Աշխարհաբար, միջին հայերենի անմիջական շարունակությունը։ Աշխարհաբարի և միջին հայերենի սահմանը, ինչպես նշում է Հրաչյա Աճառյանը, չի կարելի նշել որևէ վճռական կետ։ Աշխարհաբարը խիստ կերպով սահմանազատված չէր նաև հայերենի բարբառներից ու գրաբարից[1]։

Աշխարհաբարը չպետք է նույնացնել ժամանակակից հայերենի հետ։ Աշխարհաբարը մշակվում էր հայ ժողովրդի տարբեր հատվածների խոսակցական լեզվի համընդհանուր տարրերի, միջին հայերենի և գրաբարի հասկանալի իրողությունների համադրությամբ։ Սակայն նրա ձևավորման պրոցեսը շատ դանդաղ էր ընթանում։ Հայաստանում հաճախակի տեղի ունեցող պատերազմները, հայ ժողովրդի տնտեսական ու քաղաքական մասնատվածությունը, հայ ժողովրդի մշակույթի և գրականության զարգացման դանդաղ տեմպը խիստ կերպով ներգործում էին այդ լեզվի զարգացման ու կատարելագործման ընթացքի վրա, որի հետևանքով աշխարհաբարը չէր կարողանում ազատվել քերականական միևնույն իմաստն արտահայտող բազմազան ձևերից և դառնալ միասնական ու կայացած օրինաչափություններ ունեցող լեզու։

Ծանոթագրություններ Խմբագրել

  1. Հրաչյա Աճառյան (1951)։ Հայոց լեզվի պատմություն, հատոր 2։ Երևան։ էջ 441 
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 1, էջ 480