«Մասնակից:Argam Forbes/ավազարկղ W»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
No edit summary
Պիտակ՝ հետշրջված
No edit summary
Տող 1.
Ցարական Ռուսաստանի փլուզումից և Անդրկովկասում անհատական պետությունների ստեղծման ժամանակաշրջանում առաջացել է Արցախյան հարցը: Արցախյան հարցի առաջացման համար կարևորագույն նախապայմաններից է եղել բնաջնջվելու վտանգից խույս տալու և ազգայնությունը պահելու հարցը:
Ղարաբաղյան հարցը ծագել է Ռուսական կայսրության փլուզման և Հարավային Կովկասում (Անդրկովկասում) ազգային պետությունների ձևավորման ժամանակաշրջանում: Նրա հիմքում ընկած էր ֆիզիկակական բնաջնջման մշտական վտանգից ազատվելու նպատակով ինքնորոշվելու և միասնական հայկական պետության մեջ վերամիավորվելու ձգտումը։
 
1917 թվականի աշնանը՝ Ռուսաստանում բոլշևիկների իշխանության գալուց և քաղաքացիական պատերազմը սկսվելուց հետո, Անդրկովկասը փաստորեն հայտնվեց ռուսական պետության այլ տարածքներից կտրված վիճակում: Այդ պայմաններում Անդրկովկասում ողջ իշխանությունը ստանձնեց Անդրկովկասյան կոմիսարիատը1, որը 1918 թ. փետրվարի 10-ին (23-ին) գումարեց Անդրկովկասյան Սեյմը՝ խորհրդարան, որը կոչված էր սահմանել երկրամասի կառավարման կարգը և ձևավորել իշխանության մարմինները:
1917 թվականին բոլշևիկների իշխանության գալուց տվյալ տարածաշրջանում իշխող ուժ է դարձել Անդրկովկասյան կոմիսարիատը1, որն էլ իր հերթին 1918 թ. փետրվարի 10-ին ստեղծել է Անդրկովկասյան Սեյմը: 1918 թ. մայիսի 26-ին Սեյմի որոշմամբ Անդրկովկասյան Դեմոկրատական Դաշնային Հանրապետությունը փլուզվեց և այդ իրադարձությունից հետո՝ մայիսի 28-ին անկախացան Ադրբեջանի Հանրապետությունը և Հայաստանի Հանրապետությունը: Այսպիսով Ադրբեջանի և Թուրքիայի իշխանությունները համատեղ ուժերով փորձ են կատարում ստեղծել իսլամական մեծ և ընդհանուր պետություն, փորձելով տիրել տարածաշրջանի քրիստոնեական պետություններին և տարածքներին, որոնց մեջ մեծագույն խոչընդոտ է հանդիսանում Արցախը, քանզի վերջինիս տարածքը կարող էր միջանցք հանդիսանալ Մեծ Թուրանական պետության ստեղծման համար7:
1918 թ. ապրիլի 9-ին Սեյմը Թուրքիայի ճնշման2 ներքո հայտարարեց Անդրկովկասի՝ Ռուսաստանից անջատման մասին և հռչակեց Անդրկովկասյան Դեմոկրատական Դաշնային Հանրապետությունը: Սակայն միացյալ դաշնությունը երկար չգոյատևեց․ անկախության առաջին իսկ օրերից հիմնական կուսակցությունների միջև ծագեցին սուր հակասություններ, որոնք հիմնականում վերաբերում էին թուրքերի ներխուժմանը3: Մահմեդական կուսակցությունների դիրքորոշումը թույլ չտվեց կազմակերպված հակահարված տալ թուրքական զորքերին, ինչը վերջնական արդյունքում կանխորոշեց դաշնության փլուզումը:
 
1918 թ. մայիսի 26-ին Սեյմը՝ «հաշվի առնելով, որ Անդրկովկասյան անկախ հանրապետությունը ստեղծած ժողովուրդների միջև պատերազմի և խաղաղության հարցում ի հայտ են եկել արմատական տարաձայնություններ», փաստեց Անդրկովկասյան Դեմոկրատական Դաշնային Հանրապետության փլուզումը և վայր դրեց իր լիազորությունները: Նույն օրը Վրաստանը հռչակեց իր անկախությունը: Մայիսի 28-ին հռչակվեցին Ադրբեջանի Դեմոկրատական Հանրապետությունը և Հայաստանի Հանրապետությունը:
1918 թ. հուլիսի 22-ին կայացել է Արցախի առաջին համագումարը, ըստ որի Ղարաբաղը դարձավ ինքնուրույն վարչական ու քաղաքական միավոր: Նույն թվականի հուլիսի 24-ին հաստատվեց կառավարության Հռչակագիրը, իսկ հետո արդեն ստեղծվեցին ռազմական ուժեր8: Արցախը հայաթափ անելու նպատակով ադրբեջանական և թուրքական զորքերը սկսում են լայնածավալ հարձակումներ կատարել: Ստեղծվում է Ադրբեջանական առաջին դիվիզիան9, որը թուրքական բանակի օգնությամբ սեպտեմբերի վերջին գրավեց Շուշին: Ռազմական զորքերը փորձում են հասնել դեպի Խաչեն, Ջրաբերդ, Վարանդա և Մարտակերտ, բայց այդ գործողությունները ձախողման են ենթարկվում հայկական ինքնապաշտպանական ջոկատների կողմից10: Մուդրոսի պայմանագրից ելնելով Թուրքիան Հարավային Կովկասից ստիպված հեռացնում է իր զորքերը11 և Օսմանյան Թուրքիային փոխարինում են բրիտանական ուժերը: Վերջիններս իրենց հերթին փորձում են տարածաշրջանում ժամանակավոր գեներալ-նահանգապետի պաշտոնում նշանակել Սուլթանովին13 և պահանջում են զինաթափել տեղի հայ բնակչությանը, բայց հայերը հրաժարվում են ընդունել Սուլթանովին որպես նահանգապետ և իրենց իշխանությունը կառավարումը կատարում է Ազգային խորհուրդը: Փարիզյան կոնֆերանսին հայերի