Վիքիպեդիա

Ինտերնասիոնալ (սպորտային ակումբ)

Ինտերնասիոնալ (պորտ.՝ Sport Club Internacional), կամ ուղղակի «Ինտեր», նաև հանդիպում է նահանգի հապավումները ավելացած տարբերակ, որպեսզի տարբերվի նմանատիպ կարճ անվանմամբ ակումբներից՝ Inter RS, բրազիլական ֆուտբոլային ակումբ Պորտու Ալեգրի քաղաքից՝ Ռիու Գրանդի դու Սուլ նահանգ։

Ինտերնասիոնալ
Ամբողջական անուն Sport Club Internacional
Մականուն(ներ) Կոլորադոս (Կարմիրներ), Ինտեր, Ազգային թիմ (O Clube do Povo)
Գույներ Կարմիր-սպիտակ
Հիմնադրում 1909
Երկիր {{{2}}} Բրազիլիա
Քաղաք Պորտու Ալեգրի
Մարզադաշտ Բեիրա Ռիո, Պորտու Ալեգրի, Բրազիլիա
Տարողունակություն 56 000
Նախագահ Բրազիլիա Վիտորիո Պիֆերո
Մարզիչ Բրազիլիա Անտոնիո Կառլոս Զագո
Ավագ Բրազիլիա Ալեքս Ռաֆայել
Կայք
www.internacional.com.br
Լիգա Սերիա A (Բրազիլիա)
2016 17-ին տեղ (դուրս է մնացել Սերիա Ա-ից)
Տան դաշտ
Մրցակցի դաշտ

Համարվում է նահանգի ամենատիտղոսակիր և ուժեղագույն երկու ակումբներից մեկը («Գրեմյոյի» հետ միասին՝ դասական հակամարտություն, որը կրում է «Գրե Նալ» անվանումը) և ամբողջ Բրազիլիայի ամենատիտղոսակիրներից մեկը։

«Ինտերնասիոնալը» միակ ակումբն է, որը կարողացել է դառնալ Բրազիլիայի չեմպիոն ( 1979 թ.) չպարտվելով ամբողջ առաջնության ընթացքում։ 1969-1976 թվականներին ակումբը 8 անգամ դարձել է Ռիու Գրանդի դու Սուլ նահանգի չեմպիոն, իսկ 1970-ական թվականներին 3 անգամ Բրազիլիայի չեմպիոն։ 1975-1998 թվականներին «Ինտերը» պահպանեց Բրազիլիայի ֆուտբոլի ֆեդերացիայում ակումբների վարկանիշային աղյուսակի առաջին հորիզոնականը։ 2011 թվականին օգոստոսին Ռեկոպայում հաղթելուց հետո «Ինտերնասիոնալը» գլխավորեց ԿՈՆՄԵԲՈԼ-ի ակումբների վարկանիշային աղյուսակը։

2006 թվականին «Ինտերնասիոնալը» առաջի անգամ իր պատմության մեջ դարձավ Լիբերտադորեսի գավաթի հաղթող։ Նույն տարվա դեկտեմբերին «Ինտերը» հաղթեց ՖԻՖԱ-ի աշխարհի ակումբային գավաթի խաղարկությունում, եզրափակիչում հաղթելով եվրոպական Չեմպիոնների Լիգայի հաղթող իսպանական «Բարսելոնային»։ 2007 թվականին ակումբը նվաճեց մայրցամաքային սուպերգավաթը՝ Ռեկոպան, եզրափակիչում հաղթելով Հարավամերիկյան գավաթի հաղթող մեքսիկական «Պաչուկային»։ 2008 թվականին «Ինտերը» բրազիլական ակումբներից առաջինը նվաճեց Հարավամերիկյան գավաթը, իր նշանակությամբ երկրորդը մայրցամաքում։ Այսպիսով «Ինտերնասիոնալը» դարձավ հարավամերիկյան ֆուտբոլի ներկայիս բոլոր միջազգային մրցաշարերի հաղթող։ 2010 թվականին ակումբը երկրորդ անգամ իր պատմության մեջ նվաճեց Լիբերտադորեսի գավաթը։

2009 թվականին՝ ակումբի հարյուրամյակին «Ինտերնասիոնալի» պաշտոնական անդամների թիվը գերազանցում էր 100 հազարը։ Այդ ցուցանիշը Ամերիկայում լավագույն է, իսկ աշխարհում 6-րդը։

Պատմություն խմբագրել

20-րդ դար խմբագրել

1909-1930 թվականներ ակումբի կազմավորումը խմբագրել

 
Էներիկե Պոպեն «Ինտեր» ակումբի հիմնադիրներից մեկը
 
«Ինտեր» ակումբի առաջին զինանշանը

Ակումբի պատմությունը սկիզբ է առնում 20-րդ դարի առաջին տասնամյակում, երբ երեք սկսնակ ֆուտբոլիստներ՝ Էնրիկե ու Ժոզե Պոպպեն Լեոն եղբայրները և Լուիս Մադեիրա Պոպպեն, որը նոր էր տեղափոխվել Պորտու Ալեգրի Սան Պաուլոից, չկարղացան իրենց համար տեղ գտնել քաղաքում գտնվող ակումբներից ոչ մեկում (այդ ժամանակ Ռիու Գրանդի դու Սուլ նահանգի մայրաքաղաքում արդեն կայն «Գրեմյոն» և «Ֆուզբալը» որտեղ խաղում էին գերմանացիները), և որոշում են ստեղծել սեփական ակումբ։ 1909 թվականի ապրիլի 4-ին երկուշաբթի նրանց ներկայությամբ տեղի ունեցավ նիստ, որի ժամանակ ներկայացան 40 երիտասարդ (երկու անգամ ավելի շատ քան ի սկզբանե սպասվում էր)՝ մեծ մասամբ ուսանողներ և բիզնես միջավայրի ներկայացուցիչներ։ Նիստը տեղի ունեցավ ավենիդ Ռեդենսան 141 հասցեում, ներկայումս ավենիդ Ժուան Պեսով 1025[1]։ Ընդունվեց որոշում այն մասին, որ «Ինտերնասիոնալ» սպորտային ակումբը չի ընդունելու ռասայական, կրոնական և սոցիալական խտրականությունները։ Այն շեշտվում էր ակումբի անվան մեջ «Ինտերնասիոնալ», որը պորտուգալեներից թարգմանաբար նշանակում է միջազգային։ Այդպես ծնվեց Ռիու Գրանդի դու Սուլ նահանգի ամենահայտնի ակումբներից մեկը («Գրեմյոի» հետ միասին)[1]։

Մարզումները նոր ակումբում սկսվեցին ապրիլին, բայց մարզումային խաղեր տեղի էին ունենում ակումբի ներսում։ «Ինտերի» առաջին հրապարակը դարձավ Իլոտա շրջանը Ռուա Արլինդոում, քաղաքի արևմտյան մասում, ներկայումս այն կոչվում է ավենիդ Իպիրանգա և Աուրելիանո դե Ֆիգերեդո Պինտո, այդտեղ է գտնվում հրապարակ, որը կոչվում է «Սպորտ Ակումբ Ինտերնասիոնալ»։ Ուշագրավ է, որ Ազենյաի շրջանի այդ հրապարակը այժմ մոտ է «Գրեմյոի» նախկին մարզադաշտ Օլիմպիկո Մոնումենտալին, քան Բեյրա Ռիոին որը տեղաբաշխված է Գուաիբա ծովափի մոտ՝ մի քանի թողոց հեռու, քան եռագույնների մարզադաշտը։

Հուլիսի 18-ին «Ինտերը» անցկացրեց իր առաջին խաղը իրենց ապագա անհաշտ մրցակցի հետ նրանց հարկի տակ՝ Բաիշադա։ Ավելի վատ նորամուտ դժվար էր պատկերացնել, «Գրեմյոն» ջաղջաղեց հյուրերին 10:0 հաշվով։ սեպտեմբերի 7-ին տեղու ունեցավ երկրորդ հանդիպումը, «Ինտերը» ոչ ոքի՝ 0:0 խաղաց քաղաքի լավագույն ակումբներից մեկի «Զինվորական ֆուտբոլաին ակումբի» (պորտ.՝ Militar Football Club) հետ։ Առաջին հաղթանակը և առաջին գնդակը «Ինտերի» պատմության մեջ գրանցվել է 1909 թվականի հոկտեմբերի 12-ին, երբ նույն «Զինվորական ֆուտբոլաին ակումբի» հետ հանդիպումը ավարտվեց 2:1 հաշվով։ Ուշագրավ է որ «Ինտեևը» հաղթեց 1910 թվականի Պորտու Ալեգրիի խաղարկության ապագա հաղթողին։

1913 թվականին «Ինտերը» առաջին անգամ նվաճեց քաղաքի չեմպիոնի կոչումը, այդ նվաճումը «կոլորադոսը» կրկնեց 1914 թվականին։ Բայց իսկական հիացմունք առաջացրեց 1915 թվականին «Գրեմյոի» նկատմամբ առաջին հաղթանակը 4:1 հաշվով։ «Ինտերի» ղեկավարներից մեկը (ապագայում ակումբի նախագահն), Անտերոն Լեմոսը 4:1 հաշվով հաղթանակից հետո ուրախությունից հետո կրկնում էր «կնիքը կոտրված է, կնիքը կոտրված է»։ 1916 թվականին «կարմիրները» ավել ամրապնդեցին իրենց դիրքերը «Գրե Նալում», ջաղջախեց մրցակցին 6:1 հաշվով (արդեն Շակարա դոս Էուկալիպտոս հրապարակում)։ Բոլոր 6 գոլերը «Գրեմյոի» դարպասը ուղարկեց Ֆրանցիսկո «Շիկո» Վարեսը։ Այդ ռմբարկուկան նվաճումը հետագայում չեն կարողացել կրկնել թե «Ինտերի» և թե «Գրեմյոի» ֆուտբոլիստներից գեթ մեկը։

«Ինտերի» բոլոր ժամանակների խորհրդանշական հավաքականը[2]. գլխավոր մարզիչ Ռուբենս Մինելլի
 
Առաջին ծրագիրը «Ինտերի» և «Գրեմյոի» միջև խաղի՝ 1909 թվական

Պորտու Ալեգրի քաղաքի առաջնությունը 1910-ական թվականներին շատ կարևոր մրցաշար էր տեղի ակումբների համար։ «Ինտերը» 1913-1917 թվականների ընթացքում 5 այդպիսի առաջնություն է հաղթել(«Գրեմյոն» 1914 և 1915 թվականներին նույնպես հաղթել է առաջնությունը AFPA-ի հովանու տակ, ի տարբերություն «Ինտերի» LPAF-ի տիտղոսների)։ Հաղթական շարքը ընդհատվեց իսպանական գրիպի պատճառով, որը բռնկել է 1918 թվականին։ Քանի որ «Ինտերի» հիմքը հանդիսանում էին ուսանողները, որոնց ուսումնական հաստատությունների ղեկավարությունը արգելել էր որոշ ժամանակ ֆուտբոլ խաղալ, կապված քաղաքում հաճախակի շրջագայությունների հետ, ակումբը այլևս ի զորու չէր ցուցադրելու նախկին արդյունքները։

1919 թվականին պատմության մեջ առաջի անգամ կայացավ Ռիու Գրանդի դու Սուլ նահանգի առաջնությունը (Գաուշույի առաջնությունը)։ Առաջնության ձևաչափը այդ ժամանակ հեռու էր իդալականից։ Այդպես ինտերիորի ակումբները (նահանգի ծայրամասային քաղաքների) որոշում էին եզրափակիչի առաջին մասնակցին, իսկ Պորտու Ալեգրիի ակումբները երկրորդին։ Այդ իսկ պատճառով եզրափակիչ խաղերի ժամանակ Պորտու Ալեգրիի ակումբները երբեմն պարտվում էին ակումբներին որոնք ներկայումս հեռու են ոչ միայն Բրազիկան ակումբային ֆուտբոլի էլիտայից, այլ նաև նահանգի։ 1923-1924 թվականներին Գաուշույի առաջնությունում ընդհանրապես մրցումները չիրականացվեց։ 1925 թվականին տեղի ունեցավ հիշարժան պահ, «կոլորադոի» կազմում առաջին անգամ խաղաց աֆրիկյան ծագումով բրազիլացի պաշտպան Դիրսեու Ալվեսը։ Ակումբի գլխավոր սկզբունքը, որը դրվել էր այն հիմնադրելուց, վերջապես ձեռք բերեց փաստացի իրականացում, որին մեծ օգնություն ցուցաբերեց այդ տարիների հարավամերիկացի սուպերաստղերի հաջողությունները՝ ուրուգվայցի Իսաբելինո Գրադինան և բրազիլիացի Արտուրո Ֆրիդենռաիխան։ 1927 թվականին «Ինտերը» առաջին անգամ խաղաց նահանգի առաջնության եզրափակիչում, որում վերջապես հաղթեց իր առաջին լուրջ մրցաշարում (մինչ այդ Պորտու Ալեգրիի կողմից եզրափակիչում մասնակցել էր միայն «Գրեմյոն»)[3]։

1930-ական թվականները դարձան վճռորոշ «Ինտերնասիոնալի» համար։ Սկզբնական տարիների իդեալիզմը փոխվեց լուրջ աշխատանքով հզոր ակումբ ստեղծելու համար։ Ակումբի նախագահ Իլդո Մենեգետտիի ջանքերով 1931 թվականին կառուցվեց «Ինտերի» առաջին մեծ մարզադաշտը՝ Եկվալիվպտով մարզադաշտը։ Նույն տարվա մայիսի 25-ին ակումբն ապացուցեց իր մրցունակությունը՝ Ռիվերայում 4:2 հաշվով հաղթելով Ուրուգվայի հավաքականին, որը այդ պահին հանդիսանում էր աշխարհի գործող չեմպիոն։ 1934 թվականին Գաուշույի առաջնությունում երկրորդ անգամ հաղթելու ժամանակ խաղացողներին վճարվում էր աշխատավարձ, և կազմը չէր հավաքագրվում բարեկամական կապերով, այստեղ խաղում էին հասարակության տարբեր խավերի ներկայացուցիչներ՝ աղքատներ, միջին դասի ներկայացուցիչներ, եվրոպացիներ, սևամորթներ, աշխատողներ և ծառայողներ։ Հենց 1930-ական թվականներին վերջնականապես ձևավորվեց «Գրեմյոի» հետ հավերժ մրցակցությունը, և վերջն ի վերջո ակումբի ղեկավարների ջանքերը պսակվեցին հաջողությամբ, հայտնվեց պատմության մեջ առաջին հզոր ակումբը՝ «Ինտերնասիոնալը», «Կոմպրեսորային սահադաշտը»[4]։

1940-1950 թվականներ կոմպրեսորային սահադաշտ խմբագրել

1940 թվականին «Ինտերում» հավաքվեց թիմ, որին կոչում էին «կոմպերսորային սահադաշտ» (Rolo compressor), խաղադաշտում իրենց ցույց տված մեծ ուժի համար։ 1940-1948 թվականներին «Ինտերը» նվաճեց նահանգի 9 գավաթ, իսկ հետո շարունակեց հաղթական քայլը 1950-1953 թվականներին և 1955 թվականին։ Այդպիսի առավելության առաջ գալը բխում էր նրանից, որ «Ինտերնասիոնալը» 1925 թվականից սկսեց ակումբ ընդունել ամենաուժեղ խաղացողներին անտեսելով ռասայական պատկանելիությունը։ Այդ ժամանակ էր, որ հայտնվեց «Ազգային ակումբ» մականունը (O Clube do Povo): Համեմատության համար, գլխավոր մրցակից «Գրեմյոն» այդպիսի որոշում ընդունել է միայն 1952 թվականին։ 1940-ականների «կոմպրեսորային սահադաշտի» առաջատարներն էին դարպասապահ Իվո Վինկը, աջ պաշտպան Ալֆեուն, Ձախ պաշտպան Նենան, Աջ կիսապաշտպան ուրուգվայցի Ասսիսը (ուներ խնդիր քաշի հետ և հանդիսանում էր յուրօրինակ «Ջոկեր», թիմի 12-րդ խաղացողը), կիսապաշտպան Ավիլան, ձախ կիսապաշտպան Աբիգաիլը, աջ հարձակվող Թեզոուրինյան, թիմի ավագ Ռուսսինոն, Արգենտինյաից հարձակվող Խոսե Վիլյալբան (Բրազիլիայում Վիլալբա մականունով), բազմակողմանի խաղացող Ռույը, ակումբի լավագույն ռմբարկու Կարլիտոսը, Ադանզինոն։

1949 թվականին Բրազիլիայի ազգային հավաքականի կազմում, որը դարձավ Հարավային Ամերիկայի չեմպիոն հարձակման արաջատարնեևից մեկը դարձավ «Ինտերի» խաղացող Թեզոուրինյոն։ 1950 թվականի աշխարհի առաջնությունում հավաքականի կազմում ընգրկվեցին «Ինտերի» երկու խաղացող՝ հարձակվող Ադանզինյոն և պաշտպան Նենեն։ «Ինտերի» դաշտում անցկացվեց առաջնության 2 խաղ[5][6]։

Դիրքերի ամրապնդում 1950-1960 թվականներին խմբագրել

1950 թվականի առաջին կեսին ակումբում շարունակվում էր «կոմպրեսորային սահադաշտի» դարաշրջանը, թիմը շարունակում էր պարբերաբար հաղթել նահանգի առաջնությունը, որը ուշադրության արժանացավ Բրազիլիայի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի կողմից, չնայած այդ ժամանակ Սան Պաուլոյի և Ռիո դե Ժանեյրոի նահանգների առաջատարությունը ոչ մեկի մոտ կողմից չէր քննարկվում (չկար այդպիսի հնարավորություն համազգային առաջնության բացակայության պատճառով)։

Առաջին անգամ «Ինտերը» դարձավ Բրազիլիայի հավաքականի համար հիմնային ակումբ 1956 թվականին։ Պանամերիկյան ֆուտբոլային առաջնության ժամանակ «Սելեսաոն» մարզում էր Տետեն, որը երկար տարիներ աշխատում էր «Ինտերնասիոնալի» հետ, նա այդ առաջնությունում ներգրավել էր իր ֆուտբոլիստներից շատերին (համարյա ամբողջ կազմը)։ Առավել տպավորիչ դարձավ 7:1 հաշվով հաղթանակը Կոստա Ռիկայի հավաքականի նկատմամբ, որը համարվում էր շատ ամուր հավաքական, գոլերի հեղինակ դարձան Լարրի Պինտոն, Շինեզինիոն (դարձավ հեթ-տրիկի հեղինակ) և Բոդինոն (նրանցից բացի կազմում էր նաև Լուիզինիոն և Էնիո Անդրադեն)։ Առաջնության վերջին խաղում Բրազիլիայի հավաքականը ոչ ոքի խաղաց արգենտինացիների հետ և գլխավորեց մրցաշարային աղյուսակը։ Հայրենիք վերադառնալուց ֆուտբոլիստներին մրցանակը հանձնեց նախագահ Կուբիչեկը։ «Ինտերնասիոնալի» խաղացողները ապացուցեցին, որ կարող են լուծել դժվար խնդիրներ բարձր մակարդակում։

1957 թվականին ծագումով Ռիո դե Ժանեյրոից Նելսոն Սիլվան գրեց «Ինտերնասիոնալի» ազգային հիմնը Celeiro de Ases, որը օգտագործվում է մինչ օրս[7]։

Նահանգում ֆուտբոլը վերելք ապրեց 1960 թվականին, այն շարունակվեց նաև հաջորդո տասնամյակում։ 1967-1968 թվականներին «Ինտերը» երկու անգամ շարունակ դուրս եկավ Ռոբերտաոյի գավաթի եզրափակիչ, որը ներկայիս Բրազիլիայի առաջնության նախատիպը, այսինքն «Կոլորադոսը» դառնում էր երկրի փողչեմպիոն։ Այս տասնամյակում «Ինտերի» համար կարևոր իրադարձություն դարձավ նոր մարզադաշտի հայտնվելը՝ Բեիրա Ռիո, որի բացումից հետո ակումբ հասավ շատ հաջողությունների արդեն ազգային մակարդակով[8]։

Ոսկյա 1970-ականները խմբագրել

 
1970-ական թվականների համաշխարհային ֆուտբելի լավագույն պաշտպաններից մեկը՝ Էլիաս Ֆիգերոա

1969-1976 թվականներին «Ինտերին» հավասարը չկար ամբողջ նահանգում։ 1974 թվականին հաղթելով Գաուչոյի առաջնություն վեցերորդ անգամ շարունակ, «Ինտերը» ցույց տվեց 100% արդյունք հաղթելով բոլոր 18 խաղերում։ 1973-1975 թվականներին «կոլորադոսը» Բեիրո Ռիո մարզադաշտում 46 խաղերից 37-ում հաղթել է իսկ 9-ում ոչ ոքի է ավարտել հանդիպումը։

1975 թվականին «Ինտերը» առաջինը նահանգի ակումբներից հաղթեց Բրազիլիայի առաջնությունը։ Առաջնության 3 փուլերից հետո, որի արդյունքներով թիմերի թիվը 42-ից կրճատվեց 16-ի, որոշվեց կիսաեզրափակիչի 4 մասնակիցները։ «Ինտերը» այս փուլում հաղթեց «Ֆլումինենսեին» 2:0 և դուրս եկավ եզրափակիչ, որտեղ նրան սպասում էր «Կրուզեիրոն», որը հաղթել էր «Սանտա Կրուզին» 3:2 հաշվով։

Եզրափակիչը կայացավ դեկտեմբերի 14-ին Բեիրա Ռիոում,քանի որ «Ինտերնասիոնալը» մրցակիցներից հաջող էր հանդես եկել սկզբնական փուլերում։ 80 հազար երկրպագուների ներկայությամբ թիմերը ցույց տվեցին հավասար խաղ։ Առաջին խաղակեսում տարածքային առավելությունը հյուրերի կողմն էր։ Վտանգավոր գրոհնրին, որոնց եզրափակման փուլում էր հարձակվող Պալինյան, հաջող դիմակայում էին 1974-1976 թվականների Հարավային Ամերիկայի լավագույն ֆուտբոլիստներ՝ Էլիաս Ֆիգերոնը պաշտպանությունում իր խաղընկեր Էրմինիոի հետ միասին։ Խաղի 56-րդ րոպեին տանտերերը կարողացան գոլ խփել՝ Վալդոմիրոյի փոխանցումից հետո աչքի ընկավ Ֆիգերոնը։ Հյուրերը պատասխանեցին վտանգավոր գրոհով, բայց «կոլորադոսին» փրկեց դարպասապահ Մանգան[9]։

«Ինտերի» կազմը 1975 թվականի եզրափակիչ խաղին՝ Մանգա, Վալդիր, Էլիաս Ֆիգերաոն, Էրմինիո, Շիկո Ֆրագա, Կասապավա, Ֆալկաո, Կարպեդժիանի, Վալդոմիրո, Ֆլավիո, Լուլա։ Առաջնության ընթացքում մեծ դեր խաղաց Ժաիրը։ Թիմի գլխավոր մարզիչն էր Ռուբենս Մինելլին։

Առաջնության արդյունքների ամփոփումից հետո երկրպագուները թիմի լավագույն խաղացող ընտրեցին Ֆալկաոին։ Ֆլավիո Մինուանոն 16 խփած գնդակով ճանաչվեց առաջնության լավագույն ռմբարկու։ Ֆիգերոան, Ֆալկաոն և Կարպեդժիանին մտան Սերիա A-ի 1975 թվականի խորհրդանշական հավաքականի կազմում, ստանալով այսպես կոչված արծաթյա գնդակը։ Ուշագրավ է որ 1976 թվականին 1975 թվականի եզրափակիչի մասնակից «Կրուզեյրոն» հաղթեց Բրազիլիայի համար վերջին 13 տարվա մեջ առաջին Լիբերտատորեսի գավաթը (1963 թվականին «Սանտոսի» հաղթանակից հետո)։

1976 թվականին «Ինտերը» պահպանեց իր հաղթական կազմը, և կարևորը խաղը։ Կիսաեզրափակիչում դժվարությամբ հաղթելով «Ատլետիկո Մինեյրոյին», «Ինտերը» եզրափակիչում հանդիպեց «Կորինտիասին», ոչ իր հերթին կիսասզրափակիչում հաղթել էր «Ֆլումինենսեին»։

Ինչպես նախաորդ առաջնությունում, եզրափակիչը կայացավ մեկ խաղից, որը կայացավ Բեյրա Ռիոում։ Առաջին իսկ րոպենորից Ռուբենս Մինելլի սաները գնացին գրոհելու։ Խաղի 29-րդ րոպեին Ֆալկաոին գցելու համար նշանակվեց տուգանային հարված, որը հաջողությամբ իրացրեց Վալդեմիրոն՝ Դարիոի գլխին դիպչելուց հետո գնդակը հայտնվեց Տոբիասի պաշտպանած դարպասի ցանցում։ Խփած գնդակից հետո «Կորինտիասի» ֆուտբոլիստները ունեին հաշիվը հավասարացնելու մի քանի հնարավորություն, մի քանի անգամ գնդակը դիպչեց դարպասաձողին, երբեմն օգնության էր հասնում դարպասապահ Մանգան։ Այնուամենայինվ «Տիմաոին» չհաջողվեց գոլ խփել, իսկ 57-րդ րոպեին «Ինտերնասիոնալը» գոլ խփեց, որը առաջացրեց մեծ դժգոհությունների ալիք «Կորինտիասի» ֆուտբոլիստների մոտ, գնդակը տուգանային հարվածից հետո (որը նորից իրացնում էր Վալդեմիրոն) դարպսի հորիզոնական ձողին, որից ուղղահայաց անրադարձավ և դժվար էր որոշել գնդակը հատել է դարպասային գիծը թե չե։ Բայց մրցավար Ժոզե Ռոբերտո Ռայտը հաշվեց գոլը և հաշիվը դարձավ 2:0, որը չփոփոխվեց մինչև խաղի ավարտը։ Խաղի ընթացքում տրիբունաներում տեղի էին ունենում անկարգություններ, որի հետևանքով 2:0 հաշվի ժամանակ խաղը ընդհատվեց 20 րոպե ժամանակով։

Ընդհանուր առմամբ առաջնության ընթացքում «Ինտերը» հաղթեց 23 հանդիպումներից 19-ում, 1 խաղ ավարտելով ոչ ոքի և պարտվելով 3 խաղում։ «Ինտերի» կազմե 1976 թվականի եզրափակիչում հետևյալն էր՝ Մանգա, Կլաուդիո, Էլիաս Ֆիգերոա, Մարիանո Պերես, Վակարիյա, Կասապավա, Ֆալկաո, Բատիստա, Վալդեմիրո, Դարիո, Լուլա։ Առաջնության ընթացքում մեծ դերակատարում ունեցավ Ժաիրը (22 հանդիպման ընթացքում դառնալով 8 գոլի հեղինակ)։ Թիմի գլխավոր մարզիչը Ռուբենս Մինելլին[10]։

 
Աշխարհի 1970 թվականի առաջնության հաղթող Դարիո (Դադա Մարավիլյա), օգնել է «Ինտերին» նվաճել 1976 թվականի Բրազիալիայի չեմպիոնի կոչումը

Առաջնության լավագույն ռմբարկու 28 խփած գնդակով ճանաչվեց «Ինտերի» հարձակվող Դարիոն։ Բրազիլիայի լավագույն ֆուտբոլիստ դարձավ Էլիաս Ֆիգերոան։ Առաջնության խորհրդանշական հավաքական ընդգրկվեցին «Ինտերի» 4 խաղացողներ՝ Մանգա, Ֆիգերոա, Վալդեմիրո, Լուլա։

1979 թվականին «Ինտերը» դարձավ Բրազիլիայի չեմպիոն չպարտվելով ոչ մի անգամ։ Ներկայումս ոչ մի ակումբ չի կարողացել կրկնել այդ արդյունքը։ Կիսաեզրափակիչ խաղում «Ինտերը» երկու խաղերի արդյունքում հաղթեց այդ ժամանակներում գերազանց հանդես եկող «Պալմեյրասին» 3:2 և 1:1 ավարտելով խաղեր։ Այս անգամ այն ակումբը, որը հանդիպումները անցկացրել նախնական փուլերում անցկացրել էր հանդիպումները ավելի լավ քան մրցակիցը («Վասկո դա Գաման» որը կիսաեզրափակիչում հաղթել էր «Կորիտիբային») առավելություն չի ստացել եզրափակիչ հանդիպումը սեփական հարկի տակ անցկացնելու համար, տեղի ունեցավ 2 հանդիպում կողմերի դաշտերում։ «Ինտերը» ամեն դեպքում կարող էր հաղթել և պարտվել (բայց ոչ խոշոր հաշվով) կամ ավարտեր երկու հանդիպումներ ոչ ոքի և դառնալ չեմպիոն Նախնական փուլերում ավելի լավ արդյունք ցույց տալու շնորհիվ։ Բայց Կոլորադոսը ապացուցեց իր առավելությունը մրցակցի նկատմամբ անձնական խաղերում։

Ռիո դե Ժանեյրոյում Մարականա մարզադաշտում «Ինտերնասիոնալը» հաղթեց 2:0 հաշվով (գոլերի հեղինակ դարձավ Շիկո Սպինան)։ Վճռորոշ հանդիպումը կայացավ Բեիրա Ռիոում 55 000 երկրպագուները ներկայությամբ։ Վերջապես Բրազիլիայի առաջնության եզրափակիչում խփած գնդակով աչքի ընկավ Ժաիրը (40-րդ րոպեին)։ 57-րդ րոպեին Ֆալկաոն կրկնապատկեց հաշիվը երկու խաղերի արդյունք դարձնելով 4:0 և միայն 80-րդ րոպեին Վիլսինյոն դարձավ «Վասկոյի» հեղինակության գնդալի հեղինակը։

«Ինտերի» կազմը 1979 թվականի եզրափակիչներում հետևյալն էր՝ Բենիտես, Ժուան Կառլոս, Մաուրո Պաստոռ. Մաուրո Գալվան, Կլաուդիո Մինեյրո, Ֆալկաո, Ժաիր, Վալդեմիրո, Շիկո Սպիանա, Բիռա, Մարիո Սերժիո, Վալդիր Լիմա, Տոնինյո, Ադիլսոն։ Գլխավոր մարզիչն էր Էնիո Անդրադեն[11]։

Բրազիլիայի լավագույն խաղացող ճանաչվեց Ֆալկաոն։ Արծաթյա գնդակ ստացան Մաուրո Գալվան և Ֆալկաոն, որոնք հայտնվեցին խորհրդանշական հավաքականում[12]։

Հաջորդ տարի Լիբերտատորեսի գավաթի եզրափակիչում ակումբը պարտվեց ուրուգվայական «Նացիոնալին»։ «Ինտերը» դարձավ նահանգի առաջին ակումբը, որը հասել է հարավամերիկյան ակումբային ամենագլխավոր առաջնության եզրափակիչ։

1980-1990-ական թվականներ՝ դրվագային հաջողություններ խմբագրել

 
«Ինտերի» 1997 թվականի մարզաշապիկի նմուշը

1984 թվականին Լոս Անջելեսի օլիմպիական խաղերում Բրազիլիայի հավաքականին կոչեցին «Սելե Ինտեր», որը բխում էր «Սելեսաոից»(Բրազիլիայի հավաքականի մականունը) և «Ինտերնասիոնալից», թիմի կազմում հանդես էր գալիս Ժիլմար Ռինալդին, Պինգան, Մաուրո Գալվան, Անդրե Լուիսը, Ադեմիրը, Դունգան, Տոնյոն, Կիտան և Սալվինյոն։ «Ռոուզ Բոուլ» մարզադաշտում տեղի ունեցած «Սելե Ինտերի» և Իտալիայի հավաքականի միջև հանդիպումը հավաքեց 102 000 հանդիսական։

Դրանից բացի 1984 թվականին «Ինտերը» սահմանեց ակումբային ռեկորդ, չպարտվելով 39 հանդիպում շարունակ։ Այստեղ ընդգրկված են ընկերական հանդիպումները, միջազգային առաջնություններում շրջանակներում անցկացված հանդիպումների և նահանգի առաջնության հանդիպումները։ Ապրիլի 17-ից հոկտեմբերի 21-ը «Ինտերը» տոնել է 26 հաղթանակ և 13 անգամ խաղացել է ոչ ոքի։ Այդ տարի «Ինտերի» օպտիմալ կազմը հետևյալն էր՝ Ժիլմար Ռինալդի, Լուիս Կառլոս Վինկ, Մաուրո Գալվան, Անդրե Լուիս, Բետո, Ադոմիր, Ռուբեն Պաս, Պաուլո Սանտոս, Ժաիր, Կիտա, Սիլվինյո։

«Ինտերի» շատ ֆուտբոլիստներ և սաներ հանդես էին գալիս 1988 թվականի Բրազիլիայի օլիմպիական հավաքականի կազմում (Դունգա, Տաֆֆարել և ուրիշները), որոնք նվաճեցին արծաթե մեդալներ եզրափակիչում պարտվելով խորհրդային հավաքականին[13]։

