնային փնջի ինտենսիվության կախումը ցրման <math>\ 0<\theta<90^o,</math> անկյունից, <math>\ 0<\varphi<360^o</math> ազիմուտային անկյունից, փնջում էլեկտրոնների <math>\ \upsilon</math> արագությունից: Փորձերը ցույց տվեցին, որ անկյունների և արագությունների տարբեր արժեքների դեպքում անդրադարձված փնջերում դիտվում են ինտենսիվության մաքսիմումներ և մինիմումներ:

 

 

Ցրված էլեկտրոնների քանակը չափող դետեկտորը գրանցում է միայն առաձգական ցրումները:

Փորձի ընթացքում միջադեպի հետևանքով օդ թափանցեց վակուումային խցիկ, ինչի հետևանքով նիկելի մակերևույթին օքսիդի թաղանթ առաջացավ: Այն հեռացնելու համար Դեյվիսոնը և Ջերմերը նմուշը տաքացրեցին բարձրջերմաստիճանային հնոցում, առանց իմանալու, որ դրա հետևանքով մինչ այդ բազմաբյուրեղային նիկելային կառուցվածքը վերածվելու է մեծ միաբյուրեղի<ref name="Hugh D. Young 2004"/>: Երբ փորձը նորից սկսեցին, էլեկտրոնները բախվեցին նիկելի մակերևույթի [[ատոմ]]ների հետ, որոնք առաջացել էին նիկելի բյուրեղի ներսի բյուրեղային հարթություններից: Նման բյուրեղային կառուցվածքը կարող է ծառայել որպես առնում եռաչափ դիֆրակցիայի ցանց:

 

Անդրադարձման առավելագույն անկյունը տրվում է [[Բրեգի օրենք]]ով՝