«Վանո Խոջաբեկյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

1917-ին դարձել է Թիֆլիսի Հայ արվեստագետների միության անդամ. մասնակցել նրա ցուցահանդեսներին: Նա հին Թիֆլիսի ժողովրդական հանդեսների ու ժողովրդական խավերի նկարիչ-տարեգիրն էր (հարսանեկան, խրախճանային և ծիսական դրվագներ, տեսարաններ կինտոների, արհեստավորների, գյուղացիների կյանքից): Խոջաբեկյանի կերպարները խոսում են, ունեն կենդանի նկարագիր: Շեշտված ողբերգականությամբ են տոգորված նրա կյանքի վերջին շրջանի` հայ գաղթականությանը պատկերող մատիտանկարները (Գաղթականները հացի հերթում, Որբանոցի բակում, Գաղթականների պարը): Շրջապատող կյանքի բազմազան երևույթների բարդ հյուսվածքում Խոջաբեկյանը նշմարել ու ընդգծել է առավել էականը, այն, ինչ ցայտուն բնորոշում է պերսոնաժի (լինի հին Թիֆլիսի հարուստ թե կինտո, քելեխ ուտող, թե զուռնաչի, հարսանքավոր, թե Երևանի[[Երևան]]ի կամ [[Էջմիածին|Էջմիածնի]] գաղթական) և տեղական ու ազգային այլ առանձնահատկություններ: Խոջաբեկյանի մատիտանկարները պահպանվում են [[Հայաստանի պետականՊետական պատկերասրահումՊատկերասրահ]]ում, Վենետիկի[[Վենետիկ]]ի [[ Սուրբ Ղազար կղզի|Ս. Ղազար կղզու]] թանգարանում, Վրաստանի[[Վրաստան]]ի արվեստի, Մոսկվայի[[Մոսկվա]]յի Արևելքի ժողովուրդների արվեստի թանգարաններում և այլուր: