Ալեն Դելոն
Ալեն Ֆաբիեն Մորիս Մարսել Դելոն (ֆր.՝ Alain Fabien Maurice Marcel Delon, նոյեմբերի 8, 1935[1][2][3][…], Սո, Սենա, Ֆրանսիա[4][5]), կինոյի և թատրոնի ֆրանսիացի դերասան, պրոդյուսեր, սցենարիստ։ Կինոաստղ և 1960-1980-ականների սեքս խորհրդանիշ։
 ֆր.՝ Alain Delon | |
|---|---|
 | |
| Ծնվել է | նոյեմբերի 8, 1935[1][2][3][…] (88 տարեկան) |
| Ծննդավայր | Սո, Սենա, Ֆրանսիա[4][5] |
| Կրթություն | Ժանին Մանուելի դպրոց |
| Քաղաքացիություն | .svg){kind=small} Ֆրանսիա[6] և  Շվեյցարիա |
| Մասնագիտություն | դերասան, սցենարիստ, կինոռեժիսոր, ռազմական գործիչ, թատրոնի դերասան, կինոդերասան, կինոպրոդյուսեր, հեռուստատեսային դերասան և պրոդյուսեր |
| Ժանրեր | դրամա, դետեկտիվ և թրիլեր |
| Ընտրանի | Purple Noon?, Rocco and His Brothers?, The Leopard?, Le Samouraï?, Borsalino?, La Piscine? և Monsieur Klein? |
| Ամուսին(ներ) | Նատալի Դելոն |
| Համատեղ ապրող(ներ) | Ռոմի Շնայդեր, Նատալի Դելոն, Միրեյ Դարկ, Անն Փարիյո և Ռոզալի վան Բրեմեն |
| Երեխա(ներ) | Էնտոնի Դելոն, Անուշկա Դելոն և Ալեն-Ֆաբիեն Դելոն |
| Պարգևներ և մրցանակներ | |
Արդեն 23 տարեկան հասակում Դելոնը հասել էր մեծ փառքի և հաճախ համեմատվում էր ժամանակաշրջանի լավագույն դերասանների հետ՝ երբեմն կոչվելով «Բրիջիդ Բարդոյի տղամարդ տեսակ»։
Առավել հանրաճանաչություն է ձեռք բերել «Պայծառ արևի վրա» (1960), «Ռոկկոն և իր եղբայրները» (1961), «Ընձառյուծ» (1963, ներկայացվել է «Ոսկե գլոբուսի» «տղամարդկանց շրջանում ամենախոստումնալից նորեկ» անվանակարգում[9][10])։ Արժանացել է «Սեզար» մրցանակի «Մեր պատմությունը» ֆիլմում (1984) տղամարդու լավագույն դերակատարման համար։ Պատվավոր Լեգեոնի շքանշանի սպա[11]։
Դերասանը մեծ հաջողություն ուներ խորհրդային կանանց շրջանում. նրա անունը զանգվածային գիտակցության մեջ դարձել էր հասարակ անուն[12]։
Կենսագրություն խմբագրել
Մանկություն խմբագրել
Ալեն Դելոնը ծնվել է 1935 թվականի նոյեմբերի 8-ին Փարիզի հարավում գտնվող Սո արվարձանային քաղաքում, դեպարտամենտ Օ դը Սեն (Վերին Սենա)։ Դելոնի մանկությունն անցել է Բուր լա Ռեն ոչ մեծ քաղաքում, ուր Դելոնի ծնողները տեղափոխվել էին տղայի ծնունդից մի քանի տարի առաջ[13]։
Հայրը՝ Ֆաբյեն Դելոնը (1904-1977 թթ.), ծագումով կորսիկացի է, ունեցել է սեփական կինոթատրոն՝ «Ռեժինա», որ գտնվում էր Ամկարկադեր փողոցի № 3 տանը[14]։ Մայրը՝ Էդիտ Առնոլդը (1911-1995 թթ.), մասնագիտությամբ դեղագործ էր, ամուսնու կինոթատրոնում աշխատում էր որպես հսկիչ։ Ալենը երեք տարեկան էլ չկար, երբ ծնողներն ամուսնալուծվեցին[13][15]։
1939 թվականին Էդիտն ամուսնանում է Պոլ Բուլոնի հետ, ով երշիկի խանութ ուներ։ Էդիտը սկսում է օգնել ամուսնուն. խանութի աշխատանքները խլում են Էդիտի ժամանակի մեծ մասը և տղայի դաստիարակության համար գրեթե ժամանակ չէր մնում[13]։ Այդ ժամանակ էլ Ալենը հանձնվում է դայակի՝ մադամ Ներոյի խնամքին։ Ներո ամուսինների ոչ մեծ տունը գտնվում էր Ֆրեն բանտից ոչ հեռու, որի պահակն էր դայակի ամուսինը։
Մի քանի տարի Դելոնն ապրում է դայակի տանը։ Այդ տարիների մասին դերասանը ջերմությամբ է հիշում. «Այդ ընտանիքը նաև իմ ընտանիքն էր, այնտեղ ինձ վերաբերվում էին անկեղծ սրտացավությամբ։ Այդտեղ են թափվել իմ առաջին մանկական արցունքները»[13]։ Ծնողների տուն Ալենը վերադարձավ միայն Ներո ամուսինների ողբերգական մահվանից հետո[16]։
Դպրոցական տարիներ և մասնագիտության ընտրություն խմբագրել
Դպրոցում սովորելու տարիներին ապագա դերասանը աչքի չի ընկել օրինակելի վարքով, ինչի պատճառով նրան պարբերաբար հեռացնում էին դպրոցներից։ Պոլն ու Էդիտը հասկանում էին, որ դասական կրթությունն Ալենի համար չէ, և որոշեցին Ալենին սովորեցնել երշիկագործություն։ Ալենը չհակաճառեց ու սկսեց սովորել։
