Վիքիպեդիա

Մասնակից:Arpiatou/Ավազարկղ

Կանաչ քաղաքականությունը կամ էկոքաղաքականությունը քաղաքական գաղափարախոսություն է, որը նպատակաուղղված է խթանել էկոլոգիապես կայուն հասարակություն, որը հաճախ, բայց ոչ միշտ, արմատավորված է բնապահպանության, բռնության մերժման, սոցիալական արդարության և շարքային քաղաքացիների ժողովրդավարությանը:[1][2] Այն սկսեց ձևավորվել արևմտյան աշխարհում 1970-ականներին. այդ ժամանակից ի վեր կանաչ կուսակցությունները զարգացել և հաստատվել են աշխարհի շատ երկրներում և որոշակի ընտրական հաջողությունների են հասել:

Կանաչ քաղաքական տերմինն ի սկզբանե օգտագործվել է որպես ՝ die Grünen (գերմաներենից թարգմանաբար նշանակում է «կանաչներ»՝[3][4] կապված 1970-ականների վերջին ձևավորված կանաչների կուսակցության հետ։[5] “Քաղաքական էկոլոգիա” տերմինը երբեմն օգտագործվում է ակադեմիական շրջանակներում, սակայն այն ներկայացվում է որպես ուսումնասիրության միջճյուղային ոլորտ, քանի որ ակադեմիական գիտաճյուղն առաջարկում է լայնածավալ ուսումնասիրություններ՝ ներգրավելով  էկոլոգիական հասարակական գիտությունները քաղաքական տնտեսության հետ միասին այնպիսի թեմաների շրջանակներում, ինչպիսիք են դեգրադացումն(անկումը) ու կղզիացումը, բնապահպանական հակամարտությունը, պահպանողականությունը և վերահսկողությունը, բնապահպանական ինքնությունները և սոցիալական շարժումները։[6][7]

Կանաչ քաղաքականության կողմնակիցները ՝ բնապահպանական, ֆեմինիստական և խաղաղության շարժումներ ղեկավարողների հետ  բազմաթիվ գաղափարներ են կիսում: Բացի ժողովրդավարությունից և էկոլոգիական խնդիրներից՝ կանաչ քաղաքականությունը մտահոգված է քաղաքացիական ազատություններով, սոցիալական արդարությամբ, բռնության մերժմամբ՝ երբեմն նաև տեղական շահերի տարբերակով, ինչպես նաև հակված է  սոցիալական առաջադիմությանը օժանդակելուն։[8] Կանաչների կուսակցության ծրագրերը քաղաքական ոլորտում հիմնականում ձախակողմյան են համարվում: Կանաչ գաղափարախոսությունը կապվում է այլ էկոկենտրոն քաղաքական գաղափարախոսությունների հետ, ներառյալ էկոֆեմինիզմը, էկո-սոցիալիզմը և կանաչ անարխիզմը:[9] Քանի որ ձախակողմյան կանաչ քաղաքական փիլիսոփայությունը զարգանում էր, աջ թևում նույնպես առաջացան առանձին հակադիր շարժումներ, որոնք էկոլոգիական բաղադրիչներ էին ներառում՝ ինչպիսիք են էկոկապիտալիզմը և կանաչ պահպանողականությունը:

Պատմություն խմբագրել

Influences խմբագրել

Կանաչ քաղաքականության կողմնակիցները հակված են  այն ավելի բարձր աշխարհայացքի մաս համարել և ոչ թե պարզապես քաղաքական գաղափարախոսություն: Կանաչ քաղաքականությունը կառուցում է իր բարոյագիտական դիրքորոշումը տարբեր աղբյուրների հիման վրա՝ բնիկ ժողովուրդների արժեքներից մինչև Մահաթմա Գանդիի, Բարուխ Սպինոզայի և Յակոբ ֆոն Ուեքսկյուլի բարոյագիտությունը:Այս մարդիկ ազդեցին կանաչ մտքի վրա՝ նախատեսվող յոթերերդ սերնդի աջակցությամբ, ինչպես նաև ազդեցին բարոյական ընտրություն կատարելու յուրաքանչյուր անհատի անձնական պատասխանատվության վրա։

Բնության վրա մարդու գործողությունների անբարենպաստ հետևանքների անհանգստությունը նախորդում է բնապահպանության ժամանակակից հայեցակարգին: Հին Հռոմից և Չինաստանից հեռու գտնվող սոցիալական մեկնաբանները դժգոհում էին օդի, ջրի և աղմուկի աղտոտվածությունից:[10]

