Վիքիպեդիա

Ընտրողների մասնակցություն

ընտրազանգվածի մասնակցության տոկոսային հարաբերություն


Քաղաքագիտության մեջ ընտրողների մասնակցությունը տվյալ ընտրություններին մասնակցության մակարդակն է (հաճախ սահմանվում է որպես քվեարկողներ)։ Սա սովորաբար կամ գրանցված ընտրողների, ընտրելու իրավունք ունեցողների կամ ընտրելու տարիքի բոլոր մարդկանց տոկոսն է։ Ըստ Սթենֆորդի համալսարանի քաղաքագետներ Ադամ Բոնիկայի և Մայքլ Մաքֆոլի, քաղաքագետների միջև կա կոնսենսուս, որ «ժողովրդավարական ռեֆորմները լավ են գործում, երբ ավելի շատ մարդիկ են քվեարկում»[1]։

Ընտրողները հերթ են կանգնել Բաղդադի ընտրատեղամասի մոտ 2005 թվականի Իրաքի ընտրությունների ժամանակ: Ընտրողների մասնակցությունը բարձր է համարվել՝ չնայած բռնության մասին տարածված մտահոգություններին:

Ինստիտուցիոնալ գործոնները նպաստում են մասնակցության մակարդակի տարբերությունների ճնշող մեծամասնության վրա[2]։ Օրինակ, ավելի պարզ խորհրդարանական ժողովրդավարություններ, որտեղ ընտրողները ստանում են ավելի կարճ քվեաթերթիկներ, լինում են ավելի քիչ ընտրություններ և բազմակուսակցական համակարգ է, որը հեշտացնում է հաշվետվողականությունը, գրանցում են շատ ավելի բարձր մասնակցություն, քան Միացյալ Նահանգների, Ճապոնիայի և Շվեյցարիայի համակարգերը[2]։

Նշանակություն խմբագրել

Հասարակության որոշ մասն ավելի հակված է քվեարկելու, քան մյուսները։ Եթե մասնակցությունը մոտենում է 90%-ին, ընտրողների և ոչ ընտրողների միջև զգալի տարբերությունները նվազում են, սակայն ավելի ցածր մասնակցության դեպքում ընտրողների և չընտրողների միջև տարբերությունները կարող են կտրուկ լինել[3]։

Ընտրությունների որոշակի արդյունքների փոփոխություններից ավելի կարևոր է[4] ընտրողների մասնակցությունը, որը երկարաժամկետ ազդեցություն ունի ժողովրդավարական պետությունների գործելու կարողությունների վրա։ Օրինակ, կարգավորող մարմինների զավթումը[Ն 1] ավելի խիստ է հարվածում ցածր մասնակցությամբ ժողովրդավարություններին[5], խոչընդոտում է ամբողջ աշխարհում ընթացող ժողովրդավարական բարեփոխումների գործընթացին, ինչպիսին ընտրությունների պարզեցումն է։

Ինստիտուցիոնալ գործոններ խմբագրել

Ընտրողների մասնակցության վրա ամենաէական ազդեցությունն ունեն ինստիտուցիոնալ գործոնները։ Քվեարկությունը պարտադիր դարձնելն ուղղակի և կտրուկ ազդեցություն է ունենում ընտրողների մասնակցության վրա, մինչդեռ խոչընդոտներ է ավելացնում, ինչպիսիք են գրանցման առանձին գործընթացը կամ ընտրությունների հաճախակի անցկացումը, ճնշում է մասնակցությունը։ Բացի այդ, «մեկ մարդ, մեկ ձայն»-ին ավելի մոտ ժողովրդավարական երկրներում աճում է մասնակցությունը, քանի որ ընտրողները տեսնում են, որ իրենց ջանքերն ազդեցություն ունեն։ Դա երևում է համամասնական խորհրդարանական ժողովրդավարական երկրների մասնակցության ավելի բարձր ցուցանիշներից։

Քվեարկության հարմարություն խմբագրել

Քվեարկությանը մասնակցությունը մեծացնելու համար ավելի հեշտ քվեարկելու մեթոդներից են քվեարկությունը փոստով[6], հեռակա քվեարկությունը և քվեարկության հասանելիության բարելավումը, օրինակ՝ հնարավոր քվեարկության վայրերի քանակի ավելացումը, ընտրողների հերթում սպասելու միջին ժամանակի կրճատումը կամ քվեարկության օրը աշխատողներին որոշ արձակուրդ տալը։ 2017 թվականի ուսումնասիրությունը ցույց է տվել, որ տարեց ընտրողների մասնակցությանը նպաստում են ավելի վաղ բացված ընտրատեղամասերը, մինչդեռ երիտասարդ ընտրողների մասնակցությանը նպաստում է ընտրատեղամասերի ավելի երկար բաց մնալը[7]։

Ընտրողների հոգնածություն խմբագրել

Հիմնական հոդված՝ Ընտրողների հոգնածություն

Եթե իրար հաջորդող շատ ընտրություններ են, ընտրողների մասնակցությունը հակված է նվազման, քանի որ հանրությունը հոգնում է մասնակցությունից[8]։ Շվեյցարիայում մասնակցությունը ցածր է. միջին ընտրողին տարեկան միջինը յոթ անգամ հրավիրում են քվեարկության գնալ։ Միացյալ Նահանգները հաճախակի ընտրություններ են ունենում՝ տարեկան միջինը երկու անգամ (օրինակ՝ տեղական ինքնակառավարման մարմիններ և նախնական ընտրություններ)[9]։ Ոչ ցիկլային կամ արտահերթ ընտրությունների վերացումը մեծացնում է մասնակցությունը՝ միաժամանակ ընտրողների շրջանում ընտրությունների նկատմամբ հեղինակությունը չի տուժում[10]։ Ընտրողների հոգնածության մեկ այլ ձև է առաջանում, երբ ընտրողներին խնդրում են գնահատե տասնյակ մրցույթներ, ինչպես դա տեղի է ունենում Միացյալ Նահանգների որոշ մասերում[11]։

Ընտրողների գրանցում խմբագրել

Միացյալ Նահանգներում և Լատինական Ամերիկայի երկրների մեծ մասում ընտրողները պետք է անցնեն ընտրողների գրանցման առանձին ընթացակարգեր՝ նախքան քվեարկելու թույլտվությունը։ Այս երկքայլ գործընթացն ակնհայտորեն նվազեցնում է մասնակցությունը։ ԱՄՆ-ի այն նահանգները, որտեղ գրանցման պահանջներ չկան կամ ավելի պարզեցված է այն, ավելի մեծ մասնակցություն ունեն[12]։

Բարձր արդյունավետ գրանցման գործընթաց ունեցող երկիր է Ֆրանսիան։ Տասնութ տարեկանում բոլոր երիտասարդները ավտոմատ կերպով գրանցվում են։ Գրանցումը թարմացնելու ծախսերն ու անհարմարությունները կրում են միայն նոր բնակիչները և տեղափոխված քաղաքացիները։ Նմանապես, սկանդինավյան երկրներում բոլոր քաղաքացիները և բնակիչները ներառված են բնակչության պաշտոնական ռեգիստրում, որը միաժամանակ հարկային ցուցակ է, ընտրողների գրանցում և համընդհանուր առողջապահական համակարգին անդամակցություն։ Բնակիչները օրենքով պարտավոր են տեղաշարժվելուց հետո կարճ ժամանակում գրանցամատյանում հայտնել հասցեի ցանկացած փոփոխության մասին։

Այդպիսին է նաև Գերմանիայի համակարգը (բայց առանց առողջապահական համակարգի անդամակցության)։ Իսպանիան ունի նաև համանման համակարգ, որը կոչվում է «Padrón Municipal de Habitantes», որը գործում է քաղաքապետարանների իրավասության ներքո։ Մարդիկ իրենց գրանցում են Padrón-ում՝ որպես տեղի բնակիչներ (Իսպանիայում յուրաքանչյուր բնակիչ պետք է գրանցված լինի ցանկացած համայնքում)։ Padrón-ն օգտագործվում է տեղական, տարածաշրջանային և ազգային կառավարության ծառայությունների մեծ մասի տրամադրման համար։ Այն նաև ծառայում է որպես ընտրողների ռեգիստր։ Կրկնօրինակումներից խուսափելու և ժողովրդագրության վերաբերյալ վիճակագրություն հավաքելու համար Padrón-ը վերահսկվում է ազգային կառավարության գործակալության՝ Ազգային Էստատիստիկայի ինստիտուտի (INE) կողմից։ La Oficina Electoral del Censo-ն բյուրո է, որպես INE-ի մաս, որը պատասխանատու է ընտրացուցակը կազմելու համար։ Իսպանիայի յուրաքանչյուր քաղաքացի կամ ԵՄ բնակիչ, 18 տարեկանից բարձր, ավտոմատ կերպով ընդգրկվում է ընտրողների ռեգիստրում։

Պարտադիր քվեարկություն խմբագրել

Հիմնական հոդված՝ Պարտադիր քվեարկություն

Ընտրողների մասնակցության վրա[13] ազդող ուժեղ գործոնն այն է, թե արդյոք քվեարկությունը պարտադիր է, քանի որ այն երկրները, որոնք կիրառում են պարտադիր քվեարկություն, հակված են ունենալ ընտրողների մասնակցության շատ ավելի բարձր ցուցանիշներ[14]։

Օրինակ՝ Ավստրալիայում ընտրողների գրանցումը և քվեախցին ներկայանալը պարտադիր են 1920-ականներից ի վեր, ընդ որում 2016 թվականի դաշնային ընտրություններում մասնակցությունը 91% էր Ներկայացուցիչների պալատում և 91.9% Սենատի համար[15]։

Սինգապուրում 2020 թվականի համընդհանուր ընտրություններին մասնակցությունը կազմել է 95,81%, ամենաբարձրը 1997 թվականից ի վեր[16], որտեղ այն կազմել է 95,91%։ Սա աճ էր 2011 թվականի համընդհանուր ընտրությունների ռեկորդային ցածր ցուցանիշից՝ 93,06%[17]:

Քվեարկությանը չմասնակցելու համար տույժերը միշտ չէ, որ խստորեն կիրառվում են, իսկ չընտրողների համար պատժամիջոցները հաճախ մեղմ են[14][18]։

Օրինակ՝ չնայած Հունաստանում քվեարկությունն անվանապես պարտադիր է մինչև 70 տարեկան մեծահասակների համար, ոչ ոք երբևէ քրեական պատասխանատվության չի ենթարկվել քվեարկությանը չմասնակցելու համար[19], 2015 թվականի սեպտեմբերին Հունաստանի օրենսդիր ընտրություններում ընտրողների մասնակցության մակարդակը հասել է 57%-ի[20]։

Ավստրալիայում այն մարդիկ, ովքեր չեն քվեարկում, ենթակա են փոքր տուգանքի, որից հնարավոր է հեշտությամբ հրաժարվել, եթե քվեարկությանը չմասնակցելու բազմաթիվ ընդունելի արդարացումներից մեկը ներկայացվի[18]։ Բոլիվիայում, սակայն, եթե ընտրողը չմասնակցի ընտրություններին, նրանք կարող են զրկվել բանկից իրենց աշխատավարձը վերցնելուց երեք ամսով[14][21]։

