Նազանի
հայ գրող
Անվան այլ կիրառումների համար տե՛ս՝ Նազանի (այլ կիրառումներ)
Նազանի (Հովհաննես Տեր-Մարտիրոսյան), Թորոս Թառլանյան, Հովհաննես Տերենց, 1870[1], Ալեքսանդրապոլ, Երևանի նահանգ, Կովկասի փոխարքայություն, Ռուսական կայսրություն[1] - 1912[1], Ալեքսանդրապոլ, Երևանի նահանգ, Կովկասի փոխարքայություն, Ռուսական կայսրություն[1]), գրող, աշուղ։
Նազանի | |
|---|---|
| Ծննդյան անուն | Հովհաննես Տեր-Մարտիրոսյան[1] |
| Ծնվել է | 1870[1] |
| Ծննդավայր | Ալեքսանդրապոլ, Երևանի նահանգ, Կովկասի փոխարքայություն, Ռուսական կայսրություն[1] |
| Վախճանվել է | 1912[1] |
| Վախճանի վայր | Ալեքսանդրապոլ, Երևանի նահանգ, Կովկասի փոխարքայություն, Ռուսական կայսրություն[1] |
| Մասնագիտություն | գրող և աշուղ |
| Ազգություն | հայ |
| Քաղաքացիություն |  Ռուսական կայսրություն |
| Կրթություն | Մոսկվայի կայսերական համալսարան (1895)[1] |
Կենսագրություն խմբագրել
1895 թվականին ավարտել է Մոսկվայի կայսերական համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետը։ Աշխատել է Ալեքսանդրապոլում՝ որպես իրավաբան և կրթության գործիչ։ Լույս են տեսել Նազանու «Սրտի խօսքեր» (1892) բանաստեղծությունների ժողովրդական, «Մեր խալֆան» (1906) վիպակը, «Սիրոյ տաղեր» (1913) ժողովրդական։ Նազանին առավել հայտնի է աշուղական երգերով («Ես մի խոսնակ թառ ունեի», «Տերն, աչքերիդ ատլաս փայլից», «Ո՞ւր ես, ուր ես, ազիզ աղջիկ», «Յար, քեզ հետ խոսելիք ունեմ» և այլն)[2]։
Ծանոթագրություններ խմբագրել
Աղբյուրներ խմբագրել
- Լեվոնյան Գ, Սայաթ-Նովայի համալսարանական աշակերտը. Հովհաննես Տերենց, «Ձիթենի», ժող, Թ., 1915։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 8, էջ 140)։ 
|