Հարաբերականության ընդհանուր տեսությունը ևս գրավիտացիայի տեսության համար վերջնական չէ, քանի որ բավարար չափով չի նկարագրում գրավիտացիոն երևույթները [[քվանտային մեխանիկա|քվանտային]] մասշտաբներում ([[Պլանկի երկարություն|Պլանկի երկարության]] կարգի հեռավորությունների վրա, շուրջ 1,6{{e|−35}} [[մետր|մ]]): .Ձգողականության քվանտային տեսության կառուցումը ժամանակակից ֆիզիկայի կարևորագույն խնդիրներից է:
Քվանտային ձգողականության տեսանկյունից, գրավիտացիոն փոխազդեցությունը իրականացվում է փոխազդող մարմինների միջև [[Վիրտուալ մասնիկներ|վիրտուալ]] [[գրավիտոն]]ների փոխանակության միջոցով: Ըստ [[Անորոշությունների սկզբունք|անորոշությունների սկզբունքի]], վիրտուալ գրավիտոնի էներգիան հակադարձ համեմատական է իր գոյության ժամանակահատվածին՝ մի մարմնից մողմիցկողմից ճառագայթվելուճառագայթվելուց և մինչև մյուս մարմնի կողիմցկողմից կլանվելու ընթացքումկլանվելը: Գոյության ժամանակը ուղիղ համեմատական է մարմինների միջև եղած հեռավորությանը: Այսպիսով, փոքր հեռավորությունների վրա փոխազդող մարմինները կարող են փոխանակվել ալիքի կարճ և երկար երկարություններով[[ալիքային երկարություն]] ունեցող գիավիտոններովգրավիտոններով, իսկ մեծ հեռավորությունների վրա՝ միայն երկարալիք գրավիտոններով: Այս դատողություններից կարելի է ստանալ նյուտոնյանի պոտենցիալի՝ հեռավորությունից հակադարձ համեմատականության օրենքը: Նմանությունը Նյուտոնի օրենքի և [[Կուլոնի օրենք|Կուլոնի օրենքի]] միջև բացատրվում է նրանով, որ գրավիտոնի [[զանգված]]ը, ինչպես և [[ֆոտոն]]ի զանգվածը, հավասար է զրոյի<ref>''Фриш Д., Торндайк А.'' Элементарные частицы. — М.: Атомиздат, 1966. — С. 98.</ref><ref>Окунь Л. Б. Элементарное введение в физику элементарных частиц. — М.: ФИЗМАТЛИТ, 2009. — С. 105. — ISBN 978-5-9221-1070-9</ref>:
