«Յուլիան Տուվիմ»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[Պատկեր:Julian Tuwim.jpg|մինի|աջից]]

 

Վաղ շրջանի գործերին բնորոշ է լավատեսական աշխարհընկալումը («Հետամտում եմ աստծուն», 1918, «Պարող Սոկրատեսը», 1920, «Յոթերորդ աշունը», 1922)։ Տուվիմը ժողովրդականացրել է պոեզիան՝ նրա մեջ մտցնելով փողոցի խոսակցական և նոր՝ քաղաքաբնակ հերոսի լեզուն։ 20-ական թթ․ 2-րդ կեսից Տուվիմի ստեղծագործության մեջ գերիշխել է պարզ ու ներդաշնակ բանաստեղծության ձգտումը («Բառերն արյան մեջ», 1926, «Սաղարթավոր անտառը», 1929, «Գնչուական աստվածաշունչ․․․», 1933, «Բոցավառվող էություն», 1936, ժողովածուներ)։

30-ական թթ․ հանդես է եկել ի պաշտպանություն հումանիստական ու մշակութային արժեքների, որոնց սպառնում էր [[ֆաշիզմ]]ը։ «Պարահանդես օպերայում» (1936, հրատարակվել է 1946թ.) երգիծական պոեմը մերկացնում է լեհ կառավարող հանցախմբին։

 

 

1946-ին վերադարձել է Լեհաստան, հրատարակել «Նոր բանաստեղծություններից» (1953) շարքը, որը երգում է ժողովրդական Լեհաստանի նվաճումները, լեհական և սովետական ժողովուրդների բարեկամությունը։