Մասնակից:Արիանա.Ֆ/Ավազարկղ*

Գիտակցության փիլիսոփայություն Գիտակցության փիլիսոփայությունը փիլիսոփայական ճյուղ է,որն ուսումնասիրում է գիտակցության էությունը և դրա կապը մարմնի հետ։Գիտակցություն-մարմին հարցը գիտակցության փիլիսոփայության մեջ կարևոր խնդիր է,թեև այլ հարցեր էլ են հասցեավորված, ինչպիսիք են գիտակցության բարդ խնդիրը և հոգեկան վիճակների բնույթը։ Գիտակցության ուսումնասիրվող ասպեկտները ներառում են մտային իրադարձությունները, մտային գործառույթները,հոգեկան հատկությունները,գիտակցությունը, մտքի ուտոլոգիան,մտածողությունը և մտքի և մարմնի հարաբերակցությունը։Գիտակցության ուսումնասիրվող ասպեկտները ներառում են մտային իրավիճակները, մտային ֆունկցիաները,հոգեկան հատկությունները,գիտակցությունը, մտքի գոյաբանությունը, մտքի բնույթը և մտքի և մարմնի փոխհարաբերությունը։

Դուալիզմը և մոնիզը միտք-մարմին խնդրի ուսումնասիրման երկու հիմնական դպրոցներն են,թեև նրբահայաց այլ տեսակետեր են ի հայտ եկել,որոնք այս երկու կատեգորիաներին չեն համապատասխանում։

Dualism and monism are the two central schools of thought on the mind–body problem, although nuanced views have arisen that do not fit one or the other category neatly. Dualism finds its entry into Western philosophy thanks to René Descartes in the 17th century.[5] Substance dualists like Descartes argue that the mind is an independently existing substance, whereas property dualists maintain that the mind is a group of independent properties that emerge from and cannot be reduced to the brain, but that it is not a distinct substance.[6] Monism is the position that mind and body are not ontologically distinct entities (independent substances). This view was first advocated in Western philosophy by Parmenides in the 5th century BCE and was later espoused by the 17th-century rationalist Baruch Spinoza.[7] Physicalists argue that only entities postulated by physical theory exist, and that mental processes will eventually be explained in terms of these entities as physical theory continues to evolve. Physicalists maintain various positions on the prospects of reducing mental properties to physical properties (many of whom adopt compatible forms of property dualism),[8][9][10][11][12][13] and the ontological status of such mental properties remains unclear.[12][14][15] Idealists maintain that the mind is all that exists and that the external world is either mental itself, or an illusion created by the mind. Neutral monists such as Ernst Mach and William James argue that events in the world can be thought of as either mental (psychological) or physical depending on the network of relationships into which they enter, and dual-aspect monists such as Spinoza adhere to the position that there is some other, neutral substance, and that both matter and mind are properties of this unknown substance. The most common monisms in the 20th and 21st centuries have all been variations of physicalism; these positions include behaviorism, the type identity theory, anomalous monism and functionalism.[16]