«Տիեզերագնացություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Ժամանակակից տեիեզերանացության հիմքերը դրվել են դեռ 13-րդ դարում երբ Չինաստանում տոնակատարությունների համար սկսեցին օգտագործել բոց արձակող հրթիռներ: Դրանք փոքրիկ խողովակներ էին, որոնց մեջ վառոդ էին լցնում ու վառում: Կրակի շիթը մեծ ճնշումով դուրս էր ալիս խողովակից ու առաջ տանում այն, ու այդպես խողովակը թռչում էր: 17-րդ դարում ավելի եղեցիկ տեսարան ստանալու համար գերմանացի վարպետները ստեղծեցին բազմաաստիճան հրթիռներ: Հրթիռի մի մասը վառվելուց հետո, մեկ այլ գույնով վառվում էր մյուս մասը:

18-րդ դարում ռուս և գերմանացի գիտնականները կարողացան հրթիռի քաշը հասցնել 40 կիլոգրամի:

16 տարեկանում, երբ նա կարդաց [[Ժյուլ Վեռնի]] “Ճանապահորդություն դեպի լուսին” ֆանտաստիկ վեպը, որոշեց զբաղվել տիեզերանավ կառուցելու գործով: 1883 թ. նա փորձարկեց ռեակտիվ տիեզերանավի աշխատանքի իր գաղափարըª բացելով բարձր ճնշման օդով լցված կաթսան և կաթսան տեղից շարժվեց: Այստեղից նա եզրակացրեց, որ դուրս եկող ազի ճնշումը փոխելով կարելի է մեծացնել կամ փոքրացնել կաթսայի արագությունը: Այդ սկզբումքով կառուցված իր առաջին շարժիչը նա ստեղծեց 1898թ.: Ապա նա հրատարակեց մի հոդված, որտեղ մաթեմատիկորեն հիմնավորեց իր գաղափարը: Այդ բանաձևը գիտության մեջ մտավ որպես ՙՑիոլկովսկու բանաձև՚ և դարձավ տիեզերագնացության հիմքը: Նրանք մտածում էին, որ կարելի հրթիռով հաղթահարել երկրի ձգողական դաշտն տիեզերանավ դուրս բերել ու դուրս գալ տեզերք: Սկզբում այդ տիեզերանավը պետք է պտտվեր երկրի ձգողական դաշտում, ինչպես լուսինը ապա լքեր այն:

Իր մահից մեկ տարի առաջª ի մի բերելով բոլոր աշխատանքները նա սահմանեց այն հիմունքները, որոնց վրա հետագայում կառուցվեցին երկրի ձողական դաշտը հաղթահարող տիեզերանավերի շարժիչները: