Վիքիպեդիա

Սեմյոն Դեսնիցկի

Սեմյոն Եֆիմովիչ Դեսնիցկի (ռուս.՝ Семён Ефимович Десницкий), ռուս մանկավարժ, իրավաբան, կոլեգիալ գնահատող, հռոմեական և ռուսական իրավունքի դոկտոր, Մոսկվայի համալսարանի իրավագիտության հանրային սովորական պրոֆեսոր, Ռուսական ակադեմիայի անդամ, Ն.Մ.Կորկունովի խոսքերով՝ «ռուսական իրավաբանական պրոֆեսորի նախահայր»[2]։

Սեմյոն Դեսնիցկի
Ծնվել է1740 կամ մոտ 1740[1]
ԾննդավայրՆեժին, Nizhyn Regiment, Կազակական հետմանություն
Մահացել էհունիսի 15, 1789(1789-06-15) կամ հունիսի 26, 1789(1789-06-26)[1]
Մահվան վայրՄոսկվա, Ռուսական կայսրություն
Քաղաքացիություն Ռուսական կայսրություն
ԿրթությունԳլազգոյի համալսարան և Մոսկվայի կայսերական համալսարան
Մասնագիտությունլեզվաբան, պատմաբան, փիլիսոփա և փաստաբան

Կենսագրություն խմբագրել

Սեմյոն Եֆիմովիչ Դեսնիցկին ծնվել է Նիժինում` բուրժուական կամ հոգևորական դասից էր, հավանաբար կազակների ընտանիքից։ Այս ժամանակահատվածի վերաբերյալ ստույգ տվյալներ չկան, նույնիսկ ծննդյան տարեթիվը մոտավորապես է նշված։ Նախնական կրթությունը ստացել է «Тро́ице-Се́ргиева ла́вра» ճեմարանում[3]։ Սովորել է համալսարանական գիմնազիայի հասարակաց բաժնում, ապա 1759-1760 թվականներին եղել է Մոսկվայի համալսարանի ուսանող[4], սակայն շուտով կանչվել է Սանկտ Պետերբուրգ։

Կայսրուհու սիրելիի` գեներալ-ադյուտանտ Ի. Ի. Շուվալովի ցուցումով` Ս.Է.Դեսնիցկին և Ի. Ա. Տրետյակովը ( հետագայում ևս պրոֆեսոր) ուղարկվեցին Մեծ Բրիտանիա (ավելի ճիշտ՝ Շոտլանդիա) Գլազգոյի համալսարան, որտեղ նրանք սովորեցին իրավունք, մաթեմատիկա, քիմիա, պատմություն։

Դեսնիցկին Ադամ Սմիթի մոտ հաճախել է նաև բարոյական փիլիսոփայության դասընթաց։ 1765 թվականին Գլազգոյի համալսարանում Դեսնիցկին շնորհվել է արվեստի մագիստրոսի կոչում, իսկ 1767 թվականին ստացել է քաղաքացիական և եկեղեցական իրավունքի դոկտորի կոչում (առանց ատենախոսության պաշտպանության)։

Միևնույն ժամանակ, Ս. Է. Դեսնիցկին հատուկ տրվեց «անգլիական քաղաքացիության արտոնություններ», չնայած այն հանգամանքին, որ նա մնաց Ռուսաստանի հպատակ։

Վերադառնալով Ռուսաստան և հանձնելով դասախոսություն կարդալու իրավունք ստանալու համար անհրաժեշտ քննությունը՝ 1767-1787 թվականներին Ս. Է. Դեսնիցկին աշխատել է Մոսկվայի համալսարանում որպես իրավունքի պրոֆեսոր, որտեղ նա սկզբում կարդացել է հռոմեական իրավունք, այնուհետև նա առաջինն էր, ով զարգացրեց ռուսական իրավունքը և ընդհանրապես իրավունք դասավանդեց ռուսերենով (նախկինում դասավանդումն անցկացվում էր լատիներենով)։

Ավելին, նա իրավունքի դասավանդմանը սկզբում տվել է գործնական ուղղություն (ռուսական գործող օրենսդրության և իրավական պրակտիկայի վերլուծություն)։

Դեսնիցկու ռուսերեն դասախոսությունները սկզբում հանդիպեցին արտասահմանյան պրոֆեսորների սուր հակազդեցությանը, որոնք դասավանդում էին լատիներեն և գերմաներեն, այն աստիճան, որ այս հարցը դիտարկվեց Եկատերինա II-ի կողմից, ով պաշտպանեց Դեսնիցկիին։ Կայսրուհին կոպտորեն արտահայտվեց, «որ համալսարանում ավելի նպատակահարմար է դասախոսել ռուսերենով, հատկապես՝ իրավագիտություն»։

Քանի որ Դեսնիցկին անգլիական կրթություն էր ստացել, նա հարգանքով էր խոսում Մեծ Բրիտանիայի օրենքների և հաստատությունների մասին և հավանություն չէր տալիս Գերմանիային և գերմանացի գիտնականներին, որոնց նա համարում էր չափազանց տարված իրավունքի սխոլաստիկ նրբություններով։

Ս. Է. Դեսնիցկին հանդես է եկել որպես 1767-1768 թվականների օրենսդրական հանձնաժողովի փորձագետներից մեկը։ Պաշտոնապես հանձնաժողովը գործել է մինչև 1780-ական թվականները, թեև 1768 թվականից հետո այն նիստ չի գումարել։

Մասնավորապես, նա գրել է 1768 թվականի «Ռուսական կայսրությունում օրենսդիր, դատական և պատժիչ իշխանության հաստատման գաղափարը»[5], որն արտացոլվել է կայսրուհի Եկատերինա II-ի կողմից Օրենսդրական հանձնաժողովին տրված «Հանձնարարականում»։

1768 թվականի մայիսի 8-ից Դեսնիցկին պրոֆեսորի պաշտոնակատար էր, իսկ 5 տարի անց՝ 1773 թվականին, ստացավ պրոֆեսորի կոչում։

Դեսնիցկին համարվում է Սանկտ Պետերբուրգի մասոնական «Օսիրիս»օթյակի հիմնադիր անդամը (1781 թվականից աշխատել է Մոսկվայում)։ 1776 թվականին եղել է օթյակի երեք հռետորներից մեկը[6]։ Որոշ պատմաբաններ նշում են, որ նա ընդունվել է մասոնության մեջ դեռևս Շոտլանդիայում[7]։

1783 թվականից` Ռուսական գրական ակադեմիայի հենց հիմնադրման ժամանակ, Ս. Ե. Դեսնիցկին ընտրվեց նրա իսկական անդամ՝ որպես հանրաճանաչ բանախոս։

Ցանկանալով ծառայել Ակադեմիայի ձեռնարկած գործին, այն է՝ ռուսերեն բառարան կազմելը, նա իր վրա վերցրեց իրավական տերմինների ընտրությունը՝ սկսած հին ռուսական օրենսդրական հուշարձաններից, վերջացրած Ալեքսեյ Միխայլովիչի օրենսգրքով։

1783-1786 թվականներին Դեսնիցկին դասավանդել է նաև անգլերենով։

1787 թվականին Ս. Է. Դեսնիցկին հիվանդության պատճառով թողեց պրոֆեսորական ծառայությունը և շուտով`1789 թվականի հունիսի 15-ին մահացավ։

Մորոշկինը 1834 թվականի ակտի ժամանակ հանդիսավոր հայտարարեց, որ «Մոսկվայի համալսարանի ռուսական իրավաբանական ֆակուլտետն ամբողջությամբ ստեղծվել է Սեմյոն Եֆիմովիչ Դեսնիցկիի կողմից»։ Նա նաև ուրվագծել է իրականացված ծրագիրը, ներգրավել ուսանողներին։ Նախքան նրա ամբիոն գալը, եղել է մի շրջան, երբ ֆակուլտետը ներկայացնում էր միայն մեկ պրոֆեսոր, և կար մեկ տարի, երբ ֆակուլտետում կար միայն մեկ ուսանող[8]։

Ընդհանրապես, Ս.Ե.Դեսնիցկին ակնառու դեր է խաղացել ոչ միայն Մոսկվայի համալսարանի, այլև ռուսական իրավագիտության և ռուսական Լուսավորության դարաշրջան ձևավորման գործում։

Փիլիսոփայական և իրավական հայացքներ խմբագրել

Արտասահմանյան ճանապարհորդությունը հսկայական ազդեցություն ունեցավ Ս. Է. Դեսնիցկու հայացքների վրա։ Նա այնտեղ գտավ իրավունքի ուսումնասիրության պատմական միտումի ծնունդ (ժխտելով Աստծո կողմից տրված բնական իրավունքի հայեցակարգը)։

Դեսնիցկու մտածելակերպում մեծ հետք թողեցին՝ Դեյվիդ Հյումը որպես իրավունքի փիլիսոփա և տեսաբան, ինչպես նաև «Բարոյական զգացմունքների տեսությունը»՝ Ադամ Սմիթի բարոյական փիլիսոփայությունը։

Հենց էթիկայի մեջ նա սկսեց յուրօրինակ հիմք տեսնել հասարակական գործունեության բոլոր ոլորտների համար, այդ թվում՝ իրավական։

Դեսնիցկի փիլիսոփայի աշխատություններում կարևոր տեղ են գրավել բնափիլիսոփայական և տիեզերաբանական հարցերը։ Նա հավատարիմ է մնացել աշխարհների բազմակիության տեսությանը, գրել տիեզերքի անսահմանության և հավերժության մասին։

Ս.Է.Դեսնիցկին ճանաչեց մասնավոր սեփականության և, առաջին հերթին, հողային սեփականության ստեղծումը որպես հասարակության զարգացման կարևորագույն օղակ։ Նա առաջ քաշեց «մարդկային ցեղի չորս վիճակների» տեսությունը՝ որսորդական և բանահավաքչային, հովվական, հողագործ, կոմերցիոն։

Այս փուլերից յուրաքանչյուրին համապատասխանում է սեփականության հատուկ ձև։ Դեսնիցկին գալիս է այն եզրակացության, որ սեփականության իրավունքի հայեցակարգը ձևավորվում է կախված իրի արտադրության վրա ծախսված աշխատանքի քանակից։ Այսպիսով, սեփականության ինստիտուտը հաստատվում է այն պահից, երբ մարդը սկսում է զբաղվել գյուղատնտեսությամբ և քոչվորական ապրելակերպից անցնում է բնակավայրին` նստակեցության։ Սակայն գույքային հարաբերությունները լիովին ձևավորվում են միայն ժամանակակից, «առևտրային» փուլում։ Հասարակության հարստության մակարդակը, ըստ Դեսնիցկու, վճռականորեն որոշում է նրա քաղաքակրթության մակարդակը։

Դեսնիցկին ոչ միայն գրել է մարդկային ցեղի երևակայական վիճակների մասին, այլ փորձել է, ուսումնասիրելով և բացահայտելով պատմության օրինաչափությունները, ցույց տալ, թե ինչպես են առաջանում և սահմանափակվում ունեցվածքը, հարստությունը, ժառանգությունը և այլն։

Ս.Է.Դեսնիցկին սահմանադրական միապետության, ինչպես նաև հասարակական և պետական հարաբերությունների իրավական կարգավորման կողմնակից էր։

Նրա կարծիքով, Ռուսաստանում պետք է սահմանվեր իշխանությունների տարանջատում օրենսդիր, դատական և պատժիչ իշխանությունների։ Նա քննադատել է հասարակության ողջ խավերի (հատկապես ճորտատիրական) իրավունքների նկատմամբ գոյություն ունեցող սահմանափակումները, ինչպես նաև հանդես է եկել կանանց իրավահավասարության օգտին[9]։

Որպես իրավաբան, ով գնահատում է Հյումին և Ադամ Սմիթներին՝ Դեսնիցկին արհամարհանքով է խոսում Պուֆենդորֆի մասին, որի աշխատանքները այն ժամանակ մեծ հեղինակություն էին վայելում բոլոր այն հաստատություններում, որտեղ դասավանդվում էր իրավունք։

Դեսնիցկու այս ինքնուրույն մտածողությունը մեծ նշանակություն ուներ, քանի որ նա պետք դներ ռուսական իրավագիտության ուսումնասիրության հիմքերը։

Նրա գործերից ամենահայտնիներն են՝ «Խոսք իրավագիտություն սովորելու անմիջական և անմոտ ճանապարհի մասին» (Մոսկվա, 1768թվական)[10] և «Իրավական դիսկուրս ներպետական իրավունքի արվեստի իմացության օգուտների մասին»[11]։

Փաստաբանին, ըստ Դեսնիցկու, բացարձակապես անհրաժեշտ են չորս գիտություններ՝ բարոյախրատական փիլիսոփայություն, բնական իրավագիտություն, հռոմեական իրավունք և հայրենական իրավունք, վերջինս պետք է ուսումնասիրվի համեմատական պատմական տվյալների հիման վրա։

Նա պրակտիկան համարեց ուսանողների ուսուցման ամենակարևոր պահը, իրավունքի տեսության բաժնի հետ մեկտեղ, նա կոչ արեց բացել պրակտիկայի բաժին, որտեղ պրոֆեսորը պետք է ուղղորդի ուսանողներին դատական գործերի վերլուծության գործնական վարժություններում ( ավելի ուշ այս գաղափարը կյանքի կոչվեց, պրակտիկայի ղեկավարությունը վստահվեց նրա աշակերտ Գորյուշկինին)։

Պատմա-համեմատական գաղափարներ կան Դեսնիցկու այլ ուսումնասիրություններում ևս.

  • «Իրավական դիսկուրս տարբեր հասկացությունների մասին, որոնք ժողովուրդները ունեն սեփականության մասին»[12], (Մոսկվա, 1781 թվական), որտեղ սեփականության ինստիտուտի ստեղծումն ու զարգացումը բացատրվում է տնտեսական կյանքի հաջորդական փոփոխություններով։
  • «Իրավական դիսկուրս ամուսնության սկզբի և ծագման վերաբերյալ»[13], (Մոսկվա, 1774), որտեղ հեղինակը, նկարագրելով ընտանիքի ծագումը, հանդես է գալիս տղամարդկանց և կանանց հավասարության օգտին.
  • «Խոսք քրեական գործերում մահապատժի պատճառների մասին»[14], (Մոսկվա, 1770), այս տեսակի առաջին գործերից մեկը (տե՛ս նաև Չեզարե Բեկարիայի «Հանցագործությունների և պատիժների մասին» տրակտատը (իտալ.՝ Dei delitti e delle pene), որի առաջին հրատարակությունը լույս է տեսել 1764 թվականին);
  • «Իրավական դիսկուրս Սուրբ և այլ բաների մասին»[15]. (Մոսկվա, 1772)։

Դիտարկելով պատժի հիմքի և նպատակի հարցը՝ Դեսնիցկին առաջ քաշեց «ինքնապաշտպանության» և «նախազգուշացման» տեսությունները։ Պետության պատժիչ գործունեությունը, նրա կարծիքով, արմատավորված է վրեժխնդրության բնազդով, հասցված վնասը հատուցելու անհրաժեշտությամբ. մահապատիժը սովորական վրեժխնդրությունից միայն նրանով է տարբերվում նրանով, որ «նա ամեն կերպ համաձայնում է վիրավորվածների գոհունակությանը և միևնույն ժամանակ արտաքին հանդիսատեսի ընդհանուր բարի կամքին»։ Որպես պատժի նպատակ նշելով կարգուկանոնի պահպանման անհրաժեշտությունը՝ Դեսնիցկին միաժամանակ պահանջում է, որ «իրականացվող մահապատիժները չպետք է անցնեն մարդկայնության սահմանները»։ Հակառակ դեպքում, ասում է նա, հանդիսատեսը կարող է խղճալ հանցագործին, և մահապատիժներն իրենք «չարագործությունը դադարեցնելու իրական հաջողություն չեն ունենա»։

Այսպիսով, նա նշել է, թե որքան չափազանց դաժան էր իր ժամանակների պատժիչ համակարգը (չնայած, օրինակ, այն ժամանակ մահապատիժը վերացավ, ավելի ճիշտ՝ փոխարինվեց ծանր աշխատանքով և աքսորով)։

Որպես թարգմանիչ՝ Դեսնիցկին հայտնի է Թոմաս Բոուդենի «Գյուղատնտեսական մենթորը» անգլերենից թարգմանելով (Մոսկվա, 1780)[16], ինչպես նաև այն ժամանակվա ամենամեծ անգլիական իրավաբանական աշխատության սկիզբը՝ Ուիլյամ Բլեքսթոունը՝ «Անգլերեն օրենքների մեկնաբանություններ»[17]։

Աշխատություններ խմբագրել

Նրա հիմնական ելույթ-դասախոսությունները[18], դասավորված ըստ այն ամսաթվի, երբ դրանք առաջին անգամ հնչել են.

  1. «Слово о прямом и ближайшем способе к научению юриспруденции». — 30 июня 1768 года.
  2. «Слово о причинах смертных казней по делам криминальным». — 22 апреля 1770 года
  3. «Юридическое рассуждение о вещах священных, святых и принятых в благочестие, с показанием прав, какими оные у разных народов защищаются». — 22 апреля 1772 года
  4. «Юридическое рассуждение о начале и происхождении супружества у первоначальных народов и о совершенстве, к какому оно приведенным быть кажется последовавшими народами просвещеннейшими». — 30 июня 1775 года.
  5. «Слово на день тезоименитства императрицы Екатерины II, по случаю оказанных вновь всей Империи благодеяний». — 28 ноября 1775 года.
  6. «Слово на торжество о бракосочетании государя вел. кн. Павла Петровича с вел. княжной Наталией Алексеевной». — 15 октября 1776 года[19].
  7. «Юридическое рассуждение о пользе знания отечественного законоискусства и о надобном возобновлении онаго в государственных училищах». — 22 апреля 1778 года.
  8. «Юридическое рассуждение о разных понятиях, какие имеют народы о собственности имения в различных состояниях общежительства». — 21 апреля 1781 года.

Գրականություն խմբագրել

  • Андреев А. Ю. ДЕСНИЦКИЙ Семён Ефимович // Императорский Московский университет: 1755—1917: энциклопедический словарь / составители А. Ю.
  • Андреев, Д. А. Цыганков. — М.: Российская политическая энциклопедия (РОССПЭН), 2010. — С. 214. — 894 с. — 2000 экз. — ISBN 978-5-8243-1429-8.
  • Десницкий, Семен Ефимович // Биографический словарь профессоров и преподавателей Императорского Московского университета… — М.: В Университетской Типографии, 1855. — Т. I. — С. 297—301.
  • Десницкий Семён Ефимович — статья из Большой советской энциклопедии. Рубинштейн Н. Л.Калмыков В. Десницкий, Семен Ефимович // Русский биографический словарь : в 25 томах. — СПб.—М., 1896—1918.
  • Лопухин А. Л. Десницкий, Семен Ефимович // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона : в 86 т. (82 т. и 4 доп.). — СПб., 1890—1907.
  • Томсинов В. А. Юридический факультет Московского университета во второй половине XVIII века // Вестник Московского университета. Серия «Право». — 2004. — № 6. — С. 3—26.
  • Томсинов В. А. Первые русские профессора юридического факультета Московского университета: С. Е. Десницкий и И. А. Третьяков // Вестник Московского университета. Серия «Право». — 2004. — № 6. — С. 27—50.
  • Томсинов В. А. Семен Ефимович Десницкий (около 1740—1789) // Преподаватели юридического факультета Московского университета (1755—1917). — М.: Издательский дом «Городец», 2005. — С. 18—31.
  • Штранге М. М. Демократическая интеллигенция России в XVIII в. — М., 1965.

Ծանոթագրություններ խմբագրել

  1. ↑ 1,0 1,1 Словарь русских писателей XVIII века. Выпуск 1: А—И (ռուս.) / под ред. А. М. Панченко — 1988. — С. 260—261. — ISBN 5-02-027972-2
  2. ↑ См.: С. Е. Десницкий, первый русский профессор права / Соч. Н. М. Коркунова. — С-Пб: тип. Правительств. сената, 1894. — 31 с.; Коркунов Н. М. История философии права. — СПб. 1898.
  3. ↑ С. Смирнов. История Троицко-Лаврской семинарии. — M., 1867.
  4. ↑ См.: С. Шевырев. История Московского университета 1755—1855 годов. — М. 1855. В этой книге указан сохранившийся документ о годовом акте 27 апреля 1759 года, когда университет в первый раз «произвёл» студентов из учеников своих двух гимназий. Среди этих произведённых встречается имя Семёна Десницкого.
  5. ↑ Десницкий С. Е. Представление о учреждении законодательной, судительной и наказательной власти в Российской Империи: С 4 прил. (Доложено в заседании Ист.-филол. отд-ния 14 апр. 1904 г.) / Соч. С. Е. Десницкого; Сообщ. Александр Успенский. — Санкт-Петербург: тип. Имп. Акад. наук, 1905. — II, 45 с. (Записки Императорской Академии наук по Историко-филологическому отделению Т. 7, № 4).
  6. ↑ Серков А. И. Русское масонство 1731—2000. Энциклопедический словарь.
  7. ↑ Савченко В. А. Масоны в Украине (XVIII—XIX вв.) Արխիվացված 2011-10-17 Wayback Machine // По материалам журнала «Пассаж» и газеты «Вестник Региона».
  8. ↑ Речь Морошкина // Учёные Записки Московского университета 1834 года, ч. III, № 8.
  9. ↑ Десницкий С.Е. Представление о учреждении законодательной, судительной и наказательной власти в Российской империи. — М.: Гос. изд полит. лит-ры, 1952. — Т. 1. — С. 292—332.
  10. ↑ Десницкий С. Е. Слово о прямом и ближайшем способе к научению юриспруденции. В публичном собрании Императорскаго Московскаго университета бывшем для всерадостнаго дня возшествия на всероссийский престол ея императорскаго величества, всепресветлейшия державнейшия великия государыни императрицы Екатерины Алексеевны, самодержицы всероссийския / Говоренное онаго ж Университета свободных наук магистром, юриспруденции доктором, римских и российских прав публичным экстраординарным профессором Семеном Десницким. Июня 30 дня, 1768 года. — М.: Печ. при Имп. Моск. ун-те, 1768. — 51 c. Перепеч. в кн.: «Избранные произведения русских мыслителей второй половины XVIII века». — М., 1952. — Т.1. — С. 187—235.
  11. ↑ Десницкий С. Е. Юридическое разсуждение о пользе знания отечественнаго законоискусства, и о надобном возобновлении онаго в государственных высокопокровительствуемых училищах. На высокоторжественный день рождения ея императорскаго величества, всепресветлейшия, державнейшия, великия государыни императрицы Екатерины Алексеевны, самодержицы всероссийския. / Говоренное в торжественном Императорскаго Московскаго университета собрании апреля 22 дня, 1778 года, юриспруденции доктором и публичным ординарным профессором Семеном Десницким. — М.: Унив. тип., 1778 — 42 c. (В СК XVIII. — 1816, Т.3. — С.486). Имеется два варианта страниц 9-10 и 41-42, отличающихся текстом и набором. В варианте 1: на стр. 9 строки 8-14 — «…системе российских прав, по особливому жребию досталось быть столько пренебреженной в учении от всех, что она и поднесь оставшись несобранною, и нерасположенною, не составляет в себе ни какой особливой науки…», в варианте 2: «…российское право не составляет в себе ни какой особливой науки…»; в варианте 1: на стр. 41 есть примечание о необходимости хорошего преподавателя по «практическому законоискусству российскому», которое отсутствует во 2-м варианте.
  12. ↑ Десницкий С. Е. Юридическое разсуждение о разных понятиях, какия имеют народы о собственности имения в различных состояниях общежительства. На высокоторжественный день рождения ея императорскаго величества всепресветлейшия державнейшия великия государыни императрицы Екатерины Алексеевны самодержицы всероссийския / Говоренное в торжественном Императорскаго Московскаго университета собрании апреля 21 дня 1781 года. Юриспруденции доктором и профессором Семеном Десницким. — М.: Унив. тип., у Н. Новикова, 1781 — 20 c. Перепеч. в кн.: «Избранные произведения русских мыслителей второй половины XVIII века». — М., 1952. — Т.1. — С. 268—286.
