Մասնակից:- - Seriff - -/Ավազարկղ1

Նա իր ակտիվ, մարդասիրական և բնական բարոյականությամբ արդարացնում է ազնիվ կրքերը և հակադրվում է Պասկալի կոշտ բարոյականությունը: Վովենարգի կարծիքով կյանքի հիմնական կանոնը բոլոր հոգևոր ուժերի լայն գործունեությունն է (employer toute l’activité de son âme dans une carrière sans bornes): Լարոշֆուկոյի դեմ ուղղված ասույթներում Վովենարգը հերքում է, որ բոլոր արժեքները հանգում են ինքնասիրությունից: Նա բարձրացնում է քաջությունն ու հաստատակամությունը անհատների միջև, և մարդկանց միջև մարդասիրությունը: Նա թույլ չի տալիս գոյություն ունենան ո՛չ անվերապահ առաքինությունները, ո՛չ էլ անվերապահ ծաղրուծանակները, և, հետևաբար, կարծում է, որ մարդիկ առաջին հերթին պետք է անձնատուր լինեն: Ըստ նրա մարդկանց պարտավորվածությունները առաջանում են նրանց փոխադարձ թուլության պատճառով: Վովենարգի գրքի գրավչությունը այն է, որ ցուցադրվում է տառապանքի քավարանի մեջով անցած մաքուր և զգայուն հոգու փորձը: Վովենարգը իր թերահավատ դարաշրջանի դեմ պաշտպանում է մարդկային հոգու լավագույն զգացմունքները. նա տոգորված է բարձրագույն ճշմարտության ձգտումով, որն ավելի շուտ զգում է, քան գիտակցում (1857):