Կարևորություն խմբագրել

Մարկ Ն. Ֆրանկլինը պնդում է, որ ընտրության մասնակցության վրա էականորեն ազդում է անհատի ընկալումը, որ իր քվեարկությունը կարևոր ազդեցություն կունենա երկրի կառավարման վրա։ Ըստ նրա` Շվեյցարիան ընտրություններին ցածր կարևորություն տվող ազգի օրինակ է։ Երկրի վարչակազմը խիստ ապակենտրոնացված է, այնպես որ դաշնային կառավարությունն ունի սահմանափակ լիազորություններ։ Կարևոր որոշումները դրվում են բնակչության առջև հանրաքվեի։ Հետևաբար, դաշնային օրենսդիր մարմնի օգտին տրված անհատական ձայներն ավելի քիչ հավանական է, որ զգալի ազդեցություն ունենան համակարգերի բարդ ցանցի վրա, ինչը, հավանաբար, բացատրում է որոշակիորեն ցածր միջին մասնակցությունն այդ ավելի բարդ ժողովրդավարության մեջ[22]։

Ի տարբերություն Շվեյցարիայի, Մալթան, որն աշխարհում աչքի է ընկնում ընտրողների ամենաբարձր մասնակցությամբ, ունի մեկ օրենսդիր մարմին, որն ունի ամենաշատ քաղաքական իշխանությունը։ Մալթան ունի երկկուսակցական համակարգ, որտեղ ձայների փոքր տատանումները կարող են էապես փոխել գործադիր իշխանությունը[23]։ Ընտրողների արդարության ընկալումները նույնպես էական ազդեցություն է ունենում ընտրությունները կարևորելու վրա, քանի որ կեղծիքի և կոռուպցիայի վախը կարող է ճնշել մասնակցությունը[24]։

Համամասնական ընտրություն խմբագրել

Քանի որ ձայների մեծ մասը հաշվվում է համամասնական ընտրակարգով, «վատնված ձայները» քիչ են, ուստի ընտրողները, գիտակցելով, որ իրենց ձայնը կարող է փոփոխություն բերել[25], ավելի հավանական է, որ ջանք գործադրեն քվեարկելու համար, և ավելի քիչ հավանական է, որ քվեարկեն պարտադրված։ Մեծամասնական ընտրական համակարգեր ունեցող երկրների համեմատ ընտրողների մասնակցությունը բարելավվում է, և բնակչությունն ավելի շատ ներգրավված է քաղաքական գործընթացներում[26][27][28] դեպքերի 70%-ում[29]։ Բացառություններից կարող են լինել դեպքեր, երբ մեծամասնական համակարգն ունի անսովոր մեծ թվով մրցակցային շրջաններ, օրինակ՝ նախքան այն համամասնականի անցնելը[30][31][32]։

Ընտրողների մասնակցության չափում խմբագրել

Ընտրողների մասնակցության չափման տարբեր մեթոդները կարող են երկրներում առկա մասնակցային տարբերությունների առաջացման պատճառ լինել։ Դժվարություններ կան ինչպես համարիչը (մասնակցած ընտրազանգվածի թիվը), այնպես էլ հայտարարը (քվեարկելու իրավունք ունեցող ընտրազանգվածի թիվը) չափելու հարցում։

Համարիչ (օրինակ՝ առկա քվեաթերթիկներ) խմբագրել

Հնարավոր չափումներ խմբագրել

Ամենաշատից մինչև ամենաքիչ

Մուտք գործած. ներառում է մարդկանց, ովքեր մուտք են գործել ընտրատեղամասեր, բայց չեն մասնակցել քվեարկությանը։

Նետված քվեաթերթիկներ. քվեարկված քվեաթերթիկների ընդհանուր թիվը՝ անկախ նրանից, թե քանիսն են վավեր կամ անվավեր։

Վավեր քվեաթերթիկներ. սա հանում է անվավեր քվեաթերթիկները, իսկ որոշ տեղերում ներառում են դատարկ քվեաթերթիկներ, որոնք այդ կերպ են ընդունվում։

Վերջնական քվեաթերթիկներ. այս չափիչն ուսումնասիրում է վավեր և լրացված քվեաթերթիկները։ Սա ամենափոքր համարիչն է, բայց գրավում է միայն այն քվեաթերթիկները, որոնք կազդեն ընտրությունների արդյունքի վրա։

Համարիչի համար հաճախ ենթադրվում է, որ քվեարկությանը գնացած ընտրողների թիվը պետք է հավասար լինի տրված քվեաթերթիկների թվին, որն իր հերթին պետք է հավասար լինի հաշված ձայների քանակին, սակայն դա այդպես չէ։ Պարտադիր չէ, որ ընտրատեղամաս ժամանած բոլոր ընտրողները քվեարկեն։ Ոմանք կարող են մերժվել, քանի որ նրանք իրավասու չեն, ոմանք կարող են մերժվել, օրինակ փաստաթղթերի անհամապատասխանության կամ բացակայության համար, իսկ ոմանք, ովքեր ստորագրում են քվեարկության գրանցամատյանում, կարող են իրականում չքվեարկել։ Ավելին, ընտրողները, ովքեր քվեարկում են, կարող են ձեռնպահ մնալ՝ միտումնավոր քվեարկելով ոչ մեկի օգտին, կամ կարող են փչացնել իրենց ձայները՝ պատահաբար կամ որպես բողոքի ակցիա։

Միացյալ Թագավորությունում ընտրական հանձնաժողովը տարբերակում է «քվեարկության վավեր մասնակցությունը», որը բացառում է փչացած քվեաթերթիկները, և «քվեարկելու եկածների մասնակցությունը», որը չի բացառում։

Միացյալ Նահանգներում ընդունված է եղել նշել քվեարկության մասնակիցների գումարային ցուցանիշը, քանի որ ոչ բոլոր տեղերում են հայտնում քվեարկությանը գնացած մարդկանց իրական թիվը, ոչ էլ քիչ կամ շատ ձայների թիվը, այլ նշում են մասնակցության լավագույն ցուցանիշը[33]։ Շուրջ 0,3 տոկոս գերքվեարկության տոկոսը համարվում է լավ անցած ընտրություններ, օրինակ Ֆլորիդայի Գադսդեն շրջանում 2000 թվականի նոյեմբերին գերքվեարկության տոկոսը կազմել էր 11 տոկոս[34]։

Հայտարար (_ մարդկանցից) խմբագրել

Հնարավոր չափումներ խմբագրել

Ամենաշատիվ մինչև ամենաքիչ

Բնակչության ընդհանուր թիվ. յուրաքանչյուրը, ով ապրում է որևէ վայրում՝ անկախ տարիքից, քաղաքացիության կարգավիճակից կամ քվեարկելու իրավունքի վրա ազդող այլ գործոններից։

Քվեարկելու տարիքի բնակչություն. յուրաքանչյուր ոք, ով գերազանցում է երկրում քվեարկելու օրինական տարիքը՝ անկախ քաղաքացիության կարգավիճակից կամ այլ գործոններից, որոնք կարող են ազդել քվեարկելու իրավունքի վրա։

Ընտրելու իրավունք ունեցողներ. Սա չափում է բոլոր ընտրողներին, ովքեր թույլատրված են քվեարկել գործող օրենքով (որը որոշ տեղերում ներառում է այն մարդկանց, ովքեր չեն գրանցվել կամ վերագրանցվել քվեարկության համար)։

Գրանցված ընտրողներ . այս չափումը ներառում է բոլոր նրանց, ովքեր գրանցված են քվեարկելու համար։ Սա ունի այն առավելությունը, որ հեշտ է չափել և մատչելի է, թեև անտեսում է նրանց, ովքեր չեն ցանկանում կամ չեն կարողանում գրանցվել՝ խոչընդոտների պատճառով, ինչպիսիք են գրանցման բարդ գործընթացը կամ վերագրանցման գործընթացը։

Օրինակներ խմբագրել

Օրինակ՝ Միացյալ Նահանգներում չկա ճշգրիտ ռեգիստր, թե ովքեր ունեն քվեարկելու իրավունք, քանի որ մարդկանց միայն մոտ 70–75%-ն է որոշում քվեարկությանը գրանցվել[35]։ Որոշ քաղաքագետներ պնդում են, որ այս միջոցները պատշաճ կերպով չեն հաշվի առնում օրինական մշտական բնակիչների (կանաչ քարտ ունեցողների)[36], փաստաթղթեր չունեցող ներգաղթյալների, իրավազրկված հանցագործների և Միացյալ Նահանգներում «մտավոր անգործունակ» համարվող անձանց կարծիքը[37]։

Մասնակցության վրա ազդող միտումներ խմբագրել

 
Ընտրողների մասնակցության բարձրացման մեթոդներ

Մոտավորապես 1985 թվականից ի վեր, ըստ երևույթին, ամբողջ աշխարհում ընտրողների մասնակցության աստիճանական նվազում է նկատվում, երբ դիտարկվում է ընտրող բնակչության տարիքային ցուցանիշը[38][39][40]։

Նվազել են բնակչության մասնակցության այնպիսի ձևեր, ինչպիսիք են կամավոր մասնակցությունը քաղաքական կուսակցություններին և դիտորդների մասնակցությունը քաղաքային հանդիպումներին։ Միևնույն ժամանակ, եկեղեցի հաճախելը, մասնագիտական, եղբայրական և ուսանողական ընկերություններին, երիտասարդական խմբերին և ծնող-ուսուցիչների միություններին անդամակցելը նույնպես նվազել է[41]։ Հասարակության մեջ տեխնոլոգիական զարգացումները, ինչպիսիք են «ավտոմոբիլացումը», արվարձաններում ապրելը և «տնային ժամանցի սարքերի տարածումը», նպաստել են համայնքի կորստին, որն իր հերթին թուլացրել է մասնակցությունը քաղաքացիական կյանքում[42][43]։ Միևնույն ժամանակ, մասնակցության որոշ ձևեր ավելացել են։ Մարդիկ շատ ավելի հաճախ են մասնակցել բոյկոտներին, ցույցերին և նվիրատվություններ անելու քաղաքական արշավներին։

Ընտրողները մասնակցության անկման բազմաթիվ պատճառներից բերում են ժամանակի սղությունը։ Այնուամենայնիվ, վերջին մի քանի տասնամյակների ընթացքում ուսումնասիրությունները հետևողականորեն ցույց են տվել, որ հանգստի ժամանակի քանակը չի նվազել[44], նույնիսկ եթե ավելի քիչ հանգստի ընկալումը հանգեցնում է ավելի քիչ մասնակցության։

Աշխարհագրական շարժունակությունն աճել է վերջին մի քանի տասնամյակների ընթացքում՝ որոշակի խոչընդոտներ առաջացնելով քվեարկության համար, օրինակ, երբ մեկը վերջերս է եկել, այդ թվում՝ քիչ բան իմանալով տեղական թեկնածուների և խնդիրների մասին։ Պնդվում է, որ ժողովրդավարական ձուլումը (նոր ժողովրդավարությունների հիմնումը) նպաստում է ընտրողների մասնակցության նվազմանը։

Տարբերություններ ըստ երկրների խմբագրել

 
Էջ 1952 թվականի Միացյալ Նահանգների ընտրողների բրոշյուրից, որը համեմատում է ընտրողների մասնակցությունը տարբեր երկրներում

Ընտրողների մասնակցությունը զգալիորեն տարբերվում է ազգերի միջև։ Ընտրողների մասնակցության տվյալներից մեկը՝ ըստ երկրների և ընտրությունների, Ընտրությունների մասնակցության ցուցանիշն է V-Dem Democracy ինդեքսներում[45]։ Հյուսիսային Ամերիկայում, Ասիայում և Լատինական Ամերիկայում այն ավելի ցածր է, քան Եվրոպայի և Օվկիանիայի մեծ մասում։ 1945-1997 թվականների բոլոր խորհրդարանական ընտրությունների հիման վրա Արևմտյան Եվրոպայում միջինը մասնակցում է 77%, իսկ Հարավային և Կենտրոնական Ամերիկան՝ մոտ 54%[46]։ Ազգերի միջև տարբերությունները հակված են ավելի մեծ լինել, քան ազգերի մեջ գտնվող դասերի, էթնիկ խմբերի կամ տարածաշրջանների միջև եղած տարբերությունները։ Շփոթեցնող է, բայց որոշ գործոններ, որոնք առաջացնում են ներքին տարբերություններ, կարծես թե չեն կիրառվում համաշխարհային մակարդակում։

Օրինակ, ավելի լավ կրթված բնակչություն ունեցող երկրներն ավելի բարձր մասնակցություն չունեն։ Գոյություն ունեն այս միջազգային տարբերությունների երկու հիմնական պատճառները՝ մշակույթը և ինստիտուտները։ Այնուամենայնիվ, շատ բանավեճեր կան տարբեր գործոնների հարաբերական ազդեցության շուրջ։

Ինդոնեզիան, որը մինչև 1998 թվականը միշտ ունեցել է ընտրողների բարձր ցուցանիշ (ավելի քան 87%), բայց հետո իջել է մինչև 70% 2014 թվականին[47], 2019 թվականի Ինդոնեզիայի ընդհանուր ընտրություններում ռեկորդային ցուցանիշ է գրանցել՝ ավելի քան 158 միլիոն մարդ քվեարկել են նույն օրը[48] և այն անվանվել է «աշխարհի ամենաբարդ մեկօրյա ընտրությունները»[49][50]։

Հարստությունն ու գրագիտությունը որոշակի ազդեցություն ունեն մասնակցության վրա, բայց վստահելի միջոցներ չեն։ Այնպիսի երկրներ, ինչպիսիք են Անգոլան և Եթովպիան, վաղուց բարձր մասնակցություն են ցուցաբերում, բայց նաև Եվրոպայի հարուստ պետությունները։ Միավորված ազգերի կազմակերպության Մարդկային զարգացման ինդեքսը ցույց է տալիս, որ կա որոշակի հարաբերակցություն կենսամակարդակի բարձր մակարդակի և մասնակցության բարձր մակարդակի միջև։ Կարևոր գործոն է նաև ժողովրդավարության տարիքը։ Ընտրությունները պահանջում են բնակչության զգալի ներգրավվածություն, և որոշ ժամանակ է պահանջվում քվեարկելու մշակութային սովորության և ընտրական գործընթացի նկատմամբ դրա հետ կապված ըմբռնման և վստահության ձևավորման համար։ Այս գործոնը կարող է բացատրել Արևելյան Եվրոպայի և Լատինական Ամերիկայի նոր ժողովրդավարական երկրներում ընտրողների ավելի ցածր մասնակցությունը։ Քվեարկելու խթանի մեծ մասը գալիս է քաղաքացիական պարտքի զգացումից, որը ժամանակ և որոշակի սոցիալական պայմաններ է պահանջում, որոնց զարգացումը կարող է տևել տասնամյակներ։ Գործոններից են.

  • վստահություն կառավարության նկատմամբ
  • բնակչության կուսակցականության աստիճանը
  • հետաքրքրություն քաղաքականության նկատմամբ
  • վստահություն քվեարկության քաղաքական արդյունավետության նկատմամբ[51]։

Ժողովրդագրությունը նույնպես ազդեցություն ունի։ Տարեց մարդիկ հակված են ավելի շատ քվեարկել, քան երիտասարդները, ուստի հասարակությունները, որտեղ միջին տարիքը որոշ չափով ավելի բարձր է, օրինակ՝ Եվրոպան, ունեն ավելի բարձր մասնակցություն, քան փոքր-ինչ ավելի երիտասարդ երկրները, ինչպիսիք են Միացյալ Նահանգները։ Այն ժողովուրդները, որոնք ավելի շարժունակ են, և նրանք, ովքեր ունեն ամուսնությունների ցածր մակարդակ, հակված են ավելի ցածր մասնակցության։ Այն երկրներում, որոնք խիստ բազմամշակութային և բազմալեզու են, կարող է դժվար լինել ազգային նախընտրական քարոզարշավներին ներգրավել բնակչության բոլոր հատվածներին։

Ընտրությունների բնույթը նույնպես տարբեր է ազգերի միջև։ Միացյալ Նահանգներում բացասական կամպանիաները (Negative campaigning) և տարբեր տեսակ հարձակումներն ավելի տարածված են, քան այլուր, ինչը պոտենցիալ կերպով ճնշում է մասնակցությունը։ Քվեարկության դուրս գալու ջանքերի և զանգվածային շուկայավարման վրա դրված ուշադրությունը կարող է կարևոր ազդեցություն ունենալ մասնակցության վրա։

Կուսակցական լինելը կարևոր խթան է մասնակցության համար, քանի որ կուսակցականն ավելի հավանական է, որ կքվեարկի։ Ընտրողների մասնակցությունն ավելի բարձր է այն երկրներում, որտեղ քաղաքական հավատարմությունը սերտորեն կապված է դասակարգային, էթնիկական, լեզվական կամ կրոնական հավատարմությունների հետ[52]։ Այն երկրները, որտեղ զարգացել են բազմակուսակցական համակարգերը, նույնպես հակված են ավելի մեծ մասնակցության։ Այն երկրները, որոնց կուսակցությունը հատուկ ուղղված է բանվոր դասակարգին, հակված է ավելի բարձր մասնակցություն ունենալ այդ խավի շրջանում, քան այն երկրներում, որտեղ ընտրողները ունեն միայն հովանոցային կուսակցությունները (Big tent), որոնք փորձում են ընտրության տանել բոլոր ընտրողներին[53]։

2010 թվականի Շվեդիայի ազգային նախընտրական արշավի ընթացքում անցկացված չորս ալիքների ուսումնասիրությունը ցույց է տալիս (1) տարիքային խմբերի միջև լրատվամիջոցների օգտագործման հստակ տարբերություններ և (2) որ և՛ քաղաքական սոցիալական լրատվամիջոցների օգտագործումը, և՛ ավանդական լրատվամիջոցներում քաղաքական նորությունների հանդեպ ուշադրությունը ժամանակի ընթացքում մեծացնում են քաղաքական ներգրավվածությունը[54]։ Կարևոր է նշել, որ սոցիալական մեդիան ոչ միշտ է արդյունավետ օգտագործվում և երբեմն կարող է բացասական ազդեցություն ունենալ ընտրությունների արդյունքների վրա։

Բարաք Օբաման իր օգտին օգտագործեց Facebook-ը նախագահական ընտրություններում իր առաջին առաջադրման ժամանակ և լրջորեն սկսեց սոցիալական մեդիայի օգտագործումը քաղաքական արշավներում։ Սոցիալական մեդիայի օգտագործումը և, հավանաբար, սոցիալական մեդիայի բացասական ազդեցությունը նկատվեց 2020 թվականի ԱՄՆ վերջին ընտրությունների քարոզարշավների վրա[55]։

ԱՄՆ խմբագրել

ԱՄՆ-ում ընտրողների մասնակցության անկում է նկատվում, ինչն արդյունք է այսպես կոչված նոր մեդիայի արդյունքում քարոզարշավի ռազմավարության փոփոխության։ Նախքան հեռուստատեսության ներդրումը կուսակցության գրեթե ողջ ռեսուրսներն ուղղվում էին տեղական ինտենսիվ քարոզչությանը և քվեարկությաննախաձեռնություններին։ Ժամանակակից դարաշրջանում այս ռեսուրսները վերահղվել են թանկարժեք մեդիա արշավներին, որոնց պոտենցիալ ընտրողը պասիվ մասնակից է[56]։ Մաժամանակ, բացասական քարոզարշավը ամենուր տարածված է դարձել Միացյալ Նահանգներում և այլուր և ցույց է տվել, որ ազդում է ընտրողների մասնակցության վրա[57]։ Հարձակողական գովազդները և զրպարտչական արշավները ընտրողների վրա բացասական տպավորություն են թողնում ամբողջ քաղաքական գործընթացի մասին։ Սրա ապացույցները տարբեր են. ընտրությունները, որոնցում ներգրավված են խիստ ոչ պոպուլյար գործող նախագահներ, հիմնականում ունեն բարձր մասնակցություն. Որոշ ուսումնասիրություններ ցույց են տվել, որ զրպարտությունը և անձի վրա հարձակումները նվազեցնում են մասնակցությունը, բայց որ կուսակցության վրա էական հարձակումները կարող են ավելացնել այն[58]։ Դրան հակազդելու համար ներկայացվել են այնպիսի հաղորդումներ, ինչպիսիք են MTV- ի « Rock the Vote » և « Vote or Die » (քվեարկիր կամ մեռիր) նախաձեռնությունները՝ 18-ից 25 տարեկանների մասնակցությունը մեծացնելու նպատակով։ Մի շարք կառավարություններ և ընտրական հանձնաժողովներ նույնպես ջանքեր են գործադրել մասնակցությունը խթանելու համար։ Օրինակ, Կանադայում զանգվածային լրատվամիջոցներով քարոզարշավ են սկսել ընտրություններից առաջ քվեարկությունը խրախուսելու համար, ինչպես նաև Թայվանում և Միացյալ Թագավորությունում։

Ժողովրդավարությունների միջև կառուցվածքային տարբերությունները, ներառյալ համակարգի բարդությունը և քվեարկության հեշտությունը, ավելի հաճախ օգտագործվում են ազգերի միջև մասնակցության տարբերությունները բացատրելու համար, հատկապես Միացյալ Նահանգների ընտրողները տառապում են ֆեդերալիզմի և իշխանությունների տարանջատման բարդ լաբիրինթոսից, որը համեմատաբար եզակի է ժողովրդավարական երկրների միջև[2]։

Բրենանի արդարադատության կենտրոնը հայտնել է, որ 2016 թվականին տասնչորս նահանգ ընդունել է քվեարկության մասին սահմանափակող օրենքներ[59]։ Այս օրենքների օրինակներն են՝ լուսանկարով անձը հաստատող նույնականացնող մանդատները, վաղաժամկետ քվեարկողների համար կարճ ժամանակները և ընտրողների գրանցման սահմանափակումները։ Բարբուրը և Վռինգը նույնպես կարծում են, որ պատճառներից մեկը սահմանափակող քվեարկության օրենքներն են, բայց նրանք օրենքների այս համակարգն անվանում են ընտրազանգվածը կարգավորող[60]։

Սահմանադրությունը պետություններին իրավունք է տալիս որոշումներ կայացնել սահմանափակող քվեարկության մասին օրենքների վերաբերյալ։ 2008 թվականին Գերագույն դատարանը վճռորոշ որոշում կայացրեց Ինդիանայի ընտրողների անձը նույնականացնող փաստաթղթերի վերաբերյալ՝ ասելով, որ այն չի խախտում սահմանադրությունը։ Այդ ժամանակից ի վեր նահանգների գրեթե կեսն ընդունել է սահմանափակող քվեարկության օրենքներ։ Այս օրենքները նպաստում են Բարբուրի և Վռինգի գաղափարին ռացիոնալ չքվեարկողի մասին։ Սա մեկն է, ով չի քվեարկում, քանի որ նրանց չքվեարկելու օգուտը գերազանցում է քվեարկության արժեքը[60]։ Այս օրենքներն ավելացնում են քվեարկության «կշիռը» կամ պատճառներ են, որոնք ավելի են դժվարացնում քվեարկությունը։