Մինչև լուսավորչական մտածողները բնապահպանության փիլսիոփայական արմատներն են համարվում նախ Ռուսոն՝ Ֆրանսիայում ապա ավելի ուշ հեղինակ ու բանգետ Թորոն ՝ Ամերիկայում։[11] Հատուկ ուղվածության բնապահպանությունը սկիզբ է առել 19-րդ դարի վերջին Եվրոպայում և Միացյալ Նահանգներում՝ որպես արձագանք Արդյունաբերական հեղափոխությանը, որը շեշտը դնում է անզուսպ տնտեսական ընդարձակման վրա։[12]

«Կանաչ քաղաքականությունը» սկսվեց որպես պահպանողականության և պահպանման շարժում, դրանցից մեկն էր Սիերրա Ակումբը, որը հիմնադրվել է Սան Ֆրանցիսկոյում 1892 թվականին:

Այսօր կանաչ կուսակցություններ կազմող  ձախակողմյան-կանաչ կողմանկիցները տերմինաբանությունը  ստեղծում  են էկոլոգիա գիտությունից, իսկ քաղաքականությունը՝ բնապահպանությունից, խորը էկոլոգիայից, ֆեմինիզմից, պացիֆիզմից, անարխիզմից, ազատական սոցիալիզմից[13], ազատական պոզիբիլիզմից, սոցիալական դեմոկրատիայից, էկո-սոցիալիզմից և /կամ սոցիալական էկոլոգիայից կամ կանաչ ազատականությունից։ 1970-ական թվականներին, երբ այս շարժումների ազդեցությունը մեծացավ, կանաչ քաղաքականությունը թափ առավ որպես նոր փիլիսոփայություն և կլանեց նախորդների նպատակները: Կանաչների կուսակցություն քաղաքական շարժումը չպետք է շփոթել այն անհերքելի փաստի հետ, որ  ծայրահեղ աջերի և ֆաշիստական որոշ կուսակցությունների ազգայնականությունը երբեմն կապված է կանաչ քաղաքականության մի տեսակի հետ, որը ըստ շատ քիչ հեղինակների՝  առաջ է քաշում բնապահպանությունը՝ որպես «հայրենիքի» հպարտության ձև։[14][15][16]

Վաղ զարգացումները խմբագրել

Հոլանդական Kabouters խումբը 1970 թվականի հունիսին  Ամստերդամի Gemeenteraad-ի (Քաղաքային խորհուրդ) 45 տեղերից 5-ը շահեց, ինչպես նաև երկուական տեղ Հաագայի և Լևվարդենի խորհուրդներում և մեկական տեղ Առնհեմում, Ալկմարում և Լեյդենում:  Kabouters-ը Պրովոյի բնապահպանական “Սպիտակ Պլանների” արդյունքն էին, և նրանք առաջարկեցին «Groene Plannen»-ը («Կանաչ պլաններ»):[17]

 
Մարդիկ հավաքվում են <<Արժեքներ>> կուսակցության շուրջ, որը համարվում է աշխարհում ազգային մակարդակով առաջին բնապահպանական կուսակցությունը։Նամբասա, 1979 թ․։

Առաջին քաղաքական կուսակցությունը հիմնադրվել է Ավստրիայում 1972 թվականի մարտին, ստեղծվել է բնապահպանական հիմնախնդիրների իր դրդապատճառով, այն է՝ անտառահատումների և ջրամբարի ստեղծման դեմ պայքարը, որը կվնասեր Փեդեր լիճը․թեև նահանգային ընտրություններում հավաքեց երեք տոկոս ձայն, այն ոգեշնչման աղբյուր դարձավ ամբողջ աշխարհում՝ Կանաչների կուսակցություն ստեղծելու համար։[18] 1972թ. մայիսին Վելինգթոնի Վիկտորիա համալսարանում կայացած ժողովում երևան եկավ “Արժեքների կուսակցությունը”,  աշխարհի առաջին կանաչ կուսակցություննը, որը մրցում է՝ Խորհրդարանում տեղ զբաղեցնելու համար:[19] 1972 թվականի նոյեմբերին Մեծ Բրիտանիայում ստեղծվեց Եվրոպայի առաջին կանաչ կուսակցությունը՝ «ԺՈՂՈՎՈՒՐԴ» անունով։[20]

Գերմանական Կանաչների կուսակցությունը Եվրոպայում առաջին Կանաչների կուսակցությունը չէր, որն ուներ անդամներ ազգային կարգով ընտրված, բայց տպավորությունը հակառակն էր, քանի որ  արժանացել էին լրատվամիջոցների ահռելի ուշադրությունը , իսկ գերմանական Կանաչները 1980 թվականի դաշնային ընտրություններում պայքարեցին՝ իրենց առաջին ազգային ընտրությունների համար։ Նրանք սկսեցին հանդես գալ որպես քաղաքացիակն խմբերի և քաղաքական քարորզարշավների ժամանակավոր դաշինքներ, որոնք միասին հասկացան, որ իրենց շահերը բոլորի կողմից ընդունված կուսակցությունների կողմից չեն արտահայտվում։ 1979թ. Եվրոպական ընտրություններում անզիջում պայքարից հետո նրանք անցկացրին համաժողով, որում բացահայտվեց Կանաչների կուսակցության Չորս Հենասյուները, որտեղ Նախնական դաշինքի բոլոր խմբերը կարող էին համաձայնության գալ՝ հիմնվելով կուսակցության ընդհանուր դրդապատճառների վրա՝ եռակցելով այս խմբերը որպես մեկ կուսակցություն: Դրույթների այս հայտարարությունն այն ժամանակվանից կիրառվել է աշխարհի շատ Կանաչ կուսակցությունների կողմից: Հենց այս կուսակցությունն առաջին անգամ ստեղծեց «Կանաչ» տերմինը (գերմաներեն «Grün») և ընդունեց արևածաղկը որպես խորհրդանիշ: «Կանաչ» տերմինը ստեղծել  է Գերմանիայի Կանաչների կուսակցության հիմնադիրներից մեկը՝ Պետրա Քելլին, այն բանից հետո երբ նա այցելեց Ավստրալիա և տեսավ Շինարարության Բանվոր դասկարգի ֆեդերացիայի գործողությունները և գործադուլի կանաչ ակցիաները:[21] 1983 թվականի դաշնային ընտրություններում Կանաչները Բունդեսթագում շահեցին 27 տեղ։

Հետագա զարգացումները խմբագրել

Կանադական առաջին ներխուժումը դեպի կանաչ քաղաքականություն տեղի ունեցավ Մարիթիմում, երբ 11 անկախ թեկնածուներ (ներառյալ մեկը Մոնրեալում և մեկը Տորոնտոյում) մասնակցեցին 1980-ի դաշնային ընտրություններին՝ “Փոքր կուսակցության” անվան տակ։ Ոգեշնչված Շումախերի «Փոքրը գեղեցիկ է» կարգախոսով՝ “Փոքր կուսակցության” թեկնածուները առաջադրվեցին  այդ ընտրություններում՝ հստակեցված նպատակով՝ առաջ քաշել հակամիջուկային ոլորտը։ Այն  որպես պաշտոնական կուսակցություն գրանցված չէր, սակայն իրենց  ջանքերի շնորհիվ որոշ մասնակիցներ շարունակեցին  և ստեղծեցին Կանադայի Կանաչների կուսակցությունը 1983 թվականին (այդ տարի ստեղծվեցին նաև Օնտարիոյի Կանաչները և Բրիտանական Կոլումբիայի Կանաչները)։ Կանադայի Կանաչների կուսակցության նախկին ղեկավար Էլիզաբեթ Մեյը  “Փոքր կուսակցության” սադրիչն ու թեկնածուներից մեկն է եղել, և նա ի վերջո 2011 թվականին Կանադայի դաշնային ընտրություններում ընտրվել է Կանաչների կուսակցության անդամ։[22]

Ֆինլանդիայում Կանաչների Լիգան դարձավ առաջին եվրոպական Կանաչների կուսակցությունը, որը 1995 թվականին կազմեց պետական մակարդակով Մինիստրների Կաբինետ: Հետևեցին գերմանական կանաչները՝ 1998-ից 2005 թվականներին կառավարման համակարգ ձևավորելով Գերմանիայի Սոցիալ-դեմոկրատական կուսակցության («Կարմիր-կանաչ դաշինք») հետ։ 2001 թվականին նրանք դաշինք կնքեցին. վերջ դնել Գերմանիայում միջուկային էներգիայի հույսին մնալուն և համաձայնեցին մնալ կոալիցիայում նաև 2001 թվականի աֆղանական պատերազմի ժամանակ և աջակցել Գերմանիայի կանցլեր Գերհարդ Շրյոդերի կառավարությանը։ Սա նրանց հակամարտության մեջ մտցրեց  աշխարհի շատ Կանաչների հետ, բայց ցույց տվեց, որ նրանք ունակ են դժվար քաղաքական փոխզիջումների:

Ինդուլիս Էմիսը Լատվիայի վարչապետն էր տասը ամիս՝ 2004 թվականին, և, լինելով Լատվիայի Կանաչների կուսակցության առաջնորդ՝ Կանաչներ գյուղատնտեսների  , սկանդինավյան ագրարային կուսակցության և Կանաչների կուսակցության դաշնակից այդ ամենը դարձրեց նրան ամբողջ աշխարհի պատմության մեջ առաջին կանաչ քաղաքական գործիչը, որը ղեկավարել է երկիրը։ 2015 թվականին Էմսիսի կուսակից գործընկեր Ռայմոնդս Վեյոնիսը Լատվիայի խորհրդարանի կողմից ընտրվել է Լատվիայի նախագահ։ Վեջոնիս դարձավ աշխարհի առաջին կանաչ պետության ղեկավարը։

Գերմանիայի՝ 2011 թվականի Բադեն-Վյուրտեմբերգ նահանգային ընտրություններում՝ զբաղեցնելով երկրորդ տեղը Կանաչների կուսակցությունը դարձավ սոցիալ-դեմոկրատների հետ կոալիցիայի առաջնորդը։ 2016 թվականի հաջորդ նահանգային ընտրություններում Կանաչների կուսակցությունը առաջին անգամ դարձավ ամենաուժեղ կուսակցությունը գերմանական Լանդտագում:

2016 թվականին Ավստրիական Կանաչների նախկին առաջնորդ (1997-ից 2008 թվականներին) Ալեքսանդր Վան դեր Բելենը, պաշտոնապես իրեն հայտարարելով ինքնիշխան, հաղթանակ տարավ 2016 թվականի Ավստրիայի նախագահական ընտրություններում՝ ինքն իրեն դարձնելով  երկրորդ Կանաչ պետության ղեկավարն ամբողջ աշխարհում և առաջինը, որն ուղղակիորեն ընտրվեց ժողովրդի կողմից։ Ընտրությունների առաջին փուլում Վան դեր Բելենը զբաղեցրել է երկրորդ տեղը՝ հավաքելով ձայների 21,3%-ը, ինչը Ավստրիայի կանաչների պատմության մեջ լավագույն արդյունքն է։ Երկրորդ փուլի վերջում նա հաղթեց ծայրահեղ աջթևյան Ազատություն կուսակցության ներկայացուցիչ Նորբերտ Հոֆերին՝ հավաքելով ձայների 53,8%-ը՝  դառնալով Ավստրիայի առաջին նախագահը, որին չաջակցեցին ո՛չ Ժողովրդական կուսակցությունը, ո՛չ Սոցիալ-դեմոկրատական կուսակցությունը:

Հիմնական դրույթներ խմբագրել

 
The four green pillars

Ըստ Դերեկ Ուոլի՝ բրիտանական կանաչների ականավոր կողմնակից,  հետևյալ չորս հիմնասյուներ սահմանում են կանաչ քաղաքականությունը:[1]

19841984-ին ԱՄՆ-ում համանմանության Կանաչ կոմիտեներն ընդլայնեցին Չորս հենսյուները՝ դարձնելով տասը հիմնական արժեքեհամակարգեր, որոնք հետագայում ներառեցին՝[23]

 
The six guiding principles

2001 թվականին Գլոբալ Կանաչները մշակվել են, որպես    միջազգային կանաչ շարժում։ Կանաչների համաշխարհային հրովարտակը սահմանել է վեց առաջնային արժեհամակարգերը՝

  • Սոցիալական արդարություն
  • Մասնակցային ժողովրդավարություն
  • Բռնություն մերժում
  • Կայունություն
  • Հարգանք բազմազանության նկատմամբ

Էկոլոգիա խմբագրել

Տնտեսագիտություն խմբագրել

Green economics focuses on the importance of the health of the biosphere to human well-being. Consequently, most Greens distrust conventional capitalism, as it tends to emphasize economic growth while ignoring ecological health; the "full cost" of economic growth often includes damage to the biosphere, which is unacceptable according to green politics. Green economics considers such growth to be "uneconomic growth"— material increase that nonetheless lowers the overall quality of life. Green economics inherently takes a longer-term perspective than conventional economics, because such a loss in quality of life is often delayed. According to green economics, the present generation should not borrow from future generations, but rather attempt to achieve what Tim Jackson calls "prosperity without growth".

 
Susan George (political scientist), theorist of social justice and international development

Some Greens refer to productivism, consumerism and scientism[փա՞ստ] as "grey", as contrasted with "green", economic views. "Grey" approaches focus on behavioral changes.[24]

Therefore, adherents to green politics advocate economic policies designed to safeguard the environment. Greens want governments to stop subsidizing companies that waste resources or pollute the natural world, subsidies that Greens refer to as "dirty subsidies". Some currents of green politics place automobile and agribusiness subsidies in this category, as they may harm human health. On the contrary, Greens look to a green tax shift that are seen to encourage both producers and consumers to make ecologically friendly choices.

Many aspects of green economics could be considered anti-globalist. According to many left-wing greens, economic globalization is considered a threat to well-being, which will replace natural environments and local cultures with a single trade economy, termed the global economic monoculture. This is not a universal policy of greens, as green liberals and green conservatives support a regulated free market economy with additional measures to advance sustainable development.

Since green economics emphasizes biospheric health and biodiversity, an issue outside the traditional left-right spectrum, different currents within green politics incorporate ideas from socialism and capitalism. Greens on the Left are often identified as eco-socialists, who merge ecology and environmentalism with socialism and Marxism and blame the capitalist system for environmental degradation, social injustice, inequality and conflict. eco-capitalists, on the other hand, believe that the free market system, with some modification, is capable of addressing ecological problems. This belief is documented in the business experiences of eco-capitalists in the book, The Gort Cloud that describes the gort cloud as the green community that supports eco-friendly businesses.