  13. ↑ Десницкий С. Е. Юридическое разсуждение о начале и происхождении супружества у первоначальных народов и о совершенстве, к какому оное приведенным быть кажется последовавшими народами просвещеннейшими. На высокоторжественный день восшествия на всероссийский престол ея императорскаго величества всепресветлейшия державнейшия великия государыни императрицы Екатерины Алексеевны самодержицы всероссийския / Говоренное в торжественном Императорскаго Московскаго университета собрании июня 30 дня 1775 года юриспруденции доктором и профессором Семеном Десницким. — М.: Печ. при Имп. Моск. ун-те, 1775. — 31 c. Перепеч. в кн.: «Избранные произведения русских мыслителей второй половины XVIII века». — М., 1952. — Т.1. — С. 257—267.
  14. ↑ Десницкий С. Е. Слово о причинах смертных казней по делам криминальным. В публичном собрании Имп. Московскаго университета на высочайший день рождения…имп. Екатерины Алексеевны… / Говоренное онагож Университета юриспруденции доктором, римских и российских прав публичным экстраординарным профессором Семеном Десницким апреля 22 дня, 1770 года. — М.: Печ. при Имп. Моск. ун-те, 1770. — 26 c.
  15. ↑ Десницкий С. Е. Юридическое разсуждение о вещах священных, святых и принятых в благочестие. С показанием прав, какими оныя у разных народов защищаются. На высокоторжественный день рождения ея императорскаго величества, всепресветлейшия, державнейшия, великия государыни императрицы Екатерины Алексеевны, самодержицы всероссийския / Говоренное в торжественном Императорскаго Московскаго университета собрании, апреля 22 дня, 1772 года. Обоих прав доктором, римских и российских экстраординарным профессором Семеном Десницким. — М.: Печ. при Имп. Моск. ун-те, 1772. — 44 c. Перепеч. в кн.: «Избранные произведения русских мыслителей второй половины XVIII века». — М., 1952. — Т.1. — С. 236—256.
  16. ↑ Боуден Томас Наставник земледельческий. Или Краткое аглинскаго хлебопашества показание в приуготовлении земли новым способом под хлеб, в посеве, и удобрении разнаго хлеба разным образом, в поправлении сенокосных трав, с описанием различных их питательных свойств для скота, в содержании лугов и паств по новому употреблению пахотныя земли под сено, со многими к тому принадлежащими начертанными орудиями и поправлениями, каковыми вся сия книжка наполнена / И издана на аглинском языке Томасом Боуденом славным земледельцем в провинции Кент; А переведена на российской язык и притом из наилучших аглинских о земледелии писателей приумножена и пополнена профессором Семеном Десницким. — М.: Унив. тип., у Н. Новикова, 1780. — 36 (438) с., 1 л. ил.
  17. ↑ Истолкования аглинских законов г. Блакстона / Переведенныя по высочайшему повелению великой законодательницы всероссийской; С подлинника аглинскаго перевел С. Е. Десницкий при участии А. М. Брянцева. — Москва: Университетская типография, у Н. Новикова. — 1780—1782. (Из четырёхтомного труда У. Блэкстона «Commentaries on the laws of England» переведён только первый том).
  18. ↑ Лекции С. Е. Десницкого были собраны в 1-м томе «Речей Московского университета». — М., 1819.
  19. ↑ Десницкий С. Е. Речь в кн.: Торжество, в котором ея императорскому величеству, всепресветлейшей, державнейшей и непобедимейшей великой государыне императрице Екатерине Алексеевне, самодержице всероссийской и проч. и проч. и проч. матери отечества; и их императорским высочествам, благоверному государю цесаревичу и великому князю Павлу Петровичу, наследнику всероссийскаго престола и проч. и проч. и благоверной государыне великой княгине Марии Федоровне, урожденной принцессе Виртемберг-Штуттгардской, по щастливом совершении в Санктпетербурге сентября 26 дня 1776 года вожделеннейшаго их бракосочетания, Императорский Московский университет публичными речьми на разных языках всеподданнейшия приносил поздравления, октября 15 дня 1776 года. — М.: Печатано при Императорском Московском университете, 1776. — 108 c.
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Սեմյոն_Դեսնիցկի&oldid=9485901» էջից