«Դա ծնողներիս մասնագիտությունն էր։ Խոսք էր գնում այն մասին, որ ես շարունակեմ նրանց գործը։ Դա ինձ միանգամայն բնական էր թվում», - իր ընտրությունն այսպես է բացատրել դերասանը հարցազրույցներից մեկի ժամանակ[13]։
Սովորելով մեկ տարի և ստանալով դիպլոմ ու մասնագիտությամբ աշխատելու իրավունք՝ Դելոնն աշխատանքի անցավ մսավաճառի կրպակում Լեյ Լը Ռոզում, որտեղ երեք ամիս աշխատելուց հետո տեղափոխվեց Փարիզի Սեն-Շառլ փողոցում գտնվող երշիկեղենի խանութ։
Հնդկաչին խմբագրել
Դելոնը տասնյոթ տարեկան էր, երբ փարիզյան մետրոյում պաստառ տեսավ. «Դուք կդառնաք փորձարկող օդաչու և կանցնեք վերապատրաստում Կանադայում»[13]։
Ալենը ոգևորվեց փորձարկող օդաչու դառնալու մտքից։ Սակայն դիմելով Օդային ուժերի նախարարություն, նա իմանում է, որ այդ տարի օդաչվական դպրոցի ընդունելությունը վերջացել է։ Սակայն ֆրանսիական բանակը նորակոչիկների կարիք ուներ։ 200 հազար ֆրանկ առաջարկվող աշխատավարձը երիտասարդ Ալենին թվաց բավականին մեծ գումար։ Այսպես, 1953 թվականին՝ թողնելով Փարիզի աշխատանքը, ապագա դերասանը հայտնվում է պարաշյուտա-դեսանտային զորքերի ծովային հետևակի կորպուսի շարքերում և մասնակցում է Հնդկաչինի պատերազմին[17]։
Ծառայություն խմբագրել
Հնդկաչինում Դելոնը հայտնվում է ոչ միանգամից. սկզբում նրան ուղարկում են Բրեստ՝ նավաստիների հավաքագրման բյուրո, որտեղ պարզվեց, որ դպրոցում ստացած նրա գիտելիքները չեն բավարարում նավատորմի մասնագիտություն ստանալու համար։ Այդ ժամանակ Ալենին առաջարկեցին ընտրություն կատարել՝ կամ դառնալ ցրիչ և մաքրել տախտակամածը, կամ ուսում ստանալ և բարձրացնել իր գիտելիքների մակարդակը։ Դելոնն ընտրում է երկրորդ տարբերակը։
1953 թվականի հունվարին նորակոչիկ Ալեն Դելոնը ժամանել է Պոն Ռեանում գտնվող Նավատորմային պատրաստության կենտրոն (CFM)։ Ուսումը CFM-ում ոչ այնքան թեթև էր.
|
Կենտրոնում արվում էր ամեն ինչ նորակոչիկներին դաժանացնելու համար։ Մեզ հանգիստ չէին տալիս, կազմակերպում էին անվերջ վազանցներ, ստիպում էին կատարել ծանր ֆիզիկական վարժություններ, երիտասարդներից ոմանք ուշագնաց էին լինում։ Եթե դողէրոցք ունես, բուժկետի մասին կարող ես նույնիսկ չմտածել։ Մեզ պատրաստում էին պայքարի, կամ, ավելի ճիշտ, թնդանոթի միս դառնալուն։ Կենտրոնում կար օրենք՝ «գնա կամ կսատկես»։ | 
|
Չնայած այդ խիստ ուսումնառությանը, Ալենին հաջողվեց չչարանալ։ Դերասանի բանակային ընկեր, CFM նորակոչիկ Ռայմոն Բլասկոն Դելոնի մասին հիշում էր, որպես «բավականին ամաչկոտ, զուսպ, բարի սիրտ ունեցող հրաշալի երիտասարդ»։
1953 թվականի աշնանը, CFM-ում թեսթերը հաջողությամբ անցնելուց հետո, ծովային հետևակ Դելոնին ուղարկում են Տուլոն ռադիստների դասընթացների։
Սակայն նավաստի Դելոնը անկարգապահ էր, նա պատիժ էր ստանում մեկը մյուսի հետևից։ Հրամանատարությունը նրան ընտրության առջև կանգնեցրեց՝ կամ նա իր պայմանագիրը երկարացնում է երկու տարով և գնում է Հնդկաչին, կամ ստիպված է դուրս գալ զինված ուժերից։ Ալենը չէր ուզում թողնել ծառայությունը, նա արդեն ընկերներ ուներ, ովքեր ընտրեցին Հնդկաչինը և նա չէր ցանկանում բաժանվել նրանց հետ։ Դելոնը ընտրեց ծառայությունը։
Նորակոչիկներին իջեցրեցին Սայգոնում։ Ավագ նավաստի Դելոնին ուղարկեցին կարգապահական վաշտ[18]։ Այնտեղ Դելոնի անկարգապահությունն իր մասին հիշեցրեց, որպես պատիժ Ալենը օրերով բրինձ էր բարձում, իսկ երեկոյան կրկին վերադառնում էր հաուպտվախտ։
