Վասիլի Օսիպովիչ Կլյուչևսկի (ռուս.՝ Василий Осипович Ключевский, հունվարի 16 (28), 1841[1], Վոսկրեսենովկա, Պենզա, Պենզայի գուբերնիա, Ռուսական կայսրություն - մայիսի 12 (25), 1911[1], Մոսկվա, Ռուսական կայսրություն[2]), ռուս պատմաբան։ Մոսկվայի համալսարանի պրոֆեսոր (1882), Պետերբուրգի ԳԱ ակադեմիկոս (1900)։ Զբաղվել է ռուս պատմության հարցերով՝ հնագույն ժամանակներից մինչև 19-րդ դարը։ Գրել է «Հին Ռուսիայի բոյարական դուման» (1882), «Ճորտատիրական իրավունքի ծագումը Ռուսաստանում» (1885), «Եկատերինա II կայսրուհին (1796-1896)» (1896), «Պետրոս Մեծը իր աշխատակիցների շրջանում» (1901) և այլ աշխատություններ։ Կլյուչևսկու մեթոդոլոգիայի և պատմության ըմբռնման հիմքում ընկած են պոզիտիվիստական հայացքներ։ Կլյուչևսկին ձգտել է հասարակության պատմական զարգացումը, դիտել սոցիալ-տնտեսական տեսանկյունից, սակայն հանգել է իդեալիստական եզրակացությունների։ Նա չէր ընդունում սոցիալ-տնտեսական ֆորմացիաների հաջորդականությունը, մասնավորապես ֆեոդալիզմի առկայությունը Ռուսաստանում։ Կլյուչևսկու քաղաքական հայացքները զարգացել են բուրժուալիբերալ ուղղությամբ՝ աստիճանաբար մոտենալով կադետների կուսակցության աջ թևի դիրքերին։ Կլյուչևսկին երբեք հանդես չի եկել բուրժուակալվածատիրական հասարակարգի հիմքերի դեմ, իսկ 19-րդ դարի վերջից պաշտպանել է միապետությունը։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 5, էջ 483)։