ուղարկած անկախության դիմումից հետո՝ ադրբեջանական բանակը հարձակում է կատարում Ղարաբաղի վրա և 1919 թվականի հունիսին՝ Շուշիում և շրջակա տարածքներում սկսում են մասսայական կոտորածներ16: Նմանատիպ իրադարձություններից զերծ մնալու համար 1919 թվականի օգոստոսի 22-ին ստիպված իշխանությունը ժամանակավոր կերպով՝ մինչև կոնֆերանսի ավարտը, անցնում է Ադրբեջանի իշխանության տակ: Ադրբեջանական իշխանությունը կոչ է անում հայ բնակչությանը չսպասել մինչև համաժողովի ավարտը և առաջարկում է դառնալ Ադրբեջանի վարչատնտեսական մաս և որոշումը հարկադրաբար ընդունելու նպատակով և չսպասելով կոնֆերանսի որոշմանը՝ 1920 թ. գարնանը Ղարաբաղ և Զանգեզուր են բերվում նոր զորքեր20:
Սակայն նախքան Անդրկովկասյան Սեյմի փլուզումը ադրբեջանական կուսակցությունների ներկայացուցիչները գաղտնի պատվիրակություն ուղարկեցին Ստամբուլ՝ «երկրորդ թուրքական պետության» հռչակման հարցում աջակցություն ստանալու նպատակով երիտթուրքերի հետ բանակցելու համար: Երիտթուրքերի առաջնորդների հետ հանդիպման ընթացքում երկու կողմերը պայմանավորվեցին համագործակցության հետագա ծրագրերի մասին, մասնավորապես, թուրքական զինվորականների կողմից ապագա Ադրբեջանի զինված ուժերի ստեղծմանն օժանդակելու, նրանց ֆինանսավորելու և տեղացի թյուրքական բնակչության կողմից թուրքական զորքերին աջակցելու վերաբերյալ4:
 
Արդեն 1918 թ. մայիսի վերջին Ադրբեջանի Դեմոկրատական Հանրապետության առաջին մայրաքաղաք5 դարձած Գյանջա (Գանձակ) մտան թուրքական 5–րդ դիվիզիայի առաջապահ զորամասերը, իսկ մյուս օրը Թավրիզից այնտեղ տեղափոխվեց թուրքական գեներալ Նուրի Փաշան, ով անհապաղ ձեռնամուխ եղավ Կովկասյան իսլամական բանակի կազմավորմանը: Նրա կազմի մեջ մտան թուրքական բանակի Կովկասյան 5-րդ և Չանաքկալեի 15-րդ դիվիզիաները, ինչպես նաև այն ժամանակ արդեն Ադրբեջանական վերանվանված նախկին ցարական բանակի Մահմեդական կորպուսի զորամասերը6: Նուրի Փաշայի հրամանատարությամբ Կովկասյան իսլամական բանակը ձեռնամուխ եղավ ադրբեջանական իշխանության հաստատմանն այն վայրերում, որոնց հավակնում էր Ադրբեջանի Դեմոկրատական Հանրապետությունը:
Այս դեպքերից հետո Ղարաբաղում սկսվում են ապստամբություններ, որոնք կանխելու նպատակով ադրբեջանական զորքերը և քրդական որոշ ջոկատներ սկսում են տարածաշրջանում հարձակումներ են սկսում21: 1920 թ. մարտին Շուշիում տեղի են ունենում նոր կոտորածներ, թալանվում և հրդեհի է ենթարկվում Շուշիի հայկական հատվածը: Հետո արդեն գրավում են Ասկերանը և հարակից գյուղերը, որի ժամանակ զոհվել է մոտ 20 հազար հայ, դրանից հետո Սուլթանովը հեռացավ Շուշիից։ Պայքարը շարունակվում է մինչև ապրիլի 13-ը։ Հայաստանից՝ Դրոյի հրամանատարությամբ հայկական զինված խմբեր գալիս են Արցախ և հետ են մղում ադրբեջանական զորքերին, դրանով իսկ միջանցք բացում և կարողանում արդեն միավորել նաև Զանգեզուրը: 1920 թ. ապրիլի 23-ին կայանում է Ղարաբաղի հայերի IX Համագումարը , ըստ որի որոշման Լեռնային Ղաբաղը դառնում է Հայաստանի մաս»22: Ապրիլ ամսին Անդրկովկաս է գալիս, իսկ 1920 թ. ապրիլի 28-ին Ղարաբաղն անցնում է ԽՍՀՄ կազմի ներքո23: 1920 թվականի նոյեմբերի 29-ին Հայաստանը նույնպես անցնում է ԽՍՀՄ-ին, որից հետո Նարիմանովը Ղարաբաղը, Զանգեզուրն ու Նախիջևանը ճանաչում է որպես Հայաստանի մաս։ Բայց 1921 թվականին ամենից զատ [[Արցախի բռնակցումը Խորհրդային Ադրբեջանին|Արցախը]] բռնի կերպով անցնում է Խորհրդային Ադրբեջանին և 1923 թվականին հուլիսի 7-ին որոշ տարածքներում առաջանում է [[Լեռնային Ղարաբաղի ինքնավար մարզ|Լեռնային Ղարաբաղի ինքնավար մարզը]], իսկ կենտորոնը հռչակվում է Ստեփանակարետը: Որոշ ժամանակ անց Իոսիֆ Ստալինի օգնությամբ Ադրբեջանը կարողանում է նորից քննարկման ենթարկել Ղարաբաղի հարցը: Ելիզավետպոլը, Ղազախը, Շահումյանը, Գետաբեկը, Շամքորը և այլ տարածքներ դառնում են Ադրբեջանի տարածքի մի մասը: Հետո նաև արդեն Քելբաջարը և Լաչինը, հետո այնտեղ ստեղծվեց Կարմիր Քուրդիստանը, որը դադարեղ իր գոյությունը 1929 թվականին:
Նախկինում երբեք պետականություն չունեցած Ադրբեջանը հավակնություններ ներկայացրեց ոչ միայն կոմպակտ բնակվող մահմեդական բնակչություն ունեցող տարածքների, այլև բացառապես հայերով բնակեցված շրջանների նկատմամբ: Դրանց մեջ Արցախը (Ղարաբաղը) հատուկ նշանակություն ուներ, քանի որ տարածաշրջանում ռազմավարական դիրք էր զբաղեցնում և «կախված նրանից, թե ով էր այն վերահսկում, Լեռնային Ղարաբաղը կարող էր դառնալ կա՛մ միջանցք, կա՛մ պատնեշ՝ Արևելյան Անդրկովկասի մահմեդականների և Թուրքիայի միջև»7:
 