Participatory democracy խմբագրել

 
Saskia Sassen, theorist of international Human migration and urban sociology

Since the beginning, green politics has emphasized local, grassroots-level political activity and decision-making. According to its adherents, it is crucial that citizens play a direct role in the decisions that influence their lives and their environment. Therefore, green politics seeks to increase the role of deliberative democracy,[25] based on direct citizen involvement and consensus decision making, wherever it is feasible.

Green politics also encourages political action on the individual level, such as ethical consumerism, or buying things that are made according to environmentally ethical standards. Indeed, many green parties emphasize individual and grassroots action at the local and regional levels over electoral politics. Historically, green parties have grown at the local level, gradually gaining influence and spreading to regional or provincial politics, only entering the national arena when there is a strong network of local support.

In addition, many greens believe that governments should not levy taxes against strictly local production and trade. Some Greens advocate new ways of organizing authority to increase local control, including urban secession, bioregional democracy, and co-operative/local stakeholder ownership.

Other issues խմբագրել

 
Anti-Nuclear Power Plant Rally on 19 September 2011 at Meiji Shrine complex in Tokyo in which sixty thousand people marched chanting "Sayonara nuclear power" and waving banners to call on Japan's government to abandon nuclear power following the Fukushima disaster[26][27]

Although Greens in the United States "call for an end to the 'War on Drugs'" and "for the decriminalization of victimless crimes", they also call for developing "a firm approach to law enforcement that directly addresses violent crime, including trafficking in hard drugs".[28]

In Europe, some green parties have tended to support the creation of a democratic federal Europe, while others have opposed European integration.[փա՞ստ]

In the spirit of nonviolence, green politics oppose the war on terrorism and the curtailment of civil rights, focusing instead on nurturing deliberative democracy in war-torn regions and the construction of a civil society with an increased role for women.

In keeping with their commitment to the preservation of diversity, greens are often committed to the maintenance and protection of indigenous communities, languages, and traditions. An example of this is the Irish Green Party's commitment to the preservation of the Irish Language.[29] Some of the green movement has focused on divesting in fossil fuels. Academics Stand Against Poverty states "it is paradoxical for universities to remain invested in fossil fuel companies". Thomas Pogge says that the fossil fuel divestment movement can increase political pressure at events like the international climate change conference (COP).[30] Alex Epstein of Forbes notes that it is hypocritical to ask for divestment without a boycott and that a boycott would be more effective.[31] Some institutions that are leading by example in the academic area are Stanford University, Syracuse University, Sterling College and over 20 more. A number of cities, counties and religious institutions have also joined the movement to divest.[32][33]

Green politics mostly opposes nuclear fission power and the buildup of persistent organic pollutants, supporting adherence to the precautionary principle, by which technologies are rejected unless they can be proven to not cause significant harm to the health of living things or the biosphere.

Green platforms generally favor tariffs on fossil fuels, restricting genetically modified organisms, and protections for ecoregions or communities.

The Green Party supports phasing out of nuclear power, coal, and incineration of waste.[34] However, the Green Party in Finland has come out against its previous anti-nuclear stance and has stated that addressing global warming in the next 20 years is impossible without expanding nuclear power.[35] These officials have proposed using nuclear-generated heat to heat buildings by replacing the use of coal and biomass to reach zero-emission outputs by 2040.

Organization խմբագրել

Local movements խմբագրել

 
The sunflower is recognized internationally as a symbol of green politics.[36]

Green ideology emphasizes participatory democracy and the principle of "thinking globally, acting locally." As such, the ideal Green Party is thought to grow from the bottom up, from neighborhood to municipal to (eco-)regional to national levels. The goal is to rule by a consensus decision making process.

Strong local coalitions are considered a prerequisite to higher-level electoral breakthroughs. Historically, the growth of Green parties has been sparked by a single issue where Greens can appeal to ordinary citizens' concerns. In Germany, for example, the Greens' early opposition to nuclear power won them their first successes in the federal elections.[37]

Global organization խմբագրել

 
Ashok Khosla was president of the International Union for Conservation of Nature and also worked for the United Nations Environment Programme.

There is a growing level of global cooperation between Green parties. Global gatherings of Green Parties now happen. The first Planetary Meeting of Greens was held 30–31 May 1992, in Rio de Janeiro, immediately preceding the United Nations Conference on Environment and Development held there. More than 200 Greens from 28 nations attended. The first formal Global Greens Gathering took place in Canberra, in 2001, with more than 800 Greens from 72 countries in attendance. The second Global Green Congress was held in São Paulo, Brazil, in May 2008, when 75 parties were represented.

