«Իգդիր»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[Միջնադար]]ում ներկայիս Իգդիրը կոչվում էր Ցոլակերտ<ref>[[ Հայկական Սովետական Հանրագիտարան]], 4-րդ հատոր, էջ 309 (Երևան, 1978)</ref>, և իր շրջակայքով Կողբի հետ կազմում էր [[Մեծ Հայք]]ի [[Այրարատյան աշխարհ]]ի [[Ճակատք]] գավառը: Սակայն հետո նա վերանվանված է եղել օսմանյան կայսրության կառավարության կողմից և ստացել է «Իգդիր» անվանումը: XIV—XV դարերից Ցոլակերտի շրջակայքում բնակություն էին հաստատել բավական թվով թուրքեր ու քրդեր, որոնք հաճախակի հարձակումներ էին կատարում հայաբնակ այդ գյուղաքաղաքի վրա` ավերելով և կողոպտելով այն: Այնպես որ նրա հայ բնակչությունը դարեր շարունակ ինքնապաշտպանական կռիվներ էր մղում ավարառու հարևանների դեմ: Իբրև գավառի կենտրոն Ցոլակերտն ունեցել է իր ամրոցը, որի մասին բավական տեղեկություններ է հաղորդում եվրոպական ճանապարհորդ Ռ. Գ. Կլավիխոն: Նա 1403 թվականին եղել է Ցոլակերտի ամրոցում և հաղորդում է, որ այդ ժամանակ ամրոցի տերը կին էր: Հայաստանի 1555 թվականի բաժանմամբ Ցոլակերտը անցել էր Պարսկաստանին և մինչև 1828 թվականը մնացել էր նրա կազմում: [[1826]]—[[1828]] թվականների ռուս-պարսկական պատերազմից հետո Ցոլակերտը Թուրքմենչայի պայմանագրով մտել է Ռուսական կայսրության կազմի մեջ և այդ ժամանակներում դեռևս սովորական գյուղ էր: [[1828]]-[[1917]] թվականներին քաղաքը նույնպես պատկանում դեռ պատկանում է Ռուսաստանին և մտնում էր [[Էրիվանի նահանգ]]ի [[Սուրմալույի գավառ]]ի մեջ, [[1917]]-[[1918]] պատկանում է նորաստեղծ [[Ռուսական Հանրապետություն|Ռուսական Հանրապետության]] և [[1918—]][[1920]] թվականներին [[Հայաստանի Դեմոկրատական Հանրապետություն|Հայաստանի Դեմոկրատական Հանրապետությանը]]: [[1920]] թվականի աշնանը Կարաբեքիր Փաշայի զորքերի միջոցով [[Թուրքի]]ան գրավում է և անեքսավորում է Ցոլակերտը, իսկ քաղաքի մեծամասնություն կազմող հայերը սպանվում են կամ աքսորվում են:<ref>{{cite book