Վլադիմիր Մաքսիմով
Վլադիմիր Վասիլևիչ Մաքսիմով (իսկական անունն է՝ Սամուս ռուս.՝ Влади́мир Васи́льевич Макси́мов, հուլիսի 27, 1880[1], Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսական կայսրություն - մարտի 22, 1937, Լենինգրադ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ), ռուս և սովետական կինոյի և թատրոնի դերասան։ Հանրապետության վաստակավոր արտիստ (1925):
 ռուս.՝ Владимир Васильевич Максимов | |
|---|---|
.jpg) | |
| Ծնվել է | հուլիսի 27, 1880[1] |
| Ծննդավայր | Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսական կայսրություն |
| Մահացել է | մարտի 22, 1937 (56 տարեկան) |
| Մահվան վայր | Լենինգրադ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ |
| Քաղաքացիություն | .svg){kind=small} ԽՍՀՄ,  Ռուսական կայսրություն և .svg){kind=small} ՌԽՖՍՀ |
| Մասնագիտություն | դերասան |
| Ծնողներ | հայր՝ Q4407125? |
| Պարգևներ և մրցանակներ |  |
Կենսագրություն խմբագրել
Վլադիմիր Մաքսիմովը ծնվել է Սանկտ Պետերբուրգում, որոշ ժամանակ սովորել է Սանկտ Պետերբուրգի համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետում, 1902 թվականին ավարտել է կայսերական իրավունքի դպրոցը, բայց իրավաբան չի դարձել, 1904 թվականին ընդունվել է Մոսկվայի գեղարվեստական թատրոն[2]։
Մաքսիմովը լավ արտաքին տվյալներ ուներ, գեղեցիկ ձայն, պլաստիկություն և հաջող էր ինչպես բեմում, այնպես էլ էկրանին։ 1904-1906 թվականներին խաղացել է Արվեստի թատրոնում, խաղացած դերերի թվում են Դմիտրի Շուսկին՝ «Ցար Ֆյոդոր Իոաննովիչ» և Տրեպլևը «Ծովանկար»-ը։
1906 թվականին դերասանը տեղափոխվել է Մոսկվայի թատրոն՝ խաղալով, մասնավորապես, Մոլչալինը «Վայ վիտից»-ում, իսկ Գլումովը՝ Ա.Ն.Օստրովսկու «Խենթ փողեր» պիեսում։
1909 թվականին Մաքսիմովը հյուրախաղերով հանդես է եկել Ն. ն. Սինելնիկովի թատերախմբի հետ Եկատերինոդարում, 1910 թվականին Նեզլոբինի թատրոնի բեմում խաղացել է Արման Դյուվալի «Կամելիազարդ տիկինը» որպես՝ Ա.Դյումայի որդին։ 1911 թվականին վերադարձել է Մոսկվայի թատրոն, որտեղ խաղացել է մինչև 1918 թվականը։
1918 թվականին Պետրոգրադում, Մաքսիմովը մասնակցել է Բոլշոյի դրամատիկական թատրոնի ստեղծմանը և դարձել նրա առաջատար դերասաններից մեկը։
1924 թվականին Մաքսիմովը լքել է Բոլշոյի դրաման, կարճ ժամանակ հանդես է եկել Պետական ժողովրդական տան թատրոնում։ 1925-1926 թվականներին նա ելույթ է ունեցել կատակերգության թատրոնի բեմում, որպես Ելենա Գրանովսկու գործընկեր։ Ավելի ուշ նա դուրս է եկել բեմ, որպես ընթերցող, մասնակցել կրկեսի ներկայացումներին։
Նա առաջին դերը ունեցավ կինոյում 1910 թվականին Վասիլի Գոնչարովի «Կեսգիշեր գերեզմանատանը» ֆիլմում[2][3], նկարահանվել է ավելի քան 60 ֆիլմերում։ Մաքսիմովի համար հսկայական նշանակություն ունեցավ «անուշահոտ սիրեկանի կերպարը» «Դիակ № 1346» մելոդրամայում[4]։ Վերջին անգամ էկրանին հայտնվել է 1926 թվականին՝ Ալեքսանդր I-ին մարմնավորելով Ալեքսանդր Իվանովսկու «Դեկաբրիստները» ֆիլմում։
1915 թվականին Մաքսիմովը նկարահանվել է 6 ֆիլմ, որոնցից միայն մեկը՝ «Մուրոչկա-մատնահարդարում»-ը, քիչ թե շատ հավանության է արժանացել քննադատների կողմից։ 1917 թվականին Մաքսիմովը պատրաստեց ևս 2 կինոնկար, բայց երբեք չվերադարձավ ռեժիսորության[5]։
1924 թվականից Մաքսիմովը զբաղվել է նաև մանկավարժական գործունեությամբ, դասավանդել է Լենինգրադի գեղարվեստական ինստիտուտում։
Ծանոթագրություններ խմբագրել
- ↑ 1,0 1,1 Internet Movie Database — 1990.
- ↑ 2,0 2,1 «Владимир Максимов». «Энциклопедия отечественного кино». Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ ապրիլի 3-ին. Վերցված է 2016 թ․ հունիսի 17-ին.
- ↑ «В полночь на кладбище». «Энциклопедия отечественного кино». Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ մարտի 6-ին. Վերցված է 2016 թ․ հունիսի 17-ին.
- ↑ Б. Лихачёв «Кино в России» — М., 1927, стр. 85
- ↑ Короткий В. Режиссёры и операторы русского игрового кино. — М., 2009. — С. 223—224.
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Վլադիմիր Մաքսիմով» հոդվածին։ |