Google-ը լայնորեն ուսումնասիրել է ԱՄՆ-ում ընտրողների ցածր մասնակցության պատճառները և պնդում է, որ ընտրողների մասնակցության նվազման հիմնական պատճառներից մեկը այսպես կոչված «հետաքրքրված կողքից դիտողն» է[61]։ Google-ի ուսումնասիրության համաձայն՝ չափահաս ամերիկացիների 48,9%-ը կարող է դասակարգվել որպես «հետաքրքրված դիտորդներ», քանի որ նրանք քաղաքականապես տեղեկացված են, բայց զուսպ են իրենց քաղաքացիական և քաղաքական դաշտում ներգրավելուց։ Այս կատեգորիան չի սահմանափակվում որևէ սոցիալ-տնտեսական կամ ժողովրդագրական խմբերով։ Google-ը ենթադրում է, որ այս կատեգորիայի անհատները տառապում են քաղաքական ապատիայով, քանի որ նրանք հետաքրքրված են քաղաքական կյանքով, բայց կարծում են, որ նրանց անհատական ազդեցությունը աննշան կլինի[62]։ Այս անհատները հաճախ մասնակցում են տեղական մակարդակով քաղաքական, բայց խուսափում են համապետական ընտրություններից։

Այլ գործոններ խմբագրել

Արդյունքը որոշող մեկ ձայնի հավանականությունը ցածր է։ Որոշ ուսումնասիրություններ ցույց են տալիս, որ մեկ ձայնը քվեարկության այնպիսի համակարգում, ինչպիսին է Միացյալ Նահանգների Ընտրական կոլեգիան[Ն 2], ավելի քիչ հնարավորություն ունի արդյունքի վրա ազդելու[63]։ Այլ ուսումնասիրություններ պնդում են, որ Ընտրական կոլեգիան իրականում մեծացնում է ձայների թիվը[64]։ Խաղերի տեսության կիրառմամբ ուսումնասիրությունները, որոնք հաշվի են առնում ընտրողների փոխազդեցության կարողությունը, նաև պարզել են, որ ցանկացած խոշոր ընտրության համար ակնկալվող մասնակցությունը պետք է լինի զրո[65]։

Հիմնական բանաձևը` պարզելու համար, թե ինչ-որ մեկը կքվեարկի, թե ոչ, հիմնվելով կասկածելի ենթադրության վրա, որ մարդիկ գործում են լիովին ռացիոնալ, հետևյալն է[66].

 
որտեղ
  • P-ն այն հավանականությունն է, որ անհատի ձայնը կազդի ընտրությունների արդյունքի վրա
  • B-ն հավանական օգուտն է, որը կստացվեր, եթե ընտրվեր այդ անձի նախընտրած քաղաքական կուսակցությունը կամ թեկնածուն
  • D-ն ի սկզբանե նշանակում էր ժողովրդավարություն կամ քաղաքացիական պարտք, բայց այսօր ներկայացնում է ցանկացած սոցիալական կամ անձնական բավարարում, որը անհատը ստանում է քվեարկությունից
  • C-ն քվեարկության համար անհրաժեշտ ժամանակի, ջանքի և ֆինանսական ծախսերն են։

Քանի որ P-ն ընտրությունների մեծ մասում գործնականում զրոյական է, PB-ն նույնպես կարող է զրոյի մոտ լինել, և D-ն, հետևաբար, մարդկանց քվեարկությանը դրդելու ամենակարևոր տարրն է։ Որպեսզի անձը քվեարկի, այս գործոնները պետք է գերազանցեն C: Փորձարարական քաղաքագիտությունը պարզել է, որ նույնիսկ այն դեպքում, երբ P-ն ամենայն հավանականությամբ զրոյից մեծ է, այս տերմինը չի ազդում ընտրողների մասնակցության վրա։

Էնոսը և Ֆաուլերը (2014թ.) իրականացրել են դաշտային փորձ, որն օգտագործում է խոշոր քաղաքական պաշտոնի հետ կապված ընտրությունների հազվագյուտ հնարավորությունը։ Քաղաքացիներին տեղեկացնում են, որ արտահերթ ընտրությունները մոտ են (նկատի ունի P-ի բարձր արժեք) ընտրողների մասնակցության վրա քիչ մոբիլիզացնող ազդեցություն է ունեցել[67]։

Ռիկերը և Օրդեշուկը զարգացրեցին D-ի ժամանակակից ընկալումը։ Նրանք թվարկեցին բավարարվածության հինգ հիմնական ձևեր, որոնք մարդիկ ստանում են քվեարկությանից։

  1. քվեարկելու սոցիալական պարտականության պահպանում
  2. իր քաղաքական համակարգին հավատարմության հաստատում
  3. կուսակցական նախապատվության հաստատում (նաև հայտնի է որպես էքսպրեսիվ քվեարկություն, կամ թեկնածուին աջակցելու համար նրա օգտին քվեարկություն, ոչ թե որևէ արդյունքի համար)
  4. քաղաքական համակարգի համար սեփական կարևորության հաստատում
  5. նրանց համար, ովքեր քաղաքականությունը հետաքրքիր և զվարճալի են համարում, ուսումնասիրում և որոշում կայացնում[68]։

Այլ քաղաքագետներ այդ ժամանակվանից ավելացրել են այլ դրդապատճառներ` կասկածի տակ դնելով Ռայքերի և Օրդեշուկի որոշ ենթադրություններ։ Այս բոլոր կոնցեպցիաներն, ըստ էության անճիշտ են, ինչը դժվարացնում է ճշգրիտ բացահայտել, թե ինչու են մարդիկ որոշում քվեարկել։

Վերջերս մի քանի գիտնականներ դիտարկել են այն հնարավորությունը, որ B-ն ներառում է ոչ միայն անձնական շահագրգռվածություն արդյունքի նկատմամբ, այլև մտահոգություն հասարակության մյուսների (կամ գոնե սիրելի խմբի կամ կուսակցության այլ անդամների) բարօրության համար[69][70]։ Մասնավորապես, փորձերը, որոնցում առարկայական ալտրուիզմը չափվել է դիկտատոր խաղի[Ն 3] միջոցով, ցույց են տվել, մասնակցությունը կանխատեսելու հիմնական գործոնը ուրիշների բարեկեցության համար մտահոգությունը[72] և քաղաքական մասնակցությունն է[73][74]։ Ընդ որում, այս շարժառիթը տարբերվում է D -ի մոտիվացիայից, քանի որ ընտրողները պետք է մտածեն, որ ուրիշները շահում են ընտրությունների արդյունքից, այլ ոչ թե ինքնին իրենց քվեարկելու գործողությունից:

Սովորույթ խմբագրել

Ընտրողների մասնակցության տարբերությունները կարծես թե պահպանվում են ժամանակի ընթացքում. Իրականում, անհատական մասնակցության ամենաուժեղ կանխատեսումն այն է, թե արդյոք մեկը նախորդ ընտրություններում քվեարկել է, թե ոչ[75]։ Արդյունքում, շատ գիտնականներ մասնակցությունը համարում են սովորական վարք, որը կարելի է սովորել կամ չսովորել, հատկապես երիտասարդ չափահասների շրջանում[76]։

Մանկության ազդեցություններ խմբագրել

Հետազոտությունները պարզել են, որ երեխաների սոցիալական հմտությունների բարելավումը[77][78] և նրանց ընդգրկելը բարձրորակ վաղ մանկության կրթական ծրագրերում[79] մեծացնում է նրանց մասնակցությունը մեծահասակ դառնալիս։

Ժողովրդագրություն խմբագրել

Սոցիալ-տնտեսական գործոնները զգալիորեն կապված են այն բանի հետ, թե արդյոք անհատների մոտ ձևավորվում է քվեարկելու սովորություն։ Ընտրողների մասնակցության վրա ազդող ամենակարևոր սոցիալ-տնտեսական գործոնը կրթությունն է։ Որքան ավելի կրթված է մարդը, այնքան ավելի հավանական է, որ նա քվեարկի, նույնիսկ վերահսկելով կրթական մակարդակի հետ սերտորեն կապված այլ գործոններ, ինչպիսիք են եկամուտը և դասը։ Եկամուտը որոշակի ազդեցություն ունի ինքնին. ավելի հարուստ մարդիկ ավելի հավանական է, որ քվեարկեն՝ անկախ նրանց կրթական մակարդակից։ Որոշ բանավեճեր կան էթնիկ պատկանելության, ռասայիև սեռի ազդեցության շուրջ։ Նախկինում այս գործոնները, անկասկած, ազդել են բազմաթիվ ազգերի մասնակցության վրա, սակայն մեր օրերում քաղաքագետների միջև համաձայնությունն այն է, որ այդ գործոնները քիչ ազդեցություն ունեն արևմտյան ժողովրդավարական երկրներում, երբ հաշվի են առնվում կրթության և եկամուտների տարբերությունները[80]։ 2018 թվականի ուսումնասիրությամբ պարզվել է, որ թեև կրթությունը միջինում չի ավելացրել մասնակցությունը, այն բարձրացրել է ցածր սոցիալ-տնտեսական կարգավիճակ ունեցող տնային տնտեսությունների ընտրազանգվածի մասնակցությունը[81]։ Նաև,պետական հատվածի աշխատակիցներն ունեն ընտրողների ավելի բարձր մասնակցություն, քան մասնավոր հատվածի աշխատակիցները[82]։

Այնուամենայնիվ, քանի որ տարբեր էթնիկ խմբեր սովորաբար ունեն տարբեր կրթական մակարդակ և եկամուտ, շատ հասարակություններում նման խմբերի միջև կան կարևոր տարբերություններ մասնակցության հարցում։ Ժողովրդագրական այլ գործոններ ունեն կարևոր ազդեցություն. երիտասարդները շատ ավելի քիչ հավանական են քվեարկելու, քան տարեցները։ Զբաղմունքը քիչ ազդեցություն ունի մասնակցության վրա, բացառությամբ շատ երկրներում պետական աշխատողների շրջանում քվեարկության ավելի բարձր ցուցանիշների[80]։

Կարող են լինել նաև ընտրողների մասնակցության տարածաշրջանային տարբերություններ։ Խնդիրներից մեկը, որը ծագում է մայրցամաքային երկրներում, ինչպիսիք են Ավստրալիան, Կանադան, Միացյալ Նահանգները և Ռուսաստանը, ժամային գոտիների խնդիրն է։ Կանադան արգելել է ընտրությունների արդյունքների հեռարձակումը ցանկացած տարածաշրջանում, որտեղ ընտրատեղամասերը դեռ չեն փակվել. այս արգելքը հաստատվել է Կանադայի Գերագույն դատարանի կողմից։

Տարբերություններ ընտրությունների միջև խմբագրել

Երկրների ներսում կարող են լինել անհատական ընտրությունների մասնակցության կարևոր տարբերություններ[83]։ Ընտրությունները, որտեղ ազգային գործադիր իշխանության վերահսկողությունը վտանգված չէ, հիմնականում ունենում են շատ ավելի ցածր մասնակցություն, հաճախ ընդհանուր ընտրությունների կեսից ավելին[84]։ Արտասահմանյան տեղական ինքնակառավարման մարմինների և նահանգային ընտրությունները և պատահական թափուր տեղերը լրացնելու լրացուցիչ ընտրությունները սովորաբար ունենում են ավելի ցածր մասնակցություն, ինչպես նաև վերազգային Եվրոպական միության խորհրդարանի ընտրությունները, որը անջատված է ԵՄ կառավարության գործադիր ճյուղից։

Միացյալ Նահանգներում Կոնգրեսի միջանկյալ ընտրությունները շատ ավելի ցածր մասնակցություն են ունենում, քան Կոնգրեսի ընտրությունները, որոնք անցկացվում են նախագահական ընտրությունների հետ միաժամանակ[85]։ Ընտրությունների երկրորդ փուլը նույնպես հակված է ներգրավել ավելի ցածր մասնակցության։

Մրցավազքի մրցունակություն խմբագրել

Տեսականորեն, այն գործոններից մեկը, որն ամենայն հավանականությամբ կբարձրացնի մասնակցությունը, սերտ մրցավազքն է։ Ընտրողները ռացիոնալ կերպով գնահատում են ընտրություններին մասնակցելու ծախսերն ու օգուտները[86]։ Օգուտները գերազանցում են ծախսերը, եթե սպասվում է ընտրությունների կոնկրետ արդյունք, և ընտրողները կարծում են, որ իրենց քվեաթերթիկը կարող է որոշիչ լինել արդյունքի համար։ Բացի այդ, այդ ընտրություններում կուսակցությունները մեծացնում են իրենց մոբիլիզացիոն ջանքերը։ Թեև այս քվեարկության տրամաբանությունը կիրառվում է բոլոր ընտրությունների համար, ազդեցությունն ավելի ցայտուն է ժողովրդավարական երկրներում և մեծամասնական ընտրական համակարգերում[87]։

Օրինակ՝ 2004 թվականի ԱՄՆ նախագահական ընտրությունները։ Ունենալով ինտենսիվ բևեռացված ընտրազանգված և բոլոր հարցումները, որոնք ցույց են տալիս նախագահ Ջորջ Բուշի և դեմոկրատ մրցակից Ջոն Ֆ. Քերիի կոնկրետ ավարտը, ընտրություններին մասնակցությունը մոտ 60% էր, ինչը հանգեցրեց երկու թեկնածուների համար ռեկորդային թվով համաժողովրդական ձայների (մոտ. 62 միլիոն Բուշի և 59 միլիոն Քերիի համար)։ Այնուամենայնիվ, այս մրցավազքը ցույց է տալիս նաև այն ազդեցությունը, որ վիճելի սոցիալական խնդիրները կարող են ազդել ընտրողների մասնակցության վրա։

Օրինակ, ընտրողների մասնակցության մակարդակը 1860 թվականին, երբ ընտրություններում հաղթեց ստրկության դեմ թեկնածու Աբրահամ Լինքոլնը, ռեկորդային երկրորդն էր (81,2 տոկոս, երկրորդը միայն 1876-ին, 81,8 տոկոսով)։ Այնուամենայնիվ, կան փաստարկներ, որոնք հաստատում են այն, որ ընտրությունների կանխատեսելի արդյունքները —որտեղ մեկ ձայնը չի նկատվում, որ ի վիճակի է փոփոխություն մտցնելու — հանգեցրել են ավելի ցածր մասնակցության, ինչպես, օրինակ, Բիլ Քլինթոնի վերընտրությունը 1996 թվականին (որը ցույց տվեց ընտրողների ամենացածր մասնակցությունը Միացյալ Նահանգներում 1924 թվականից ի վեր), 2001 թվականի Միացյալ Թագավորության համընդհանուր ընտրությունները և 2005 թվականին Իսպանիայի Եվրոպական Սահմանադրության հանրաքվեն։ Այս բոլոր ընտրությունները որոշիչ արդյունքներ տվեցին ցածր մասնակցության պայմաններում։

2020 թվականի NBER թերթը, որն ուսումնասիրում էր շվեյցարական հանրաքվեների ապացույցները, պարզել է, որ ընտրողների տեղեկացվածությունը, որ ընտրությունները մոտ են լինելու, մեծացնում է մասնակցությունը[88]։ Վերահսկելով կանտոնի և քվեարկության ֆիքսված էֆեկտները, ուսումնասիրությունը պարզեց, որ « կանտոնային թերթերում փակ տեղամասերի ավելի մեծ լուսաբանումը զգալիորեն մեծացնում է ընտրողների մասնակցությունը»[88]։

Անազատության մեջ գտնվողներ խմբագրել

2017 թվականին Journal of Politics ամսագրում կատարված մի ուսումնասիրություն ցույց է տվել, որ ԱՄՆ-ում բանտարկությունը էական ազդեցություն չի ունեցել ընտրություններին մասնակցության վրա. նախկին հանցագործները բանտում գտնվելուց հետո չեն պակասել քվեարկելու հավանականությունը[89]։ Նաև Միացյալ Նահանգներում բանտարկությունը, պայմանական ազատազրկումը և քրեական հանցագործությունը զրկում են 5-6 միլիոն ընտրելու իրավունք ունեցող ամերիկացիներին ձայնի իրավունքից։ Բարեփոխումներով աստիճանաբար ավելի շատ նահանգներ թույլ են տալիս քվեարկել հանցավոր անցյալ ունեցող մարդկանց, մինչդեռ գրեթե ոչ մեկը թույլ չի տալիս ազատազրկվածներին քվեարկել։

Մասնակցության ծախսեր խմբագրել

2017-ին Electoral Studies-ի ուսումնասիրությունը ցույց է տվել, որ շվեյցարական կանտոններում, որոնց ծախսերը նվազել են փոստով քվեարկության շնորհիվ, «ընտրողների մասնակցության վիճակագրորեն նշանակալի աճ՝ 1,8 տոկոս» է գրանցվել[90]։ 2016 թվականին American Journal of Political Science ամսագրում կատարված ուսումնասիրությունը ցույց է տվել, որ նախնական գրանցումը, որը թույլ է տալիս երիտասարդ քաղաքացիներին գրանցվել նախքան քվեարկելու իրավունք ունենալը, մասնակցությունը մեծացրել է 2-ից 8 տոկոսով[91]։

2019 թվականին Social Science Quarterly- ում կատարված ուսումնասիրությունը ցույց է տվել, որ Վաշինգտոն նահանգում քվեարկության միջոցով փոստով համակարգի ներդրումը նույնպես հանգեցրել է մասնակցության աճի[92]։ Social Science Quarterly- ում 2019 թվականի մեկ այլ ուսումնասիրություն ցույց է տվել, որ առցանց ընտրողների գրանցումը մեծացրել է ընտրողների մասնակցությունը, մասնավորապես երիտասարդ ընտրողների[93]։

2020 թվականին «Քաղաքական վարքագծի» ուսումնասիրությունը ցույց է տվել, որ փոտով ուղարկված մեկ բացիկը՝ ուղղված չգրանցված ընտրելու իրավունք ունեցողներին, գրանցման մակարդակը բարձրացրել է, իսկ մասնակցությունը՝ 0,9 տոկոսով, ինչը մեծապես ազդում է երիտասարդ, առաջին անգամ ընտրողների վրա[94]։

Քվեատուփերի առկայությունը մեծացնում է մասնակցությունը[95]։

2018 թվականին British Journal of Political Science ամսագրում կատարված ուսումնասիրությունը ցույց է տվել, որ Կանադայի Օնտարիոյի տեղական ընտրություններում ինտերնետային քվեարկությունը միայն համեստ ազդեցություն է ունեցել ընտրողների մասնակցության վրա՝ ավելացնելով մասնակցությունը 3,5 տոկոսով։ Հետազոտության հեղինակներն ասում են, որ արդյունքները «ենթադրում են, որ ինտերնետ քվեարկությունը դժվար թե լուծի մասնակցության ցածր ճգնաժամը, և ենթադրում է, որ ծախսերի փաստարկները լիովին չեն հաշվի առնում վերջին մասնակցության անկումը»[96]։

Քվեարկության վերաբերյալ խորհրդատվություն խմբագրել

2017 թվականի փորձարարական ուսումնասիրությունը ցույց է տվել, որ 18-ից 30 տարեկան գրանցված ընտրողներին ուղարկելով ընտրողների ուղեցույց, որը պարունակում է կարևոր տեղեկություններ գալիք ընտրություններում թեկնածուների մասին (թեկնածուների հավանության ցուցակը և թեկնածուների քաղաքականության դիրքերը նախընտրական քարոզարշավում հինգ հարցերի վերաբերյալ) մեծացրել է մասնակցությունը 0,9 միավորով[97]։ Քվեարկության վերաբերյալ խորհրդատվության դիմումներն ընտրողների մասնակցությունը մեծացնում է, ինչպես նաև որոշ չափով նպաստում քվեարկության վերաբերյալ գիտելիքները բարձրացնելուն[98]։

Ընտրողների խոստումներ խմբագրել

2018 թվականի ուսումնասիրությունը ցույց է տվել, որ «Երիտասարդները, ովքեր խոստանում են քվեարկել, ավելի հավանական է, որ մասնակցեն։ Ընդհանուր առմամբ, քվեարկելու խոստումն ավելացրել է ընտրողների մասնակցությունը 3,7 կետով բոլոր սուբյեկտների շրջանում և 5,6 միավորով այն մարդկանց համար, ովքեր նախկինում երբեք չեն քվեարկել»[99]։

Եղանակ և ժամանակ խմբագրել

Արդյոք վատ եղանակը ազդում է ընտրողների թվի վրա։ Գոյություն ունի հետազոտություն, որը ցույց է տալիս, որ տեղումները կարող են նվազեցնել մասնակցությունը, թեև այդ էֆեկտը սովորաբար բավականին փոքր է, քանի որ ուսումնասիրությունների մեծ մասը գտնում է, որ տեղումների յուրաքանչյուր միլիմետրը նվազեցնում է մասնակցությունը 0,015-ից մինչև 0,1 տոկոսային կետով[65][100][101][102][103][104][105][106]։ Առնվազն երկու ուսումնասիրություն, սակայն, ապացույցներ չեն գտել, որ եղանակային խանգարումները նվազեցնում են մասնակցությունը[107][108]։ 2011 թվականի ուսումնասիրությունը ցույց է տվել, որ «եթե անձրևը միջինում նվազեցնում է մասնակցությունը, դա չի անում մրցակցային ընտրություններում»[109]։

Որոշ հետազոտություններ ուսումնասիրել են նաև ջերմաստիճանի ազդեցությունը մասնակցության վրա, ոմանք հայտնաբերել են, որ ջերմաստիճանի բարձրացումը որոշ չափով ավելացնում է մասնակցությունը[106][110][111]։ Որոշ այլ ուսումնասիրություններ, սակայն, պարզել են, որ ջերմաստիճանը էական ազդեցություն չունի մասնակցության վրա[112][113]։

Ընտրողների մասնակցության այս եղանակային տատանումները կարող են նաև կուսակցական մասնակցության վրա ազդեցություն ունենալ. 2017 թվականին American Politics Research ամսագրում կատարված ուսումնասիրությունը ցույց է տվել, որ տեղումները մեծացրել են հանրապետականների ձայների մասնաբաժինը, քանի որ ավելի քիչ դեմոկրատ ընտրողներ են մասնակցել ընտրությանը, քան հանրապետականներ[105]։ Նիդեռլանդներում[114] և Գերմանիայում[115] կատարված ուսումնասիրությունները նաև ցույց են տվել, որ եղանակի հետ կապված մասնակցությունը նվազում է, որից շահում են աջերը, մինչդեռ իսպանական ուսումնասիրությունը[102] գտել է հակառակ հարաբերություն։

Տարվա եղանակը և շաբաթվա օրը (չնայած շատ երկրներ իրենց բոլոր ընտրություններն անցկացնում են նույն աշխատանքային օրը) նույնպես կարող են ազդել մասնակցության վրա։ Հանգստյան և ամառային ընտրությունների ժամանակ բնակչության մեծ մասը հանգստանում է կամ հետաքրքրված չէ քաղաքականությամբ, և ավելի ցածր մասնակցություն է ունենում։ Երբ երկրները սահմանում են ընտրությունների ֆիքսված ժամկետներ, դրանք սովորաբար լինում են շաբաթվա կեսերին գարնանը կամ աշնանը՝ առավելագույն մասնակցության համար։ Ընտրությունից ընտրություն մասնակցության տատանումները սովորաբար աննշան են։ Չափազանց հազվադեպ են այնպիսի գործոններ, ինչպիսիք են մրցունակությունը, եղանակային պայմանները և տարվա եղանակը, որ առաջացնեն մասնակցության ավելացում կամ նվազում ավելի քան հինգ տոկոսով, ինչը շատ ավելի փոքր է, քան հասարակության խմբերի միջև և շատ ավելի փոքր է, քան երկրների միջև մասնակցության տարբերությունը[113]։

