Մասնակից:Սիրին/Ավազարկղ
Փարիզում բնակվելու սկզբնական շրջանում Սիորանը ապրում էր Փարիզի 5-րդ շրջանի Դյու Սոմերար 13-րդ փողոցի վրա գտնվող Մարինյան հյուրանոցում:Իսկ
հետագայում նա տեղափոխվում է Փքրիզի Լատինական թաղամաս և ապրում այնտեղ մինչև մահը: Իր գրվածքներում նա պատմում է գիշերվա Փարիզի փողոցներում շրջող մարդկանց,հյուրանոցի փոքրիկ սենյակում անցկացրած անքուն և երկար գիշերների մասին: Այնուհետև այն կդառմա սենյակի սպասուհունը՝ միակ փղոսկրային աշտարակի այն սենյակները, որտեղ նա երկար տարիներ ապաստան կստանա: Նա շարունակեց մնալ աղքատ, վճռելով ՙՙերբեք չաշխատել այլ կերպ քանի դեռ փետուրը ձեռքում է՚՚: Այսպես նա միայն զբոսնում էր Լյուքսեմբուրգի այգում երբեմն օգտվում է հազվագյուտ ընկերների նյութական օգնությունից, որոնք հնարավորություն են տալիս նրան ճաշել համալսարանական ռեստորանում,հետո նա դուրս է գալիս այնտեղից 40 տարեկանում:
Նրա ամենօրյա կյանքի այս փոքրիկ մանրամասները լավացնում էին նրա աշխատանքն ու խոսքը, բայց Սիորանը բացարձակ չէր ցավում կեցության կեղտոտ պայմաններից: Նա դրանք նկարագրում է պարզապես որպես ճամփորդության կամ պայքարի մի տեսակ, որը նրան ուղեկցում է իր գրվածքներում, ինչպես իր գոյության մեջ, այնպես էլ, որպես «միտք, որն անընդհատ կենդանի է պահում»: Էմիլ Սիորանի համար այդ ամենը միայն հասկանալ կամ իմանալ չէր՝ համալսարանի պրոֆեսորի նման,այլ զգալ մարդու գոյության հետագա բոլոր դժբախտություններ: Միայնությունը, նյութական զրկանքները և նահանջը ժամանակակից դիվերտիսմենտներից,նշում է փիլիսոփայական/ հոգեևոր քայլը ասեցիզմի հետ, որը առաջ է քաշվել բուդդայականության կողմից: Այսպիսով, Սիորանը պատմեց, որ որպես ուսանող Գերմանիայում նա փորձելով «թաքնվել» նացիստական կատաղությունից սկսում է ուսումնասիրել բուդդիզմը, Կննիկներին և Դիոգենես Սինոպացուն: Եթե Սիորանը ապրել է իր կյանքի հիմնական մասը բավականին համեստ, նրա գրքերում նկարագրվող հուսահատ լեռնաշղթայի ինքնատիպ դիմանկարը ամբողջովին չի համապատասխանում իր և գրելու իրականությանը: Դա ավելի շատ Սիորանի առասպելն է, որի հերոսն ինքն է սեփական գրքերում: Սիորանը ամենից առաջ փնտրում է անկեղծություն իր տեքստերում և խորհուրդներում: Ռումինիայում փիլիսոփայության կամավոր պրոֆեսորը է եղել, նա գրեթե 100 տոկոսով ձախողվում է իր աշակերտների մոտ և վստահելի չի թվում: Փարիզում հաստատված կրթաթոշակ ստանալու նպատակով դոկտորական ատենախոսության է անցնում, նա իր ժամանակի մեծ մասը ծախսում է Ֆրանսիայում: Այս ամենը նա ամեն տարի գրում է իր հետազոտության զեկույցում,որ պարտադիր է պահպանել իր կրթաթոշակը: Սիորանը հրաժարվեց բոլոր գրական մրցանակներից (Սենտ-Բեվ, Պայքար, Նիմիեր, Մորանդ և այլն), բացառությամբ 1949 թ. Ռիվարոլի մրցանակի,որը նա ընդունելով արդարացրեց հետևյալ կերպ. «Ես նույնիսկ չունեի ուտելու և վճարելու վարձակալության համար `առանց Ռիվարիոլի,ես կդառնայի թափառաշրջիկ,բայց մուրացկանությունը այն աշխատանքն է, որի խորամանկություններից ես անտեղյակ եմ»