Ահմադ Տալիբ ալ-Իբրահիմի
Ահմադ Տալիբ ալ-Իբրահիմի (արաբ․՝ اأحمد طالب الإبراهيمي, հունվարի 5, 1932[1][2], Սետիֆ, Ալժիր), Ալժիրի արտաքին գործերի նախարարը 1982-1988 թվականներին, 1999 և 2004 թվականներին նախագահի թեկնածու, չափավոր իսլամիստ։
| Ահմադ Տալիբ ալ-Իբրահիմի արաբ․՝ أحمد طالب الإبراهيمي | |
|---|---|
 | |
| Ծնվել է | հունվարի 5, 1932[1][2] (92 տարեկան) |
| Ծննդավայր | Սետիֆ, Ալժիր |
| Քաղաքացիություն |  Ալժիր |
| Մայրենի լեզու | արաբերեն |
| Կրոն | իսլամ |
| Կրթություն | Ազգային բժշկական ակադեմիա |
| Գիտական աստիճան | դոկտորի աստիճան[3] |
| Մասնագիտություն | քաղաքական գործիչ, դիվանագետ և գրող |
| Ծնողներ | հայր՝ Մոհամեդ Իբրահիմի Էլ Բաշիր |
| Զբաղեցրած պաշտոններ | Ալժիրի արտաքին գործերի նախարար և Education Minister of Algeria? |
| Կուսակցություն | Ազգային ազատության ճակատ |
| Անդամություն | Դամասկոսի արաբերենի ակադեմիա |
 Ahmed Taleb Ibrahimi Վիքիպահեստում | |
Կենսագրություն խմբագրել
Ծնվել է համեստ ունեցվածքի տեր ընտանիքում, հայրը չափավոր հայացքների տեր հայտնի իսլամական աստվածաբան և գիտնական Շեյխ Բաշիր ալ-Իբրահիմին է։ Հոր ազդեցության տակ, որը չէր թաքցնում իր հայացքները, մեծացել է որպես ֆրանսիական գաղութատիրության հակառակորդ և երկրի անկախության կողմնակից։ Ավարտել է Փարիզի բժշկական ակադեմիան, ունի արյունաբանության բնագավառում բժշկության դոկտորի կոչում։
1957 թվականի փետրվարին՝ Ֆրանսիայում սովորելու ժամանակ, ձերբակալվել է ալժիրցի մուսուլման ուսանողների (UGEMA) ընդհատակյա գործունեության և համընդհանուր միություն ստեղծելու մեղադրանքով։ 5-ամյա բանտարկության ժամանակ մտել է անկախ Ալժիրի ապագա ղեկավարների շրջան։ Ազատ է արձակվել 1961 թվականի սեպտեմբերին հիվանդության պատճառով։ 1962 թվականից աշխատել է Ալժիրի գլխավոր հիվանդանոցում անկախությունից առաջ և հետո։ Բազմիցս մերժել է տարբեր նախարարություններում պետական ծառայության անցնելու առաջարկները։
Երկրի նախագահ Ա. Բեն Բելլի կարգադրությամբ 1964 թվականի հուլիսին ձերբակալվել է ռեժիմի հետ անհամաձայնության համար։ 8-ամսյա բանտարկության ընթացքում ենթարկվել է տանջանքների։ Ազատ է արձակվել 1965 թվականի փետրվարին՝ երկրի պաշտպանության նախարար և ապագա նախագահ Խուարի Բումեդյենի միջնորդությամբ։ Շվեյցարիայում բուժվելուց հետո վերադարձել է հայրենիք և շարունակել աշխատել որպես բժիշկ։
1965 թվականի հունիսի 19-ի հեղաշրջումից և Հ. Բումեդյենի իշխանության գալուց հետո ընդունել է ազգային կրթության նախարարի պաշտոնը զբաղեցնելու նրա առաջարկը։ Բարեփոխել է երկրի դպրոցն ու կրթական համակարգը։
1970-1977 թվականներին եղել է ինֆորմացիայի և մշակույթի նախարար, 1977-1982 թվականներին՝ երկրի նախագահին առընթեր խորհրդական-նախարար, զբաղվել է արտաքին կապերով։
1982 թվականի մայիսի 8-ից մինչև 1988 թվականը եղել է Ալժիրի արտաքին գործերի նախարար։
1999 թվականին և 2004 թվականին փորձել է առաջադրվել նախագահի պաշտոնում, 1999 թվականին հանել է իր թեկնածությունը այլ ընդդիմադիրների հետ միասին, մեղադրելով իշխանություններին և բանակին ընտրությունների ելքի վրա ազդեցության համար, 2004 թվականին նրա թեկնածությունը հանվել է որպես արգելված Իսլամական փրկության ճակատի հետ կապ ունեցողի։
«Նամակներ բանտից» գրքի[4] (1965) և «Ալժիրցու հուշեր» (2006[5], 2008[6] թվական) երկհատորյակի հեղինակ է։
Ծանոթագրություններ խմբագրել
- ↑ 1,0 1,1 AlKindi (Դոմինիկյան Արևելագիտության ինստիտուտի առցանց կատալոգ)
- ↑ 2,0 2,1 Munzinger Personen (գերմ.)
- ↑ Deutsche Nationalbibliothek Record #142484709 // Gemeinsame Normdatei (գերմ.) — 2012—2016.
- ↑ Taleb-Ibrahimi, Ahmed. Letters From Prison. English Translation (c) 1988, 1st edition (c)1966, Allied Publishers Private Limited, Ahmedabad
- ↑ Taleb-Ibrahimi, Ahmed. Memoires d’un Algerien Tome 1, Reves et Epreuves (1932–1965).” 2006
- ↑ Taleb-Ibrahimi, Ahmed. Memoires d’un Algerien Tome 2, La passion de Batir (1965-1978).” 2008.
Արտաքին հղումներ խմբագրել
- «The New Times», 1982, № 25
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ահմադ Տալիբ ալ-Իբրահիմի» հոդվածին։ |