Global Green networking dates back to 1990. Following the Planetary Meeting of Greens in Rio de Janeiro, a Global Green Steering Committee was created, consisting of two seats for each continent. In 1993 this Global Steering Committee met in Mexico City and authorized the creation of a Global Green Network including a Global Green Calendar, Global Green Bulletin, and Global Green Directory. The Directory was issued in several editions in the next years. In 1996, 69 Green Parties from around the world signed a common declaration opposing French nuclear testing in the South Pacific, the first statement of global greens on a current issue. A second statement was issued in December 1997, concerning the Kyoto climate change treaty.[38]

At the 2001 Canberra Global Gathering delegates for Green Parties from 72 countries decided upon a Global Greens Charter which proposes six key principles. Over time, each Green Party can discuss this and organize itself to approve it, some by using it in the local press, some by translating it for their web site, some by incorporating it into their manifesto, some by incorporating it into their constitution.[39] This process is taking place gradually, with online dialogue enabling parties to say where they are up to with this process.[40]

 
Federation of Young European Greens demonstration in Copenhagen during the Climate Summit 2009

The Gatherings also agree on organizational matters. The first Gathering voted unanimously to set up the Global Green Network (GGN). The GGN is composed of three representatives from each Green Party. A companion organization was set up by the same resolution: Global Green Coordination (GGC). This is composed of three representatives from each Federation (Africa, Europe, The Americas, Asia/Pacific, see below). Discussion of the planned organization took place in several Green Parties prior to the Canberra meeting.[41] The GGC communicates chiefly by email. Any agreement by it has to be by unanimity of its members. It may identify possible global campaigns to propose to Green Parties worldwide. The GGC may endorse statements by individual Green Parties. For example, it endorsed a statement by the US Green Party on the Israel-Palestine conflict.[42]

Thirdly, Global Green Gatherings are an opportunity for informal networking, from which joint campaigning may arise. For example, a campaign to protect the New Caledonian coral reef, by getting it nominated for World Heritage Status: a joint campaign by the New Caledonia Green Party, New Caledonian indigenous leaders, the French Green Party, and the Australian Greens.[43] Another example concerns Ingrid Betancourt, the leader of the Green Party in Colombia, the Green Oxygen Party (Partido Verde Oxigeno). Ingrid Betancourt and the party's Campaign Manager, Claire Rojas, were kidnapped by a hard-line faction of FARC on 7 March 2002, while travelling in FARC-controlled territory. Betancourt had spoken at the Canberra Gathering, making many friends. As a result, Green Parties all over the world have organized, pressing their governments to bring pressure to bear. For example, Green Parties in African countries, Austria, Canada, Brazil, Peru, Mexico, France, Scotland, Sweden and other countries have launched campaigns calling for Betancourt's release. Bob Brown, the leader of the Australian Greens, went to Colombia, as did an envoy from the European Federation, Alain Lipietz, who issued a report.[44] The four Federations of Green Parties issued a message to FARC.[45] Ingrid Betancourt was rescued by the Colombian military in Operation Jaque in 2008.

Global Green meetings խմբագրել

Vandana Shiva in Cologne, Germany, 2007

Separately from the Global Green Gatherings, Global Green Meetings take place. For instance, one took place on the fringe of the World Summit on Sustainable Development in Johannesburg. Green Parties attended from Australia, Taiwan, Korea, South Africa, Mauritius, Uganda, Cameroon, Republic of Cyprus, Italy, France, Belgium, Germany, Finland, Sweden, Norway, the US, Mexico and Chile.

The Global Green Meeting discussed the situation of Green Parties on the African continent; heard a report from Mike Feinstein, former Mayor of Santa Monica, about setting up a web site of the GGN; discussed procedures for the better working of the GGC; and decided two topics on which the Global Greens could issue statements in the near future: Iraq and the 2003 WTO meeting in Cancun.

Green federations խմբագրել

 
Bob Brown at a climate change rally in Melbourne, 5 July 2008

Affiliated members in Asia, Pacific and Oceania form the Asia-Pacific Green Network. The member parties of the Global Greens are organised into four continental federations:

The European Federation of Green Parties formed itself as the European Green Party on 22 February 2004, in the run-up to European Parliament elections in June 2004, a further step in trans-national integration.