Այնինչ մինչև 1918 թ. Հարավային Կովկասում գոյություն չի ունեցել Ադրբեջան անվանմամբ քաղաքական և վարչական միավոր: Նորաստեղծ հանրապետությունն իր անվանումն իսկ փոխառել է Արաքս գետի աջ ափին գտնվող համանուն իրանական նահանգից:
1987 թվականը հանդիսանում է Արցախյան շարժման սկիզբը: 1987 թվականին Լեռնային Ղարաբաղը Հայաստանի կազմում ճանաչելու համար Հայաստանի և Լեռնային Ղարաբաղի ողջ տարածքում կայանում են մասսայական ստորագրահավաքներ, որոնք ուղարկվում են Մոսկվա: Ինչից հետո Հոկտեմբեի 18-ին Երևանում տեղի է ունենում մեծ ցույց, որն ուղղված էր էկոլոգիական խնդիրներին և Չարդախլույի հայաթափմանը: Ցույցից մի քանի օր անց՝ Հոկտեմբերի 21-ին [[Հեյդար Ալիև|Հեյդար Ալիևը]] հեռացվել է Քաղբյուրոյից։ Քաղբյուրոն ղեկավարելուց առաջ նա կառավարել է Ադրբեջանում (1969-1982), իսկ դրանից հետո եղել է ԽՍՀՄ վարչապետի օգնական՝ 1982-ից 1987 թվականներին: Չարդախլուի իրադարձություններից հետո՝ 1987 թվականի նոյեմբերնին տեղի է ունենում ադրբեջանցիների վրա մասսայական հարձակումներ, ինչի արդյունքում նրանք վտարվում են:ց Հայաստանի [[Ղափանի շրջան|Ղափանի]] ու [[Մեղրու շրջան|Մեղրու]] շրջաններից սկսեցին աստիճանաբար վտարել [[Ադրբեջանցիները Հայաստանում|ադրբեջանցիներին]]։ Նոյեմբերի 16-ին ԽՄԿԿ Գլխավոր քարտուղար [[Միխայիլ Գորբաչով|Միխայիլ Գորբաչովի]] խորհրդական [[Աբել Աղանբեկյան|Աբել Աղանբեկյանը]] հանդես է գալիս Փարիզում ԼՂԻՄ-ը Հայստանի կազմում ճանաչելու վերաբերյալ:
Այն պայմաններում, երբ Հայաստանին պարտադրվեց Բաթումի պայմանագիրը, որը Օսմանյան կայսրությունից կախյալ վիճակի մեջ դրեց նրան, Լեռնային Ղարաբաղը կարող էր ապավինել միայն սեփական ուժերին: 1918 թ. հուլիսի 22-ին գումարվեց Ղարաբաղի հայերի առաջին համագումարը, որը Ղարաբաղը հռչակեց ինքնուրույն վարչական ու քաղաքական միավոր և կազմեց կառավարություն: 1918 թ. հուլիսի 24-ին ընդունվեց կառավարության Հռչակագիրը, որտեղ ներկայացվում էին նոր կազմավորված պետական իշխանության նպատակներն ու խնդիրները: Հռչակագրում ընդգծվում էր բարեկամական վերաբերմունքն այլ ժողովուրդների դեմոկրատական ուժերի նկատմամբ և հռչակվում ազգերի ինքնորոշման իրավունքը՝ որպես Ղարաբաղի կառավարության գործունեության մեկնակետ8: Բնակչությանն արտաքին վտանգից պաշտպանելու համար ստեղծվեցին ինքնապաշտպանական ուժեր:
 
1918 թ. սեպտեմբերի 15-ին Կովկասյան իսլամական բանակի կողմից Բաքվի գրավումից անմիջապես հետո, որին հետևեց հայկական բնակչության կոտորածը, ադրբեջանական կառավարությունը թուրքական զորքերի օգնությամբ փորձեց իրեն ենթարկել Ղարաբաղը և ընդգրկել այն Ադրբեջանի կազմում: Այդ նպատակով թուրք գնդապետ Ջամիլ Ջավիդ Բեյի գլխավորությամբ թուրքական զորամասերից ձևավորվեց Ադրբեջանական առաջին դիվիզիան (Կովկասյան մահմեդական)9, որը սեպտեմբերի վերջին գրավեց Շուշին: Սակայն ռազմական գործողությունները Լեռնային Ղարաբաղի խորքերը` Վարանդա և Խաչեն, դեպի Ջրաբերդ և Մարտակերտ տեղափոխելու թուրքական զորքերի փորձերը կասեցվեցին տեղի հայկական ինքնապաշտպանական ջոկատների կողմից և ավարտվեցին լիակատար ձախողմամբ10:
'''1988 թվական'''
Առաջին համաշխարհային պատերազմում պարտություն կրելուց հետո Օսմանյան կայսրությունը շուտով հարկադրված էր Մուդրոսյան հաշտության11 պայմանների համաձայն դուրս բերել իր զորքերը Հարավային Կովկասից: Նրանց տեղը զբաղեցրեցին բրիտանական զորքերը:
 
Սկզբնական շրջանում բրիտանական հրամանատարությունը՝ ի դեմս բրիտանական զորքերի հրամանատար գեներալ Թոմսոնի, հրաժարվում էր ճանաչել ադրբեջանական կառավարությունը, որը, հրամանատարի կարծիքով, ստեղծվել էր օսմանյան խարդավանքների արդյունքում և չէր կարող հավակնել ներկայացնելու ժողովրդի կամքը12: Այնուամենայնիվ, ցանկանալով ամրապնդել իր դիրքերը Ադրբեջանում, բրիտանական հրամանատարությունը 1919 թ. հունվարի 15-ին Զանգեզուրի և Ղարաբաղի բնակիչներին հայտնեց նախկին ռուսական Ելիզավետպոլի նահանգի Զանգեզուր, Շուշի, Ջևանշիր, Ջեբրաիլ գավառներում ադրբեջանական կառավարության կողմից բժիշկ Սուլթանովին ժամանակավոր գեներալ-նահանգապետ նշանակելու մասին՝ նշելով, որ նա վայելում է բրիտանական հրամանատարության աջակցությունը13: Միաժամանակ բրիտանական ռազմական առաքելությունը պահանջեց ամբողջապես զինաթափել Ղարաբաղի հայ բնակչությունը:
Ցույց Երևանում՝ ի պաշտպանություն արցախահայության
Սակայն, քանզի Լեռնային Ղարաբաղի հայերը հրաժարվում էին ճանաչել Սուլթանովին, նրա իշխանությունը փաստացի տարածվում էր միայն մահմեդական բնակչության վրա, մինչդեռ հայերը շարունակում էին կառավարվել իրենց Ազգային խորհրդի կողմից:
 
1919 թ. փետրվարի 19-ին Ղարաբաղի հայերի IV համագումարը, որի աշխատանքներին մասնակցում էին Վարանդայի, Դիզակի, Խաչենի, Ջրաբերդի և Շուշիի ներկայացուցիչները, հեռագրեր հղեց Ադրբեջանի կառավարությանը, դաշնակիցների ներկայացուցիչ գեներալ Թոմսոնին, Հայաստանի Հանրապետության կառավարությանը և Փարիզի խաղաղության կոնֆերանսում հայկական ներկայացուցիչներին: Հեռագրում ասվում էր, որ համագումարն իր վճռական բողոքն է հայտնում Սուլթանովի նշանակման և հայկական Ղարաբաղն իրեն ենթարկելու Ադրբեջանի կառավարության մտադրության դեմ. «Հիմնվելով ժողովուրդների ինքնորոշման տեսակետի վրա՝ Ղարաբաղի հայ բնակչությունը հարգանքով է վերաբերվում հարևան ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքին, միաժամանակ վճռական բողոքն է հայտնում հայկական Ղարաբաղի հարցում այդ սկզբունքը ոտնահարելու ադրբեջանական կառավարության փորձերի դեմ. հայկական Ղարաբաղը երբեք չի ճանաչել և չի ճանաչելու Ադրբեջանի իշխանությունն իր նկատմամբ»14:
* Հունվարի 25 - ադրբեջանցիները հեռացվում են Հայկական ԽՍՀ Ղափանի շրջանից
Միաժամանակ, հայկական Ղարաբաղի համար համագումարը մշակեց Ժամանակավոր կանոնադրության նախագիծ, «որը մինչ Փարիզի խաղաղության կոնֆերանսի որոշումը նրա համար սահմանում էր մարզային խորհուրդ՝ Շուշիում նստավայրով, որը կազմված էր 7 հայերից և 3 մահմեդականներից՝ բնակչության թվի համամասնությամբ»15: Հատուկ համաձայնությամբ խորհրդի կազմում կարող էր ընդգրկվել մեկական ներկայացուցիչ Հայաստանի և Ադրբեջանի հանրապետություններից: Ժամանակավոր կանոնադրության նախագիծը նախատեսում էր Շուշիում գտնվող Բրիտանական առաքելության ղեկավարի իրավունքը իրականացնելու վերահսկողություն խորհրդի աշխատանքի նկատմամբ:
* Փետրվարի 13 - Արցախի հարցով առաջին հանրահավաքը Ստեփանակերտում
Այս նախագիծը ներկայացնում էր զիջումների առավելագույն չափը, որոնք համագումարը կարող էր անել բրիտանական հրամանատարությանը։ Վերջինս, այնուամենայնիվ, մերժեց ղարաբաղյան կողմի առաջարկը և շարունակում էր պնդել ադրբեջանական գեներալ-նահանգապետության սկզբունքի վրա, թեպետ Խաղաղության կոնֆերանսի ապագա որոշման մասին վերապահումով:
* Փետրվարի 19 - Արցախի հարցով առաջին հանրահավաքը Բաքվում
Հարցի լուծումն արագացնելու նպատակով Ադրբեջանը կրկին դիմում է ուժի: Բրիտանական հրամանատարության թողտվությամբ ադրբեջանական զորքերը մտնում են զինաթափված Ղարաբաղ և 1919 թ. հունիսի սկզբներին կոտորած իրականացնում երկրամասի մայրաքաղաք Շուշիում և հարակից գյուղերում16:
* Փետրվարի 20 - ԼՂԻՄ-ի ժողովրդական պատգամավորների մարզային խորհուրդը կողմ է քվեարկում ԼՂԻՄ-ը Հայկական ԽՍՀ կազմ մտցնելու որոշմանը
Նման պայմաններում հետագա արյունահեղության վտանգի17 և անգլիացիների ճնշման ներքո 1919 թ. օգոստոսի 22-ին գումարված Ղարաբաղի հայերի 7-րդ համագումարը հարկադրված էր համաձայնվել ժամանակավոր՝ մինչև խաղաղության կոնֆերանսի որոշումը, համարել իրեն Ադրբեջանի կազմում: Դրա դիմաց երաշխավորվում էին՝ ինքնակառավարում, զինաթափման դադարեցում, խաղաղ ժամանակաշրջանում զորքի ներկայություն և Հայկական խորհրդի կողմից զորքերի տեղաշարժի նկատմամբ վերահսկողություն18:
* Փետրվարի 21 - Երևանում սկսում են զանգվածային հանրավաքներ
Այդ համաձայնագրի ստորագրումից անմիջապես հետո, իր առջև դրված խնդիրն իրականացրած համարելով, բրիտանական կայազորն օգոստոսի 22-ին լքում է Ղարաբաղը: Սակայն Ադրբեջանի կառավարությունը չի պահպանում իր պարտավորությունները՝ ռազմական և պատժիչ գործողությունները շարունակվեցին ավելի մեծ չափերով: 1920 թ. փետրվարի 19-ին Ադրբեջանի կառավարությունը վերջնագրի ձևով Ղարաբաղի Ազգային խորհրդին առաջարկում է վերանայել Ժամանակավոր համաձայնությունը, չկապել նրա գործողության ժամկետը խաղաղության կոնֆերանսի հետ և քննարկման դնել «Ղարաբաղի վերջնական միացման հարցն Ադրբեջանին՝ որպես վերջինիս անքակտելի տնտեսական մաս»:
* Փետրվարի 22 - [[Ասկերանի դեպքեր|Ասկերանի դեպքերի]] ընթացքում քաղաքում սպանում են երկու ադրբեջանցիների
