Հնդկական հնաբանություն
«Հնդկական հնաբանություն», հնագիտության, պատմության, գրականության, լեզվի, փիլիսոփայության, կրոնի, բանահյուսության և այլնի արևելյան հետազոտությունների ամսագիր Հնդկաստանի վերաբերյալ բնօրինակ հետազոտությունների ամսագիր էր, որը հրատարակվել է 1872-ից 1933 թվականներին։ Այն ստեղծվել է։ հնագետ Ջեյմս Բերջեսի կողմից՝ հնարավորություն ընձեռելու փոխանակել գիտելիքները Եվրոպայում և Հնդկաստանում բնակվող գիտնականների միջև, և աչքի էր ընկնում իր էպիգրաֆիկ նկարազարդումների բարձր որակով, ինչը գիտնականներին հնարավորություն էր տալիս ճշգրիտ թարգմանություններ կատարել տեքստերից, որոնք շատ դեպքերում մինչև այսօր պահմպանվում են որպես վերջնական տարբերակներ։ Այն նաև առաջինն էր տեսակով հնդկական բանահյուսության ձայնագրման գործում:Այն հաջողություն գրանցեց The New Indian Antiquary (1938–47) և Indian Antiquary (1964–71)-ի միջոցով։
Պատմություն խմբագրել
Հնդկական հնավայրը ստեղծվելլ է 1872 թվականին հնագետ Ջեյմս Բուրջեսի կողմից՝ որպես Հնդկաստանի վերաբերյալ բնօրինակ հետազոտությունների ամսագիր։ Այն նախագծված էր Եվրոպայում և Հնդկաստանում հիմնված գիտնականների միջև գիտելիքների փոխանակման հնարավորություն տալու համար and in India.[1][2]։ Ամսագիրը մասնավոր ձեռնարկություն էր[3], թեև ոչ մի մասնակից կամ խմբագիր երբևէ չեն վարձատրվել իրենց աշխատանքի համար, և խմբագիրները հաճախ ստիպված են եղել աջակցել հրատարակությանը իրենց գրպանից[3]: Բերջեսն առաջին խմբագիրն էր, և նա այդ դերը շարունակեց մինչև 1884 թվականի վերջը, երբ տեսողության վատթարացումը ստիպեց նրան այն հանձնել Ջոն Ֆեյթֆուլ Ֆլիթին և Ռիչարդ Կարնաք Տեմփլին [3]։
19-րդ դարի վերջը նշանավորվեց Հնդկաստանում տեղական պատմական հասարակությունների թվի մեծ աճով և հնդիկների թվի նման աճով, ովքեր կարող էին խոսել և գրել անգլերեն, այնքանով, որ մինչև 1920-ական թվականները ամբողջ ամսագիրը կարող էր լցված լինել հնդիկ ներդրողների աշխատանքներով[4]։ 1925-ից մինչև 1932 թվականների ընթացքում գրված հատորները հրատարակվել են Թագավորական մարդաբանական ինստիտուտի խորհրդի իրավասության ներքո (1933, ոչ)[5]։ Հնավայրը առաջին մարմնավորումը դադարեց տպագրվել 1933 թվականին 62 հատորով, համարով 783 (դեկտեմբեր 1933)[5], Ռիչարդ Թեմփլի մահից երկու տարի անց՝ 1931 թվականին, երբ այն խմբագրվեց C. E. A. W. Oldham-ի կողմից[6]։ Ամսագրի մի քանի վաղ հատորներ վերահրատարակվել են Swati Publications-ի կողմից Դելիում, 1984 թ.[7] «The New Indian Antiquary»-ը հրատարակվել է 1938-ից 1947 թվականներին, իսկ «The Indian Antiquary»-ն՝ (նկարագրված է որպես «երրորդ շարք») 1964-1971 թվականներին[8]։ (Բնօրինակ Անտիկվարի 14-ից 62-րդ հատորները նկարագրվել են որպես «երկրորդ սերիա»)[9]։
Բովանդակություն խմբագրել
Ամսագիրն ուներ հնագիտական և պատմական ուղղվածություն, և տասնիններորդ դարի վերջում դա, բնականաբար, նշանակում էր, որ էպիգրաֆիան (արձանագրությունների ուսումնասիրությունը որպես գրություն, այլ ոչ թե որպես գրականություն) կլինի դրա էջերի հիմնական թեմաներից մեկը[10]։ Իրոք, «Antiquary»-ն հնդկական էպիգրաֆիայի վերաբերյալ եվրոպական գիտության գլխավոր աղբյուրն էր մինչև քսաներորդ դարը, և Հնդկաստանի պետական էպիգրաֆիայի պաշտոնական ամսագիրը՝ Epigraphia Indica, հրատարակվում էր որպես «Antiquary» եռամսյակային հավելված 1892-ից 1920 թվականներին[3]։ «The Antiquary»-ը տպագրվել է Մազգաոնում, Բոմբեյ, Bombay Education Society-ի և ավելի ուշ Բրիտանական India Press-ի կողմից, սակայն նկարազարդումները