Green political parties խմբագրել

Green movements are calling for social change to reduce the misuse of natural resources. These include grassroots non-governmental organizations like Greenpeace and green parties:

See also խմբագրել

Notes խմբագրել

  1. ↑ 1,0 1,1 Wall 2010. p. 12-13.
  2. ↑ Peter Reed; David Rothenberg (1993). Wisdom in the Open Air: The Norwegian Roots of Deep Ecology. University of Minnesota Press. էջ 84. ISBN 978-0-8166-2182-8.
  3. ↑ Derek Wall (2010). The No-nonsense Guide to Green Politics. New Internationalist. էջ 12. ISBN 978-1-906523-39-8.
  4. ↑ Jon Burchell (2002). The Evolution of Green Politics: Development and Change Within European Green Parties. Earthscan. էջ 52. ISBN 978-1-85383-751-7.
  5. ↑ Playing by the Rules: The Impact of Electoral Systems on Emerging Green Parties. 2007. էջ 79. ISBN 978-0-549-13249-3.
  6. ↑ Robbins, Paul (2012). Political Ecology: A Critical Introduction. Wiley-Blackwell. ISBN 9780470657324.
  7. ↑ Peet, Richard; Watts, Michael (2004). Liberation Ecologies: Environment, Development, Social Movements. Routledge. էջ 6. ISBN 9780415312363.
  8. ↑ Dustin Mulvaney (2011). Green Politics, An A-to-Z Guide. SAGE publications. էջ 394. ISBN 9781412996792.
  9. ↑ Wall 2010. p. 47-66.
  10. ↑ Keys, David (December 2003). «How Rome polluted the world». Geographical. Vol. 75, no. 12. Արխիվացված օրիգինալից 29 June 2017-ին. Վերցված է 13 February 2015-ին.
  11. ↑ LaFreniere, Gilbert F. (1990). «Rousseau and the European Roots of Environmentalism». Environmental History Review. 14 (4): 41–72. doi:10.2307/3984813. ISSN 1053-4180. JSTOR 3984813. S2CID 157682006.
  12. ↑ McCormick, John (1995). The Global Environmental Movement. London: John Wiley. ISBN 9780471949404.
  13. ↑ «A Politics for the 21st Century». 26 August 1998. Արխիվացված օրիգինալից 2 October 2019-ին. Վերցված է 2 October 2019-ին.
  14. ↑ Uekötter, Frank (2006). The green and the brown: a history of conservation in Nazi Germany. Cambridge University Press. էջ 202. ISBN 9780521612777.
  15. ↑ Staudenmaier, Peter. «Fascist Ecology: The 'Green Wing' of the Nazi Party and its Historical Antecedents». Արխիվացված է օրիգինալից 13 March 2008-ին. Վերցված է 24 March 2008-ին.
  16. ↑ Biehl, Janet; Staudenmaier, Peter (1995). «'Ecology' and the Modernization of Fascism in the German Ultra-Right». Ecofascism: Lessons from the German Experience. AK Press. ISBN 978-1873176733. Արխիվացված օրիգինալից 19 September 2008-ին. Վերցված է 23 February 2008-ին.
  17. ↑ Kempton, Richard (10 May 2003). «The Provos: Amsterdam's Anarchist Revolt» (PDF). madgorilla.org. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 26 June 2019-ին. Վերցված է 5 September 2012-ին.
  18. ↑ Wall 2010. p. 14.
  19. ↑ «The History of The Green Party». Greens.org.nz. Արխիվացված է օրիգինալից 10 October 2008-ին. Վերցված է 16 March 2015-ին.
  20. ↑ «Green History UK-Who Was First?». Green-History.uk. 28 August 2017. Արխիվացված է օրիգինալից 11 September 2017-ին. Վերցված է 10 September 2017-ին.
  21. ↑ Humphries, David (31 March 2012). «Newsmaker: Green bans». Sydney Morning Herald. Արխիվացված օրիգինալից 22 June 2018-ին. Վերցված է 29 June 2017-ին.
  22. ↑ «The Green Movement». Green Party of Canada. Արխիվացված օրիգինալից 7 November 2019-ին. Վերցված է 12 February 2015-ին.
  23. ↑ Switzer, Jacqueline Vaughn (2003). Environmental Activism: A Reference Handbook. Santa Barbara, CA: ABC-CLIO, Inc. էջեր 184–185. ISBN 1-57607-901-5. Վերցված է 1 June 2020-ին.
  24. ↑ Giuseppe Ferrari (2008) Green and grey in Dutch environmentalism: Debates and Philosophical Implications, Environmental Sciences, 5:3, 191-204, DOI: 10.1080/15693430802299114 https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/15693430802299114 Արխիվացված 1 Օգոստոս 2020 Wayback Machine
  25. ↑ Kronsell, Annica; Bäckstrand, Karin; Lövbrand; Khan, Jamil (30 June 2010). Environmental politics and deliberative democracy: Examining the promise of new modes of governance. ISBN 978-1-84844-954-1.
  26. ↑ «Thousands march against nuclear power in Tokyo». USA Today. September 2011. Արխիվացված օրիգինալից 17 March 2023-ին. Վերցված է 12 November 2018-ին.