Ադրբեջանի կառավարության և բանակի այս գործողությունները հարուցում են 1920 թ. փետրվարի 28-ից մինչև մարտի 4-ը գումարված Ղարաբաղի հայերի VIII Համագումարի դժգոհությունը, որը զգուշացնում է, որ «նմանատիպ գործողությունների կրկնության դեպքում Ղարաբաղի հայերը ստիպված կլինեն դիմել համապատասխան միջոցների իրենց կյանքն և պատիվը պաշտպանելու համար»19:
* Փետրվարի 24 - պաշտոնազրկում են ԼՂԻՄ ղեկավար [[Բորիս Կևորկով|Բորիս Կևորկովին]]
Այնուամենայնիվ, համագումարի ավարտից հետո ադրբեջանական իշխանությունները շարունակեցին ռազմական պատրաստությունները: 1920 թ. գարնանը Ղարաբաղ և Զանգեզուր են հասնում լրացուցիչ ադրբեջանական զորքեր՝ 5000 մարդ թվաքանակով, 6 դաշտային և 8 լեռնային թնդանոթներով20:
* Փետրվարի 26 - Միխայիլ Գորբաչովն ընդունում է [[Զորի Բալայան|Զորի Բալայանին]] և [[Սիլվա Կապուտիկյան|Սիլվա Կապուտիկյանին]]
Ակնկալվող ադրբեջանական ներխուժման պայմաններում Ղարաբաղում զինված ապստամբություն է բռնկվում: Այն ճնշելու և Ղարաբաղը գրավելու նպատակով ներգրավվում են Ադրբեջանի տրամադրության տակ գտվող զորքերի կեսը և տեղացի քրդերից կազմված ոչ կանոնավոր ջոկատները21: 1920 թ. մարտին Շուշին երրորդ անգամ ենթարկվեց ջարդերի՝ այս անգամ ավելի անխնա կերպով: Ադրբեջանական զորքերն ու զինված կազմավորումները թալանեցին ու հրկիզեցին քաղաքի հայկական հատվածը՝ կազմակերպելով զանգվածային կոտորած և վտարելով հայ բնակչությանը: Ադրբեջանական ուժերը հրետանու կիրառմամբ գրավեցին ու ավերեցին Ասկերան ավանը, բազմաթիվ գյուղեր՝ հատկապես Ղարաբաղի հյուսիսում: Հայկական կառավարության պնդմամբ դաշնակիցները որոշում են հատուկ հանձնաժողով ուղարկել Ղարաբաղ, տեղում իրադարձություններին ծանոթանալու և արյունահեղությունը դադարեցնելու համար, ինչի մասին նրանք 1920 թ. ապրիլի 5-ին համատեղ նոտայով տեղեկացնում են Ադրբեջանի և Հայաստանի կառավարություններին: Սակայն ադրբեջանական կառավարությունը հրաժարվում է ընդունել հանձնաժողովին:
* Փետրվարի 27-29 - Հայերի [[Սումգայիթի ջարդեր|կազմակերպված ցեղասպանություն]] [[Սումգայիթ]] քաղաքում
Ապրիլի սկզբներին Ղարաբաղի հայկական ինքնապաշտպանական ուժերին հաջողվում է պաշտպանությունից անցնել հարձակման և ոչ միայն վռնդել ադրբեջանական զորքերը, այլև ճեղքելով երեքամյա շրջափակումը՝ վերամիավորվել Զանգեզուրի հետ:
* Մարտի 1 - Արցախում ստեղծվում է «Կռունկ» կոմիտեն, որը բացի խորհրդանշական թռչունի անունից նաև հապավում էր՝ Լեռնային Ղարաբաղի Հեղափոխական Կառավարման Կոմիտե (Комитет революционного управления Нагорного Карабаха)։
1920 թ. ապրիլի 23-29 կայացած Ղարաբաղի հայերի IX Համագումարը որոշում է կայացնում ժամանակավոր համաձայնությունը համարել խախտված՝ «հաշվի առնելով ադրբեջանական զորքերի կազմակերպված հարձակումը Ղարաբաղի հայ խաղաղ բնակչության վրա» և հայտարարում «Լեռնային Ղարաբաղի միավորման մասին Հայաստանի հետ՝ որպես նրա անքակտելի մաս»22:
* Մարտի 17 - Շահումյանի շրջանի և Գետաշենի ենթաշրջանի խորհուրդները միջնորդություն են ներկայացնում՝ ԼՂԻՄ-ի կազմում ընդգրկվելու համար
Անհերքելի փաստերը միանշանակ ապացուցում են, որ 1918-1920 թթ. Ղարաբաղի բնակչությունը չէր ճանաչում ադրբեջանական պետության իշխանությունը: Ղարաբաղի հայերի ազատ ինքնորոշման ձգտումը և հայկական պետության սահմաններում վերամիավորվելու նրանց կամքը դրսևորվեցին անձնազոհ ազգային-ազատագրական պայքարում և իրավաբանորեն հաստատված են նրա ներկայացուցչական մարմինների որոշումներում:
* Մայիսի 21 - պաշտոնազրկում են [[Կարեն Դեմիրճյան|Կարեն Դեմիրճյանին]] և [[Քամրան Բաղիրով|Քամրան Բաղիրովին]]
Ադրբեջանի նկրտումները Ղարաբաղի նկատմամբ չեն ճանաչվել նաև միջազգային մակարդակով: Ազգերի լիգայի հինգերորդ կոմիտեն 1920 թ. դեկտեմբերի 1-ին իր երրորդ ենթակոմիտեի զեկույցի հիման վրա մերժեց Ազգերի լիգա ընդունվելու վերաբերյալ Ադրբեջանի խնդրանքը՝ հիմնավորելով իր որոշումը նրանով, որ Ադրբեջանը չունի հստակ սահմանված պետական սահմաններ:
* Հունիսի 15 - Հայկական ԽՍՀ Գերագույն Խորհուրդը կողմ է քվեարկում ԼՂԻՄ-ը Հայաստանի կազմ մտցնելու որոշմանը
Ապրիլին Հարավային Կովկաս է մտնում Կարմիր բանակը, և սկսվում է ղարաբաղյան հարցի նոր փուլ: 1920 թ. ապրիլի 28-ին Ադրբեջանում սովետական իշխանության հաստատումից հետո Կարմիր բանակը գրավում է Ղարաբաղը՝ հայտարարելով այն վիճելի տարածք23:
* Հունիսի 17 - Ադրբեջանական ԽՍՀ Գերագույն Խորհուրդը հաստատում է, որ ԼՂԻՄ-ը Ադրբեջանի մասն է
Հայաստանում սովետական իշխանության հռչակումից հետո24 Խորհրդային Ադրբեջանի կառավարությունը նոյեմբերի 30-ին հանդես եկավ «Բոլորի՛ն, բոլորի՛ն, բոլորի՛ն» կոչով, որում Ադրբեջանի հեղկոմի նախագահ Նարիման Նարիմանովը և արտաքին գործերի ժողովրդական կոմիսար Միրզա Հուսեյնովը հայտարարեցին Հայաստանի հետ տարածքային վեճերը դադարեցնելու և Լեռնային Ղարաբաղը, Զանգեզուրը և Նախիջևանը Սովետական Հայաստանի բաղկացուցիչ մաս ճանաչելու մասին25:
* Հուլիսի 5 - [[Բախում Զվարթնոց օդանավակայանում]]՝ ՝ հայ ցուցարարների և խորհրդային զորքերի միջև
1921 թ. հունիսի 3-ին ՌԿ(բ)Կ Կովբյուրոն Նարիմանովի մասնակցությամբ միաձայն որոշեց. «Հայկական կառավարության հռչակագրում նշել Հայաստանին Լեռնային Ղարաբաղի պատկանելության մասին»: Համաձայն այս որոշման՝ Խորհրդային Հայաստանի կառավարությունը 1921 թ. հունիսի 12-ին ընդունեց դեկրետ, որում վերջնականապես ձևակերպվում էր այդ տարածքների իրավաբանական պատկանելությունը Խորհրդային Հայաստանին: Լեռնային Ղարաբաղն իր հետ վերամիավորելու մասին Հայաստանի կառավարության դեկրետի տեքստը հրապարակվեց նաև Բաքվում («Бакинский рабочий», 1921 թ. հունիսի 22) և չհարուցեց որևէ բողոք:
* Հուլիսի 18 - ԽՍՀՄ Գերագույն Խորհուրդի պրեզիդիումը հաստատում է, որ ԼՂԻՄ-ը Ադրբեջանի մասն է
Ադրբեջանի 1920 թ. նոյեմբերի 30-ի հռչակագիրը սկզբունքորեն կարևոր կետ է ղարաբաղյան հարցի զարգացման մեջ: Երկու սովետական հանրապետությունների միջև լիարժեք միջազգային համաձայնություն է կայացել՝ նրանց պատկան պետական մարմինների կողմից կամավոր պատրաստված հռչակագրերի տեսքով: Միջազգային-իրավական տեսակետից տեղի է ունեցել կամավոր ցեսիա՝ մի պետության (տվյալ դեպքում՝ Ադրբեջան) կողմից վիճելի տարածքի նկատմամբ հավակնություններից հրաժարում՝ հօգուտ մյուս պետության (տվյալ դեպքում՝ Հայաստան): Դա նշանակում էր, որ վիճելի տարածքներն այսուհետ իրավաբանորեն մտնում են հայկական պետության տարածքի մեջ, իսկ բուն տարածքային վեճը սպառված է26:
* Հուլիսի 26 - [[Արկադի Վոլսկի|Արկադի Վոլսկին]] ուղարկվում է ԼՂԻՄ՝ որպես Քաղբյուրոյի ներկայացուցիչ
Լեռնային Ղարաբաղի և այլ հայկական տարածքների նկատմամբ հավակնություններից Ադրբեջանի իրավաբանական հրաժարումը պաշտոնապես հաստատվել է ՌՍՖՍՀ կառավարության կողմից. «Հունիսին (1921 թ.) համաձայնագիր է կնքվում (Հայաստանի կողմից) Ադրբեջանի հետ՝ Լեռնային Ղարաբաղի վերաբերյալ, որը ներառվում է Սովետական Հայաստանի կազմի մեջ», - նշված էր իշխանության բարձրագույն մարմնին՝ Սովետների XI Համագումարին ուղղված ՌՍՖՍՀ Արտաքին գործերի ժողովրդական կոմիսարիատի 1920-1921 թթ. տարեկան հաշվետվության մեջ27:
* Սեպտեմբերի 18-20 - Հայերը հեռացվում են Շուշիից, ադրբեջանցիները՝ Ստեփանակերտից
Ղարաբաղի ընդգրկմամբ՝ Հայաստանի տարածքային կազմը հաստատված էր նաև Ազգերի լիգայի մի շարք պաշտոնական և ծառայողական փաստաթղթերում28:
* Սեպտեմբերի 21 - ԼՂԻՄ-ում մտցվում է «հատուկ կառավարման ռեժիմ»
Սակայն ադրբեջանական ղեկավարությունը Ազգությունների գործերով ժողովրդական կոմիսար Իոսիֆ Ստալինի աջակցությամբ կրկին բարձրացնում է Ղարաբաղի պատկանելության հարցը՝ Անդրկովկասի հանրապետությունների ներքին սահմանների որոշման շուրջ քննարկումների շրջանակներում:
* Նոյեմբեր - Հայերը հեռացվում են Ադրբեջանից, ադրբեջանցիները՝ Հայաստանից
1921 թ. հուլիսի 4-ին տեղի է ունենում ՌԿ(բ)Կ ԿԿ Կովբյուրոյի նիստը, որը կրկին որոշում է կայացնում Լեռնային Ղարաբաղը Խորհրդային Հայաստանի կազմում ներառելու մասին: ՌԿ(բ)Կ ԿԿ Կովբյուրոյի նիստը որոշում է կայացնում. «Լեռնային Ղարաբաղը ներառել Հայաստանի ԽՍՀ կազմում, հանրաքվե անցկացնել միայն Լեռնային Ղարաբաղում»: Սակայն Նարիման Նարիմանովի պնդմամբ ՌԿ(բ)Կ ԿԿ Կովբյուրոն համաձայնում է Ղարաբաղի հարցը վերջնական որոշման համար տեղափոխել ՌԿ(բ)Կ ԿԿ29:
* Նոյեմբերի 17 - Դեկտեմբերի 5 - Զանգվածային հանրահավաքներ Բաքվում
Այնուհանդերձ, Ղարաբաղի հարցը չփոխանցվեց ՌԿ(բ)Կ ԿԿ դիտարկմանը: 1921 թ. հուլիսի 5-ին տեղի ունեցավ ՌԿ(բ)Կ ԿԿ Կովբյուրոյի պլենումի ևս մեկ նիստ, որին որպես ՌԿ(բ)Կ ԿԿ անդամ մասնակցում էր Իոսիֆ Ստալինը: ՌԿ(բ)Կ ԿԿ Կովբյուրոն չեղյալ է համարում նախորդ որոշումները և կայացնում հետևյալ որոշումը. «Ելնելով մահմեդականների ու հայերի միջև ազգային խաղաղության անհրաժեշտությունից և վերին ու ստորին Ղարաբաղի տնտեսական կապից, Ադրբեջանի հետ նրա մշտական կապից` Լեռնային Ղարաբաղը թողնել ԱԽՍՀ կազմում՝ տրամադրելով նրան լայն մարզային ինքնավարություն՝ Շուշի վարչական կենտրոնով, որը մտնում է ինքնավար մարզի կազմի մեջ»30:
* Նոյեմբերի 21 - Դեկտեմբերի 10 - [[Գանձակի ջարդեր|Կիրովաբադի ջարդեր]] և հայ բնակչության [[Գանձակի ինքնապաշտպանություն (1988)|ինքնապաշտպանություն]]
* Դեկտեմբերի 7 - [[Սպիտակի երկրաշարժ]]
* Դեկտեմբերի 10-11 Հայաստան է այցելում [[Միխայիլ Գորբաչով|Միխայիլ Գորբաչովը]], ձերբակալվում են [[Ղարաբաղ կոմիտե|«Ղարաբաղ»]] կոմիտեի անդամները
* Դեկտեմբերի 11 - [[Իլ-76-ի վթարը Լենինականի մոտ (1988)|Իլ-76-ի վթար]]՝ Լենինական քաղաքի մոտ
 
'''1989 թվական'''
 
* Հունվարի 12 - ԽՍՀՄ Գերագույն խորհրդի նախագահությունն ընդունում է որոշում՝ ԼՂԻՄ-իպետական և կուսակցական մարմինների գործունեության դադարեցման և ԼՂԻՄ-ում «հատուկ կառավարման կոմիտեի» հիմնման վերաբերյալ, որի ղեկավար է դառնում Արկադի Վոլսկին
* Ապրիլ - Արցախի եկեղեցիները գործելու իրավունք ստացան
* Մայիս - Շահումյանի և Գետաշենի հայ բնակչութան շրջանում ստեղծվում են ինքնապաշտպանական զինված ջոկատներ
* Մայիսի 31 - [[Ղարաբաղ կոմիտե|«Ղարաբաղ»]] կոմիտեի անդամներն ազատվում են բանտից
* Օգոստոսի 16 - Շահումյանի շրջանային խորհրդի արտահերթ նիստում որոշում ընդունվեց ԼՂԻՄ-ին միանալու վերաբերյալ։ Ժողովրդական ներկայացուցիչների համագումարը ձևավորեց Լեռնային Ղարաբաղի Ազգային խորհուրդը։
* Սեպտեմբերի 11 - գրանցվում է [[Ադրբեջանի ժողովրդական ճակատ|Ադրբեջանի ժողովրդական ճակատը]]
* Սեպտեմբերի 17 - Ադրբեջանի ԽՍՀ Գերագույն խորհուրդը ընդունեց սահմանադրական օրենք, համաձայն որի հանրապետությունը հռչակեց իր տարածքում ինքնավար կազմավորումներ ստեղծելու և վերացնելու իրավունքը։ ԽՍՀՄ Գերագույն խորհրդի նստաշրջանի որոշմամբ, վերացվեց Շահումյանի շրջանը։
* Սեպտեմբերի 25 - Ադրբեջանի Գերագույն Խորհուրդն ընդունում է անկախության հռչակագիր
* Նոյեմբեր - Երկաթուղային կապի ընդհատում Հայաստանի հետ՝ Ադրբեջանի կողմից, և Նախիջևանի ԻԽՍՀ հետ՝ Հայաստանի կողմից
* Նոյեմբերի 28 - Արկադի Վոլսկիի գլխավորած ԼՂԻՄ-ի «հատուկ կառավարման կոմիտեն» լուծարվեց, և դրա փոխարեն ստեղծվեց հանրապետական կազմկոմիտե, որը ղեկավարում էր Ադրբեջանի Կոմկուսի ԿԿ 2-րդ քարտուղար [[Վիկտոր Պոլյանիչկո|Վիկտոր Պոլյանիչկոն]]։
* Դեկտեմբերի 1 - Հայկական ԽՍՀ Գերագույն Խորհուրդը և ԼՂԻՄ-ի հայության Ազգային խորհուրդը հայտարարում են ԼՂԻՄ-ի միավորումը Հայաստանի հետ
* Դեկտեմբերի 4 - Ադրբեջանցիները սկսում են ԽՍՀՄ պետական սահմանի Նախիջևան-Իրան հատվածի փշալարերի քանդումը, որը տևում է մեկ ամիս։ Նպատակը իրանաբնակ [[Ազարիներ|ազարիներին]] կոչով դիմելն էր՝ [[Իրանական Ադրբեջան|Իրանական Ադրբեջանը]] Խորհրդային Ադրբեջանին միացնելու համար։
 
'''1990 թվական'''
 
[[Միխայիլ Գորբաչով]] և [[Հենրիկ Իգիթյան]]
* Հունվարի 9 - Հայկական ԽՍՀ Գերագույն խորհուրդը որոշում ընդունեց «Հայկական ԽՍՀ 1990 թվականի տնտեսական և սոցիալական զարգացման պետական ​​պլանում, ԼՂԻՄ-ի 1990 թվականի սոցիալական և տնտեսական զարգացման ծրագրում ներառելու մասին» բանաձևի մասին։ ԽՍՀՄ Գերագույն խորհրդի Նախագահությունը այս, ինչպես և 1989 թվականի դեկտեմբերի 1-ի որոշումները ճանաչեց որպես Ադրբեջանի ԽՍՀ ինքնիշխան իրավունքների խախտում։
* Հունվարի 13-15 - [[Բաքվի ջարդեր (1990)|Հայերի ցեղասպանություն]] Բաքվում
* Հունվարի 14-15 - Արարատի շրջանի [[Տիգրանաշեն]] գյուղի (Քյարքի) ազատագրում
* Հունվարի 15 - Ղարաբաղում մտցվում է հատուկ դրություն
* Հունվարի 17-19 - [[Երասխի ինքնապաշտպանություն]], Արարատի շրջան
* Հունվարի 19-20 - Բաքու է մտնում Կարմիր բանակը. սպանվում են ավելի քան 100 ցուցարարներ ու պատահական անցորդներ
* Հունվարի 20 - [[Այազ Մութալիբով|Այազ Մութալիբովը]] դառնում է Ադրբեջանի կոմկուսի ղեկավար։ Ի նշան բողոքի՝ Նախիջևանն իրեն անկախ է հայտարարում վերստին խորհրդայնացած Ադրբեջանից
* Հունվարի 26 - Ադրբեջանի կոմկուսի երկրորդ քարտուղար Վիկտոր Պոլյանիչկոն ժամանում է ԼՂԻՄ, որպեսզի ղեկավարի կազմակերպչական կոմիտեն
* Մայիս - [[Հայոց համազգային շարժում|Հայոց համազգային շարժումը]] հաղթում է Հայաստանի Գերագույն Խորհուրդի ընտրություններում։ ԼՂԻՄ-ի բյուջեն վերադարձվում է Ադրբեջանի բյուջե
* Հուլիսի 25 - ԽՄԿԿ կենտկոմն ընդունում է ԼՂԻՄ-ի տարածքում ապօրինի զինված խմբերի զինաթափման օրենք
* Հուլիսի 27 - [[Նյու Յորք Թայմս|«Նյու Յորք Թայմս»]] օրաթերթում հրապարակվում է [[Բաց նամակ միջազգային հանրությանը|«Բաց նամակ միջազգային հանրությանը»]]
