Նամի Միկոյան
- Վիքիպեդիայում կան հոդվածներ Միկոյան ազգանունով այլ մարդկանց մասին։
Նամի Արտեմի Միկոյան (նոյեմբերի 21, 1928, Թիֆլիս, Վրաստան), պատմաբան-երաժշտագետ, լրագրող, բազմաթիվ հրապարակումների հեղինակ, «Իրենց աչքերով» հիշողությունների գրքի հեղինակ։
Նամի Միկոյան | |
|---|---|
 | |
| Ծնվել է | նոյեմբերի 21, 1928 (95 տարեկան) |
| Ծննդավայր | Թիֆլիս, Վրաստան |
| Մասնագիտություն | գրող, երաժշտագետ, լրագրող, պատմաբան և հրապարակախոս |
| Քաղաքացիություն |  ԽՍՀՄ և  Ռուսաստան |
| Կրթություն | Երևանի Կոմիտասի անվան պետական կոնսերվատորիա (1951) |
| Անդամակցություն | ԽՍՀՄ ժուռնալիստների միություն |
| Աշխատավայր | Muzykalnaya Akademiya?, Արմենպրես, Հեղինակային իրավունքների համամիութենական գործակալության հայկական հանրապետական բաժանմունք և Q4288177? |
| Պարգևներ |  |
| Ամուսին | Ալեքսեյ Միկոյան |
| Զավակներ | Ստաս Նամին |
 Nami Mikoyan Վիքիպահեստում | |
Կենսագրություն խմբագրել
Հայրը՝ Գերուկով Արտյոմ. Մայրը՝ Պրիկալոնսկայա Քսենյա. Անունը, Նամի, որը որոշել է նրա հայրը, ով աշխատում է ԳԱԱԻ (Գիտական ավտոմոբիլային և ավտոշարժիչների ինստիտուտում)[1]։
Նամի Արտեմևնան սովորել է մինչև 5 դասարան ք. Թբիլիսի։ 1937 թվականին նրա հայրը մահացավ ստալինյան ճնշումների ժամանակ և 1939 թ. Նամիի դաստիարակությունը վերցրել է հորաքույրը՝ Նինան, որն ամուսնու հետ ապրել է Երևանում (Հայաստա))։ Հորեղբայր — Գրիգորի Հարութունովը (Հարությունյան) 1937 թվականից մինչև 1953 թվականը եղել է Կենտրոնական կոմիտեի քարտուղար։ Նամին սովորել է երաժշտական դպրոցի կոնսերվատորիայում։
1946 թվականին ընդունվել է Երևանի կոնսերվատորիա, որն ավարտել է 1951 թվականին երկու ֆակուլտետներով՝ դաշնամուրի ֆակուլտետը գերազանցությամբ և երաժշտագիտական ֆակուլտետը։
Հայրենական Մեծ պատերազմի ժամանակ, սովորելով դպրոցում, օգնություն է ցուցաբերել հոսպիտալների աշխատանքներին։ Պատերազմի ավարտից հետո ստացել է մեդալ Հայրենական պատերազմի ժամանակ ցուցաբերած լավագույն աշխատանքային գործունեության համար։
1950 թվականին ամուսնացել է Ալեքսեյ Անաստասովիչ Միկոյանի հետ, և տեղափոխվել է Մոսկվա։
1957-1960 թթ. սովորել է ԽՍՀՄ գիտությունների ակադեմիայի Արվեստի պատմության ինստիտուտի ասպիրանտուրայում «Երաժշտության պատմությունը» մասնագիտությամբ։
1951 թվականին ծնվեց Նամիի որդին՝ Անաստասը (Ստաս Նամին), 1954 թ. դուստրը՝ Նինան։
Նամի Արտեմևնան աշխատել է Լենինյան մրցանակների կոմիտեում , որպես երաժշտության ռեֆերենտ։ 1961 թվականից աշխատել է որպես ավագ խմբագիր «Սովետական երաժշտություն» ամսագրում։ Ամուսնալուծությունից հետո ամուսնու հետ (այնուհետև ամուսնացել է մշակույթի նախարարի տեղակալ Կուխարսկովո[1]), 1965 թ. սկսել է աշխատել թղթակից Հայկական հեռագրական գործակալությունում՝ Մոսկվայում։ 1965 թվականին դարձել է ժուռնալիստների Միության անդամ։
1973 թ. սկսել է աշխատել փորձագետ, երաժշտության Համամիութենական գործակալության հեղինակային իրավունքներում։ Աշխատել է խմբագիր, դասական երաժշտության բաժնի ամսագրում «Ստաս»։
1989 թ. որպես վարչության անդամ, մասնակցել է Միջազգային հիմնադրամի աշխատանքին։
1991 թվականին ստացել է «Մեդալ խաղաղության ամրապնդման համար», իսկ 1992 թվականին ստացել է «Ոսկե մեդալ խաղաղության հիմնադրամի»։
Ներկայումս մասնակցում է հանձնաժողովի մանկական Հիմնադրամին (Խաղաղության Հիմնադրամի Միջազգային Ասոցիացիա)։
1998 թ. «Տերա» հրատարակչությունը հրատարակեց իր «Սիրով և վշտով» հուշագրերի գիրքը։
2000 թվականին հրատարակվեց կազմված Նամի Արտյոմովնայի հիշողությունների ժողովածուն «Գրիգոր Հարությունյանի կյանքն ու գործունեությունը», նվիրված է նրա հորեղբորը՝ Գրիգոր Հարությունյանին։
Լրացված և ընդլայնված «Սիրով և վշտով» գիրքը ստացավ նոր անվանում, որը կոչվում է «Իրենց աչքերով» («Վագրիուս» հրատարակչություն) 2003 թվականին։
2011 թվականին լույս է տեսել 3-րդ հատվածը «Գորոդեց» հրատարկչությունում բազմաթիվ լուսանկարներով։
Պարգևներ խմբագրել
- Մեդալ՝ «1941-1945 թթ. «Հայրենական մեծ պատերազմում գերազանց աշխատանքի համար»
- Մեդալ՝ «Խաղաղության ամրապնդման համար»
- Խաղաղության հիմնադրամի ոսկե մեդալ
- Հայրենական մեծ պատերազմում նվաճված հաղթանակի հոբելյանական մեդալներ։
Ծանոթագրություններ խմբագրել
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Նամի Միկոյան» հոդվածին։ |