1992 թվականին նորից «Բեիրա Ռիո» մարզադաշտում առաջին անգամ ձեռք բերվեց Բրազիլիայի գավաթը։ Առաջին խաղում Դաս Լառանժեյրաս մարզադաշտում «Ինտերը» պարտվեց «Ֆլումինենսեին» 2:1 հաշվով (առաջին խաղակեսում տանտերերին առաջ մեց Վագները, 52-րդ րոպեին հաշիվը հավասարացրեց Կաիկոն, իսկ 70-րդ րոպեին Էզիոն ձևակերպեց վերջնական հաշիվը)։ Պատասխան խաղում «կոլորադոսը» երկար ժամանակ չէր կարողանում գոլի խփել, բայց 87-րդ րոպեին Սելիո Սիլվան վստահ իրացրեց 11 մետրանոց հարվածը և «Ինտերը» նվաճեց գավաթը մրցակցի հարկի տակ ավելի շատ գոլ խփելու շնորհիվ։

1992 թվականի Բրազիլիայի գավաթի եզրափակիչ խաղերում «Ինտերը» հանդես էր գալիս հետևյալ կազմով՝ Ռոբերտո Ֆերնանդես, Սելիո Լինո, Սելիո Սիլվա, Պինգա, Դանիել Ֆրանկո, Ռիկարդո, Էլսոն, Մարկինյոս, Անդերսոն, Պաուլո Սիլաս, Լուսիանո, Մաուրիսիո, Ժեռսոն, Նանդո, Կաիկո։ Թիմը մարզում էր Անտոնիո Լոպեսը։

Բրազիլիայի գավաթում հաղթելուց հետո «Ինտերնասիոնալը» ավելի քան 10 տարի բավարարվում էր տիտղոսներով միայն նահանգի առաջնությունում, որը բրազիլիական ակումբի համար նույնպես համարվում է լավ նվաճում։ Երկրպագուների համար հատկապես արժեքավոր դարձավ 1997 թվականի նահանգի առաջնությունում տոնած հաղթանակը, որը «Ինտերի» համար դարձավ 33-րդ գավաթը։ Այդ պահին «Գրեմիոի» մոտ միայն 31 հաղթանակ էր։ Հաշվի առնելով, որ հաջորդ չեմպիոնը (առաջին անգամ պատմության մեջ) դարձավ «Ժուվենտուդեն», հենց 1997 թվականին «Ինտերը» ապահովեց XX դարում առաջատարությունը տիտղոսների ընդհանուր թվով[14]։

21-րդ դար խմբագրել

2000-ականների առաջին կես խմբագրել

2001 թվականին սկսվեց Գաուչոյի առաջնությունում 5 անգամ իրար հետևից հաղաթանակների շարք (Ռիու Գրանդի դու Սուլ նահանգի առաջնությունը), որը ընդհատվեց միայն 2006 թվականին (եզրափակիչում «Ինտերը» պարտվեց «Գրեմյոին»)։ Հետզհետե թիմու ձևավորվեց ամուր կորիզ, որը հնարավորություն տվեց ազգային մակարդակով բարձր տեղերին հավաքնելուն։ Պետքե նշել, որ շատ բրազիլական ակումբներում մի տարվա ընթացքում տեղի էին ունենում 3-ից 4 մարզչական փոփոխություններ, «Ինտերնասիոնալում» այս հարցում վերջին տարիների ընթացքում ակումբի ղեկավարությունը պահպանում էր առավել հանգիստ քաղաքականություն։

2005 թվականի Բրազիլիայի առաջնությունում ակումբը զբաղեցրեց 2-րդ հորիզոնականը, մինչև վերջին տուրը պայքարելով «Կորինտիասի» հետ։ Դրա հետ մեկտեղ մրցաշարային աղյուսակի վերջնական դասավորություն մեջ միջամտեց հայտնի մրցավարական սկանդալը և նրանից հետո հաջորդած խաղերի վերախաղարկումները, որը սպասարկել էր մեքենայությունների գլխավոր մասնակից՝ մրցավար Էդիլսոն Պերեյրա դե Կարվալյոն։ Բացի այտ ակումբներից ոչ մեկ մեղավոր չէր տեղի ունեցածում, ֆուտբոլային մաֆիան աշխատում էր հենց մրցավարների հետ, և վերջններս փորձում էին, ինչպես կարող են ազդել խավի վերջնական արդյունքի վրա։ Եթե ոչինչ չէր ստացվում, ներողություն էին խնդրում տերերի առջև՝ «ես ոչինչ անել չէի կարող, հյուրերը ուղակի ուժեղ էին», մոտավորապես այսպիսի տեքստ էր հնչում հեռախոսային խոսակցությունների հրատարակված ձայնարկություններում[15]։ Եթե հաշվի չառնվի վերախարկված խաղերը, ապա 2005 թվականի Բրազիլիայի չեմպիոն կդառնար ոչ թե «Կորինտիասը» այլ հենց «Ինտերնասիոնալը»։

2006 թվականի Լիբերտատորեսի գավաթ խմբագրել

Սակայն չանցած մեկ տարի «Ինտերնասիոնալը» դարձավ չեմպիոն, բայց ոչ Բրազիլիայի, այլ Հարավային Ամերիկայի, և դա համարվում էր ակումբի պատմության մեջ ամենամեծ նվաճումը[16]։ 2006 թվականի օգոստոսի 16-ին «Ինտերը» Լիբերտադորեսի գավաթի երկրորդ եզրափակիչում խաղաց ոչ ոքի «Սան Պաուլուի» հետ, և պահպանեց առաջին խաղում ձեռ բերված առաավելությունը, պատմության մեջ առաջին անգամ դառնալով Հարավային Ամերիկայի չեմպիոն։

Արշավը բաղկացած էր 8 հաղթանակից, 6 ոչ ոքիից և ընդամենը մեկ պարտուցյունից, որը արձանագրվել էր քառորդեզրափակիչում էկվադորական ԼԴՈՒ Կիտո ակումբի հետ մրցավեճում։ Որպեսզի հաղթի տիտղոսը, «Ինտերնասիոնալին» հարկ եղավ հաղթել Լիբերտատորեսի գավաթի երկու եռակի հաղթողներին՝ ուրուգվայական «Նասյոնալին» (այս ակումբի հետ «Ինտերը» հանդիպել է ինչպես խմբում, այնպես էլ 1/8-րդ եզրափակիչում, բացի այդ տեղի ունեցավ հատկանշական վրեժ 1980 թվականի համար) և «Սան Պաուլուի», որը հասավ եզրափակիչ որպես Հարավային Ամերիկայի և 2005 թվականի աշխարհի ակումբային առաջնության գործող չեմպիոն։

«Սան Պաուլույի» հետ խաղի արդյունքը մեծամասնությամբ որոշվել էր առաջին խաղից հետո։ Ռաֆայել Սոբիսը երկրորդ խաղակեսի ընթացքում երկու անգամ հաղթեց օդային պայքարում «Սան Պաուլույի» պաշտպան Էդկառլսոնին, որը բերեց երկու խփաց գնդակի և հյուրնկալվելիս հաղթանակի 2:1 հաշվով։ Երկրորդ՝ տնային խաղում «Ինտերը» կարիք ուներ միայն ոչ ոքիի, և նրանք հասան ցանկալի արդյունքին, դրա հետ մեկտեղ նրանք ձեռք բերեցին ուղեգիր դեպի ՖԻՖԱյի աշխարհի ակումբային առաջնություն, որը տեղի էր ունենալու նույն տարվա դեկտեմբերին Ճապոնիայում։ Ակումբի հաջողության մեջ մեծ դերկատարում ունեցավ մոսկվայի «Լոկոմոտիվիի» խաղացող աջ կիասապաշտպան Ժորժե Վագները, որը վարձավճարով էր հանդես գալիս «Ինտերում»։ Անմիջապես եզրափակիչից հետո Վագները, որի մոտ ավարտվում էր «Լոկոմոտիվի» հետ պայմանագրի ժամկետը, և «Ինտերի» հետ վարձակալության ժամկետը, տեղափոխվեց իսպանական «Ռեալ Բետիս», իսկ հետո միացավ «Սան Պաուլուին»։

«Բեիրա Ռիոում» կայացած եզրափակիչ խաղում երկու գոլերի հեղինականեր դարձան հարձակվող Ֆերնանդոաոն (թիմի ավագը) և Տինգոյը։ Ֆերնանդաոն դարձավ այն 14 ֆուտբոլիստներց մեկ, որը գավաթի խաղարկությունում դարձել էր 5 գոլի հեղինակ։ Նա ճանաչվել էր «Սան Պաուլույի» հետ եզրափակիչ խաղի լավագույն խաղացող, և ստացավ որպես պարգև «Տոյոտա» ֆիրմայի ավտոմոբիլ, որը համարվում էր առաջնության գլխավոր հովանավոր[17]։

Եզրափակիչ

Առաջին հանդիպում
9 օգոստոսի 2006
Եզրափակիչ 		Սան Պաուլու   1:2   Ինտերնատիոնալ Մորումբի, Սան Պաուլու
Հանդիսական՝ 71456
Մրցավար՝   Խորխե Լարիոնդա, Պաբլո Ֆանդիո, Վալտեր Ռիալ, Մարտին Վասկես
Էդկառլսո   75' ԿՈՆՄԵԲՈԼ Ռաֆայել Սոբիս   53', Ռաֆայել Սոբիս   61'
Ռոժերիո Սենի     1 ԴՊ
  82' Ֆաբան   3 ՊՇ
  75'   76' Էդկառլոս   4 ՊՇ
Դիեգո Լուգանո   5 ՊՇ
Ժունիոր   6 ՊՇ
Մինեիրո   7 ԿՊ
  9' Ժոզուե   8 ԿՊ
  86' Լեանդրո   9 ՀՐ
  63' Դանիլո   10 ԿՊ
Ռիկարդո Օլիվեյրա   12 ՀՐ
  55' Սոզա   21 ԿՊ
Պահեստայիններ:
Բոսկո   22 ԴՊ
  76' Ալոիզիո   14 ՀՐ
Իլսինիո   16 ՊՇ
Ալեքս Սիլվա   18 ՊՇ
Տյագո   19 ՀՐ
  86' Ռիշարլիսոն   20 ԿՊ
  63' Լենինսոն   23 ԿՊ
Մարզիչ:
Մաուրիսի Ռամալյո  
Ֆաբիանո Էլլեր
ԴՊ 1   Կլեմեր
ՊՇ 3   Բոլիվար
ՊՇ 4   Ֆաբիանո Էլեր
ԿՊ 5   Ֆաբինյո   38'
ԿՊ 7   Տինգա
ՀՐ 9   Ֆերնանդաո  
ՀՐ 11   Ռաֆայել Սոբիս   53'   61'   79'
ՊՇ 14   Սեարա   56'
ԿՊ 15   Էդինյո
ԿՊ 23   Ժորժե Վագներ
ԿՊ 24   Ալեքս   74'
Պահեստայիններ:
ԴՊ 12   Մարսելո
ՊՇ 13   Ինդիո   74'
ԿՊ 8   Պերդիգաո
ՀՐ 10   Իարլեյ
ԿՊ 18   Միշել   78'
ՀՐ 19   Վանսոն Ռենտերիյա
ԿՊ 21   Վելինգտոն Մոնտեկրո   56'
մարզիչ:
  Աբել Բրագա
երկրորդ հանդիպում
16 օգոստոսի 2006
Եզրափակիչ 		Ինտերնատիոնալ   2:2   Սան Պաուլու Բեիրա Ռիո, Պորտու Ալեգրի
Հանդիսական՝ 55000
Մրցավար՝   Օրասիո Էլիսոնդո, Ռոդոլֆո Օտերո, Դարիո Գարսիա, Սերխիո Պեսսօտտա
ֆերնանդաո   29', Լենիլսոն   85' ԿՈՆԵՄԲՈԼ Ֆաբան   50', Տինգա   66'
Կլեմեր   1 ԴՊ
  49+' Բոլիվար   3 ՊՇ
Ֆաբիանո Էլլեր   4 ՊՇ
  66'     66', 66' Տինգա   7 ԿՊ
  3'   29' Ֆերնանդաո     9 ՀՐ
  82' Ռաֆայել Սոբիս   11 ՀՐ
Ինդիո   13 ՊՇ
Սեարա   14 ՊՇ
  93' Էդինյո   15 ԿՊ
  5' Ժորժե Վագներ   23 ԿՊ
  55'   78' Ալեքս   24 ԿՊ
Պահեստայիններ:
Սոարես   22 ԴՊ
Պերդիգաո   8 ԿՊ
Իարլեյ   10 ԿՊ
  82' Էդիգլե   16 ՊՇ
  78' Միշել   18 ԿՊ
Վանսոն Ռենտերիյա   19 ՀՐ
Ադրիանո Գաբիրու   25 ԿՊ
Մարզիչ:
Աբել Բրագա  
ԴՊ 1   Ռոժերիո Սենի  
ՊՇ 5   Դիեգո Լուգանո
ՊՇ 3   Ֆաբան
ՊՇ 4   Էդկառլոս   75'   70'
ԿՊ 21   Սոզա
ՊՇ 6   Ժունիոր
ԿՊ 7   Մինեիրո
ԿՊ 20   Ришарлисон   58'
ԿՊ 10   Դանիլո   58'
ՀՐ 9   Լեանդրո
ՀՐ 14   Ալոիզիո   11'   70'
Պահեստայիններ:
ԴՊ 22   Բոսկո
ՀՐ 11   Ալեքս Դիաս   70'
ԿՊ 13   Ռեմալյո
ՊՇ 16   Իլսինիո
ՊՇ 18   Ալեքս Սիլվա
ՀՐ 19   Տյագո   58'
ԿՊ 23   Լենինսոն   58'   85'
Մարզիչ:
  Մաուրիսի Ռամալյո

2006 թվականի աշխարհի ակումբային առաջնություն խմբագրել

2006 թվականի Բրազիլիայի առաջնությունում «Ինտերը» զբաղեցրեց 2 տեղը, զիճելով 1 հորիզոնականը «Սան Պաուլուին»։ Առաջնության ավարտից հետո թիմը մեկնեց Ճապոնիա մասնակցելու ՖԻՖԱյի աշխարհի ակումբային առաջնությանը։

2006 թվականի դեկտեմբերի 13-ին «Ինտերնասիոնալը» աշխարհի ակուբային առաջնություն կիսաեզրափակիչում հաղթել եգիպտական «Ալ Ահլիին» 2:1 հաշվով և սպասվածի համաձայն դուրս է եկել եզրափակիչ։ Հաշիվը բացեց երիտասարտ և տաղանդավոր հարձակվող Ալեշանդրե Պատոն, որը Բրազիլիայի երիտասարդական հավաքականի կազմում մի քանի ամիս անց դառնալու էր Հարավային Ամերիկայի երիտասարդական առաջնության հաղթող։ Եգիպտացիները կարողացան հավասարեցնել հաշիվը։ Բայց երիտասարդ կազմի ևս մեկ ներկայացուցիչ՝ Լուիս Ադրիանոն, որը դուրս է եկել փոխարինման երկրորդ խաղակեսում կարողացել է խփել հաղթական գնդակը։

2006 թվականի դեկտեմբերի 17-ին բրազիլիական «Ինտերը» դարձավ երկրագնդի լավագույն ակումբը, եզրափակիչում հաղթելով իսպանական «Բարսելոնային» 1:0 հաշվով։ «Բարսելոնան» խաղի ընթացքում ուներ տարածքային առավելություն, բայց «Ինտերի» մարզիչ Աբել Բրագայի ընտրած պաշտպանողական մարտավարությունը և թիմի առաջատարներ Ռոնալդինյոյի և Դեկուի դեմ ընտրված կոշտ խաղը տվեց իր արդյունքը։ Փոխարինման դուրս եկած կիսապաշտպան Ադրիան Գաբիրուն, որը փոխարինեց վնասվածք ստացած թիմի ավագ Ֆերնանդաոին, 81-րդ րոպեին Պեդրո Իարելյաի փողանցումից հետո դարձավ հաղթական գոլի հեղինակ։ «Բարսելոնայի» բոլոր փորձերը հաշիվը հավասարեցնելու ձախողվեցին, և «Ինտերնասիոնալը» պաշտոնապես հռչակվեց աշխարհի լավագույն ակումբ[18][19]։

Հարավամերիկյան գավաթ 2008 խմբագրել

 
Բրազիլիայի նախագահ Լուլա դա Սիլվան «Ինտերի» մարզաշապիկով՝ Աշխարհի ակումբային առաջնությունից հետո

