Վիքիպեդիա

Դագոբերտ II

Դագոբերտ II (Dagobert II, 652[1], անհայտ - դեկտեմբերի 23, 679[1], Mouzay), ֆրանկների թագավոր, կառավրել է 676 - 679 թվականներին, Մերովինգների հարստություն։ Կառավարել է Ավստրազիայում։ Սիգիբերտ III-ի և Խիմնեհիլդայի տղան։

Դագոբերտ II
 
Մասնագիտություն՝ միապետ
Ծննդյան օր 652[1]
Ծննդավայր անհայտ
Վախճանի օր դեկտեմբերի 23, 679[1]
Վախճանի վայր Mouzay
Դինաստիա Մերովինգներ[1]
Քաղաքացիություն  Ֆրանկական թագավորություն
Հայր Sigebert III?
Մայր Chimnechilde?[1]

Պահպանվել է նամակ, որում Դագոբերտ II-ը Ստավլոտսկի վանքին նվիրել է տարածք։ Սակայն ոչ մի ֆրանկացի ժամանակագիր չի հիշեցնում այդ նամակի մասին, և միայն Սալաբերգայում են խոսում, որ 677 թվականին պատերազմ էր գնում Տեոդորխ III և Դագոբերտ II թագավորների միջև։ Այդ մասին պատմում է ինչ որ բրիտանական վանականի ժամանակագրություն[2]։

«Դագոբերտ» անունը ֆրանկերենից թարգմանաբար նշանակում է «Պայծառ, ինչպես օրը»[3]։

Կենսագրություն խմբագրել

Դագոբերտի կառավարություն խմբագրել

 
Դագոբերտ II-ի Տրեմիսը:

Թեպետ Դագոբերտը գրանցված է Ծույլ թագավորների ցուցակում, նստելով գահին նա չդարձավ խույլ թագավոր, այլ հակառակը իրեն ցույց տվեց որպես Խլոդվիգ I-ի արժանի հաջորդ։ Արագ հարմարվելով, նա ամրապնդեց իր կառավարությունը, թագավորությունում անկարգությունին վերջ դրեց և օգտագործեց բոլոր ուժերը, որպեսզի թագավորությունում կարգուկանոն հաստատի։ Նա կառավարում էր շատ կոշտ և իրեն ենթարկեց անհնազանդ լսարանին, որոնք շատ ուժեղ էին էկոնոմիկական և ռազմական գործում, որպեսզի դիմադրեին գահին։ Վերջապես խոսվում է, որ նա Րեն լե Շատոյում հավաքեց անգնահատելի ոսկիներ, որոնք նախատեսված էին Աքվիտանիան ազատագրելու համար, և որը մոտ 40 տարի առաջ Մերովինգների տրամադրությունից դուրս էր եկել և դարձել էր անկախ պետություն։ Բայց եթե Ուիլֆրիդ Յորսկին Ավստրազիայի նոր թագավորից սպասում էր, որ նա կդառնա եկեղեցու պաշտպանը, այն չարաչար սխալվում էր, որովհետև Դագոբերտը այդ ուղղությամբ ոչ մի բան չկատարեց[4]։ Հակառակը նա փորձում կանգնեցնել հռոմեական եկեղեցու մեծանալու բոլոր փորձերը, որը շատ էր զայրացնում եկեղեցական առաջնորդներին։ Այդ հաշվին գոյություն ունի ֆրանսիացի բարձրաստիճան կաթոլիկի նամակ, ով վշտորեն բողոքում էր Ուիլֆրիդին պարտքերի համար, որը բարձրացրել էր Դագոբերտը։ Դագոբերտը առաջին ամուստությունից արդեն ուներ 3 աղջիկ, բայց ժառանգ չկար, և ահա երկրորդ կինը նրան ևս եկորւ աղջիկ ծննդաբերեց, իսկ հետո 676 թվականին տղայի, որի անունը դրեց Սիգիբերտ[5][6][7][8] :

Դագոբերտի սպանություն խմբագրել

 
Դագոբերտ II-ի տանջալի մահը:

Համարվում է, որ Դագոբերտը մահացավ եկեղեցական դավադրությունից։ 679 թվականին երեք տարի կառավարելուց հետո, Դագոբերտը այդ ժամանակ կարողացավ հավաքել բազմաթիվ հակառակորդներ, որոնց թվում էին սուրբ և կրոնական մարդիկ։ Սկզբից եկեղեցին, որի ընդարձակմանը նա թափանցիկորեն խոչընդոտում էր։ Իսկ ինչ վերաբերվում է հարևան թագավորությունների ֆրանկական կառավարիչներին, ապա նրանք միանգամից վախենում և նախանձում էին ուժեղ և կենտրոնացված օրակարգից։ 679 թվականի դեկտեմբերի 23-ին Դագոբերտը ուղևորվեց դեպի Վեվր վբլիզի անտառ՝ որսորդության (հյուսիս-արևելյան Ֆրանսիա)։ Հոգնածությունից ընկնելով, թագավորը կեսօրին զենքի կողքը ընկավ ու քնավ ծառի տակ[9]։ Քնի ժամանակ իր ծառաներից մեկը գաղտի եկավ թագավորի մոտ և սպանեց նրան։ Պարզ էր, որ նա գործում էր մայորդոմ Էբրոինի հրամանով։ Նա թաղված է Ստենե սյուր Մյոզի Սեն Րեմի եկեղեցում (Վերդենի մոտակայք)։ Նրա տղա Սիգիբերտի մասին ոչինչ հայտնի չէ։

Ծանոթագրություններ խմբագրել

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 Settipani C. La Préhistoire des Capétiens (ֆր.): Première partie : Mérovingiens, Carolingiens et Robertiens — Villeneuve-d'Ascq: 1993. — P. 108—110. — ISBN 978-2-9501509-3-6
  2. ↑ According to the eighth century Vita Sancti Wilfrithi ( Life of St Wilfrid), and also mentioned in one of the versions of the Vita Sancti Arbogasti by Utho Argentinensis.
  3. ↑ «The Oxford Merovingian Page». Արխիվացված է օրիգինալից 2005 թ․ մայիսի 26-ին.
  4. ↑ Ökumenisches Heiligenlexikon: Dagobert II (in German)
  5. ↑ The History of a Mystery, BBC 2 Television, transmitted on 17 September 1996
  6. ↑ The Real Da Vinci Code, Channel Four Television, presented by Tony Robinson, transmitted on 3 February 2005
  7. ↑ Bill Putnam, John Edwin Wood. The Treasure of Rennes-le-Chateau, A Mystery Solved (Sutton Publishing Limited, Gloucestershire GL5 2BU, England, 2003.)
  8. ↑ Jean-Luc Chaumeil, Rennes-le-Château – Gisors – Le Testament du Prieuré de Sion (Le Crépuscule d’une Ténébreuse Affaire), Editions Pégase, 2006
  9. ↑ Lexikon des Mittelalters: III.429 (in German)

Գրականություն խմբագրել

Առաջնական աղբյուրներ

  • «Vita S.Sigeberti regis Austrasiae auctore Sigeberto monacho Gemblacence». RHGF, tom 2, pp. 597–602.
  • «Liber historia Francorum». MGH, seria Rerum Merovingicarum, tom 2, pp. 215–328.
  • «Vita Sadalbergae abbatisae Laudunensis». MGH, seria Rerum Merovingicarum, tom 5, pp. 40–66.
  • «Vita Remacli episcopi et abbatis». MGH, seria Rerum Merovingicarum, tom 5, pp. 88–111.
  • «Vita Nivardi episcpoi Remensis». MGH, seria Rerum Merovingicarum, tom 5, pp. 151–171.
  • «Inventio Memmii episcopi Catalaunensis». MGH, seria Rerum Merovingicarum, tom 5, pp. 363–367.
  • «Vita Amandi episcopi auctore Milone». MGH, seria Rerum Merovingicarum, tom 5, pp. 450–483.
  • «Vita Wilfridi episcopi Eboracensis auctore Stephano». MGH, seria Rerum Merovingicarum, tom 6, pp. 163–263.
  • MGH. Diplomatum imperii, tom 1, pp. 41–42,91,186.
  • «Vita Audoini episcopi Rotomagensis». MGH, seria Rerum Merovingicarum, tom 5, pp. 536–567.
  • «Vita Dagoberti III regis Francorum». MGH, seria Rerum Merovingicarum, tom 2, pp. 509–524.
  • MGH, Diplomata regum Francorum e stripe Merovigica, pp. 300–301
  • «Chronologica regum Francorum stirpis Merowingicae, catalogi, computationes annorum vestutae cum commentariis». MGH, seria Rerum Merovingicarum, tom 7, pp. 468–516.
  • «Chronica Sigeberti Gemblacensis a.381-1111». MGH, seria scriptores, tom 6, pp. 300–374.
  • «Ludovici du Four de Longuerue Annales ab anno sexto Dagoberti I, Christi DCXXVIII, ad annum DCCLIV et Pippini regnante tertium». RHGF, tom 3, pp. 685–707.
  • Henschenius G. «De tribus Dagobertis Francorum regibus diatriba», Antverpiae, 1655, p. 61-151
  • «Exegesis praelimainaris II. De genealogio stemmate regum Francorum primae stripsisper tres Dagobertos deducendo». Acta Sanctorum Martii, tom III, Antverpiae, 1668, p. XII—XXIV
  • «Exegesis praeliminaris. De tribus Dagobertis Francorum regibus et eorum genealogico stemmate». Acta Sanctorum Aprilis, tom III, Antverpiae, 1675, p. I—XV

Հետախուզություններ

  • Лебек С.: Происхождение франков
  • Продолжатели Фредегара
  • Книга истории франков
  • Эрлихман В.В.: Правители мира
  • Майкл Бейджент, Ричард Ли и Генри Линкольн Святая Кровь и Святой Грааль / Пер. О. Фадиной и А. Костровой. — М.: Эксмо, 2007. — 496 с. — (Тайны древних цивилизаций). — ISBN 5-699-13933-8
  • De Peyronnet M. «Histoire des Francs», tom 2, Paris, 1835,
  • Gerard P.A.F. «Histoire des Francs d`Austrasie», Paris, 1864.
  • Digot A. «Histoire de Lorraine», tom 1, Nancy, 1880.
  • Guerin P. «Le petits Bollandistes», tom 14, Paris, 1888, p. 424—429

Արտաքին հղումներ խմբագրել

  • «Dagobert II von Frankenkoenig» (գերմաներեն). Genealogie Mittelalter: Mittelalterliche Genealogie im Deutschen Reich bis zum Ende der Staufer. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 19-ին. Վերցված է 2012 թ․ փետրվարի 6-ին.

Տոհմածառ խմբագրել

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Դագոբերտ_II&oldid=9401107» էջից