պատրաստվել են Լոնդոնում Griggs ընկերության կողմից, ովքեր հայտնի էին իրենց աշխատանքի ճշգրտությամբ[11]։ Վերարտադրման բարձր ստանդարտը կարևոր էր, որպեսզի գիտնականները կարողանան աշխատել էպիգրաֆիկ նյութի վրա՝ առանց բնօրինակները տեսնելու անհրաժեշտության[11]։ «The Antiquary»-ում նկարազարդումներն օգտագործվել են այնպիսի գիտնականների կողմից, ինչպիսիք են Բհանդարկարը, Բհագվանլալ Ինդրաջին, Գեորգ Բյուլերը, Ջոն Ֆեյթֆուլ Ֆլիթը, Էգգելինգը և Բ. Լյուիս Ռայսը կարևոր արձանագրությունները վերծանելու համար[12], և շատ դեպքերում նրանց թարգմանությունները մինչ օրս համարվում են որպես վերջնական տարբերակներ[10]։ Հրատարակման առաջին հիսուն տարիների ընթացքում ավելի քան հազար թիթեղներ են ներառվել The Indian Antiquary և Epigraphia Indica-ում, սակայն արտասահմանում արտադրված նկարազարդումները զերծ չեն եղել իրենց թերություններից։ Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժամանակ մի անգամ, թշնամու գործողությունները նկարագրում էին, որ թանկարժեք ափսեներ պետք է ուղարկվեին Լոնդոնից երեք անգամ, նախքան դրանց ապահով Բոմբեյ հասնելը[11]։
Մեկ այլ ոլորտ, որով առաջնորդվել է «The Antiquary»-ը, բանահյուսության և ժողովրդական հեքիաթների գրանցումն էր։ Դրա Փենջաբի ժողովրդական հեքիաթների հրապարակումը առաջին փորձն էր դասակարգելու այն իրադարձությունները, որոնց վրա հիմնված էին ժողովրդական հեքիաթներըe[4], և դրա էջերում տպագրվեց հյուսիսային հնդկական բանահյուսության՝ Ուիլյամ Քրուքի և Պանդիտ Ռամ Ղարիբ Չաուբեի առաջին աշխատանքը[13]։
Ծանոթագրություններ խմբագրել
- ↑ Prospectus Արխիվացված 2014-05-30 Wayback Machine in The Indian Antiquary, Part 1, 5 January 1872, p. 1.
- ↑ "The Indian Antiquary" in The Antiquaries Journal, Vol. 2, No. 2, April 1922, p. 148.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Temple, Richard Carnac. (1922) Fifty years of The Indian Antiquary. Mazgaon, Bombay: B. Miller, British India Press, pp. 3-4.
- ↑ 4,0 4,1 Temple, p. 7.
- ↑ 5,0 5,1 Indian antiquary. Արխիվացված 2017-01-11 Wayback Machine Suncat. Retrieved 10 January 2017.
- ↑ Enthoven, R. E. (2004). «Temple, Sir Richard Carnac, second baronet (1850–1931), army officer and oriental scholar». Oxford Dictionary of National Biography. Revised by Jones, M. G. M. (online ed.). Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/36453. Վերցված է 10 January 2017-ին. (Subscription or UK public library membership required.)
- ↑ The Indian Antiquary. Open Library. Retrieved 9 January 2017.
- ↑ New Indian Antiquary. South Asia Archive, 2014. Retrieved 30 May 2014.
- ↑ Indian Antiquary, British Library catalogue search, 29 May 2014.
- ↑ 10,0 10,1 Salomon, Richard (1998) (1998 թ․ դեկտեմբերի 10). Indian Epigraphy: A Guide to the Study of Inscriptions in Sanskrit, Prakrit, and the other Indo-Aryan Languages: A Guide to the Study of Inscriptions in Sanskrit, Prakrit, and the other Indo-Aryan Languages. New York: Oxford University Press. էջ 219. ISBN 978-0-19-535666-3.
{{cite book}}: CS1 սպաս․ թվային անուններ: authors list (link) - ↑ 11,0 11,1 11,2 Temple, p. 6.
- ↑ History, Archaeological Survey of India, 2011. Retrieved 30 May 2014.
- ↑ "Introduction" by Sadhana Naithani in William Crooke; Pandit Ram Gharib Chaube (2002). Folktales from Northern India. Santa Barbara: ABC-CLIO. էջ 38. ISBN 978-1-57607-698-9.