  27. ↑ David H. Slater (9 November 2011). «Fukushima women against nuclear power: finding a voice from Tohoku». The Asia-Pacific Journal. Արխիվացված օրիգինալից 14 February 2014-ին. Վերցված է 10 November 2018-ին.
  28. ↑ «Green Party of the United States platform: Criminal Justice». Green Party. 2004. Արխիվացված է օրիգինալից 4 September 2008-ին. Վերցված է 12 February 2015-ին.
  29. ↑ «Green Party Irish Language Policy» (PDF). the Green Party of Ireland. 2014. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2 July 2014-ին.
  30. ↑ Howard, Emma (7 April 2015). «Top academics ask world's universities to divest from fossil fuels». The Guardian. Արխիվացված օրիգինալից 7 April 2015-ին. Վերցված է 7 April 2015-ին.
  31. ↑ Epstein, Alex. «The Moral Case For Investing, Not Divesting, In Fossil Fuels». Forbes. Արխիվացված օրիգինալից 13 April 2015-ին. Վերցված է 7 April 2015-ին.
  32. ↑ «Divestment Commitments». FossilFree.org. Արխիվացված օրիգինալից 23 December 2022-ին. Վերցված է 7 April 2015-ին.
  33. ↑ «Syracuse University to divest fossil fuel investments». April 2015. Արխիվացված օրիգինալից 3 April 2015-ին. Վերցված է 7 April 2015-ին.
  34. ↑ «Energy». policy.greenparty.org.uk. Արխիվացված օրիգինալից 12 November 2020-ին. Վերցված է 12 December 2020-ին.
  35. ↑ Conca, James. «Finland's Green Party And Nuclear Power -- Really?». Forbes (անգլերեն). Արխիվացված օրիգինալից 12 November 2020-ին. Վերցված է 12 December 2020-ին.
  36. ↑ Roussopoulos, Dimitrios (1993). Political ecology: beyond environmentalism. Montreal: Black Rose Books. էջ 114. ISBN 1-895431-80-8. «Not surprisingly the colours green and yellow are used widely in the symbols of ecologists, the former evoking vegetation and the latter the sun. The sunflower, a popular symbol, embodies both colours, and turns towards the sun, the source of renewable energy. The bicycle is another important icon as bicycle transportation is regarded as one of the means to re-humanise society.»
  37. ↑ «The history behind Germany's nuclear phase-out». Clean Energy Wire (անգլերեն). 25 September 2014. Արխիվացված օրիգինալից 26 June 2021-ին. Վերցված է 20 March 2020-ին.
  38. ↑ John Rensenbrink (August 2003). «Global Greens Network - a brief history up to 2003». Global Greens. Արխիվացված օրիգինալից 13 February 2015-ին. Վերցված է 13 February 2015-ին.
  39. ↑ «Canadian Greens / Green Party of Canada Constitution». green party of canada. Արխիվացված է օրիգինալից 18 February 2004-ին.
  40. ↑ «iG - Notícias, Vídeos, Famosos, Esportes, Bate Papo, Infográficos». Greenparties.hpg.ig.com.br. 17 September 2013. Արխիվացված է օրիգինալից 2 April 2003-ին. Վերցված է 16 March 2015-ին.
  41. ↑ «Global Network of Green Parties». Australian Greens. Արխիվացված է օրիգինալից 1 March 2003-ին.
  42. ↑ «Statement of the Global Green Coordination on the Israeli-Palestinian Conflict». Green Party US. Արխիվացված է օրիգինալից 18 February 2003-ին.
  43. ↑ «Spinifex 4, Newsletter of the 2001 Global Greens Congress» (PDF). Consensus Productions. Արխիվացված (PDF) օրիգինալից 2 July 2017-ին. Վերցված է 24 February 2015-ին.
  44. ↑ «Alain LIPIETZ à BOGOTA du 3 au 5 mars 2002». Providence College: Tony Affigne: Green parties of the world declare: "Free Ingrid Betancourt and Clara Rojas!" (ֆրանսերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 16 February 2004-ին.
  45. ↑ «Green Parties of the World Call for Ingrid Betancout's Freedom». Green Parties world wide. Արխիվացված է օրիգինալից 20 November 2008-ին.

References խմբագրել

  • Wall, Derek (2010). The No-Nonsense Guide to Green Politics. Oxford: New Internationalist Publications. ISBN 978-1-906523-39-8.

Further reading խմբագրել

External links խմբագրել

Կաղապար:Library resources box

Կաղապար:Green parties Կաղապար:Green politics Կաղապար:Political ideologies


Կատեգորիա:Environmentalism Կատեգորիա:Nonviolence Կատեգորիա:Political ideologies Կատեգորիա:Progressivism Կատեգորիա:Social justice Կատեգորիա:Anti-globalization movement Կատեգորիա:History of environmentalism Կատեգորիա:Articles containing video clips

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Մասնակից:Arpiatou/Ավազարկղ&oldid=9900494» էջից