Սակայն, չնայած իր բոլոր դժվարություններին, դերասանը, իր իսկ խոստովանությամբ, երբեք չէր զղջում ծառայության ընթացքում անցկացրած իր ժամանակի համար. «Այդ ժամանակը ամենաերջանիկն էր իմ կյանքում։ Այն ինձ թույլ տվեց դառնալ այն, ով ես դարձա ավելի ուշ և ով ես հիմա եմ»[19]։
Կարիերայի սկիզբ խմբագրել
1956 թվականին զորացրումից հետո, Ալենը բանակային ընկերոջ հետ ուղևորվում է սկզբում Մարսել, որտեղ ծախսում է բանակում աշխատած գումարի կեսը, այնուհետև ուղևորվում Փարիզ։ Երիտասարդները Պլյաս Պիգալում էժան հյուրանոցում համար են վարձում։ Դելոնը Ելիսեյան դաշտի մոտակայքում գտնվող գարեջրատանը աշխատանքի է ընդունվում որպես մատուցող։ Սակայն այդ պաշտոնը ապագա դերասանի սրտով չէր. «Ադմինիստրատոր, մետրդոտել, ավագ մատուցող՝ նրանք բոլորը բղավում էին իմ՝ շարքային մատուցողի վրա։ Իմ բնավորությամբ մարդու համար հեշտ չէր ընդունել այդ ստորաքարշ պաշտոնը»[17]։
Հազիվ աշխատել սկսած փառասեր երիտասարդը դուրս է գալիս գարեջրատնից և Փարիզում մնում է առանց աշխատանքի։ Ուսման համար նա փող չուներ, բայց հարազատ Բուր լա Ռեն վերադառնալ ևս նա չէր ցանկանում։
Փարիզյան իր նոր ընկերների խորհրդով Ալենը որոշում է իր լուսանկարները ցույց տալ պրոդյուսերներին։ Սակայն մեկը մյուսի ետևից մերժվում էր. «Դուք չափից շատ գեղեցիկ եք, Ձեր մոտ կարիերան չի ստացվի», - Ալենին բացատրում էին պրոդյուսերները[20]։ Սակայն ապագա դերասանը չէր վհատվում և շարունակում էր մասնակցել տարբեր քասթինգների և կինոփորձերի։ Այդպիսի քասթինգներից մեկի ժամանակ Դելոնը ծանոթանում է սկսնակ դերասան Ժան Կլոդ Բրիալի հետ։ Երիտասարդներն ընկերներ են դառնում և 1956 թվականին նրանք ուղևորվում են Կաննի փառատոնին՝ հույս ունենալով, որ այնտեղ նրանց կնկատեն[21]։
Այնտեղ երիտասարդ Ալեն Դելոնին նկատեց ամերիկացի «տաղանդների որսորդ» իմպրեսարիո Հարրի Ուիլսոնը։ Նա փոխարինող էր փնտրում վերջերս կյանքից հեռացած Ջեյմս Դինին։ Ուիլսոնը Դելոնին ուղարկում է Հռոմ՝ կինոփորձերին մասնակցելու համար։ Դրանք հաջող են անցել։ Ուիլսոնը Ալեն Դելոնին յոթամյա պայմանագրով աշխատանք առաջարկեց Հոլիվուդում։ Պայմանագրի պարտադիր պայման էր համարվում անգլերենի իմացությունը, որն ապագա դերասանը պետք է սովորեր երեք տարվա ընթացքում։ Փարիզ վերադառնալուն պես Դելոնը սկսում է անգլերեն սովորել և պատրաստվում էր գնալ ԱՄՆ։
Սակայն Ժան Կլոդ Բրիալին ընկերոջը ծանոթացնում է հայտնի կինոռեժիսոր Իվ Ալլեգրեի հետ, և Ալլեգրեն Դելոնին համոզում է դերասանական կարիերան սկսել հայրենիքում և նրան ոչ մեծ դեր է առաջարկում իր նոր կինոնկարում[12]։
Առաջին դերեր խմբագրել
Ռեժիսորի և պրոդյուսերների միջև հակամարտություն է առաջացել. կինոնկարի պրոդյուսերները իրենց նախապատվությունը տալիս էին այդ թվականներին հայտնի դերասան Անրի Վիդալին, իսկ Ալեգրեն իր նախապատվությունը տալիս էր Դելոնին։ Այդ իրավիճակից օգնեց դուրս գալ կինոնկարի գլխավոր դերակատար, հայտնի դերասանուհի Էդվիժ Ֆյոյերը։ Նայելով ապագա դերասանի փորձերը, նա կարողացավ համոզել պրոդյուսերներին նրանում, որ Դելոնի մեջ կա «ավելին, քան խոստանում էր նրա անթերի արտաքինը», ըստ նրա. «նրանից արտանետվում էր անհագ կենդանական ուժ, նրանում կար և՛ ֆիզիկական ուժ, և՛ հմայք»[22]։
1957 թվականին տեղի է ունեցել Ալեն Դելոնի դերասանական դեբյուտը Իվ Ալեգրեի «Երբ միջամտում են կանայք» կինոնկարում։ Մեկ տարի անց, 1958 թվականին, դերասանը նկարահանվում է Մարկ Ալեգրեի «Եղիր գեղեցիկ և լռիր» կինոնկարում, որտեղ նա երևում է մեկ դրվագում այն ժամանակ սկսնակ դերասան Ժան Պոլ Բելմոնդոի հետ։ Ալեգրե եղբայրների կինոնկարներում ոչ մեծ դերերը Դելոնին հայտնիություն չբերեցին։
Այնուամենայնիվ, 1958 թվականին դերասանին հրավիրեցին Պյեր-Գասպար Հյուի պատմական մելոդրամայի գլխավոր դերերից մեկի՝ «Քրիստինա» կինոնկարի նկարահանմանը։ Կինոնկարը, որը պատմում էր երիտասարդ սպայի և երաժշտի երիտասարդ դստեր սիրո պատմությունը, սպասվող հաջողության չի հասել[22]։
Դրան հաջորդեց Միշել Բուարոնի «Թույլ կանայք» կատակերգությունը (1959)։ Չնայած նրան, որ կինոնկարը հանդիսատեսի մոտ հաջողություն ունեցավ, կինոքննադատները այն սառնությամբ ընդունեցին՝ նշելով միայն ռեժիսորի վարպետությունը դերասանների հետ աշխատանքում և Ալեն Դելոնի բնական արտաքին տվյալները[23]։ Երիտասարդ դերասանը շարունակեց նկարահանվել Բուարոնի մոտ («Դպրոցականների ճանապարհը», 1959)։
Հատուկ դերասանական կրթություն չունեցող Դելոնը, իր սեփական խոստովանությամբ, սովորում էր դերասանական վարպետությանը նկարահանման հարթակում։ Նկարահանումներից դուրս նա շարունակում էր դերասանին անհրաժեշտ հմտություններ ձեռք բերել՝ սուսերամարտի դասեր էր վերցնում, աշխատում էր իր խոսքի և դեմքի արտահայտության վրա։
Ճանաչում խմբագրել
Բուարոնի մոտ նկարահանումները ավարտելուց հետո Ալեն Դելոնը հրավեր է ստացել Ռենե Կլեմանի կողմից Պատրիցիա Հայսմիթի «Տաղանդավոր միստեր Ռիփլին» վեպի էկրանավորման մեջ նկարահանվելու համար։ Դելոնը ստացել է Թոմ Ռիփլիի դերը։ Բանկում պատկառելի հաշիվ, գեղեցիկ կանայք, զբոսանավ, ծով. այս ամենը Ռիփլիի անիրականալի երազանքն էր։ Բայց այն ամենը, ինչի մասին երազում էր Թոմը, ունի Ֆիլիպ Գրինլիֆը, ով անհոգ վատնում է կյանքը և ծնողների գումարը Ֆրանսիական Ռիվիերայում։ Մի օր Թոմը հասկանում է, որ այժմյան տխուր կյանքը անտանելի է նրա համար։
Ռենե Կլեմանի դետեկտիվային «Վառ արևի տակ» ֆիլմում Դելոնը ստեղծել է խեղճ արկածախնդրի կերպար, դիվային հմայությամբ, խելացի և բացարձակապես անբարո տիպ, ով պատրաստ է ամեն ինչի՝ փաստաթղթերի կեղծումից մինչև ընկերոջ սպանությունը, միայն թե յուրացնել ուրիշի կյանքը[24]։ Կլեմանը, ով հայտնի էր իր «խստությամբ և անհաշտելիությամբ», Դելոնի հետ աշխատանքի մասին հիշում էր հետևյալ կերպ.
|
|
Այդպիսի եզակի լսողություն ունեցող դերասանը երանություն է ռեժիսորի համար։ Բազմաթիվ դերասաններ սովորում են միայն այն, ինչ նրանց ձեռնտու է։ Դելոնը միշտ պատրաստ էր կատարել ամենաանհավանական բաները, չէ որ հենց ամենաանհավանական բաներն են խթանում դրամայի զարգացմանը - [22]:
|
|
Կինոնկարի շնորհանդեսը տեղի է ունեցել 1960 թվականի մարտի 10-ին, Փարիզում։ Ցուցադրման առաջին իրավունքը ստացել են Ելիսեյան դաշտերում գտնվող «Կոլիզեյ» և «Մարիվո» կինոթատրոնները։ Քննադատները մեծ ոգևորությամբ ընդունեցին կինոնկարը, իսկ նրանցից ոմանք պատրաստ էին անվանել այն Կլեմանի լավագույն աշխատանք։ Դելոնի մասին սկսում են խոսել որպես տաղանդ՝ երիտասարդ դերասանի մոտ առանձնացնելով ֆիլմի համար կարևոր «սատանայի հոգու» և «հրեշտակի դեմքի» համադրությունը։
|
|
Վերջապես Ալեն Դելոնը գտել է իր հերոսին՝ երկտակ հատակով մարդու, ընկնող հրեշտակի հերոսին։ - Մարի-Կլեր Տրեմուա, «Տելերամա»
|
|
Դելոնին անվանում են «1960 թվականի Ժյուլյեն Սորել» և «Ժերար Ֆիլիպի արժանի հետնորդ»[25][26]։ 1960 հուլիսի 1-ին «Վառ արևի տակ» ֆիլմի համաշխարհային վարձույթի դուրս գալուց հետո, Ալեն Դելոնը հայտնիություն է ձեռք բերում հարազատ Ֆրանսիայի սահմաններից դուրս, ինչպես նաև ստանում է նոր դեր, այս անգամ իտալացի ռեժիսոր Լուկինո Վիսկոնտիի մոտ։ Վիսկոնտին Պարոնդի ընտանիքի մասին «Ռոկկոն և նրա եղբայրները» կինովեպն էր նկարահանում, ովքեր Բազիլիկատա գյուղից տեղափոխվել են Միլան ավելի լավ կյանքի որոնումներում[27]։ Ռոկկոն ստիպված էր բռնցքամարտիկ դառնալ մորն ու եղբայրներին պահելու համար։ Ալեն Դելոնի կատարմամբ Ռոկկոն՝ գեղեցիկ և առաքինիչ երիտասարդ, ով չի կորցնում իր ազնվությունը, անկախ ճակատագրի կողմից տրված բոլոր դժվարություններից և փորձություններից։ Այդ դերը Թոմ Ռիփլիի հակադիր դերն էր, որը Դելոնը խաղաց Ռենե Կլեմանի մոտ։ Կինոնկարի փարիզյան շնորհանդեսից հետո, որը տեղի է ունեցել 1961 թվականի մարտի 10-ին, քննադատները խոստովանում են, որ կինոնկարում առաջին երկու լուրջ դերերը բացահայտել են Դելոնին որպես նուրբ և բարդ դրամատիկական դերասան[28]։
1962 թվականին էկրան է բարձրանում Միքելանջելո Անտոնիոնիի «Խավարում» դրաման Ալեն Դելոնի և Մոնիկա Վիտտիի մասնակցությամբ գլխավոր դերերում։ Դերասանը հանդես է գալիս բորսայական միջնորդ Պյերոյի կերպարով, ով կորցրել է իր զգացնունքները և գոյության նպատակ չունի։ Հիմնվելով դերասանների վարպետության վրա, ռեժիսորը ֆիլմում օգտագործում է նվազագույն քանակությամբ երկխոսություն և երաժշտության գրեթե ամբողջական բացակայություն։ Կինոնկարը, որը դարձել է Անտոնիոնիի ամենահայտնի աշխատանքներից մեկը, արժանացել է ժյուրիի հատուկ մրցանակի Կաննի կինոփառատոնի ժամանակ։
Դելոնը շարունակել է աշխատել Իտալիայում։ 1962 թվականին դերասանը կրկին աշխատում է Վիսկոնտիի հետ «Ընձառյուծ» էպիկական դրամայում, որը նկարահանվել է Ջուզեպպե Տոմազի դի Լամպեդուզայի համանուն վեպի հիման վրա[29]։ Այս անգամ դերասանը հանդիսատեսի առջև ներկայացել է Սավոյական թագավորի սպայի՝ Տանկրեդիի կերպարով։ Դելոնի նկարահանման հրապարակի գործընկերներ էին դարձել Բերտ Լանկաստերը և Կլաուդիա Կարդինալեն։ Այդ դերի համար դերասանը առաջադրվել է «Ոսկե Գլոբուս»-ին որպես ամենահեռանկարային նորեկ դերասան տղամարդկանց թվում։
Երիտասարդ Ալեն Դելոնին, դերասան-ինքնուսին, կարիերայի հենց սկզբում հաջողվել է ստեղծել բարդ կերպարներ, որոնք ավելի ուշ ներառվել են կինոարվեստի բոլոր դասագրքերում[30]։
1960-ական թվականներ խմբագրել
1960-ական թվականներին Դելոնը շատ է աշխատել, ամեն տարի նրա մասնակցությամբ էկրաններ էր բարձրանում մի քանի կինոնկար։ 1961 թվականին Ալեն Դելոնը նկարահանվել է Ռենե Կլեմանի «Կյանքի ուրախությունը» կատակերգությունում։ Դելոնի հաջորդ աչքի ընկնող աշխատանքն է դարձել Անրի Վերնեյի գանգստերական «Մեղեդի նկուղից» կինոնկարը, որն էկրան է բարձրացել 1963 թվականին, որտեղ դերասանը նկարահանվել է Ժան Գաբենի հետ։ 1964 թվականին կինոնկարը առաջադրվել է «Ոսկե գլոբուս» մրցանակին՝ որպես «Տարվա լավագույն արտասահմանյան կինոնկար»[31]։
Նույն՝ 1964 թվականին Դելոնը խաղացել է փափկակյաց ազնվական Ժյուլյենի և եղբոր Գիյոմի՝ ֆրանսիական Ռոբին Հուդի դերը Քրիստիան-Ժակի «Սև կակաչ» արկածային կատակերգությունում և երիտասարդ փլեյբոյ Մարկի դերը՝ Կլեմանի «նուար» ժանրի «Գիշատիչներ» թրիլերում։
Հոլիվուդ խմբագրել
1965 թվականին դերասանը կնոջ՝ Նատալիի և որդու՝ Էնթոնիի հետ տեղափոխվել է ԱՄՆ՝ Հոլիվուդում Մետրո Գոլդվին Մայերի հետ պայմանագրով աշխատելու համար։ ԱՄՆ-ում Դելոնը նկարահանվում է Ռալֆ Նելսոնի «Գող ծնվածը» քրեական դրամայում (1965), 1966 թվականին դերասանը նկարահանվել է Մարկ Ռոբսոնի «Կորած ջոկատը» ռազմական դրամայում, որը պատմում էր ֆրանսիական զինծառայողների մասին, ովքեր վերապրել են Ֆրանսիայի՝ Հարավ-Արևելյան Ասիայում կրած ամոթալի պարտությունը։ Նույն թվականին Դելոնը խաղացել է Ռենե Կլեմանի «Այրվու՞մ է արդյոք Փարիզը» ֆրանկո-ամերիկյան կինոնկարի գլխավոր դերերից մեկը։
1967 թվականին դերասանը նկարահանվում է ամերիկյան «Տեխասը գետից այն կողմ» կատակերգական վեստեռնում։