2007 թվականին «Ինտերնասիոնալը» նվաճեց ևս մեկ միջազգային տիտղոս՝ Ռեկոպան, երկու խաղերի արդյունքում հաղթելով մեքսիկական «Պաչուկային»[21]։ Ներքին առաջնություններում՝ Նահանգի և Բրազիլիայի, ակումբը հանդես եկավ անհաջող։ Հիմնականում դա կապված էր մեծ թվով առաջատար խաղացողների այլ ակումբներ տեղափոխվելու հետ։ 2007 թվականի Լիբերտատորեսի գավաթի խաղարկությունում «Ինտերը» նույնիսկ չկարողացավ դուրս գալ խմբից։ 2007 թվականի ամռանը «Կոլորադոսը» կատարեց բարձրահնչեղ տրանսֆեր, վաճառելով իր 17-ամյա հարձակվող Ալեշանդրե Պատոյին իտալական «Միլանին» 20 միլիոն դոլարով։ Այդ գումարը մեծ մասամբ օգնեցին կարգավորել ակումբի իրավիճակը։ Այդ պահին «Ինտերը» դարձավ Հարավային Ամերիկայի ամենա հարուստ ակումբներից մեկը։

2008 թվականի հունվարի 8-ին «Ինտերնասիոնալը» հաղթեց Դուբայի գավաթի միջազգային ընկերական առաջնությունում։ Հատկանշական է, որ եզրափակիչում 2-1 հաշվով պարտության մատնվեց այդ ժամանակների Իտալիայի լավագույն ակումբը, որը ունի նույն անունը՝ «Ինտերնասիոնալ»։ Բրազիլիական ակուբը գերիշխում էր ամբողջ խաղի ընթացքում և արժանիորեն հաղթեց գավաթը շնորհիվ Ֆերնանդոի հարվածի և Նիլմարի շրջադարձ հարվածով գոլի շնորհիվ[22]։

2008 թվականի նոյեմբերին «Ինտերը», մրցաշրջանի ընթացքում մի փոքր թարմացված կազմով (թիմից հեռացավ ավագ Ֆերնանդոն, նրա փոխարեն ձեռք բերվեցին արգենտինացի կիսապաշտպան Անդրես դե Ալեսանդրոն, դարպասապահ Ռենեն տեղափոխվեց «Վալենսիա» ռուսական «ԲԿՄԱ», վարձավճարով ձեռք բերվեց Դանիել Կարվալյուն, մյուս դիրքերի համար ձեռք բերվեցին նոր ֆուտբոլիստներ) բրազիլական ակումբներից առաջինը դուրս եկավ Հարավամերիկյան գավաթի եզրափակիչ, որտեղ նրան դիմակայեց «Էստուդիանտեսը» իր գլխավոր աստղով՝ Խուան Վերոնով։ Լա Պասում կայացած առաջին խաղում բրազիլական ակումբը հաղթեց 1-0 հաշվով (Նիլմարի նկատմամբ կանոնները խաղտելու համար նշանակված 11մ հարվածով գոլի հեղինակ դարձավ Բրազիլիայի հավաքականի խաղացող Ալեքսը) և մոտեցավ հերթական միջազգային գավաթի խաղարկությունում հաղթանակին։ Պատասխան խաղում արգենտինացիներին հաջողվեց կրկնել առաջին խաղի հաշիվը, բայց 113-րդ րոպեին Նիլմարի գոլը «Ինտերին» ոչ ոքի պարգևեց և Բրազիլիայի համար առաջին անգամ Հարավամերիկյան գավաթը։ Այդ պահի դրությամբ միայն «Բոկա Խունյորսը» իր ակտիվում ուներ հաղթանակներ թե Լիբերտատորեսի գավաթում և թե Հարավամերիկյան գավաթում։ 2009 թվականին այդ խմբին միացավ էկվադորական «ԼԴՈՒ Կիտոն»[23]։

Եզրափակիչ
26 Նոյեմբեր 2008
22:00
 Էստուդիանտես   0:1   Ինտերնասիոնալ Սյուդադ դե Լա Պլատա
Լա Պլատա, Արգենտինա
Հանդիսական՝ 30 000
Մրցավար՝   Կառլոս Ամարիլիյան
(հաշվետվություն) Ալեքս Ռաֆայել   34' (11մ.)
Լիբերտատորեսի գավաթ 2010
3 Դեկտեմբեր 2008
22:00
Եզրափակիչ 		Ինտերնասիոնալ   1:1
(Ավելացված ժամանակում) 		Էստուդիանտես   Բեիրա Ռիո
Պորտու Ալեգրի, Բրազիլիա
Հանդիսական՝ 51 803
Մրցավար՝   Խորխե Լարիոնդա
Նիլմար   115' հաշվետվություն Ագուստո Ալիես   66'

Ակումբի հարյուրամյակ խմբագրել

 
Ակումբի ավտոբուսի վրա «Ամենինչի չեմպիոն» գրությունը նվիրված «Ինտերի» հոբելյանին

2009 թվականին «Ինտերը» նշում էր ստղծման հարյուրամյակը։ Այդ տարին «կոլորադոսը» սկսեցին Լիգա Գաուչույում հաղթանակով, հաղթանակի հասնելով առաջնության երկու սկզբնական փուլերում (Ֆերնանդու Կարվալյուի գավաթում, որը 2006 թվականին վերանվանվել էր ի պատիվ «Ինտերի» նախագահի, և Ֆաբիո Կոֆֆաի գավաթը, որի հետ «Գրեմյոն» հաղթել էր երկու Լիբերտատորեսի գավաթ) և առանց եզրափակիչ խաղերի անհրաշետության դարձավ հաղթող։ Ակուբը հաղթեց չնայած նրան, որ առաջնության ընթացքում թիմից հեռացել էին ավագ Էդինյոն և 2008 թվականի Հարավային Ամերիկայի լավագույն ֆուտբոլիստներից մեկը՝ Ալեքսը (տեղափոխվեց մոսկովյան «Սպարտակ»)։ Թիմի մեջ ներգրավվեցին նոր առաջատարները, ի դեմս Անդրեզինիոյի,Թայսոնի, շարունակում էր առաջընթաց ապրել արգենտինացի Անդրես դե Ալեսանդրոն, ինչպես նաև Նիլմարը, որը «Ինտերի» կազմում իր խաղով հաստատեց Բրազիլիայի հավաքականի հարձակվող լինելու իր կարգավիճակը։

Լիգա Գաուչույում հաղթանակի հասնելուց հետո «կոլորադոսը» հաջող մեկնարկոց Բրազիլիայի առաջնությունում և հասավ Բրազիլիայի Գավաթի եզրափակիչ, որտեղ զիճեց «Կորինտիասին», որը նոր էր վերադարձել Սերիա Բ-ից։ Հարավային Ամերիկայի Ռեկոպայում «Ինտերը» երկու խաղի արդյունքով զիճեց 2008 թվականի Լիբերտատորեսի գավաթի հաղթող ԼԴՈւ Կիտոյին։

Հուլիսին ակումբի անդամների թիվը հասավ 100 հազարի, որը «Ինտերին» դարձրեց աշխարհի վեցերորդ ակումբը «Բենֆիկայից», «Բարսելոնայից» «Մանչեսթեր Յունայթեդից»,«Բավարիայից», և «Պորտուից» հետո[24]։

Օգոստոսի 5-ին «Ինտերնասիոնալը» ինչոր չափով փողհատուցեց Ռեկոպայում պարտության դիմաց հաղթելով նշանակությամբ երկրորդական Սուրուգա բանկի Գավաթում[25]։ «Օիտա Տրինիտա» ակումբի նկատմամբ հաղթանակ (2։1) պարգևեցին Ալեքսանդրոյի և Անդրեզինիոյի գոլերը[26]։

Սեպտեմբերին ակումբը լքեց Նիլմարը (տեղափոխվեց «Վիլիառեալ»), նրա փոխարեն ձեռք բերվեց 2008 թվականի «էկվադորական հրաշքի» կերտողներից մեկը Լուիս Բոլանոսը։ Թիմը սկսեց դանդաղեցնել տեմպերը և առաջնության վերջում հաղթելու շանսերը հետզհետե նվազեցին։ Հոկտեմբերի 5-ին ակումբի ղեկավարությունը որոշում կայացրեց Տիտեին պաշտոնանկ անել։ Նրա փոխարեն եկավ Մաուրիո Սերժիոն։ Նրա գլխավորությամբ «Ինտերը» տոնեց 6 հաղթանակ, 3 անգամ խաղաց ոչ ոքի և երկու անգամ պարտվեց ետ գալով չեմպիոնության համար մղվող պայքարին։

2009 թվականի դեկտեմբերի 6-ին «Ինտերնասիոնալը» մնացել էր վերջին ակումբը, որը կարող էր շրջանցել առաջատար «Ֆլամենգոյին»։ Դրա համար «Ինտերին» տանը պետք է հաղթեր «Սանտու Անդրեին» և սպասեր «Գրեմյորի» հաղթանակին «Ֆլամենգոյի» նկատմամբ «Մարականայում»։ «Ինտերը» իր խաղը հաղթեց, բայց չկարողացավ ոչինչ անել «ռուբերո նեգրոսի» հետ, և «Ինտերնասիոնալը» դարձավ Բրազիլիայի առաջնության փողչեմպիոն։ Այդ կարգավիճակով էլ նա մեկնարկեց 2010 թվականի Լիբերտատորեսի գավաթում։

Լիբերտատորեսի Գավաթ 2010 խմբագրել

«Ինտերնասիոնալը» Լիբերտատորեսի գավաթում մեկնարկեց ուրուգվայցի մարզիչ Խորխե Ֆոսատի հետ, որը 2009 թվականի Հարավամերիկյան գավաթի հաղթող էկվադորական ԼԴՈւ Կիտոյի մարզիչն էր։ Երկրպագուների շրջանում Ֆոսատին մեծ սեր չէր վայելում, բայց նա կարողացավ «Ինտերին» դուրս բերել միջազգային գլխավոր առաջնության կիսաեզրափակիչ։ Այդ նույն ժամանակ Բրազիլիայի գավաթում և առաջնությունում գործերը այդքանել լավ չէին ընթանում, «կոլորադոսը» անհաջող հանդես եկան (երկրորդ հորիզոնական) նաև Լիգա Գաուչույում, զիճելով տիտղոսը հավերժ թշնամուն՝ «Գրեմյոին», որոնց «Ինտերի» երկրպագուները մեղադրում էին նախորդ մրցաշրջանւ վերում «Ֆլամենգոյին» խաղը հանձնելու մեջ։

Ներքին առաջնությունում անհաջող հանդես գալու պատճառով աշխարհի 2010 թվականի առաջնության ժամանակ «Ինտերի» ղեկավարությունը փոխեց Ֆոսատին բրազիլացի Սելսո Ռոտայով, որը նույնպես ոչ միանշանակ էր ընդունվում երկրպագուների կողմից (նա արդեն երկու անգամ գլխավորել էր ակումբը, և 2002 թվականին դա ակնհայտորեն անհաջող էր ստացվել Ռոտայի մոտ)։

Բայց բոլոր վախերը վերացան շատ շուտ։ Լիբերտատորեսի գավաթի կիսաեզրափակիչում «Ինտերը» հաղթեց համաերկրացիներին «Սան Պաուլից», որոնց հաղթել էր 2006 թվականի Լիբերտատորեսի գավաթի եզրափակիչում։ Իսկ 2010 թվականի եզրափակիչում հնարավորություն չթողեց մեքսիկական «Գվադալախարային», որը առաջնությունը սկսեց 1/8 եզրափակիչից (2009 թվականին մեքսիկացիները դուրս եկան մրցույթից խոզի գրիպի վարաքի պատճառով)։ «Ինտերը» երկու խաղերում էլ ուներ նկատելի առավելություն և դարպասի գրավելու համար ավելի շատ վտանգավոր պահեր ստեղծելու նախաձեռնողն էր։ Չնայած թե Մեքսիկայում, թե Պորտու Ալեգրիում «Գվադալախարան» բացում էր խաղի հաշիվը առաջաին խաղակեսի վերջում, կարծես պատվերով, «Ինտերը» երկրորդ խաղակեսում պատասխավում եր մի քանի գնդակներով։ «Բեիրա Ռիոում» 3:1 հաղթելով, «Ինտերը» ավելացրած ժամանակումգոլ բաց թողեց տուգանային հարվածից։ Այդ պահին էլ հնչեց մրցավարի խաղի ավարտը ազդարարող սուլիչը, որը արձանագրեց «Ինտերի» հաղթանակը հարավամերիկյան գլխավոր ակումբային առաջնությունում։ Մեքսիկացի ֆուտբոլիստները երկրորդ խաղակեսում գործում էին շատ կոպիտ, փորձում էին վիճաբանություն ստեղծել, բայց նրանց շատ շուտ կարգի հրավիրեցին օրնապահ մարմինների աշխատակիցները և թիմի ավագ Բոլիվարը վերջապես գլխավերևում բարձրացրեց պատվավոր գավաթը։

Թիմում խփած 6 գոլով լավագույն ռմբարկու դարձավ երիտասարդ կիսապաշտպան Ժուլիանոն։ «Ինտերի» կենտրոնական պաշտպան Ինդիոն «կոլորադոսի» կազմում նվաճեց իր տասերորդ տիտղոսը։ Իրեն հաջող դրսեվորեց ակումբի սելեկցիոն ծառայությունը, որը կիսաեզրափակիչներից առաջ կարողացավ վերադարձնել ակումբի վետերաններին, որոնք չորս տարի առաջ նվաճել էին հարավամերիկյան գլխավոր տիտղոս՝ Տինգան և Ռաֆաել Սոբիսը[27]։ Առաջինը ճանաչվել էր եզրափակիչ պատասխան խաղի լավագույն ֆուտբոլիստ, իսկ երկրորդը այդ նույն խաղում դարձավ կարևորագույն գոլի հեղինակ, որից հետո թիմը խփեց ևս երկուսը[28][29]։

«Ինտերի» գլխավոր մարզիչ Սելսո Ռոտը նշել էր իր նախորդի աշխատանքը

 

Ես եկա ակումբ, և մարզում էի այն կիսաեզրափակիչում և եզրաֆակիչում։ Բայց կարևոր է նշել, որ մինչ իմ գալը այստեղ եղել է պրոֆեսիոնալ, որը լավ էր իրականացնում իր աշխատանքը, սիրում էք նրան թե ոչ։ Խորխե Ֆոսատին կարևոր դեր է խաղացել։ Լինելով օտարերկրացի մարզիչ, նրա մոտ խնդիր էր առաջացել բրազիլական ֆուտբոլին հարմարվելու, բայց այս ուրախությունը նրան էլ է վերաբերվում[30]։

 

Նոյեմբերի 24-ին հրապարակվեց երկրպագուների և լրագրողների քվեարկության արդյունքները, որի համաձայն 2010 թվականի Լիբերտատորեսի գավաթի լավագույն խաղացող է ճանաչվել Բրազիլիայի հավաքականի 19-ամյա կիսապաշտպան Ժուլիանոն[31]։

Լիբերտատորեսի Գավաթ 2010
Եզրափակիչ
Լիբերտատորեսի գավաթ 2010
11 օգոստես 2010
19:50
Եզրափակիչ 		Գվադալախարա   1:2   Ինտերնասիոնալ Omnilife
Սապոպամ, Խալիսկո, Մեքսիկա
Հանդիսական՝ 49 850
Մրցավար՝   Հեկտոր Բալդասի
Ադոլֆո Բաուտիստա   45+2' հաշվետվություն Ժուլիանո   73'
Բոլիվար   76'

Խաղի լավագույն խաղացող:   Պաբլո Գինյասու

18 օգոստոս 2010
22:00
 Ինտերնասիոնալ   3:2   Գվադալախարա Բերիա Ռիո Պորտու Ալեգրի Բրազիլիա
Հանդիսական՝ 56 000
Մրցավար՝   Օսկար Ռուիս
Ռաֆաել Սոբիս   61'
Լեանդրո Դամիան   75'
Ժուլիանո   88' 		(Հաշվետվություն) Մարկ Ֆաբիան   42'
Օմար Բրավո   90'

Խաղի լավագույն խաղացող:   Տինգա

2010-ական թվականներ խմբագրել

2011 թվականի Լիբերտատորեսի գավաթում տեղը ապահովելով «Ինտերնասիոնալը» Բրազիլիայի առաջնությունում զբաղեցրեց 7-րդ հորիզոնականը։ Հզոր ցատկը, որը տեղի ունեցավ 2010 թվականի աշխարհի առաջնությունից հետո, որի ընթացքում էլ տեղի ունեցավ Լիբերտատորեսի գավաթի հաղթանակը, հնարավորություն տվեց «Ինտերին» կտրուկ բարելավել մրցաշարային դիրքը։ Ինչվոր պահին «Ինտերը» մտնում էր այն ակումբների ցանկում, որոնք պայքարում էին մղում առաջնության առաջատարության համար։ Բայց «Ինտերի» ցավալի միավորների կորուստները հնարավորություն տվեցին առաջնության եզրափակիչ փուլում երեք ակումբների առաջ պոկվել, որոնցից «Ֆլումինենսեն» դարձավ չեմպիոն։