Ընտանիքի սոցիալականացում խմբագրել

2018 թվականին American Political Science Review- ում անցկացված ուսումնասիրությունը ցույց է տվել, որ վերջերս ընտրական իրավունք ստացած ընտրողների ծնողները «2,8 տոկոսով ավելի շատ են քվեարկում»[116]։ 2018 թվականին «Քաղաքական վարքագիծ» ամսագրում կատարված ուսումնասիրությունը ցույց է տվել, որ տնային տնտեսությունների մեծացումը մեծացնում է ընտանիքի անդամի ընտրությանը մասնակցելու հակվածությունը[117]։

2018 թվականի PlosOne ուսումնասիրությունը ցույց է տվել, որ «կուսակցականը, ով ամուսնացած է համակուսակցականի հետ, ավելի հավանական է, որ քվեարկի։ Այս երևույթը հատկապես ընդգծված է կուսակցականների համար փակ փրայմերիզներում, ընտրություններ, որոնց մասնակցելու իրավունք չունեն գրանցված անկուսակցական ամուսինները»[118]։

Քվեարկության գաղտնիություն խմբագրել

Համաձայն 2018 թվականի ուսումնասիրության՝ Միացյալ Նահանգներում քվեարկության դուրս եկած խմբերը, որոնք ընդգծում են քվեարկության գաղտնիությունը քվեարկության մասին հիշեցումների հետ մեկտեղ, ավելացնում են մասնակցությունը մոտ 1 տոկոսով վերջերս գրանցված չընտրողների շրջանում[119]։

Չքվեարկելու պատճառներ խմբագրել

Կան փիլիսոփայական, բարոյական և գործնական պատճառներ, որոնք որոշ մարդիկ նշում են ընտրական քաղաքականության մեջ չքվեարկելու համար[120], որպես կանոն, քվեարկության խոչընդոտների պատճառով, թեև ձեռնպահ մնալու որոշ գործնական պատճառներ ավելի շատ կապված են հազվադեպ, դժվար կանխատեսելի իրավիճակների հետ, որոնք ավելի շուտ պայմանավորված են քվեարկության քաղաքականության թերություններով, որոնք չեն կարողանում արդյունավետ կերպով գրավել ընտրողների նախապատվությունները։

Նշումներ խմբագրել

  1. ↑ Կարգավորող մարմինների զավթումը (անգլ.՝ regulatory capture), կոռուպցիայի ձև է։ Երբ կարգավորվող մարմինները, որոնք կոչված են ծառայել հանրային շահերին, բայց նպաստում են շահագրգիռ խմբերի շահերին, այսինքն ֆինանսաարդյունաբերական խմբերի կամ քաղաքական խմբերի շահերը գերակայում են հասարակության շահերից, տեղի է ունենում կարգավորման գրավում, որը կառավարության ձախողման ձև է, ինչը հանգեցնում է հանրային բարիքների ընդհանուր կորստի։
  2. ↑ Ընտրում է ԱՄՆ նախագահին և փոխնախագահին համընդհանուր ընտրությամբ։
  3. ↑ Բռնապետ խաղը փորձ է՝ բացահայտելու ոչ էգոիստական նախապատվությունները, որոնք հաճախ օգտագործվում են վարքագծային տնտեսագիտության, հոգեբանության և այլ ոլորտներում։ Փորձին մասնակցում են երկու խաղացողներ, որոնցից մեկին՝ «բռնապետին», տրվում է որոշակի գումար, որը նա իր հայեցողությամբ բաժանում է իր և երկրորդ մասնակցի՝ «զոհի» միջև։ Վերջինս պասիվ դեր ունի և ընդունում է «բռնապետի» հատկացրած գումարը[71]։

Ծանոթագրություններ խմբագրել

  1. ↑ «Opinion | Want Americans to vote? Give them the day off». Washington Post (անգլերեն). Վերցված է 2018 թ․ հոկտեմբերի 11-ին.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Michael McDonald and Samuel Popkin. "The Myth of the Vanishing Voter" in American Political Science Review. December 2001. p. 970.
  3. ↑ Franklin. "Electoral Engineering"
  4. ↑ Badger, Emily. "What If Everyone Voted?" The New York Times, The New York Times, 29 Oct. 2018, www.nytimes.com/2018/10/29/upshot/what-if-everyone-voted.html.P. 12-13
  5. ↑ Anzia, Sarah F. (2013). Timing and Turnout: How Off-Cycle Elections Favor Organized Groups (անգլերեն). University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-08695-8. էջ 210
  6. ↑ Hopkins, Daniel J.; Meredith, Marc; Chainani, Anjali; Olin, Nathaniel; Tse, Tiffany (2021 թ․ հունվարի 26). «Results from a 2020 field experiment encouraging voting by mail». Proceedings of the National Academy of Sciences (անգլերեն). 118 (4): e2021022118. Bibcode:2021PNAS..11820210H. doi:10.1073/pnas.2021022118. ISSN 0027-8424. PMC 7848624. PMID 33468656.
  7. ↑ Urbatsch, R. (2017 թ․ հուլիսի 1). «Youthful hours: Shifting poll-opening times manipulates voter demographics». Research & Politics (անգլերեն). 4 (3): 2053168017720590. doi:10.1177/2053168017720590. ISSN 2053-1680.
  8. ↑ Kostelka, Filip; Krejcova, Eva; Sauger, Nicolas; Wuttke, Alexander (2023). «Election Frequency and Voter Turnout». Comparative Political Studies. doi:10.1177/00104140231169020.
  9. ↑ Franklin "Electoral Participation." p. 98
  10. ↑ Anzia, Sarah F. (2013). Timing and Turnout: How Off-Cycle Elections Favor Organized Groups (անգլերեն). University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-08695-8. p. 210
  11. ↑ Arend Lijphart. "Unequal Participation: Democracy's Unresolved Dilemma Արխիվացված 2006-03-26 Wayback Machine." American Political Science Review.
  12. ↑ Richard G. Niemi and Herbert F. Weisberg. Controversies in Voting Behavior p. 31
  13. ↑ «Voter Turnout». 2023 թ․ մարտի 30.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 «Compulsory Voting». International Institute for Democracy and Electoral Assistance. Վերցված է 2021 թ․ հունիսի 2-ին.
  15. ↑ [1] 2016 House of Representatives and Senate elections
  16. ↑ «GE2020: 4,794 votes cast overseas, taking total voter turnout this election to 95.81%». CNA. Singapore. 2020 թ․ հուլիսի 15. Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ հուլիսի 28-ին. Վերցված է 2023 թ․ սեպտեմբերի 16-ին.
  17. ↑ Lee, Min Kok (2015 թ․ սեպտեմբերի 12). «GE2015: Voter turnout at 93.56 per cent, improves slightly from 2011 record low». The Straits Times. Singapore.
  18. ↑ 18,0 18,1 «Of 31 countries with compulsory voting, a dozen actually enforce it». The News International. 2013 թ․ փետրվարի 4. Վերցված է 2021 թ․ հունիսի 2-ին.
  19. ↑ «European Election Database - Parliamentary elections in Greece». nsd.no.
  20. ↑ «Voter Turnout in Greek Elections Drops to New Historic Low». Greek Reporter. 2015 թ․ սեպտեմբերի 21. Վերցված է 2015 թ․ սեպտեմբերի 21-ին.
  21. ↑ The Guardian Compulsory voting around the world Արխիվացված 2006-12-10 Wayback Machine
  22. ↑ Powell "Thirty Democracies." p. 12
  23. ↑ Mark N. Franklin. "Electoral Participation." in Controversies in Voting Behavior p. 87
  24. ↑ Richard S. Katz. Democracy and Elections. New York: Oxford University Press, 1997.
  25. ↑ Robert W. Jackman and Ross A. Miller. "Voter Turnout in the Industrial Democracies During the 1980s." in Elections and Voting Behaviour: New Challenges, New Perspectives. p. 308
  26. ↑ «Electoral System Design: the New International IDEA Handbook». International Institute for Democracy and Electoral Assistance. 2005. Վերցված է 2014 թ․ ապրիլի 9-ին.
  27. ↑ Norris, Pippa (1997). «Choosing Electoral Systems: Proportional, Majoritarian and Mixed Systems» (PDF). International Political Science Review (անգլերեն). Harvard University. 18 (3): 297–312. doi:10.1177/019251297018003005. ISSN 0192-5121. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ հուլիսի 5-ին. Վերցված է 2014 թ․ ապրիլի 9-ին.
  28. ↑ «A look at the evidence». Fair Vote Canada. Վերցված է 2019 թ․ հունվարի 2-ին.
  29. ↑ Cox, Gary W.; Fiva, Jon H.; Smith, Daniel M. (2016). «The Contraction Effect: How Proportional Representation Affects Mobilization and Turnout» (PDF). The Journal of Politics. 78: 1249–1263. doi:10.1086/686804.
  30. ↑ Katz p. 240
  31. ↑ Lijphart, Arend (1997 թ․ մարտ). «Unequal Participation: Democracy's Unresolved Dilemma». American Political Science Review. 91 (1): 1–14. doi:10.2307/2952255. JSTOR 2952255.
  32. ↑ Blais, Andre (1990). «Does proportional representation foster voter turnout?». European Journal of Political Research. 18 (2): 167–181. doi:10.1111/j.1475-6765.1990.tb00227.x.
  33. ↑ Kimball W. Brace, Overview of Voting Equipment Usage in United States, Direct Recording Electronic (DRE) Voting Արխիվացված 2009-01-08 Wayback Machine, Ընտրություններին աջակցող հանձնաժողովին ուղղված հայտարարություն, 5 մայիսի, 2004թվական
  34. ↑ Douglas W. Jones, Human Factors in Voting Technology Արխիվացված 2009-09-19 Wayback Machine, Կառավարության էթիկայի մասին օրենքների խորհրդին ներկայացում 2002 թվականի սեպտեմբերի 29, Օտտավա, Կանադա։
  35. ↑ Katz p. 239
  36. ↑ «LPR Population Estimates». 2016 թ․ ապրիլի 14.
  37. ↑ Niemi and Weisberg "Introduction." Controversies in Voting Behavior. p. 25
  38. ↑ Voter turnout trends around the World. Abdurashid Solijonov, International Institute for Democracy and Electoral Assistance. Stockholm: IDEA. 2016. ISBN 978-91-7671-083-8. OCLC 981759546.{{cite book}}: CS1 սպաս․ այլ (link)
  39. ↑ Kopf, Dan (2017 թ․ փետրվար). «Voter turnout is dropping dramatically in the "free world"». Quartz (անգլերեն). Վերցված է 2022 թ․ մայիսի 10-ին.
  40. ↑ Kostelka, Filip; Blais, André (2021). «The Generational and Institutional Sources of the Global Decline in Voter Turnout». World Politics (անգլերեն). 73 (4): 629–667. doi:10.1017/S0043887121000149. ISSN 0043-8871.
  41. ↑ Robert D. Putnam "Tuning In, Tuning Out: The Strange Disappearance of Social Capital in America." in Controversies in Voting Behavior p. 40
  42. ↑ Sclove p. 241
  43. ↑ Putnam p. 61
  44. ↑ Charles, Kerwin Kofi; Stephens, Melvin Jr. (2013). «Employment, Wages, and Voter Turnout». American Economic Journal: Applied Economics. 5 (4): 111–43. CiteSeerX 10.1.1.595.1201. doi:10.1257/app.5.4.111. S2CID 14036680.
  45. ↑ Sigman, Rachel, and Staffan I. Lindberg. "Neopatrimonialism and democracy: An empirical investigation of Africa's political regimes." V-Dem Working Paper 56 (2017).
  46. ↑ IDEA – Regional differences Արխիվացված 2006-03-14 Wayback Machine
  47. ↑ Khidhir, Sheith (2019 թ․ մարտի 30). «Will Indonesians even bother to vote?». The ASEAN Post (անգլերեն). Վերցված է 2023 թ․ մայիսի 13-ին.
  48. ↑ Bland, Ben. «Indonesia's Incredible Elections». Lowy Institute (անգլերեն). Վերցված է 2023 թ․ մայիսի 13-ին.
  49. ↑ Lamb, Kate (2019 թ․ ապրիլի 15). «Indonesia: 193m people, 17,000 islands, one big election. Here's what you need to know». The Guardian (բրիտանական անգլերեն). ISSN 0261-3077. Վերցված է 2023 թ․ մայիսի 13-ին.
  50. ↑ The mind-boggling challenge of Indonesia's election logistics Արխիվացված 2019-04-11 Wayback Machine, Ben Bland, Lowy Institute, 3 April 2019
  51. ↑ Powell, G. Bingham. «American Voter Turnout in Comparative Perspective». The American Political Science Review. 1986: 19.
  52. ↑ Powell "Thirty Democracies." p. 14
  53. ↑ Powell. p. 13
  54. ↑ Kristoffer Holt; Adam Shehata; Jesper Strömbäck; Elisabet Ljungberg (2013 թ․ փետրվարի 1). «Age and the effects of news media attention and social media use on political interest and participation: Do social media function as leveller?». European Journal of Communication. 28 (1): 19–34. doi:10.1177/0267323112465369.
  55. ↑ «Social Media and Political Participation».
  56. ↑ Steven J. Rosenstone and John Mark Hansen. "Solving the Puzzle of Participation in Electoral Politics." p. 73
  57. ↑ Krupnikov, Yanna (2011). «When Does Negativity Demobilize? Tracing the Conditional Effect of Negative Campaigning on Voter Turnout». American Journal of Political Science. 55 (4): 797–813. doi:10.1111/j.1540-5907.2011.00522.x.
  58. ↑ Niemi and Weisberg p. 30.
  59. ↑ Regan, Michael D. "Why Is Voter Turnout so Low in the U.S.?" PBS. PBS, 6 Nov. 2016. Web. 13 Dec. 2016. https://www.pbs.org/newshour/politics/voter-turnout-united-states.
  60. ↑ 60,0 60,1 Barbour, Christine, and Gerald C. Wright. KEEPING THE REPUBLIC: Power and Citizenship in American Politics. Place of Publication Not Identified: CQ, 2016. Print.
  61. ↑ Krontiris, Kate; Webb, John; Chapman, Chris (2015 թ․ հունվարի 1). «Understanding America's Interested Bystander: A Complicated Relationship with Civic Duty». Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ դեկտեմբերի 21-ին. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (օգնություն)
  62. ↑ «Understanding America's "Interested Bystander:" A Complicated Relationship with Civic Duty». Politics & Elections Blog (ամերիկյան անգլերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2016 թ․ դեկտեմբերի 20-ին. Վերցված է 2016 թ․ նոյեմբերի 5-ին.
  63. ↑ Satoshi Kanazawa. "A Possible Solution to the Paradox of Voter Turnout." The Journal of Politics. p. 974
  64. ↑ Gelman, Katz, and Teurlinckx. "The Mathematics and Statistics of Voting Power." Արխիվացված 2012-04-15 Wayback Machine 'Statistical Science' 2002, vol 17, no 4
  65. ↑ 65,0 65,1 Kanazawa p. 975
  66. ↑ The basic idea behind this formula was developed by Anthony Downs in An Economic Theory of Democracy. published in 1957. The formula itself was developed by William H. Riker and Peter Ordeshook and published in Riker, William H.; Ordeshook, Peter C. (1968). «A Theory of the Calculus of Voting». American Political Science Review. 62: 25–42. doi:10.1017/s000305540011562x.
  67. ↑ Enos, Ryan D.; Fowler, Anthony (2014 թ․ մարտի 11). «Pivotality and Turnout: Evidence from a Field Experiment in the Aftermath of a Tied Election» (PDF). Political Science Research and Methods: 1–11. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2014 թ․ հուլիսի 29-ին. Վերցված է 2014 թ․ հուլիսի 26-ին.
  68. ↑ Riker and Ordeshook, 1968
  69. ↑ Jankowski, Richard (2002). «Buying a Lottery Ticket to Help the Poor: Altruism, Civic Duty, and Self-Interest in the Decision to Vote». Rationality and Society. 14 (1): 55–77. doi:10.1177/1043463102014001003.
  70. ↑ Edlin, Aaron, Andrew Gelman, and Noah Kaplan. 2007. "Voting as a Rational Choice: Why and How People Vote to Improve the Well-Being of Others." Rationality and Society.
  71. ↑ Guala, Francesco; Mittone, Luigi (2010 թ․ հոկտեմբեր). «Paradigmatic experiments: The Dictator Game» (PDF). The Journal of Socio-Economics. 39 (5): 578–584. doi:10.1016/j.socec.2009.05.007.
  72. ↑ James H. Fowler "Altruism and Turnout," Journal of Politics 68 (3): 674–683 (August 2006)
  73. ↑ James H. Fowler, Kam CD "Beyond the Self: Altruism, Social Identity, and Political Participation," Journal of Politics 69 (3): 811–825 (August 2007)
  74. ↑ Loewen, PJ "Antipathy, Affinity, and Political Participation," Canadian Journal of Political Science (Forthcoming 2010)
  75. ↑ Fowler, James H. "Habitual Voting and Behavioral Turnout," Journal of Politics 68 (2): 335–344 (May 2006)
  76. ↑ Plutzer, E (2002). «Becoming a Habitual Voter: Inertia, Resources, and Growth in Young Adulthood». American Political Science Review. 96 (1): 41–56. doi:10.1017/s0003055402004227.
  77. ↑ Hui, Mary; Hui, Mary (2017 թ․ օգոստոսի 17). «A political scientist has discovered a surprising way to increase voter turnout. It starts in childhood». The Washington Post (ամերիկյան անգլերեն). ISSN 0190-8286. Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ օգոստոսի 17-ին. Վերցված է 2017 թ․ օգոստոսի 17-ին.
  78. ↑ Holbein, John B. (2017 թ․ օգոստոս). «Childhood Skill Development and Adult Political Participation». American Political Science Review. 111 (3): 572–583. doi:10.1017/S0003055417000119. ISSN 0003-0554.
  79. ↑ Holbein, John B.; Bradshaw, Catherine P.; Munis, B. Kal; Rabinowitz, Jill; Ialongo, Nicholas S. (2021). «Promoting Voter Turnout: an Unanticipated Impact of Early-Childhood Preventive Interventions». Prevention Science (անգլերեն). 23 (2): 192–203. doi:10.1007/s11121-021-01275-y. ISSN 1573-6695. PMID 34279777.
  80. ↑ 80,0 80,1 Sigelman, L.; Roeder, P. W.; Jewell, M. E.; Baer, M. A. (1985). «Voting and nonvoting: A multi-election perspective». American Journal of Political Science. 29 (4): 749–765. doi:10.2307/2111179. JSTOR 2111179.
  81. ↑ Persson, Mikael; Oskarsson, Sven; Lindgren, Karl-Oskar (2018). «Enhancing Electoral Equality: Can Education Compensate for Family Background Differences in Voting Participation?». American Political Science Review (անգլերեն). 113: 108–122. doi:10.1017/S0003055418000746. ISSN 1537-5943.
  82. ↑ Geys, Benny; Sørensen, Rune J. (2021). «Public Sector Employment and Voter Turnout». American Political Science Review (անգլերեն). 116: 367–373. doi:10.1017/S000305542100099X. ISSN 0003-0554.
  83. ↑ Eisinga, R.; Franses, Ph.-H.; Van Dijk, D. (1998). «Timing of vote decision in first and second order Dutch elections 1978–1995. Evidence from artificial neural networks». Political Analysis. 7 (1): 117–142. doi:10.1093/pan/7.1.117.
  84. ↑ "Who Votes: City Election Timing and Voter Composition" Zoltan L. Hajnal, Vladimir Kogan, and G. Agustin Markarian. 19 August 2021. https://www.cambridge.org/core/journals/american-political-science-review/article/abs/who-votes-city-election-timing-and-voter-composition/39CE6B9F0E906228F695248C874C0C36. Cambridge University Press.
  85. ↑ Lijphart. p. 12
  86. ↑ Downs, Anthony (1957). «An Economic Theory of Political Action in a Democracy». Journal of Political Economy. 65 (2): 135–150. doi:10.1086/257897. ISSN 0022-3808. JSTOR 1827369.
  87. ↑ Eichhorn, Kristin; Linhart, Eric (2021 թ․ օգոստոսի 1). «Estimating the Effect of Competitiveness on Turnout across Regime Types». Political Studies (անգլերեն). 69 (3): 602–622. doi:10.1177/0032321720914645. ISSN 0032-3217.
  88. ↑ 88,0 88,1 Bursztyn, Leonardo; Cantoni, Davide; Funk, Patricia; Yuchtman, Noam (2017 թ․ հունիս). «Identifying the Effect of Election Closeness on Voter Turnout: Evidence from Swiss Referenda». NBER Working Paper No. 23490. doi:10.3386/w23490.
  89. ↑ Gerber, Alan S.; Huber, Gregory A.; Meredith, Marc; Biggers, Daniel R.; Hendry, David J. (2017 թ․ հուլիսի 19). «Does Incarceration Reduce Voting? Evidence about the Political Consequences of Spending Time in Prison» (PDF). The Journal of Politics. 79 (4): 1130–1146. doi:10.1086/692670. ISSN 0022-3816.
  90. ↑ Schelker, Mark; Schneiter, Marco (2017 թ․ հոկտեմբեր). «The elasticity of voter turnout: Investing 85 cents per voter to increase voter turnout by 4 percent» (PDF). Electoral Studies. 49: 65–74. doi:10.1016/j.electstud.2017.07.005.
  91. ↑ Holbein, John B.; Hillygus, D. Sunshine (2016 թ․ ապրիլի 1). «Making Young Voters: The Impact of Preregistration on Youth Turnout». American Journal of Political Science (անգլերեն). 60 (2): 364–382. doi:10.1111/ajps.12177. ISSN 1540-5907.
  92. ↑ Henrickson, Kevin E.; Johnson, Erica H. (2019). «Increasing Voter Participation by Altering the Costs and Stakes of Voting». Social Science Quarterly (անգլերեն). 100 (3): 869–884. doi:10.1111/ssqu.12583. ISSN 1540-6237.
  93. ↑ Yu, Jinhai (2019). «Does State Online Voter Registration Increase Voter Turnout?*». Social Science Quarterly (անգլերեն). 100 (3): 620–634. doi:10.1111/ssqu.12598. ISSN 1540-6237.
  94. ↑ Bryant, Lisa A.; Hanmer, Michael J.; Safarpour, Alauna C.; McDonald, Jared (2020 թ․ հունիսի 19). «The Power of the State: How Postcards from the State Increased Registration and Turnout in Pennsylvania». Political Behavior (անգլերեն). 44 (2): 535–549. doi:10.1007/s11109-020-09625-2. ISSN 1573-6687.
  95. ↑ McGuire, William; O'Brien, Benjamin Gonzalez; Baird, Katherine; Corbett, Benjamin; Collingwood, Loren (2020). «Does Distance Matter? Evaluating the Impact of Drop Boxes on Voter Turnout». Social Science Quarterly (անգլերեն). 101 (5): 1789–1809. doi:10.1111/ssqu.12853. ISSN 1540-6237.
  96. ↑ Goodman, Nicole; Stokes, Leah C. (2018). «Reducing the Cost of Voting: An Evaluation of Internet Voting's Effect on Turnout». British Journal of Political Science (անգլերեն). 50 (3): 1155–1167. doi:10.1017/S0007123417000849. ISSN 0007-1234.
  97. ↑ Miller, Peter; Reynolds, Rebecca; Singer, Matthew (2017 թ․ հոկտեմբերի 1). «Mobilizing the young vote: Direct mail voter guides in the 2015 Chicago mayoral election*». Research & Politics (անգլերեն). 4 (4): 2053168017738410. doi:10.1177/2053168017738410. ISSN 2053-1680.
  98. ↑ Munzert, Simon; Ramirez-Ruiz, Sebastian (2021). «Meta-Analysis of the Effects of Voting Advice Applications». Political Communication. 38 (6): 691–706. doi:10.1080/10584609.2020.1843572.
  99. ↑ Costa, Mia; Schaffner, Brian F.; Prevost, Alicia (2018 թ․ մայիսի 29). «Walking the walk? Experiments on the effect of pledging to vote on youth turnout». PLOS ONE (անգլերեն). 13 (5): e0197066. Bibcode:2018PLoSO..1397066C. doi:10.1371/journal.pone.0197066. ISSN 1932-6203. PMC 5973556. PMID 29813075.{{cite journal}}: CS1 սպաս․ չպիտակված ազատ DOI (link)
  100. ↑ Gomez, Brad T.; Hansford, Thomas G.; Krause, George A. (2007 թ․ օգոստոսի 1). «The Republicans Should Pray for Rain: Weather, Turnout, and Voting in U.S. Presidential Elections». Journal of Politics (անգլերեն). 69 (3): 649–663. doi:10.1111/j.1468-2508.2007.00565.x. ISSN 1468-2508.
  101. ↑ Gatrell, Jay D.; Bierly, Gregory D. (2013 թ․ հուլիսի 3). «Weather and Voter Turnout: Kentucky Primary and General Elections, 1990-2000». Southeastern Geographer. 42 (1): 114–134. doi:10.1353/sgo.2002.0007. ISSN 1549-6929.
  102. ↑ 102,0 102,1 Artés, Joaquín (2014 թ․ հունիսի 1). «The rain in Spain: Turnout and partisan voting in Spanish elections». European Journal of Political Economy. 34: 126–141. doi:10.1016/j.ejpoleco.2014.01.005.
  103. ↑ Eisinga, R.; Te Grotenhuis, M.; Pelzer, B. (2012). «Weather conditions and voter turnout in Dutch national parliament elections, 1971–2010». International Journal of Biometeorology. 56 (4): 783–786. Bibcode:2012IJBm...56..783E. doi:10.1007/s00484-011-0477-7. PMC 3382632. PMID 21792567.
  104. ↑ Eisinga, R.; Te Grotenhuis, M.; Pelzer, B. (2012). «Weather conditions and political party vote share in Dutch national parliament elections, 1971–2010». International Journal of Biometeorology. 56 (6): 1161–1165. Bibcode:2012IJBm...56.1161E. doi:10.1007/s00484-011-0504-8. PMC 3469786. PMID 22065127.
  105. ↑ 105,0 105,1 Horiuchi, Yusaku; Kang, Woo Chang (2017 թ․ դեկտեմբերի 5). «Why Should the Republicans Pray for Rain? Electoral Consequences of Rainfall Revisited». American Politics Research (անգլերեն). 46 (5): 869–889. doi:10.1177/1532673x17745631.
  106. ↑ 106,0 106,1 Stockemer, Daniel; Wigginton, Michael (2018 թ․ հունիսի 1). «Fair weather voters: do Canadians stay at home when the weather is bad?». International Journal of Biometeorology (անգլերեն). 62 (6): 1027–1037. Bibcode:2018IJBm...62.1027S. doi:10.1007/s00484-018-1506-6. ISSN 1432-1254. PMID 29392415.
  107. ↑ Lasala-Blanco, Narayani; Shapiro, Robert Y.; Rivera-Burgos, Viviana (2017 թ․ փետրվար). «Turnout and weather disruptions: Survey evidence from the 2012 presidential elections in the aftermath of Hurricane Sandy». Electoral Studies. 45: 141–152. doi:10.1016/j.electstud.2016.11.004.
  108. ↑ Persson, Mikael; Sundell, Anders; Öhrvall, Richard (2014 թ․ մարտի 1). «Does Election Day weather affect voter turnout? Evidence from Swedish elections». Electoral Studies. 33: 335–342. doi:10.1016/j.electstud.2013.07.021. ISSN 0261-3794.
  109. ↑ Fraga, Bernard (2011 թ․ հունիսի 30). «Voting Costs and Voter Turnout in Competitive Elections». Quarterly Journal of Political Science (անգլերեն). 5 (4): 339–356. doi:10.1561/100.00010093. ISSN 1554-0626.
  110. ↑ Eisinga, Rob; Te Grotenhuis, Manfred; Pelzer, Ben (2012 թ․ հուլիսի 1). «Weather conditions and voter turnout in Dutch national parliament elections, 1971–2010». International Journal of Biometeorology (անգլերեն). 56 (4): 783–786. Bibcode:2012IJBm...56..783E. doi:10.1007/s00484-011-0477-7. ISSN 1432-1254. PMC 3382632. PMID 21792567.
  111. ↑ Ben Lakhdar, Christian; Dubois, Eric (2006 թ․ օգոստոսի 1). «Climate and Electoral Turnout in France». French Politics (անգլերեն). 4 (2): 137–157. doi:10.1057/palgrave.fp.8200100. ISSN 1476-3427.
  112. ↑ Artés, Joaquín (2014 թ․ հունիսի 1). «The rain in Spain: Turnout and partisan voting in Spanish elections». European Journal of Political Economy. 34: 126–141. doi:10.1016/j.ejpoleco.2014.01.005. ISSN 0176-2680.
  113. ↑ 113,0 113,1 G. Bingham Powell "Voter Turnout in Thirty Democracies." in Electoral Participation.
  114. ↑ Eisinga, Rob; Te Grotenhuis, Manfred; Pelzer, Ben (2012 թ․ հուլիսի 1). «Weather conditions and voter turnout in Dutch national parliament elections, 1971–2010». International Journal of Biometeorology (անգլերեն). 56 (4): 783–786. Bibcode:2012IJBm...56..783E. doi:10.1007/s00484-011-0477-7. ISSN 1432-1254. PMC 3382632. PMID 21792567.
  115. ↑ Arnold, Felix; Freier, Ronny (2016 թ․ մարտի 1). «Only conservatives are voting in the rain: Evidence from German local and state elections». Electoral Studies. 41: 216–221. doi:10.1016/j.electstud.2015.11.005. ISSN 0261-3794.
  116. ↑ Dahlgaard, Jens Olav (2018). «Trickle-Up Political Socialization: The Causal Effect on Turnout of Parenting a Newly Enfranchised Voter» (PDF). American Political Science Review (անգլերեն). 112 (3): 698–705. doi:10.1017/S0003055418000059. ISSN 0003-0554.
  117. ↑ Bhatti, Yosef; Fieldhouse, Edward; Hansen, Kasper M. (2018 թ․ հուլիսի 27). «It's a Group Thing: How Voters go to the Polls Together». Political Behavior (անգլերեն). 42: 1–34. doi:10.1007/s11109-018-9484-2. ISSN 0190-9320.
  118. ↑ Hersh, Eitan; Ghitza, Yair (2018 թ․ հոկտեմբերի 10). «Mixed partisan households and electoral participation in the United States». PLOS ONE (անգլերեն). 13 (10): e0203997. Bibcode:2018PLoSO..1303997H. doi:10.1371/journal.pone.0203997. ISSN 1932-6203. PMC 6179382. PMID 30303974.{{cite journal}}: CS1 սպաս․ չպիտակված ազատ DOI (link)
  119. ↑ Gerber, Alan S.; Huber, Gregory A.; Fang, Albert H.; Gooch, Andrew (2018). «Nongovernmental Campaign Communication Providing Ballot Secrecy Assurances Increases Turnout: Results From Two Large-Scale Experiments*». Political Science Research and Methods (անգլերեն). 6 (3): 613–624. doi:10.1017/psrm.2017.16. ISSN 2049-8470.
  120. ↑ «Hayden, Grant M. "Abstention: the unexpected power of withholding your vote." Conn. L. Rev. 43 (2010): 585».

Հղումներ խմբագրել

Գրականություն խմբագրել

  • Charles Q. Choi (2007 թ․ նոյեմբեր). «The Genetics of Politics». Scientific American (Print). Scientific American, Inc. էջեր 18, 21. «...the desire to vote or abstain from politics might largely be hardwired into our biology»
  • Philip Lampi (2008 թ․ մայիսի 29). «A New Nation Votes: American Elections Returns 1787–1825». Digital Collections and Archives. Tufts University. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2008 թ․ հունիսի 24-ին. «A New Nation Votes is a searchable collection of election returns from the earliest years of American democracy.»
  • «The Power Report». makeitanissue.org.uk. The Power Inquiry. 2007 թ․ հունվարի 19. Արխիվացված է օրիգինալից 2007 թ․ դեկտեմբերի 8-ին. Վերցված է 2008 թ․ հունիսի 24-ին. «The Power Commission was established to discover what is happening to our democracy. It sought to establish why people were disengaging from formal democratic politics in Britain and how these trends could be reversed.»
  • «Voter Turnout». ElectionGuide. International Foundation for Electoral Systems. Արխիվացված է օրիգինալից 2008 թ․ հունիսի 7-ին. Վերցված է 2008 թ․ հունիսի 24-ին. «...ElectionGuide is the most comprehensive and timely source of verified election information and results available online.»
  • «Voter Turnout». FairVote. Voting and Democracy Research Center. Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 10-ին. Վերցված է 2008 թ․ հունիսի 24-ին. «Voter Turnout is a fundamental quality of fair elections and is generally considered to be a necessary factor for a healthy democracy.»
  • «Voter Turnout». International IDEA website. International Institute for Democracy and Electoral Assistance. 2008 թ․ հունիսի 16. Արխիվացված է օրիգինալից 2008 թ․ դեկտեմբերի 10-ին. Վերցված է 2008 թ․ հունիսի 23-ին. «The International IDEA Voter Turnout Website contains the most comprehensive global collection of political participation statistics available.»
  • Michael McDonald (2008 թ․ ապրիլի 1). «Voter Turnout». United States Elections Project. Արխիվացված է օրիգինալից 2008 թ․ մայիսի 14-ին. Վերցված է 2008 թ․ հունիսի 24-ին. «Statistics on voter turnout presented here show that the much-lamented decline in voter participation is an artifact of the way in which it is measured.»
  • Rhonda Parkinson (2007 թ․ մարտի 1). «Voter Turnout in Canada». Maple Leaf Web. Արխիվացված է օրիգինալից 2008 թ․ հունիսի 14-ին. Վերցված է 2008 թ․ հունիսի 23-ին. «Since the 1980s, voter turnout in federal elections has fallen sharply.»
 Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ընտրողների մասնակցություն» հոդվածին։
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Ընտրողների_մասնակցություն&oldid=9770138» էջից