Հարկ է նշել, որ Հոլիվուդում նկարահանված կինոնկարները Ալեն Դելոնի մասնակցությամբ մեծ հաջողությունների չեն հասել[32]։
Հոլիվուդից վերադառնալուն պես Ալեն Դելոնի ֆիլմագրության մեջ ի հայտ են եկել միանգամից մի քանի աչքի ընկնող աշխատանքներ։ 1967 թվականին նա խաղացել է Ռոբեր Էնրիկոյի «Արկածներ որոնողները» արկածային մելոդրամայում, որտեղ Դելոնը Լինո Վենտուրայի և Ջոաննա Շիմկուսի տանդեմում ներկայացել է վիրտուոզ օդաչու Մանյու Բորելլիի կերպարում։ 1968 թվականին աշխատել է Լուի Մալի հետ՝ խաղալով Էդգար Պոյի «Երեք քայլ մոլեգնության մեջ» պատմվածքի էկրանավորման մեջ, և նույն թվականին խաղացել է գլխավոր դերը Ժան-Պյեր Մելվիլի «Սամուրայ» կինոնկարում[33]։ Մելվիլի քրեական դրամայում դերասանը ստեղծեց «Սառցե հրեշտակի»՝ Ջեֆ Կաստելոյի վարձու մարդասպանի կերպարը[34]։
1968 թվականին Դելոնը Ռոմի Շնայդերի, Մորիս Ռոնեի և Ջեյն Բիրկինի հետ նկարահանվել է «Լողավազան» քրեական դրամայի գլխավոր դերերից մեկում։
1969 թվականին եռյակը՝ Ժան Գաբենը, Լինո Վենտուրան և Ալեն Դելոնը հեռուստաէկրաններից պատմում են համարձակ, իր տեխնոլոգիականությամբ ֆանտաստիկ կողոպուտի պատմության՝ «Սիցիլիական կլան»-ի մասին։
1970-ական թվականներ խմբագրել
1970 թվականին Ալեն Դելոնը կատարեց առաջնորդի դերը Ժերար Պիրեսի «Ձանձրացնող տատիկի վերադարձը» կատակերգությունում։
1971 թվականին Պիեր Գրանյե-Դեֆերը էկրանավորում է Ժորժ Սիմենոնի «Կուդերի այրին» վեպը։ Դելոնը նկարահանվում է Սիմոնա Սինյորեի հետ։ Դերասանը խաղում էր անհանգիստ, մերժված Ժան Լիվանին, որն ապաստան էր գտել գեղջկուհի Տատի Կուդերի փոքրիկ ֆերմայում։ Երկուսն էլ միայնակ են, և աստիճանաբար, չնայած տարիքային զգալի տարբերությանը, Տատիի և Ժանի միջև սիրավեպ է սկսվում։ 1972 թվականին դերասանը խաղում է Ռոման Մերկադերի դերը։ Սակայն, չնայած այդքան հաջողված դերակատարման, նախագծում Ջոզեֆ Լոուզիի «Տրոցկու սպանությունը» պատմական դրաման տապալվում է։ Նույն թվականին դերասանը հայտնվում է իր իսկ համար անսովոր, բնավ ոչ ռոմանտիկ, հոգնած պրոֆեսորի կերպարում Վալերիո Ձուրլինի «Հանգստի առաջին գիշերը» դրամայում։
Կինոյում Դելոնի հաջորդ ուշագրավ աշխատանքը դարձավ Խոսե Ջովանիի դերը «Երկուսը քաղաքում» ֆիլմում (1973)։ Դելոնի հերոսը՝ Ջինո Ստրաբլիջին մի մարդ է, ով կրելով տասը տարվա ազատազրկում, երազում է ընտանիքի ու երեխաների հետ նոր, ազնիվ կյանք սկսելու մասին։ 1974 թվականին դերասանը նկարահանվում է Ժակ Դերեյայի «Բորսալինո և ընկերություն» զրույցի երկրորդ մասում։ Ինչպես և «Բորսալինոյի» առաջին մասում՝ թողարկված 1970 թվականին, Դելոնը խաղում է մարսելյան ավազակախմբի առաջնորդ Ռոկ Սիֆրեդի դերը։ Սկսած 1975 թվականներից, ավազակախմբի դերերին հաջորդում է հակադիր դերերի ողջ շարք, որտեղ Դելոնը ստանում է խիզախ ոստիկանների դերեր։ Այդ ոլորտի ցայտուն աշխատանքներից մեկն է տեսուչ Բորնիշի դերը «Ոստիկանական պատմություններ» դետեկտիվ ֆիլմում։ Ֆիլմը նկարահանված էր ըստ իր՝ Բորնիշի գրքի՝ հիմնված 1947 թվականին բանտից փախած, վտանգավոր հանցագործ Էմիլ Բյուսոնին որսալու իրական փաստերի վրա։ 1975 թվականին Դելոնը խաղաց նաև Զորոյի դերը համանուն ֆիլմում։
Չնայած «Տրոցկու սպանության» ձախողմանը նախագծում, Դելոնը շարունակում է համագործակցել Լոուզիի հետ։ 1976 թվականին դերասանը կատարում է «փոքրիկ մարդ» միստր Կլյայնի դերը համանուն ֆիլմում։ Սխալմամբ Հրեա նմանակի փոխարեն գերմանացի զինվորների ձեռբակալած Էլզասցի Ռոբեր Կլյայնի մասին դրաման արժանացավ «Սեզարի»՝ որպես 1977 թվականի լավագույն ֆիլմ։
1979 թվականին Դելոնը խաղաց խիրուրգ Ժան-Մարի Դեսպրիին 1983 թվականին Եվրոպայում սկսած Երրորդ համաշխարհային պատերազմի մասին պատմող «Զինվորական բժիշկը» հակաուտոպիա-ֆիլմում։