«Կոլորադոսը» կենտրոնացավ աշխարհի ակումբային առաջնության վրա։ 2010 թվականի դեկտեմբերի 14-ին «Ինտերը» ԱԱԱ կիսաեզրափակիչում պարտվեց ԿԴՀ-ը ներկայացնող «ՏՊ Մազեմբե» ակումբին 0:2 հաշվով։ Առաջնություն պատմության մեջ առաջին անգամ եզրափակիչում չմրցեցին եվրոպական և հարավամերիկյան ակումբները։

2011 թվականի Լիբերտատորեսի գավաթում «Ինտերը» վստահ անցավ խմբային փուլը, բայց արդեն փլեյօֆի առաջին իսկ փուլում դուրս մնաց պարտվելով ուրուգվայական «Պենյառոլյաին», որը հասավ մինչ եզրափակիչ որտեղ պարտվեց «Սանթոսին»։ 2011 թվականի Բրազիլիայի առաջնությունում «կոլորադոսը» գրեթե չէր մասնակցում գավաթի համար պայքարին, բայց վերջին տուրում կարողացավ հաղթել իր սկզբունքային մրցակցին՝ «Գրեմյոին», կարողացավ զբաղեցնել հինգերորդ հորիզոնականը և հայտնել Լիբերտատորեսի գավաթի նախընտրական փուլում, քանի որ Բրազիլիայի գավաթակիր «Վասկո դա Գաման» առաջնությունում զբաղեցրել էր 2-րդ հորիզոնականը, ուղեգրի հնարավորություն տվող տեղերը դարձել էր մինչև հինգերորդ հորիզոնականը։

2015 թվականին «Ինտերնասիոնալը» հինգերորդ անգամ հաղթեց Ռուի Գրանդի դու Սուլ նահանգի առաջնությունում[32]։

2016 թվականին ակումբը մեկնարկեց Լիգա Գաուչույում[33] վեց անընդմեջ հաղթանակով։ Չնայած դրան, այդ մրցաշրջանը «Ինտերի» համար դարձավ վատագույնը, բրազիլիայի առաջնությունում հանդես գալու ողջ ընթացքում։ Մինչ 14-րդ տուրը «Ինտերը» ղեկավարում էր Արժել Ֆուկսը, հետո հինգ տուր ակումբը ղեկավարեց Ֆալկաոն, որին փոխարինելու եկավ Սելսո Ռոտը։ Մարզչական փոփոխությունները և կազմի ռոտացիան ի օգուտ չօգնացին թիմին և այն նահանջեց մրցաշարային աղյուսակի վերջնամաս։ 35-րդ տուրում սեփական հարկի տակ չկարողանալով հաղթել մոտիվացիա չունեցող «Պոնտե Պրետեին» (1:1) առաջնությունից դուրս մնալը դարձրեց ավելի հավանական։ Վերջին երեք տուրում հիմնական թիմին ղեկավարում էր Լիսկան։ 36-րդ տուրում «Ինտերը» հյուրընկալվելիս պարտվեց «Կորինտիասին» (0:1), հետո նույն հաշվով սեփական հարկի տակ հաղթանակի հասավ «Կրուզեյրոի» նկատմամբ։ Վերջին տուրի հանդիպումները հետաձվեցին դեկտեմբերի 4-ից 11-ը կապված Կոլումբիայում վթարի ենթարկված «Շապեկոենսե» ակումբի ինքնաթիռի։ Առաջացաց ընդմիջման ժամանակ թիմի ավագ Ալեքս Մեսկինին հայտարարությամբ հանդես եկավ. նշելով որ եթե վերջին տուրը չկայանա թիմի խաղացողները կհամաձայնվեն այդ որոշման հետ, քանի որ «Ինտերը» «արժանի էր Սերիա Բ-ում հայտնվելու», բայց խաղադաշտում կանեն հնարավոր ամեն բան ակումբին էլիտայում պահպանելու համար[34]։ Բայ 38-րդ տուրի հանդիպումները բացառությամբ «Շապեկոենսեի» հանդիպումից ամեն դեպքում կայացան։ «Կոլորադոսի» անմիջական մրցակիցներ «Վիտորյան» ու «Կորուտիբան» իրենց խաղերը պարտվեցին (չեմպիոնական տիտղոսը արդեն ապահոված «Պալմեյրասին» և նույն «Պոնտե Պրետեին» համապատասխանաբար), այդ իսկ պատճառով առաջնության 13-րդ ակումբի՝ «Ֆլումինենսեի» նկատմամբ կապահովեր «Ինտերի» համար տեղը Սերիա Ա-ում։ Բայց հանդիպումը ավարտվեց ոչ ոքի 1:1, իսկ դաշտի տերերը չիրացրեցին 11 մետրանոց հարված հանդիպման վերջում[35][36]։ Այսպիսով «Ինտերնասիոնալը» ԱԱԱ-ում տոնած հաղթանակի 10-ամյակի տարում պատմության մեջ առաջին անգամ դուրս մնաց բրազիլիայի առաջնությունից։

Գրե Նալ խմբագրել

 
Խաղային դրվագ Գրե Նալից
 
Գրե Նալ 2012 թվական դեկտեմբերի 2

Հաշվի առնելով բրազիլական և միջազգային ասպարեզներում երկու ակումբների նվաճումները, Գրե Նալի դիմակայությունը համարվում է կարևորներից մեկը բրազիլական և համաշխարհային ֆուտբոլում և ամենակարևորը Բրազիլիայի հարավում[37]։

Մինչ 2010 թվականը «Գրեմյոն» միջազգային ասպարեզում ուներ ավելի շատ նվաճումներ (2 հաղթանակ Լիբերտատորեսի գավաթում և մեկ Միջմայրցամաքային գավաթում)։ 2006 թվականի հաղթանակը կտրուկ բարձրացրեց «Ինտերնասիոնալի» վարկանիշը երկու ակումբների մրցակցությունում, իսկ 2010 թվականին Լիբերտատորեսի գավաթում հաղթանակների թվով հավասարվելով «Գրեմյոին» «Ինտերը» դարձավ նահանգի ամենատիտղոսակիր ակումբը, քանի որ իր ակտիվում ուներ հաղթանակ նաև Հարավամերիկյան գավաթում։ «Գրեմյոն» ամենտիտղոսակիր ակումբն է եթե հաշվի առնվի բրազիլիայի գավաթը՝ եռագույնների մոտ այն 3 է, իսկ «Ինտերի» մոտ միայն մեկը, «Ինտերը» գերազանցում է «Գրեմյոին» նահանգի առաջնությունում հաղթանակների քանակով (44 ընդդեմ 36-ի) և Բրազիլիայի առաջնությունում երեքը ընդդեմ երկուսի։

«Գրեմյոի» և «Ինտերնասիոնալի» միջև կլասիկոյի անվանումը առաջացել է «Գրեմյոի» անվան առաջին երեք և «Ինտերնասիոնալ» անվան վերջին երեք տառերից։ Տերմինը ստեղծվել է 1926 թվականին «Գրեմյոի» երկրպագու և ժուրնլիստ Իվո դոս Սանտոսը[38]։

1909 թվականից 2015 թվականը ակումբները ընդհանուր առմամբ հանդիպել են 408 անգամ։ «Ինտերը» տոնել է 154 հաղթանակ, «Գրեմյոն» 127, 127 անգամ ակումբները խաղացել են ոչ ոքի։ Գնդակների տարբերությունը 578:539 «Ինտերնասիոնալի» օգտին։ «Ինտերնասիոնալը» կարողացավ առաջ անցնել 89-րդ Գրե նալ-ում (4:2) 1945 թվականի սեպտեմբերի 30-ին։ Այդ պահին «Ինտերի» մոտ դարձավ 38 հաղթանակ, «Գրեմյոի» մոտ 37 և 14 ոչ ոքի[39]։ 1980-ականների սկզբերում «Ինտերի» մոտ կլասիկոներում հաղթանակների քանակը հասավ 31-ի։ 2002 թվականին տարբերությունը կրճատվեց մինչև 15-ի, ներկայումս «կոլորադոսի» մոտ հաղթանակների առավելությունը հասավ 27-ի։

Կազմավովելով վեց տարի ավելի շուտ սկզբնական շրջանում «Գրեմյոն» ուներ զգալի առավելություն իր երիտասարդ մրցակիցների առջև։ Առաջին Գրե Նալում «եռագույնները» հաղթեցին նոր ակումբին 10:0 հաշվով (1909 թվական հուլիսի 18)[40]։ Այդ խաղում հինգ գոլի հեղինակ դարձավ գերմանացի Էդգար Բուտը, որը հանդիսանում է նաև ակումբի պատմության առաջին գոլի հեղինակը։ «Գրեմյոի» նկատմամբ «Ինտերի» ամենախոշոր հաղթամակը գրանցվել է 1948 թվականին 7:0 հաշվով։

«Ինտերը» դարձավ նահանգի առաջին ակումբը, որը ակումբի կազմում ներգրավեց ծագումով աֆրիկացի ֆուտբոլիստների (1925 թվականին)։ «Գրեմյոն», որը ստեղծվել էր գերմանացի և այլ եվրոպացի արիստոկրատների կողմից և նախընտրություն տալով սպիտակամորթ ֆուտբոլիստներին այդպիսի քայլ արեց միայն 1952 թվականին, գնելով «Ինտերից» այդ ժամանակների երկրի լավագույն ֆուտբոլիստներից մեկին՝ աֆրոբրաիլացի Տեզոուրինյուին[41]։

Մրցակցի նոր մարզադաշտում՝ «Օլիմպիկո Մոնումենտալում» տեղի ունեցած առաջին խաղում 1954 թվականի սեպտեմբերի 26-ին «Ինտերը» հաղթեց 6:2 հաշվով։

1969 թվականից մինչև 1976 թվականը «Ինտերը» 40 Գրե Նալից 18-ում հասավ հաջողության ևս 18 հանդիպում ավարտեց ոչ ոքի և պարտվոց միայն չորսում։ 1971 թվականի հոկտեմբերի 17-ից մինչև 1975 թվականի հուլիսի 13-ը «Ինտերը» չէր պարտվում 17 խաղում անընդմեջ, դա ամենաերկար անպարտելի շարքն է Գրե Նալում[42]։ Նույնանման շարք «Գրեմյոի» մոտ եղել է 1999 թվականի հունիսի 16-ից 2002 թվականի հոկտեմբերի 28 ընկած ժամանակահատվածում, որում «եռագույնները» չէի պարտվել 13 հանդիպում անընդմեջ[43]։

Չորս անգամ «Գրեմյոն» հաղթել է «Ինտերնասիոնալին» վեց խաղ անընդմեջ, վերջին անգամ դա տեղի է ունեցել 1977-ից 1978 թվականներին։ Չորս անգամել «Ինտերը» կրկնել է իր ռեկորդը հաղթելով հինգ խաղում անընդմեջ, վերջին անգամ դա տեղի է ունեցել 1974-ից 1975 թվականներին։

Բացի «Գրեմյոի» հետ դիմաայությունից, գոյություն ունի նշանակությամբ ավելի փոքր կլասիկո ընդդեմ Կաշիաս դու Սուլից «Ժուվենտուդեի», որի ձեռքբերումները չեն համապատասխանում նահանգի երկու տիտղոսակիր ակումբներին։ Չնայած 1990-ից 2000 թվականները «Ժուվենտուդեն» ցույց էր տալիս բավականին կայուն արդյունքներ հաղթելով Բրազիլիայի գավաթում, երկար ժամանակ հանդիսանում էր Սերիա Ա-ի մասնակից։ Այդ ակումբի հետ դիմակայությունը կրում է Ժուվե Նալ անվանումը։

Ակումբ խմբագրել

Բիզնես և ֆինանսներ խմբագրել

2008 թվականի դեկտեմբերի 8-ին «Ինտերնասիոնալը» ստացավ ISO 9001 սերիաի վկայական։ Բացի սեփական հաջողություններից սպորտային առումով, այդ վկայականը ցույց է տալիս «Ինտերնասիոնալ» սպորտային ակումբի ղեկավարման ամբողջ համակարգի որակը։ Ակումբի քաղաքանության հիմքում ընկած են հետևյալ կետերը.

  • Ապահովել երկրպագուների հարմարավետությունը։
  • Ֆան ակումբների հետ հաղորդակցության գործընթացի կատարելագործում և հանդիպում երկրպագուների հետ։
  • Երկրպագուների մոտ ակումբի կողմից առաջարկվող ծառայությունների մասին գիտելիքների մակարդակի բարձրացում։
  • Բեիրա Ռիո մարզադաշտում երկրպագուների մեծ հոսքի ժամանակ շրջակա միջավայրի համար ավելի ապահով դարձնելը։
  • Աշխատակիցների պրոֆեսիոնալ պատրաստվածության մակարդակի բարձրացումը և մոտիվացիան։

«Ինտերնասիոնալը» միակ բրազիլական ակումբն է, որը ունի ISO 9001 վկայական[44]։

«Ինտերնասիոնալը» բրազիլիայի և Հարավային Ամերիկայի ամենահարուստ ակումբներից մեկն է:2008 թվականի վերջում և 2009 թվականի սկզբում բյուջեյի չափով «կոլորադոսը» զիճում էր միայն «Սան Պաուլին» և մի փոքր «Սանտոսին»։ Բյուջեն կազմում էր մոտավորապես 91,7 միլիոն ամերիկյան դոլար։ Բացի այդ ակումբը ուներ շատ քիչ պարտքեր, դրանով է պայմանավորված կայուն կազմի պահպանման հնարավորությունը և ամեն հաջողությունից հետո առաջատարներին չվաճառելը, որը անում էին բրազիլական շատ ակումբներ[45]։ Իհարկե բյուջեյով «Ինտերը» չի կարող մրցակցել եվրոպական երկրների հետ, սակայն վերջին տարիների կորուստները ակումբը լրացնում է հաջող տրանսֆերային քաղաքականությամբ և երիտասարդական ակադեմյաի լավ աշխատանքով։

Տարիներ Տեխնիկական հովանավոր
1976–1981   Adidas
1982   Le Coq Sportif
1983—1987   Olympikus
1987   Perusso
1988—1994   Umbro
1995—1996   Rhumell
1997—1999   Adidas
2000—2005   Topper
2006—2011    Reebok
2012—ն.ժ.   Nike

Մարզադաշտ խմբագրել

 
Բեիրա Ռիո մարզադաշտ

1931-ից 1969 թվականներին «Ինտերնասիոնալի» տնային մարզադաշտը եղել է «Իլդո Մենեգետին», ավելի հայտնի «Էվկալիպտային մարզադաշտ» (իսպ.՝ Estádio dos Eucaliptos): Մարզադաշտում առաջին խաղը տեղի է ունեցել 1931 թվականի մարտի 15-ին և ավարտվել է «Ինտերի» հաղթանակով «Գրեմյոյի» նկատմամբ։ Այն բանից հետո երբ 1969 թվականի գարնանը «Բերիա Ռիո» մարզադաշտը ակումբի նոր մարզադաշտը դառնալուց հետո հին մարզադաշտը կորցրեց իր նշանակությունը և դադարեց օգտագործվել լուրջ ֆուտբոլային հանդիպումների համար։

Նոր մարզադաշտի կառուցման գործում ակտիվ մասնակցություն են ունեցել ակումբի երկրպագուները, նրանք օգնում էին ցեմենտով, մեխերով, մետաղական բլոկներով և աղյուսներով[46]։ Առաջին խաղը «Բեիրա Ռիո» մարզադաշտում տեղի է ունեցել 1969 թվականի ապրիլի 6-ին։ «Ինտերը» ընկերական խաղում 2:1 հաշվով հաղթանկ տարավ պորտուգալական «Բենֆիկայի» նկատմամբ։ Ի սկզբանե մարզադաշտը նախատեսված էր 90.000 հանդիսականի համար։ Այժմ ՖԻՖԱ-յի պահանջներին համապատասխանելուց հետո մարզադաշտը տեղավորում է գրեթե 56.000 հանդիսական։ Հաճախելության ռեկորդը գրանցվել է 1972 թվականի հուլիսի 17-ին՝ 106.554 հանդիսակն, Ռիու Գրանդի դու Սուլ նահանգի աստղերի և Բրազիլիայի հավաքականի միջև տեղի ունեցած խաղում։

Մարզադաշտի պաշտոնական անվանումը՝ «Ժոզե Պերեյրա Բորդա», ի պատիվ պորտուգալացի ինժիների, որը երկար տարիներ շարունակ միտք ուներ Պորտու Ալեգրիում կառուցել մեծ մարզադաշտ։

2014 թվականի աշխարհի առաջնության ժամանակ մարզադաշտը և հարակից տարածքը ու սպորտհամալիրը ենթարկվել են վերակառուցման[47]։

Բեիրա Ռիո մարզադաշտի հաճախելության ռեկորդներ («Ինտերի» հանդիպումներ)
1.   Ինտեր— Գրեմիո— 1:1, 1971 85.072
2.   Ինտեր— Կորինտիաս — 2:0, 1976 84.000
3.   Ինտեր— Կրուզեյրո — 1:0, 1975 82.568
4.   Ինտեր— Բաիյա — 0:0, 1988 79.598
5.   Ինտեր— Գրեմյո— 2:1, 1989 78.083

Սպորտային բազա խմբագրել

Ակումբին է պատկանում «Ժիգանտինյո» համալիրը՝ ամենամեծը Բրազիլիայում։ Այն ներառում է մարզվելու համար նախատեսված դաշտ, «Ժիգանտինյո» սպորտային դպրոցը և նույնիսկ առագաստային մարզաձևի նավիգացիոն համալիր։ Տարբեր տարիքային խմբերի թիմերը մարզվում են իրար շատ մոտ, իսկ երիտասարդ ֆուտբոլիստները հնարովորություն ունեն շփվելու ակումբի աստղերի հետ։ Համալիրը ներառում է նաև ռեստորաններ, խաղացողների համար բազա, ֆիզիկական մարզումների համար նախատեսված սենյակներ, խանութներ, թանգարան, Տնօրենների խորհուրդի անդամների համար բնակարաններ, ղեկավարություն, մարքեթինգի, կապի, կայանատղի բաժիններ և բանկ։ Բացի այդ այստեղ տեղակայված է Բրազիլիայի առավել կահավորված հանդերձարաններից մեկը, իր մակարդակով և շքեղությամբ աշխարհում լավագույններից մեկը, այն բացվել է 2004 թվականին։ Բրազիլիայում ամենամեծ սպորտային գիմնազիան՝ «Ժիգանտինյոն», որը կարող է միաժամանակ տեղավորել 18000 մարդ և ունի իդեալական անվտանգությաւոն։ Ինչպես նաև այստեղ հիանալի ակուստիկա է և երաժշտական ու հասարակական միջոցառումներ անցկացնելու հարմարություններ։ Այստեղ ելույթ են ունեցել Roxette, Բի ԲԻ Քինգը, Red Hot Chili Peppers, Genesis, The Cure, a-ha, Էրիկ Կլեպտոնը, Iron Maiden, Pink Floyd, Դիսնեյի շքերթը, Մոսկվյան կրկեսը, Պետական ակադեմիկական Մեծ թատրոնի բալետը, այլ արվեստագետներ, անցկացվել են համաշխարհային սոցիալական և կրթական ֆորումներ[48][49]։

Երիտասարդական ակադեմիա խմբագրել

 
Դունգա՝ ակումբի սան
 
«Ինտերնասիոնալում» Լուսիոն դարձավ համաշխարհային մակարդակի աստղ

«Ինտերնասիոնալ» Սպորտային ակումբը ունի լավագույն կառուցվածքներից մեկը բրազիլական երիտասարդ տաղանդների ձևավորման։ Ակումբը տրամադրում է բոլոր պայմանները 7-ից 20 տարեկան ֆուտբոլիստների զարգացման համար։ Այսօր «Ինտերնասիոնալ» Սպորտային ակումբում զբաղվում են ֆուտբոլով և ուրշ սպորտաձևերով ավելի քան 1100 երեխաներ, նրանցից 320 զբաղված են տարբեր տարիքային խմբերի առաջնությունների թիմերում, իսկ մյուսները խաղում են ֆուտբոլ փոքրերի, պատանեկան և երիտասարդական թիմերում իրենց հաճույքի համար։ Ակումբը իր անդամներին տրամադրում է մարզիչի, ֆիզիոթերապեվտի, հոգեբանի, սոցիալական աշխատողների, բժիշկների, դիետալոգի և ատամնաբուժի ծառայություններ[50][51]։

«Ինտերը» հաղթանակների էր հասնում շատ երիտասարդական և պատանեկան առաջնություններում, նրանց թվում «Սան Պաուլոյի Երիտասարդական ֆուտբոլային առաջնությունը» (քառակի չեմպիոն) և մինչև 20 տարեկանների Բրազիլիայի առաջնությունը (առաջնության առաջին հաղթողը, որը կայացել է 2006 թվականին)։

Երիտասարդների կրթության գործում ներդրումներ անելով, «Ինտերը» 100-ամյա պատմության ընթացքում տվել է մեծ քանակությամբ ֆուտբոլիստներ, որոնք դարձել են համաշխարհային ֆուտբոլի աստղեր։ Մի քանի հայտնի ֆուտբոլիստներ սկսեցին խաղալ «Ինտերնասիոնալում», նրանցից էին Պաուլո Ռոբերտո Ֆալկաոն, դարպասապահ Կլաուդիո Տաֆարելը և կիսապաշտպան Դունգան։ Մյուս ֆուտբոլիստները, որոնք հասել են հաջողության համաշխարհային մակարդակով՝ պաշտպաններ Լուսիոն, Ալոիզիոն, որը խաղացել է «Բարսելոնայում» և «Պորտույում» 1990-ական թվականներին, կիսապաշտպաններ Բատիստան, որը մասնակցել էր 1982 թվականի աշխարհի առաջնությունում, և Ֆաբիո Ռոշեմբակը, որը ներկայումս խաղում է «Գրեմյում»։

Աշխարհի չեմպիոնները, որոնց կրթել է «Ինտերնասիոնալը» հանդիսանում են՝

Ակումբի վերջին սաներից՝

  • Բրազիլիայի հավաքականի հարձակվող Նիլմարը։
  • Մոսկովյան ԲԿՄԱ-ի նախկին խաղացող, իսկ ներկայումս «Ատլետիկո Մինեյրոյի» Դանիենլ Կարվալյուն։
  • Ռաֆաել Սոբիս, որը 2006 թվականին Լիբերտատորեսի գավաթում հաղթելուց հետո, Դունգայի կողմից հրավիրվել է Բրազիլիայի հավաքական։
  • Լուիս Ադրիանոն և Ալեշանդրե Պատոն, երիտասարդ հարձակվողներ, որոնք բրազիլիայի հավաքականի կազմում դարձել են 2007 թվականի Ամերիկայի երիտասարդական առաջնության հաղթող և օգնել են «Ինտերին» նվաճել 2006 թվականի Աշխարհի ակումբային առաջնությունում
  • Սանդրո Կորդեիրոն՝ Բրազիլիայի հավաքականի կիսապաշտպանը։
  • Ժուլիանո՝ 2010 թվականի Լիբերտատորեսի գավաթում հիանալի հանդես գալուց հետո 20-ամյա խաղացողը հասցրել է նորամուտը նշել Բրազիլիայի հավաքականում։

Սոցիալական առաքելություն խմբագրել

Պետք է նշել, որ «Ինտերնասիոնալը», լինելով սպորտային ակումբ, տրամադրում է տարածքներ ոչ միայն երեխաների և մեծահասակների ֆուտբոլով, այլ նաև ուրիշ սպորտաձևերի համար, ինչպես նաև ոչ սպորտային հաստատություններ՝ «Ինտերի» ենթակառուցվածքները թույլ են տալիս կանանց հաճախելու դերձակության և կարի խմբերի, օգտվելու մինչև 2 տարեկան երխաների հետ աշխատելու համար օգտվելու մանկավարժի ծառայություններից, զբաղվել ազգային տնային արհեստով և այլն։ Դրանում է պայմանավորված «Ինտերնասիոնալի» սոցիալական առաքելության տեսակներից մեկը[52][53][54][55]։

Խոհրդանիշներ խմբագրել

Թալիսման խմբագրել

 
Սասի՝ ակումբի թալիսմանը

Ակումբի թալիսմանը երկար քթով փոքրիկ մարդուկ է, որը նման է Չիպոլինոյին և Բուրատինոյին։ Նա ծխում է ծխամորճ, հագել է «Ինտերի» համազգեստը և վազում է ֆուտբոլային գնդակով։ Մարդուկն ունի լրիվ սև գույնի մաշկ, որի համար սկզբում ստացել էր Նեգրինիո մականունը։

Դա պատահականություն չէր,. թալիսմանի մաշկի սև գույնը կրկին ցույց էր տալիս ակումբի դեմոկրատական, Ինտերնասիոնալ (ակումբի անվան համապատասխան) լինելու փաստը, ի տարբերություն «Գրեմյոյի», որը սկզբնական տարիներում չէր վերցնում սևամորթ խաղացողների։ Ժամանակի ընթացքում Նեգրինյոն ստացավ նոր մարմնավորում՝ Սասի, որի անունը բխում է «Սպորտային Ակումբ Ինտերնասիոնալ» անվանման առաջին տառերից՝ SCI: Սասին ի սկզբանե եղել է բրազիլիական ֆոլկլորի հերոս[56]։

Զինանշան խմբագրել

Ակուբի զինանշանի գլխավոր մասը եղել է կարմիր շրջանը ակումբի անվան սկբնատառերով՝ SCI: 1909 թվականին առաջին տարբերակում սպիտակ շրջանում կարմիր սահմանով տեղադրված է եղել կարմր տառերը, գույների դասավորությունը 1957 թվականին համապատասխանաբար փոխվեց։ Բրազիլիայի առաջնությունում առաջին հաղթանակից հետո զինանշանի վրա սկսեցին հայտնվել աստղեր։ Չորս աստղերը խորհրդանիշի վրա զարդարում էին 14 տարի շարունակ՝ ներքին առաջնությունում ակումբի վերջին հաղթանակից հետո (միջազգային մակարդակում ակումբը հաղթանակներ չուներ մինչև 2006 թվականը)։ Նրանք խորհրդանշում են երեք հաղթանակ բրազիլիայի առաջնությունում և մեկը բրազիլիայի գավաթում՝ 1992 թվականիան։

2006 թվականին «Ինտերնասիոնալը» հաղթեց Լիբերտատորեսի գավաթը, որը ակումբի զինանշանի վրա ավելացրեց ևս մեկ աստղ՝ 50 %-ով ավելի մեծ քան միյուսները, այն խորհրդանշում է հաղթանակը այդ առաջնությունում։ Աշխարի ակումբային առաջնությունում հաղթելուց հետո բոլորի վերևում ավելացավ ամենամեծ արծաթագույն աստղը։

2007 թվականին ակումբը հաղթեց եվրոպական Սուպերգավաթի ամերիկյան նմանակին՝ Հարավային Ամերիկայի Ռեկոպայում։ Այդպես «Ինտերը» հաղթեց միջազգային բոլոր հնարավոր առաջնություններում, որը կարող էր հաղթել Հարավային Ամերիկյան ակումբը՝ Լիբերտատորեսի գավաթ, Աշխարի ակումբային առաջնություն և Ռեկոպա։ զինանշանը նորից փոխվեց, աստղերի փոխարեն ավելացավ թագ, իսկ ներքևում ավելացավ արծաթյան դափնու ճյուղեր։

2009 թվականին ավելացավ զինանշանի նոր տարբերակը։ Կլոր վահանի վրա, որպեսզի ընգծվի ակումբի հիմնման 100-ամյակը ավելացվել է ակումբի հիմնադրման տարեթիվը՝ 1909 թվական[57]։

Համազգեստ խմբագրել

 
 
 
 
 
 
 
1909
 
 
 
 
1930
 
 
 
 
 
1954
  • Ակումբի հիմնական համազգեստը՝ կարմիր շապիկ, սպիտակ կիսավարտիք և սռնապաններ։
  • Պահեստային համազգեստը՝ սպիտակ շապիկ, կարմիր կիսավարտիք և սռնապաններ։
  • 2006 թվականի Աշխարհի ակումբային առաջնությունում երկու խաղերնել ակումբը անցկացրեց ամբողջությամբ սպիտակ համազգեստով։
  • Ակումբի մարզվելու համար նախատեսված հագուստը ոսկեգույն է, որը կարելի է համարել ակումբի երրորդ համազգեստը։

Երկրպագուներ խմբագրել

 
«Կոլորադոսի» երկրպագուները 2007 թվականի սկզբում

Ամբողջ Բրազիլիայում «Ինտերնասիոնալի» երկրպագուների քանակը հասարակական կարծիքի ուսումնասիրման Datafolha ինստիտուտի (Սան Պաուլոյի խոշորագույն ԶԼՄ-ների համախմբվածություն՝ Grupo Folha) 2009 թվականի դեկտեմբերի կեսի դրությամբ, հասել էր 5,8 միլիոնի, այսինքն բնակչության 3 %-ը[58]։ Ուրիշ հետազոտական ինստիտուտում IBOPE (պորտ.՝ Instituto Brasileiro de Opinião Pública e Estatística՝ Բրազիլական հետազոտությունների և վիճակագրությունների ինստիտուտ) տվյալներով, որը անցկացվել է 2004 թվականին Բրազիլիայի խոշորագույն օրաթերթներից մեկի՝ Lance! պատվերով, «Ինտերնասիոնալին» երկրպագում են Բրազիլիայի բնակիչների 2,6 %, որը կազմում է 5 միլիոն մարդ[59]։

2008 թվականին բրազիլական պետական բանկի՝ «Կաիշաի» տվյալներով, որը զբաղվում է բնակչության վարկավորմամբ, սպորտային և մշակութային նախաձեռնություններով, սոցիալական ենթակառուցվածքների զարգացմամբ և մարքեթինգային հետազոտություններով, «Ինտերի» երկրպագուների թիվը հասավ 3,6 % (այսինքն 6,8 միլիոն մարդ)[60]։

Տարբեր վարկածներով «Ինտերը» երկար ժամանակ համարվում էր ութերորդ իններորդ ակումբը, երբերմն Բրազիլիայի տասերորդ ակումբը երկրպագուների քանակով։ Մեծ մասամբ վերջին հաջողություններից հետո «Ինտերի» երկրպագուների բանակը մեծանում է։ 2008 թվականին «Ինտերը» կիսում էր յոթերորդ հորիզոնականը «Կրուզեյրոի» հետ, իսկ արդեն 2010 թվականի դասակարգմամբ հավասարվել էր իր հանրաճանաչությունը կորցնող «Գրեմյոին» (Datafolha տվյալներով)։ 2009 թվականին ակումբի պաշտոնական անդամների թիվը 100 հազար մարդու։ 2016 թվականի դրությամբ գերազանցում էր 130 հազրը։ Դա ամենամեծ ցուցանիշըն է Ամերիկայում և վեցերորդը աշխարհում[36]։

«Ինտերը» ունի նաև երկրպագուների կազմակերպված խմբեր։ Առավել հայտնի են երեքը՝ Camisa 12, Super F.I.C.O. և Guarda Popular:

Camisa 12-ը (այսինքն «12-րդ մարզաշապիկ» կամ «12-րդ խաղացող») 1969 թվականին ստեղծել է Վիսենտե Լոմանդո Ռաոն (պորտ.՝ Vicente Lomando Rao), որը 1931 թվականին խաղացել է «Ինտերի» հիմնական կազմում։ 1940 թվականին նա ստեղծեց երկրպագուների հետ կապերի բաժին և «Ինտերնասիոնալ» ՍԱ-ի քարոզչությունը ու նա դարձավ երկրպագուների կողմից խաղերի ժամանակ երաժշտական գործիքների, ցուցանակների, ձգումների և հրավառությունների կիրառման նախաձեռնողը։ 1947 թվականին նա զբաղվում էր «Ինտերի» մանկական դպրոցի համար երիտասարդ ֆուտբոլիստների հավաքագրմամբ։ 1956 թվականին ընտրվել է Ռիու Գրանդի դու Սուլ նահանգի ֆեդերատիվ բանկի նախագահ, ինչպես նաև հայտնի էր որպեսզ միավորման առաջնորդ։ Փաստացի նրա ստեղծած Camisa 12 երկրպագուների կազմակերպությունը ամենամոտն է ակումբի ղեկավարությանը։ Ռաոյից բացի Camisa 12-ի հիմնադիրներից են նաև Էռնանի Բակերը, Ժորժե Բիրոլոն և Վիկտոր Տավարես դու Սանտոսը[61]։

