«Լևոն Խաչիկյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

| ԱԱՀ = ''Լևոն Խաչիկյան''

| պատկեր = Xachikian levon.jpg

| ծննդյան օր = [[մայիսի 1]], [[1918]]

'''Խաչիկյան Լևոն Ստեփանի''' (ծն. [[մայիսի 1]], [[1918]], [[Երևան]] - [[մարտի 12]], [[1982]], [[Երևան]]), հայ սովետական պատմաբան, բանասեր-աղբյուրագետ։ Պատմական. գիտությունների [[դոկտոր]] ([[1962]]), [[պրոֆեսոր]] ([[1966]]), գիտության վաստակավոր գործիչ ([[1968]]), ՀՍՍՀ ԴԱ ակադեմիկոս ([[1971]])։

Լևոն Ստեփանի Խաչիկյանը ծնվել է [[1918]] թ մայիսի 1-ին [[Երևան]]ում։ Նրա հայրը [[Հայաստանի Դեմոկրատական Հանրապետություն|Առաջին հանրապետության]] տարիներին պատասխանատու պաշտոն է զբաղեցրել, ուստի [[Խորհրդային կարգերի հաստատումը Հայաստանում|Խորհրդային կարգեր]] հաստատվելուց հետո բանտարկվեց, և ազատություն ստացավ Փետրվարյան հեղաշրջման արդյունքում։ Այնուհետև նա անցնում է [[Իրան]], ապա համաներումից հետո վերադառնում Երևան։ Նման մարդկանց և նրանց զավակների առաջ ստեղծվում էին արհեստական մեծ ու փոքր արգելքներ։

[[1935]] թվականին Լ. Խաչիկյանը ավարտում է [[Խաչատուր Աբովյան|Խ. Աբովյանի]] անվան միջնակարգ դպրոցը, իսկ [[1940]] թվականին [[Երևանի պետական համալսարան]]ի պատմության ֆակուլտետը։ [[1939]] թվականին [[Մատենադարան]]ը տեղափոխվել էր Երևան, և նրան կից ստեղծվել էր ասպիրանտուրա։ Լ. Խաչիկյանը եղել է [[Մատենադարան]]ի առաջին ասպիրանտներից՝ [[Հակոբ Մանանդյան]]ի ղեկավարությամբ։ [[1940]]-[[1944]] թթ. որպես մատենագետ աշխատանքի է անցնում Մատենադարանում։ [[1944]] թվականին դառնում է ձեռագրատան վարիչ։ 1945 թ պաշտպանում է «Եղիշեի Արարածոց մեկնութիւնը» ատենախոսությունը և ստանում պատմական գիտությունների թեկնածուի գիտական աստիճան։ [[1949]]—[[1954]] թթվականին աշխատել է ՀՍՍՀ ԳԱ պատմության ինստիտուտում և Երևանի Մեսրոպ Մաշտոցի անվան Մատենադարանում։ [[1951]]-[[1954]] թթ Լ. Խաչիկյանը դառնում է ՀՍՍՀ ԳԱ պատմության ինստիտուտի ավագ գիտաշխատող, ապա՝ Հրապարակումների բաժնի վարիչ։

[[1954]] թ. Լևոն Խաչիկյանը՝ 36 տարեկան հասակում, դառնում է [[Մատենադարան]]ի տնօրեն, և մինչև կյանքի վերջը ղեկավարում այն։ Լ. Խաչիկյանի օրոք Մատենադարանի կյանքում տեղին են ունենում հսկայական փոփոխություններ։ Մատենադարանը գրադարանային տիպի հիմնարկությունից դառնում է գիտահետազոտական ինստիտուտ, տեղափոխվում է նոր շինություն, ստեղծվում են գիտական բաժիններ, ավելանում է գիտաշխատողների քանակը։

[[1963]] թ. Լ. Խաչիկյանը ընտրվեց Հայաստանի գիտությունների ակադեմիայի թղթակից անդամ, իսկ [[1971]] թ.՝ իսկական անդամ։ [[1964]]-[[1982]] թթ. Խաչիկյանը ընտրվում է Սփյուռքահայության հետ մշակութային կապի կոմիտեի նախագահության անդամ։ [[1967]] թ. ընտրվել է Երևանի քաղաքային խորհրդի պատգամավոր։ [[1969]] թ. Լ. Խաչիկյանն արժանանում է [[Մեսրոպ Մաշտոց|Մ. Մաշտոցի]] անվան մրցանակի՝ «ԺԵ. Դարի հայերէն ձեռագրերի յիշատակարաններ» եռահատոր հրատարակության համար։ Այս աշխատության առաջին հատորի համար Լ. Խաչիկյանին շնորհվում է պատմական գիտությունների դոկտորի աստիճան։

1974-1982 թթ Լ. Խաչիկյանը եղել է Հայկական սովետական հանրագիտարանի խմբագրական խորհրդի անդամ, հայ ժողովրդի հին և միջին դարերի պատմության գիտաճյուղի խորհրդի նախագահ։ Խաչիկյանը «Հայ ժողովրդի պատմություն» բազմահատորյակի խմբագրական կոլեգիայի և ՀՍՀ խմբագրական կոլեգիայի անդամ է, Մաշտոցյան մրցանակի առաջին դափնեկիրը ([[1969]])։ [[1978]] թվականին ծննդյան 60-ամյակի առիթով և պատմագիտության ասպարեզում ունեցած վաստակի համար պարգևատրվել է «Ժողովուրդների բարեկամության» շքանշանով։ Լ. Խաչիկյանի նախաձեռնությամբ Մատենադարանում ստեղծվել էր «Տնտեսական պատմության վավերագրեր» հայագիտական նոր մատենաշար։ Մատենադարանի գիտական խորհրդի որոշմամբ մատենաշարը սկսվեց «Հաշվետումարով», որը ներածական ընդարձակ և հանգամանալից ուսումնասիրությամբ, օտար բառերի հարուստ բառարանով լույս տեսավ [[1984]] թ-ին։

Լևոն Խաչիկյանը մահացել է [[1982]] թ [[մարտի 12]]-ին՝ [[Երևան]]ում։ Նրան հետմահու շնորհվել է ՀՍՍՀ պետական մրցանակ՝ «Հայ ժողովրդի պատմություն» ութհատորյակի պատրաստմանը մասնակցելու համար։