1980-ական թվականներ խմբագրել
1979 թվականին Դելոնը համաձայնում է մասնակցել ռեժիսորներ Ալեքսանդր Ալովի և Վլադիմիր Նաումովի «Թեհրան-43» ֆիլմում։ Դերասանը կատարում է տեսուչ Ֆոշի դերը։ 1981 թվականին թողարկված դետեկտիվը, որը պատմում է հիտլերյան գործակալների թեհրանյան կոնֆերանսի ձախողման փորձի և նրա մասնակիցներ ԽՍՀՄ-ի, ԱՄՆ-ի և Մեծ Բրիտանիայի կառավարությունների ղեկավարների վրա մահափորձ անելու մասին, Մոսկովյան միջազգային կինոփառատոնին արժանացավ ոսկե մեդալի։
1983 թվականին Դելոնը դարձյալ հայտնվում իր համար անսովոր դերում։ Ռեժիսոր Ֆոլկեր Շլենդերֆի էկրանավորած գերմանացի Մարսել Պրուստի «Սվանի սերը» դրամայում դերասանը ստեղծում է արիստոկրատ-միասեռականի կերպար՝ բոլորովին հեռու անժխտելի տղամարդու կերպարից[28]։
1984 թվականին Ալեն Դելոնը նորից զարմացրեց քննադատներին հարբեցող Ռոբեր Ավրանշեի դերով Բերտրան Բլիեի «Մեր պատմությունը» դրամայում։ Այդ դերը չափազանց ռիսկային էր դերասանի իմիջի համար, սակայն նա առանց տատանվելու համաձայնեց։ Դելոնի դերասանական ռիսկը զուր չէր. նա արժանացավ «Սեզար»-ի «Լավագույն դերասան» մրցանակի[31]։ 1986 թվականին Դելոնը նկարահանվեց Ռենե Մանզորի «Անցում» առեղծվածային թրիլերում։
Ֆիլմագրություն խմբագրել
Դերակատարումներ խմբագրել
Պրոդյուսեր խմբագրել
| Թիվ | Ֆիլմի անուն | Բնօրինակի անվանումը |
|---|---|---|
| 1964 | Անհնազանդը | L'insoumis |
| 1970 | Բորսալինո | Borsalino |
| 1970 | Վթարային ելք | Sortie de secours |
| 1970 | Մեդլի | Madly |
| 1971 | Ցածրացրեք բասերը | Doucement les basses |
| 1973 | Թոնի Արզենտա | Tony Arzenta |
| 1973 | Երկուսը քաղաքում | Deux hommes dans la ville |
| 1974 | Սառցե կուրծք | Les seins de glace |
| 1974 | Բորսալինոն և ընկերությունը | Borsalino and Co. |
| 1975 | Ոստիկանական պատմություն | Flic Story |
| 1975 | Գնչու | Le gitan |
| 1976 | Մսյո Կլեյն | Mr. Klein |
| 1977 | Քնած մարդը | L'homme pressé |
| 1977 | Սրիկայի մահը | Mort d'un pourri |
| 1978 | Հզոր խաղ | Power Play |
| 1979 | Ռազմաբժիշկը | Le toubib |
| 1980 | Երեքին պետք է վերացնել | 3 hommes à abattre |
| 1982 | Անսաստը | Le battant |
| 1983 | Նորապսակը | Le jeune marié |
| 1985 | Ոստիկանի խոսքը | Parole de flic |
| 1986 | Անցում | Le passage |
| 1986 | Պրոֆեսիոնալները | Les pros |
| 1988 | Մի արթնացրեք քնած ոստիկանին | Ne réveillez pas un flic qui dort |
| 1990 | Պարող մեքենա | Dancing Machine |
| 1992 | Կազանովայի վերադարձը | Le Retour de Casanova |
| 1993 | Հանցագործություն | Un crime |
| 2003-2004 | Ֆրենկ Ռիվա | Frank Riva |
Սցենարիստ խմբագրել
| Թիվ | Ֆիլմի անուն | Բնօրինակի անվանումը |
|---|---|---|
| 1976 | Ինչպես բումերանգ | Comme un boomerang |
| 1980 | Երեքին պետք է վերացնել | 3 hommes à abattre |
| 1981 | Ոստիկանի մորթու համար | Pour la peau d'un flic |
| 1982 | Շոկ | Le choc |
| 1982 | Անսաստը | Le battant |
| 1985 | Ոստիկանի խոսքը | Parole de flic |
| 1986 | Անցում | Le passage |
| 1988 | Մի արթնացրեք քնած ոստիկանին | Ne réveillez pas un flic qui dort |
| 1990 | Պարող մեքենա | Dancing Machine |
| 1993 | Հանցագործություն | Un crime |
Ռեժիսոր խմբագրել
| Թիվ | Ֆիլմի անուն | Բնօրինակի անվանումը |
|---|---|---|
| 1981 | Ոստիկանի մորթու համար | Pour la peau d'un flic |
| 1982 | Շոկ | Le choc |
| 1982 | Անսաստը | Le battant |
Ծանոթագրություներ խմբագրել
- ↑ 1,0 1,1 Discogs — 2000.
- ↑ 2,0 2,1 Encyclopædia Britannica
- ↑ 3,0 3,1 filmportal.de — 2005.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Bell A. Encyclopædia Britannica (բրիտ․ անգլ.) — Encyclopædia Britannica, Inc., 1768.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Encyclopædia Universalis (ֆր.) — Encyclopædia Britannica.
- ↑ http://www.nytimes.com/movies/person/87436/Alain-Delon
- ↑ https://www.academie-cinema.org/personnes/alain-delon/
- ↑ https://www.president.gov.ua/documents/5562023-48201
- ↑ Թվականները նշված են Ալեն Դելոնի պաշտոնական կայքի Արխիվացված 2008-11-07 Wayback Machine հիման վրա։ (ֆր.)
- ↑ Անվանակարգերն ու մրցանակները նշված են համաձայն ԿինոՊոիսկ կայքի «Մրցանակների» բաժնի։ (ռուս.)
- ↑ Alain Delon - Autres activités(ֆր.)
- ↑ 12,0 12,1 Ален Делон. — Кинопортал: Variety.ru.(ռուս.)
- ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 13,5 Бернар Виоле. Глава I. Сын // Тайны Делона = Les mysteres Delon. — Paris: Flammarion, 2000.(ռուս.)
- ↑ ныне улица Рене-Рекель.(ռուս.)
- ↑ «Ален Делон» (ռուսերեն). «Телеканал Россия».
- ↑ Звёздное Досье. Делон / Delon, Alain. — «Pro Кино» - журнал о российском и зарубежном киноискусстве.. Архивировано из первоисточника 19 հունվարի 2012.
- ↑ 17,0 17,1 Бернар Виоле. Тайны Делона. Глава II. Матросик // Тайны Делона = Les mysteres Delon. — Paris: Flammarion, 2000.(ռուս.)
- ↑ Раздел полностью написан по материалам Бернар Виоле. Тайны Делона. Глава II. Матросик // Тайны Делона = Les mysteres Delon. — Paris: Flammarion, 2000.(ռուս.)
- ↑ Интервью Алена Делона
- ↑ интервью Алена Делона. — проект "Люди".(ռուս.)
- ↑ по сведениям [1]Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine Actualite de Stars (ֆր.) Արխիվացված 2008-12-01 Wayback Machine в 1957 Бернар Виоле. Глава III. Ступени к звёздам // Тайны Делона = Les mysteres Delon. — Paris: Flammarion, 2000.
- ↑ 22,0 22,1 22,2 Бернар Виоле. Тайны Делона. Глава IV. Невеста по имени Роми // Тайны Делона = Les mysteres Delon. — Paris: Flammarion, 2000. (ռուս.)
- ↑ Бернар Виоле. Тайны Делона. Глава V. Талантливый господин Делон // Тайны Делона = Les mysteres Delon. — Paris: Flammarion, 2000. (ռուս.)
- ↑ Михаил Водопьянов. Делон, Ален. / «Кругосвет». Энциклопедия 2008: Частичная цитата
- ↑ «На ярком солнце» (ռուսերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ օգոստոսի 21-ին. Վերցված է 5 ноября 2008-ին.
- ↑ Вязмитинова Л. Г. «Жюльен Сорель». «Энциклопедия литературных героев» (ռուս.). Արխիվացված օրիգինալից 2011 թ․ օգոստոսի 21-ին. Վերցված է 2015 թ․ հուլիսի 20-ին.
- ↑ Экранизация романа Тестори, Джованни «Мост через Гизольфу»
- ↑ 28,0 28,1 Михаил Водопьянов. Ален Делон. — «КРУГОСВЕТ». Энциклопедия, 2008. Архивировано из первоисточника 1 Մարտի 2008.(ռուս.)
- ↑ Логиш С. В. Джузеппе Томази ди Лампедуза. — BIBLIO ITALIA Библиотека итальянской литературы - 20 век, 01.2007.(ռուս.)
- ↑ Лариса Резникова, Артём Чернов. Кино, глупости и дети. — «Независимая газета», 2005.(ռուս.)
- ↑ 31,0 31,1 Մրցանակներն ու առաջադրումները համաձայն՝ Imdb Awards(անգլ.)
- ↑ Виктор Котов. Ален Делон: таки не пьёт одеколон…. — проект «Люди», 2005.(ռուս.)
- ↑ Евгений Нефёдов. Ален Делон. - «World Art»
- ↑ Анна Сёмкина. Ален Делон. «Самурай» французского кино.. — Le Cinéma, 2005.(ռուս.)
- ↑ «Ալեն Դելոն ֆիլմագրություն»։ www.kinopoisk.ru: Վերցված՝ 23 Դեկտեմբերի 2014։
Գրականություն խմբագրել
- Բարագինսկի Ա. Վ. «Ալեն Դելոն» ԷԿՍՄՈ, 2003. ISBN 5-699-02279-1:
- Նաումովա, «Ալեն Դելոն» 2001. - ISBN 5-224-00782-8:
- Ռային Ա. «Ալեն Դելոն» Պանանորմա, 1996. - ISBN 5-85220-507-9.
Արտաքին հղումներ խմբագրել
- Ալեն Դելոնի պաշտոնական կայք Արխիվացված 2012-03-28 Wayback Machine
- Ալեն Դելոն. «Չգիտեի, որ ինձ Հայաստանում այսքան հարգում են»
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ալեն Դելոն» հոդվածին։ |