Super F.I.C.O.(հապավումը բացվում է որպես Força Independente Colorada՝ Կոլորադոյի անհայտ ուժը) երկրպագուների կազմակերպությունը հիմնադրվել է 1977 թվականի ապրիլին։ Նրա գլխավոր կարգախոսն է համարվում «Միշտ «Ինտերի» կողքին»։ Բեիրա Ռիոում խաղերի ժամանակ ամբոխը կանգնում է մարզադաշտի շրջապատի վերին մասերում։ Ներկայումս Super F.I.C.O.-ն ունի մի քանի մասնաճյուղ Ռիու Գրանդի դու Սուլ նահանգի մի քանի քաղաքներում՝ Պելոտասե, Ռիու Գրանդի, Օզորիու, Սան Լորենսու դու Սուլ և Լաժեադույում։ Կան բաժիններ Սեարա, Պարանա նահանգներում և այլ վայրերում։ Super F.I.C.O.-ը դարձավ նահանգի առաջին երկրպագուական կազմակերպությունը, որը իրականացնում էր «Ինտերի» հանրաճանաչության մեծացմանը ուղված քայլեր ամբողջ Բրազիլիայաի տարբեր անկյուններում։ Փաստացի Super F.I.C.O.-ի անդամներին կարելի է համարել մեդիա եևկրպագուներ և ակումբի կամավոր հանրաճանաչությամ մեծացնողներ։ Կազմակերպության ղեկավարը հանդիսանում է Մառսելո Կարպիկան[62]։

Վերջապես «Ինտերի» ամենամասայական երկրպագունրի կազմակերպությունը համարվում է Guarda Popular (կարելի է թարգմանել որպես «Զանգվածային գվարդիա»), որը վերաբերվումը է նաև բարրա բրավաս անվանը, Հարավային Ամերիկայի ամենակտիվ երկրպագուները։ Ամենահայտնի արգենտինական ակումբների բարրա բրավասը, սակայն Բրազիլիայում սկսեցին հայտնվել նման կազմակերպություններ։ 2001 թվականին տրիբունաներում սկսեցին ակտիվորեն ստեղծվել տարբեր խմբավորումներ՝ Diabos Vermelhos, Malditos da Coréia և այլն։ 2005 թվականին այդ ստեղծված խմբերից մնացին միայն երկուսը՝ Popular do Inter և Guarda Colorada (չնայած որ երկրպագուների մեծ մասը կազմակերպությանը շարունակում են անվանել Popular): Այդ երկրպագուների հատկանշական առանձնահատկություններից է երկրպագելու յուրահատուկ ձևի օգտագործումն է, ինչպես նաև «Ինտերի» բազմաթիվ կարմիր սպիտակ և Ռիու Գրանդի դու Սուլ նահանգի կանաչ,կարմիր,դեղին գույնների դրոշներով։ Ընկերական հարաբերություններ են հաստատել «Ֆլամենգո» ալումբի երկրպագուների հետ՝ Urubuzada: Դրանից բացի ոչ պաշտոնական «Ինտերի» երկրպագուները լավ հարաբերություններ ունեն արգենտինական «Ինդեպենդեմտե», ուրուգվայական «Պենյարոլյա» և պարագվայական «Սերրո Պորտենո»։ «Ինտերնասիոնալի» մյուս ֆան ակումբների հետ համեմատ (Camisa 12, Super F.I.C.O. և Nação Independente), Guarda Popular-ը պահպանում է ընկերական կապեր «Սան Պաուլուի» և Ռեսիֆի «Սպորտայի» երկրպագուների հետ[63]։

Կազմը խմբագրել

23 հունվարի 2017-ի դրությամբ[64]
«Ինտերի» մոտավոր կազմը 2017 թվականի հունվարի դրությամբ

Նշում. Դրոշները ցույց են տալիս ազգային հավաքականը ինչպես սահմանված է ՖԻՖԱ-ի իրավասության կանոններում: Խաղացողները կարող են ունենալ 1-ից ավելի ոչ-ՖԻՖԱ-ի քաղաքացիություն:

№ Դիրք Խաղացող
1   ԴՊ Դաբիլո Ֆերնանդես 1988
22   ԴՊ Ժալսոն Վիշնովսլի 1994
32   ԴՊ Մարսելո Լոմնա 1986
40   ԴՊ Կեյլեր Նունես 1996
  ԴՊ Դանիել Բրիտե 1994
2   ՊՇ Վիլյամ Ֆուրտադո 1995
3   ՊՇ Սեարա 1980
6   ՊՇ Ուէմդել 1988
14   ՊՇ Էռնանդո 1988
15   ՊՇ Արթուր Բատիստա դու Սոուզա 1994
25   ՊՇ Պաուլան 1986
30   ՊՇ Էսուարդո Գաբրիել 1996
  ՊՇ Ալեման 1990
  ՊՇ Ուէգլո Ներիս 1992
  ՊՇ Վիլիան Կլաուս 1994
  ՊՇ Լեո Օրտիս 1996
  ՊՇ Յսնգո Բորդուշի 1997
5   ԿՊ Բոբ ֆերնանդո 1988
№ Դիրք Խաղացող
10   ԿՊ Անդրես դե Ալեսանդրո   1981
13   ԿՊ Ռոդրիգո Դորադո 1994
17   ԿՊ Ֆաբինիո 1986
20   ԿՊ Անդրիգո 1995
21   ԿՊ Անսելմո 1989
23   ԿՊ Լուիօս մնուել սեիպաս 1986
27   ԿՊ Էդուարդո Էնրիկե 1995
29   ԿՊ Վալդիվիա 1994
31   ԿՊ Գուստավո Ֆերարեիս 1996
  ԿՊ Շարլես Մաթոս 1996
7   ՀՐ Նիկո Լպես 1993
9   ՀՐ Էդուարդո Սաշա 1992
18   ՀՐ Աիլոն 1992
37   ՀՐ Արիել Նաուելպան 1987
38   ՀՐ Բրեներ 1994
44   ՀՐ Դիեգե Գենսալես 1994
  ՀՐ Ռոբերսոն 1989

Ձեռքբերումներ խմբագրել

Տիտղոսներ խմբագրել

Ֆուտբոլ
Մինի ֆուտբոլի
  •   Բրազիլիայի չեմպիոն (1)։ 1996[65]
  •   Մինի ֆուտբոլի Հարավային Ամերիկայի ակումբային չեմպիոն (1)։ 2000
  •   Միջմայրցամաքային Գավաթակիր (1)։ 1996

Արդյունքները ըստ մրցաշրջանների խմբագրել

Տարեթիվ   Լիգա Գաուչու[66]   Բրազիլիայի Գավաթ[67]   Ռոբերտաոյի Գավաթ[68]
1927 Հաղթող
1928—1933 Չի մասնակցել
1934 Հաղթող
1935 Չի մասնակցել
1936 2-րդը
1937—1939 Չի մասնակցել
1940 Հաղթող
1941 Հաղթող
1942 Հաղթող
1943 Հաղթող
1944 Հաղթող
1945 Հաղթող
1946 Չի մասնակցել
1947 Հաղթող
1948 Հաղթող
1949 Չի մասնակցել
1950 Հաղթող
1951 Հաղթող
1952 Հաղթող
1953 Հաղթող
1954 Չի մասնակցել
1955 Հաղթող
1956—1958 Չի մասնակցել
1959—1960 Չի մասնակցել Չի մասնակցել
1961 Հաղթող Չի մասնակցել
1962 2-րդը 1/2 եզրափակիչ (3-րդը)
1963 2-րդը Չի մասնակցել
1964 2-րդը Չի մասնակցել
1965 5-րդը Չի մասնակցել
1966 2-րդը Չի մասնակցել
1967 2-րդը Չի մասնակցել 2-րդը
1968 2-րդը Չի մասնակցել 2-րդը
1969 Հաղթող Խմբային փուլ (5-րդը)
1970 Հաղթող Խմբային փուլ (7-րդը)
Տարեթիվ   Լիգա Գաուչու   Բրազիլիայի
առաջնություն		   Բրազիիայի
Գավաթ[69]		   Լիբերտատորեսի
Գավաթ		   Հարավամերիկյան
գավաթ[70]		   Աշխարհի
ակումբային առաջնություն
1971 Հաղթող 5-րդը
1972 Հաղթող 3-րդը
1973 Հաղթող 4-րդը
1974 Հաղթող 4-րդը
1975 Հաղթող Հաղթող
1976 Հաղթող Հաղթող խմբային փուլ (9-րդը)
1977 2-е 25-րդը 1/2 եզրափակիչ (4-րդը)
1978 3-րդը 3-րդը
1979 Հաղթող Հաղթող
1980 2-րդը 3-րդը եզրափակիչի մասնակից
1981 Հաղթող 8-րդը
1982 Հաղթող 24-րդը
1983 Հաղթող 19-րդը
1984 Հաղթող 22-րդը
1985 2-րդը 10-րդը
1986 2-րդը 16-րդը
1987 2-րդը 2-րդը
1988 2-րդը 2-րդը
1989 2-րդը 16-րդը 1/8 եզրափակիչ (14-րդը) 1/2 եզրափակիչ (3-րդը)
1990 3-րդը 16-րդը 1/16 եզրափակիչ (19-րդը)
1991 Հաղթող 7-րդը —
1992 Հաղթող 10-րդը Հաղթող[71]
1993 2-րդը 17-րդը 1/8 եզրափակիչ (11-րդը) Խմբային փուլ (20-րդը)
1994 Հաղթող 12-րդը 1/4 եզրափակիչ (6-րդը)
1995 2-րդը 9-րդը 1/16 եզրափակիչ (10-րդը)
1996 6-րդը 9-րդը 1/8 եզրափակիչ (7-րդը)
1997 Հաղթող 3-րդը 1/4 եզրափակիչ (7-րդը)
1998 2-րդը 12-րդը 1/16 եզրափակիչ (19-րդը)
1999 2-րդը 16-րդը 1/2 եզրափակիչ (4-րդը)
2000 3-րդը 6-րդը 1/16 եզրափակիչ (23-րդը)
2001 4-րդը 2-րդը 1/16 եզրափակիչ (25-րդը)
2002 Հաղթող 21-րդը 1/8 եզրափակիչ (11-րդը)
2003 Հաղթող 6-րդը 1/16 եզրափակիչ (19-րդը) Նախընտրական փուլ (17-րդը)
2004 Հաղթող 8-րդը 1/8 եզրափակիչ (12-րդը) 1/2 եզրափակիչ (4-րդը)
2005 Հաղթող 2-րդը 1/8 եզրափակիչ (9-րդը) 1/4 եզրափակիչ (7-րդը)
2006 2-րդը 2-րդը — Հաղթող Հաղթող
2007 7-րդը 11-րդը — խմբային փուլ(18-րդը)
2008 Հաղթող 6-րդը 1/4 եզրափակիչ (5-րդը) Նախընտրական փուլ (17-րդը)
2009 Հաղթող 2-րդը եզրափակիչի մասնակից Հաղթող
2010 2-րդը 7-րդը — Հաղթող 3-րդը
2011 Հաղթող 5-րդը — 1/8 եզրափակիչ
2012 Հաղթող 10-րդը — 1/8 եզրափակիչ
2013 Հաղթող 15-րդը 1/4 եզրափակիչ (6-րդը)
2014 Հաղթող 3-վ 1/16 եզրափակիչ 1/16 եզրափակիչ
2015 Հաղթող 5-րդը 1/4 եզրափակիչ (6-րդը) 1/2 եզրափակիչ (3-րդը)
2016 Հաղթող Կաղապար:Դուրսա մնացել 17-րդը 1/2 եզրափակիչ
2017 առաջնությունը չի մեկնարկել Սերիա Բ առաջնությունը չի մեկնարկել

Ռեկորդներ խմբագրել

  • «Ինտերը» իր նահանգի միակ ակումբն է, որը մասնակցել է Բրազիլիայի բոլոր առաջնություններում՝ Սերիա Ա-ում (1971 թվականից) և ոչ մի անգամ այնտեղից դուրս չի մնացել։
  • Ամենախոշոր հաշվով հաղթանակը՝ «Ինտերնասիոնալ» — «Նասիոնալ Պորտու Ալեգրիи» — 16:0 (18.08.1912):
  • Ամենախոշոր հաշվով հաղթանակը Լիգա Գաուչույում՝ «Ինտերնասիոնալ» — «Ֆերոկարիլ Ուրուգվայնա» — 14:0 (23.05.1976):
  • Ամենախոշոր հաշվով հաղթանակը Բրազիլիայի առաջնությունում՝ «Ինտերնասիոնալ» — «Բրագանտինո» — 7:0 (08.11.1997):
  • Ամենախոշոր հաշվով հաղթանակը Լիբերտատորեսի գավաթում՝ «Ինտերնասիոնալ» — «Պենյարոլ» (Ուրուգվայ) — 6:2 (05.04.1989):
  • Ամենախոշոր հաշվով հաղթանակը Հարավամերիկյան գավաթ՝ «Ինտերնասիոնալ» — «Գվադալախարա» — 4:0 (19.11.2008):
  • Ամենախոշոր հաշվով հաղթանակը Բրազիլիայի գավաթ՝ «Ինտերնասիոնալ» — «Ժի Պարանա» (Ռորայիա նահանգ) — 9:1 (06.04.1993):
  • Ամենախոշոր հաշվով հաղթանակը Բրազիլիայի գավաթի հին մրցաշար՝ «Ինտերնասիոնալ» — «Մետրոպոլ» (Սանտա Կատերինա նահանգ) — 3:2 (20.09.1962) и (25.09.1962):
  • Ամենախոշոր հաշվով հաղթանակը Ռոբերտայոի գավաթ՝ «Ինտերնասիոնալ» — «Ֆլամենգո» — 4:0 (17.11.1968):
  • Անպարտելիության շարք՝ 39 խաղ (26 հաղթանակ և 13 ոչ ոքի ), 1984 թվականին։
  • Անպարտելիության տնային շարք՝ 46 խաղ 1973-1975 թվականներին (37 հաղթանակ և 9 ոչ ոքի՝ Բրազիլիայի ռեկորդ)։
  • Դարպասապահների համար ամենաերկար չոր հանդիպումներ շարքը՝ Կառլոս ժաինետի, 1970 թվականին— 1.203 րոպե առանց բաց թողած գնդակի (13 խաղ և 33 րոպե՝Բրազիլիայի գավաթ)։
  • Բրազիլիայի առաջնությունում չոր հանդիպումների շարք՝ Ռենան, 2006 թվականին՝ 772 րոպե:.
  • Ամենից շատ հանդիպումը, որպես գլխավոր մարզիչ՝ Մուրիսի Ռամալո, 115 խաղ 2003 և 2004—2005 թվականներին։

Հայտնիները խմբագրել

Հայտնի ֆուտբոլիստներ խմբագրել

Հաստացված տառերով նշված այն խաղացողները, որոնք ակումբի պաշտոնական կայքում նշված են որպես թիմի լեգենդներ[72]։

Լավագույն ռմբարկու խմբագրել

Ակումբի ռեկորդակիրներ խմբագրել

Ռեկորդակիրները անցկացրած խաղերի քանակով
Խաղացողներ Խաղեր
  Վալդոմիրո 803
  Բիբիանո Պոնտես 523
  Դորինո 461
  Լուիս Կառլոս Վինկ 457
  Կլաուդիմիրո 424
  Ժաինետի 408
  Մաուրո Գալվան 396
  Ֆալկաո 392
  Բրաուլիո 386
  Կառլիտոս 384

Գլխավոր մարզիչներ խմբագրել

Ակումբի ամբողջ պատմության ընթացքում գլխավոր մարզիչները փոփոխվել են 110 անգամ։ Ներքևում վերջին 10 տարիների գլխավոր մարզիչնեի ցուցակն է։