* Օգոստոսի 4 - [[Լևոն Տեր-Պետրոսյան|Լևոն Տեր-Պետրոսյանն]] ընտրվում է Հայկական ԽՍՀ Գերագույն Խորհուրդի նախագահ
* Օգոստոսի 10 - [[Թբիլիսի-Աղդամ ավտոբուսի պայթեցում|Թբիլիսի-Աղդամ ավտոբուսի]] պայթեցում՝ Խանլար (այժմ՝ [[Գյոյգյոլ]]) քաղաքի մոտ
* Օգոստոսի 23 - Հայաստանի Գերագույն Խորհուրդն ընդունում է [[Հայաստանի անկախության հռչակագիր|անկախության հռչակագիր]]
* Նոյեմբերի 17 - [[Նախիջևանի ԻԽՍՀ]]-ն դարձավ Նախիջևանի Ինքնավար Հանրապետություն՝ դուրս գալով ԽՍՀՄ կազմից
 
'''1991 թվական'''
 
* Մարտի 17 - ԽՍՀՄ պահմանության հանրաքվե. Ադրբեջանը մասնակցում է, Հայաստանը՝ ոչ
* Ապրիլի 30 - ՕՄՕՆ-ի և խորհրդային զորքերի ստորաբաժանումները սկսում են [[Օղակ գործողություն|«Օղակ»]] գործողությունը, որն ուղղված էր [[Գետաշեն (Արցախ)|Գետաշենի]] գրավմանը
* Մայիսի 5/6 - [[Ոսկեպարի կոտորած]], [[Նոյեմբերյանի շրջան]]
* Հունիսի 12 - [[Բորիս Ելցին|Բորիս Ելցինն]] ընտրվում է ՌԴ նախագահ
* Օգոստոսի 8 - [[Թաթեր|Թաթերը]] լքում են Մեղրու շրջանի [[Նռնաձոր]] (Նյուվադի) գյուղը
* Օգոստոսի 10 - Ստեփանակերտում սպանվում է ԼՂԻՄ մարզկոմի ղեկավար Վալերի Գրիգորյանը, որը ԼՂԻՄ-ի հայ մտավորականության և Ադրբեջանի ղեկավարության միջև հանդիպում էր կազմակերպել
* Օգոստոսի 19-21 - Միխայիլ Գորբաչովի հեռացման անհաջող փորձ Մոսկվայում
* Օգոստոսի 30 - Ադրբեջանը հայտարարում է ԽՍՀՄ կազմից դուրս գալու մասին
* Սեպտեմբեր - հայերը վերադառնում են [[Շահումյանի շրջան (Ադրբեջանի ԽՍՀ)|Շահումյանի շրջան]]
* Սեպտեմբերի 2 - ժողովրդական պատգամավորների ԼՂԻՄ մարզային և Շահումյանի շրջանային խորհուրդների համատեղ նստաշրջանում ընդունվում է փաստաթուղթ Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության հռչակման և նրա պետական իշխանության ու կառավարման ժամանակավոր մարմինների ձևավորման մասինԱՊՀ համաձայնության ստորագրում. [[Այազ Մութալիբով|Այազ Մութալիբովը]] և [[Լևոն Տեր-Պետրոսյան|Լևոն Տեր-Պետրոսյանը]] նստած են կողք կողքի՝ աջից
 
* Սեպտեմբերի 3 - [[Հեյդար Ալիև|Հեյդար Ալիևն]] ընտրվում է Նախիջևանի Գերագույն Խորհրդի նախագահ
* Սեպտեմբերի 8 - [[Այազ Մութալիբով|Այազ Մութալիբովն]] ընտրվում է Ադրբեջանի նախագահ
* Սեպտեմբերի 21 - Անկախության հանրաքվե Հայաստանում
* Սեպտեմբերի 23 - Հայաստանի Գերագույն Խորհուրդը Հայաստանը հռչակում է ազատ և անկախ պետություն։ [[Ժելեզնովոդսկի քաղաքային օկրուգ|Ժելեզնովոդսկում]] ստորագրվում է ԼՂԻՄ-ի հարցով [[Ժելեզնովոդսկի հուշագիր|ռուս-ղազախական ծրագիր]]
* Սեպտեմբերի 25 - Ստեփանակերտը առաջին անգամ գնդակոծվում է Ադրբեջանի տարածքից` «Ալազան» հրթիռներով։ Հայաստանը հայտարարում է, թե ադրբեջանական կողմը Ժելեզնովոդսկի հայտարարությունից երկու օր անց խախտել է պայմանավորվածությունը և հարձակումներ սկսել Ստեփանակերտի ուղղությամբ։
* Հոկտեմբերի 16 - Լևոն Տեր-Պետրոսյանն ընտրվում է Հայաստանի նախագահ
* Հոկտեմբերի 18 - Ադրբեջանն անկախացավ Խորհրդային Միությունից
* Հոկտեմբերի 30 - [[Հադրութի շրջան (ԼՂԻՄ)|Հադրութի շրջանի]] [[Տող (գյուղ)|Տող]] գյուղի [[Տողի ազատագրում|ազատագրում]]
* Նոյեմբերի 20 - [[Ավիավթար Բերդաշենի մոտ|Ուղղաթիռի վթար ԼՂԻՄ-ում]], որում գտնվում էին Ադրբեջանի 22 բարձրաստիճան պաշտոնյաներ, ռուս գեներալներ ու լրագրողներ
* Նոյեմբերի 26 - Ադրբեջանի խորհրդարանը հայտարարում է [[ԼՂԻՄ-ի լուծարման մասին օրենք|ԼՂԻՄ-ի լուծարման մասին]] և Ստեփանակերտը վերանվանում «Խանքենդի»
* Նոյեմբեր - Սկսում է [[Ստեփանակերտի պաշարում և ռմբակոծում|Ստեփանակերտի պաշարումն ու ռմբակոծումը]], որը տևում է կես տարի
* Դեկտեմբերի 8 - [[Բելովեժսկի համաձայնություն|Բելովեժսկի համաձայնությունը]] ԱՊՀ ստեղծման մասին
* Դեկտեմբերի 10 - ԼՂՀ հայերը ահնրաքվեով քվեարկում են անկախության օգտին
* Դեկտեմբերի 25 - Միխայիլ Գորբաչովը հեռացավ զբաղեցրած պաշտոնից
* Դեկտեմբերի 26-27 - Տեղի է ունենում [[Կրկժանի ռազմական հենակետերի վնասազերծում|Կրկժանի ռազմական հենակետերի վնասազերծումը]], որը շարունակվում և ավարտին է հասցվում հունվարի 19-20-ին։
* Դեկտեմբերի 30 - Մինսկում ԱՊՀ երկրների գագաթնաժողովը դիմում է Հայաստանին ու Ադրբեջանին՝ խաղաղ կարգավորման շուրջ բանակցությունները վերսկսելու կոչով։ Տարեվերջին արդեն ԽՍՀՄ Ներքին զորքերի հատուկ նշանակության դիվիզան դուրս էր բերվել Ղարաբաղից
* Դեկտեմբերի 31 - ԽՍՀՄ վերջնական փլուզում