Ակումբի նախագահներ խմբագրել

«Ինտերնասիոնալ» ՍԱ նախագահների ցուցակը

Ծանոթագրություններ խմբագրել

  1. ↑ 1,0 1,1 «O princípio do Clube do Povo» (պորտուգալերեն). Официальный сайт «Интернасьонала». 1999. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 4 апреля 2009-ին.
  2. ↑ «O time dos Sonhos do SCI» (պորտուգալերեն). Revista Placar — Информация из спецвыпуска (после №1329) журнала Placar 2009 года, посвящённого 100-летию клуба; выпуск был ещё до второй победы «Интера» в Кубке Либертадорес. 18 июня 2010. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 15 октября 2010-ին.
  3. ↑ «Os primeiros anos - 1909-1930» (պորտուգալերեն). Официальный сайт «Интернасьонала». 1999. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 17 сентября 2010-ին.
  4. ↑ «O crescimento do clube - 1930-1940» (պորտուգալերեն). Официальный сайт «Интернасьонала». 1999. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 17 сентября 2010-ին.
  5. ↑ «Rolo Compressor - Anos 40» (պորտուգալերեն). Sport Club Internacional. 1999. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 17 сентября 2010-ին.
  6. ↑ «Época do Rolo compressor» (պորտուգալերեն). Cristiano Farias. 04.05.2009. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 17 сентября 2010-ին.
  7. ↑ «História da Década de 1950» (պորտուգալերեն). Sport Club Internacional. 1999. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 17 сентября 2010-ին.
  8. ↑ «O nascimento do Gigante - Anos 60» (պորտուգալերեն). Sport Club Internacional. 1999. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 17 сентября 2010-ին.
  9. ↑ «Чемпионат Бразилии 1975» (ռուսերեն). gazetaesportiva.net; torcida.com.ru — Перевод с португальского: Павел Тимохин. 2005. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 4 апреля 2009-ին.
  10. ↑ «Чемпионат Бразилии 1976» (ռուսերեն). gazetaesportiva.net; torcida.com.ru — Перевод с португальского: Павел Тимохин. 2005. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 12 апреля 2009-ին.
  11. ↑ «Чемпионат Бразилии 1979» (ռուսերեն). gazetaesportiva.net; torcida.com.ru — Перевод с португальского: Павел Тимохин. 2005. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 13 апреля 2009-ին.
  12. ↑ «O Dono do Brasil - Anos 70» (պորտուգալերեն). Sport Club Internacional. 1999. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 17 сентября 2010-ին.
  13. ↑ «A Década de Prata - Anos 80» (պորտուգալերեն). Sport Club Internacional. 1999. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 17 сентября 2010-ին.
  14. ↑ «Década de 90» (պորտուգալերեն). scinternacional.net. 2010. Վերցված է 28 сентября 2010-ին. {{cite web}}: Invalid |url-status=404 (օգնություն)(չաշխատող հղում)
  15. ↑ Гольдес, Игорь (Ноябрь 2005). «Судья, целующий карточки». Мировой Футбол. 11: 62–65.
  16. ↑ «A histórica conquista da América» (պորտուգալերեն). Sport Club Internacional. 2006. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 4 апреля 2009-ին.
  17. ↑ «A histórica conquista da América» (պորտուգալերեն). www.internacional.com.br — Раздел на официальном сайте клуба, посвящённый первой победе в Кубке Либертадорес. 2010. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 28 сентября 2010-ին.
  18. ↑ Существующие в прессе версии о том, что лучшим клубом мира по итогам 2006 стала испанская «Севилья» верны, но данный футбольный клуб стал таковым по версии независимой Международной организации футбольной истории и статистики. Позиция же главной и официальной футбольной организации чёткая: клубный чемпион мира выявляется именно на соответствующем турнире, имеющим официальный статус под эгидой ФИФА.
  19. ↑ «Inter, o melhor do mundo» (պորտուգալերեն). www.internacional.com.br — Раздел на официальном сайте клуба, посвящённый победе в КЧМ-2006. 2007. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 26 октября 2010-ին.
  20. ↑ «FIFA Club World Championship 2006» (անգլերեն). Hamdan Saaid, rsssf.com — Статистика КЧМ-2006 на сайте RSSSF. 2006. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 4 апреля 2009-ին.
  21. ↑ «A Tríplice Coroa (Recopa 2007)» (պորտուգալերեն). www.internacional.com.br — Раздел на официальном сайте клуба, посвящённый победе в Рекопе 2007. 2007. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 26 октября 2010-ին.
  22. ↑ «Dubai Cup: Inter campeão nas Arábias» (պորտուգալերեն). www.internacional.com.br — Раздел на официальном сайте клуба, посвящённый победе в Кубке Дубая 2008. 2008. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 26 октября 2010-ին.
  23. ↑ «Sul-Americana: uma conquista inédita» (պորտուգալերեն). www.internacional.com.br — Раздел на официальном сайте клуба, посвящённый победе в ЮАК-2008. 2008. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 26 октября 2010-ին.
  24. ↑ «Inter ultrapassa marca dos 100 mil sócios» (պորտուգալերեն). clicRBS.com.br — Diego Guichard. 10 июля 2009. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 11 сентября 2009-ին.
  25. ↑ В кубке банка Sugura принимают участие прошлогодние победители Кубка японской J-лиги и обладатели Южноамериканского кубка. В первых двух розыгрышах (2008, 2009) первенствовали южноамериканцы
  26. ↑ «Mais um título no Japão: Inter vence Oita Trinita e conquista a Copa Suruga» (պորտուգալերեն). globoesporte.globo.com. 5 августа 2009. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 11 сентября 2009-ին.
  27. ↑ «Tinga: "Volví para ser campeón y por suerte pude aportar mi juego para lograrlo"» (իսպաներեն). CONMEBOL.com. 19.08.2010. Վերցված է 16 сентября 2010-ին. {{cite web}}: Invalid |url-status=404 (օգնություն)(չաշխատող հղում)
  28. ↑ «O bicampeonato da América» (պորտուգալերեն). www.internacional.com.br — Раздел на официальном сайте клуба, посвящённый победе в Кубке Либертадорес 2010. 2010. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 26 октября 2010-ին.
  29. ↑ «Internacional crowned South American kings» (անգլերեն). FIFA.com — Статья на официальном сайте ФИФА. 19 августа 2010. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 27 октября 2010-ին.
  30. ↑ «Inter end Brazilian hoodoo» (անգլերեն). FIFA.com — Статья на официальном сайте ФИФА, посвящённая итогам Кубка Либертадорес 2010. 23 августа 2010. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 27 октября 2010-ին.
  31. ↑ O jogador do Internacional de Porto Alegre Giuliano eleito MVP da Copa Santader Libertadores 2010(չաշխատող հղում)
  32. ↑ Jones Lopes Silva (3 мая 2015). «Inter vence o Gre-Nal 406 e conquista o pentacampeonato do Gauchão» (պորտուգալերեն). Վերցված է 2015 թ․ մայիսի 7-ին.
  33. ↑ Julio Bovi Diogo, Santiago Reis da Cruz (2016 թ․ մայիսի 8). «Rio Grande do Sul - Lista dos Campeões Estaduais» (անգլերեն). Վերցված է 2016 թ․ դեկտեմբերի 12-ին.
  34. ↑ «Alex se esquiva de falar de 'tapetão' e garante Inter focado contra o Flu» (պորտուգալերեն). Lance!. 2016 թ․ դեկտեմբերի 10. Վերցված է 2016 թ․ դեկտեմբերի 12-ին.
  35. ↑ «Флуминенсе — Интернасьонал — 1:1» (անգլերեն). soccerway.com. 2016 թ․ դեկտեմբերի 11. Վերցված է 2016 թ․ դեկտեմբերի 12-ին.
  36. ↑ 36,0 36,1 «Palmeiras repete Inter e chega à marca de 100 mil sócios-torcedores» (պորտուգալերեն). UOL. 2015 թ․ մարտի 9. Վերցված է 2016 թ․ դեկտեմբերի 12-ին.
  37. ↑ «A century of Gre-Nais» (անգլերեն). FIFA.com. 16.07.2009. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 16 сентября 2010-ին.
  38. ↑ «Carpeggiani e Renato Gaúcho "duelam" sobre Gre-Nal» (պորտուգալերեն). Marcela Rocha, Terra Magazine. 17 июля 2009. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 16 сентября 2010-ին.
  39. ↑ «Gre-Nal centenário: Internacional tem vantagem de 23 vitórias no clássico» (պորտուգալերեն). Alexandre Alliatti, Globoesporte. 16 июля 2009. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 16 сентября 2010-ին.
  40. ↑ «Gre-Nal: clássico completa um século de muita emoção e rivalidade» (պորտուգալերեն). Marcelo Monteiro, Globoesporte. 18 июля 2009. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 16 сентября 2010-ին.
  41. ↑ «Há 30 Anos em ZH: morre Tesourinha» (պորտուգալերեն). Zero Hora. 18 июня 2009. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 16 сентября 2010-ին.
  42. ↑ «17 Clássicos Invictos» (պորտուգալերեն). Официальный сайт «Интернасьонала». Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 16 сентября 2010-ին.
  43. ↑ «Há uma década, invencibilidade no clássico era gremista» (պորտուգալերեն). Laura Schenkel, Esportes Brasil. 7 апреля 2009. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 17 сентября 2010-ին.
  44. ↑ «Inter recebe inédito certificado de qualidade ISO 9001» (պորտուգալերեն). Felipe Silveira. 2008. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 4 апреля 2009-ին.
  45. ↑ «Balanço Financeiro de 2008» (պորտուգալերեն). Sport Club Internacional. 22.04.2008. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 17 сентября 2010-ին.
  46. ↑ «O Gigante Beira-Rio» (պորտուգալերեն). Sport Club Internacional. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 17 сентября 2010-ին.
  47. ↑ «Modernização do Complexo Beira-Rio» (պորտուգալերեն). Sport Club Internacional. 2005. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 4 апреля 2009-ին.
  48. ↑ «Gigantinho» (պորտուգալերեն). Sport Club Internacional. 2005. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 4 апреля 2009-ին.
  49. ↑ Брилёв, Сергей (4 июня 2006). ««Вести Недели»». репортаж в еженедельной программе. Телеканал «Россия». Վերցված է 2009 թ․ ապրիլի 4-ին.(չաշխատող հղում)
  50. ↑ «Academia Inter Fitness» (պորտուգալերեն). Sport Club Internacional — Новая спортивная академия открылась в 2009 году. 2009. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 26 октября 2010-ին.
  51. ↑ «Projeto Criança Colorada» (պորտուգալերեն). Sport Club Internacional — Проект «Ребёнок Колорадо» ставит одной из главных целей привлечь внимание детей к футболу и дать им шанс стать успешной личностью. 2010. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 26 октября 2010-ին.
  52. ↑ «Projeto Interagir» (պորտուգալերեն). Sport Club Internacional. 2010. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 26 октября 2010-ին.
  53. ↑ «Esportes Olímpicos» (պորտուգալերեն). Sport Club Internacional — Раздел сайта, посвящённый олимпийским видам спорта. 2010. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 26 октября 2010-ին.
  54. ↑ «FECI: destaque no mundo cultural, social e do futebol» (պորտուգալերեն). Sport Club Internacional — Fundação de Educação e Cultura do Sport Club Internacional - Благотворительный фонд по образованию и культуре является самым старым подобным фондом в мире, созданным спортивной организацией, в 1929 году. 2010. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 26 октября 2010-ին.
  55. ↑ «Lenço Colorado — официальный сайт департамента культуры СК «Интернасьонал»» (պորտուգալերեն). Sport Club Internacional. 2010. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 26 октября 2010-ին.
  56. ↑ «O Saci» (պորտուգալերեն). Sport Club Internacional. 2005. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 17 сентября 2010-ին.
  57. ↑ «O Escudo» (պորտուգալերեն). Sport Club Internacional. 2009. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 17 сентября 2010-ին.
  58. ↑ «Qual é o time de futebol de sua preferência?» (PDF) (պորտուգալերեն). Datafolha. 4 января 2010. Արխիվացված (PDF) օրիգինալից 2012 թ․ փետրվարի 19-ին. Վերցված է 21 января 2010-ին.
  59. ↑ «As Maiores Torcidas do Brasil на сайте rsssf» (անգլերեն). IBOPE. 4 октября 2004. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ փետրվարի 19-ին. Վերցված է 21 января 2010-ին.
  60. ↑ «Colocação dos Times Acumulado» (պորտուգալերեն). государственный банк Бразилии «Caixa». 24 августа 2008. Արխիվացված օրիգինալից 2008 թ․ մայիսի 27-ին. Վերցված է 4 апреля 2009-ին.
  61. ↑ «Torcida Organizada Camisa 12» (պորտուգալերեն). Официальный сайт организованной группы болельщиков Camisa 12. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 17 сентября 2010-ին.
  62. ↑ «Site Pessoal de Super Fico» (պորտուգալերեն). Официальный сайт организованной группы болельщиков Super F.I.C.O. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 17 сентября 2010-ին.
  63. ↑ «Guarda Popular Colorada» (պորտուգալերեն). Официальный сайт организованной группы болельщиков Guarda Popular. Վերցված է 17 сентября 2010-ին.
  64. ↑ «Grupo profissional» (պորտուգալերեն). Официальный сайт «Интернасьонала». 2017 թ․ հունվարի 23. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ ապրիլի 6-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 23-ին.
  65. ↑ Под названием «Интер/Ульбра». Впоследствии мини-футбольная команда полностью отошла к ФК «Ульбра», ныне «Универсидаде» (Каноас)
  66. ↑ В 1921–1926 гг. «Интер» не мог пробиться в чемпионат штата, так как Порту-Алегри представляла только одна команда (в отборочных турнирах побеждал «Гремио»). В последующие годы «Интер» не участвовал в Лиге Гаушу по той же причине. В начале 1960-х формула первенства изменилась и в турнире стали играть все сильнейшие команды штата. В 1954 году «Интер» и «Гремио» не участвовали в турнире.
  67. ↑ Первый Кубок Бразилии назывался Taça Brasil, в нём определялись представители Бразилии в Кубке Либертадорес из числа прошлогодних чемпионов штата.
  68. ↑ Официально признанный Конфедерацией футбола Бразилии прототип чемпионата страны. Участвовали лучшие клубы штатов с двумя предварительными и одной финальной группой.
  69. ↑ Кубок Бразилии возрождён в 1989 году под названием Copa do Brasil. С 2001 года клубы, представляющие страну в текущем розыгрыше Кубка Либертадорес, в турнире не участвуют.
  70. ↑ В первом розыгрыше ЮАК 2002 года бразильские клубы участия не принимали.
  71. ↑ В Бразилии победитель Кубка страны объявляется чемпионом Кубка Бразилии
  72. ↑ «Craques» (պորտուգալերեն). Официальный сайт «Интернасьонала». Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 21-ին. Վերցված է 17 сентября 2010-ին.
  73. ↑ 10-й бомбардир в истории клуба, см. список лучших бомбардиров
  74. ↑ 74,0 74,1 74,2 74,3 74,4 74,5 «Gênio da raça - Meias» (պորտուգալերեն). www.scinternacional.net. 2010. Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ հունիսի 18-ին. Վերցված է 19 сентября 2010-ին.
  75. ↑ 3-кратный чемпион Бразилии, многкратный чемпион штата в составе «Интера», участник ЧМ-1978.
  76. ↑ 76,0 76,1 76,2 76,3 76,4 «Gênio da raça - Goleiros» (պորտուգալերեն). www.scinternacional.net. 2010. Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ հունիսի 18-ին. Վերցված է 19 сентября 2010-ին.
  77. ↑ 77,00 77,01 77,02 77,03 77,04 77,05 77,06 77,07 77,08 77,09 77,10 77,11 77,12 77,13 «Gênio da raça - Atacantes» (պորտուգալերեն). www.scinternacional.net. 2010. Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ հունիսի 18-ին. Վերցված է 19 сентября 2010-ին.
  78. ↑ Капитан клуба с середины 2010, один из двукратных победителей КЛ в составе «Интера»
  79. ↑ 79,0 79,1 79,2 79,3 79,4 79,5 «Gênio da raça - Laterais» (պորտուգալերեն). www.scinternacional.net. 2010. Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ հունիսի 18-ին. Վերցված է 19 сентября 2010-ին.
  80. ↑ 80,0 80,1 80,2 80,3 80,4 80,5 80,6 80,7 «Gênio da raça - Zagueiros» (պորտուգալերեն). www.scinternacional.net. 2010. Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ հունիսի 18-ին. Վերցված է 19 сентября 2010-ին.
  81. ↑ 81,0 81,1 81,2 81,3 81,4 81,5 «Gênio da raça - Volantes» (պորտուգալերեն). www.scinternacional.net. 2010. Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ հունիսի 18-ին. Վերցված է 19 сентября 2010-ին.
  82. ↑ Лучший бомбардир «Интера» в 2000-е годы, автор победного гола в финале и один из лучших бомбардиров ЮАК-2008
  83. ↑ Один из двукратных победителей КЛ в составе «Интера», лучший игрок ответного финала КЛ-2010
  84. ↑ «Клемер назначен исполняющим обязанности главного тренера «Интернасьонала»» (ռուսերեն). Чемпионат.com. 6 октября 2013. Վերցված է 6 октября 2013-ին.

Արտաքին հղումներ խմբագրել

 Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ինտերնասիոնալ (սպորտային ակումբ)» հոդվածին։
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Ինտերնասիոնալ_(սպորտային_ակումբ)&oldid=9517893» էջից