19-րդ դարից սկսած՝ փորձեր արվեցին պարզաբանել այս հասկացությունը։ Առաջացան «կենդանի» և «ոչ կենդանի» միազմերը, ընդունվեց, որ հիվանդ մարդը կարող է լինել միազմի տարածողը<ref>{{Cite web |url=https://web.archive.org/web/20090325114725/http://www.ibms.org/pdf/pdf_science/william_farr.pdf |title=Wayback Machine |website=web.archive.org |accessdate=2022-01-25}}</ref><ref>{{Citeweb|archive-date=2009-03-25 |archive-url=https://web.archive.org/web/20090325114725/http://www.ibms.org/pdf/pdf_science/william_farr.pdf |dead-url= }}</ref><ref>{{Cite web |url=http://www.scpub.org/data//files/revinfdischron-9694.pdf |title=Wayback Machine |website=web.archive.org |accessdate=2022-01-25 |archive-date=2009-03-25 |archive-url=https://web.archive.org/web/20090325114725/http://www.scpub.org/data//files/revinfdischron-9694.pdf |dead-url= }}</ref>։ Սակայն միկրոօրգանիզմների հայտնաբերմամբ պարզ դարձավ, որ այս տերմինը անհույս հնացել է։ Միազմայի տեսությունը դարձավ 19-րդ դարի կեսերին [[Մեծ Բրիտանիա]]յում և [[Ֆրանսիա]]յում կոյուղու համակարգերի կառուցման և գարշահոտ ջրհեղեղների (որոնք համարվում էին միազմայի աղբյուրներ) վերացման հիմնավորումներից մեկը։ Որոշ ժամանակ հիվանդացության ուղեկցող նվազումը հանգեցրեց այս տեսության ամրապնդմանը։ ''Միազմ'' տերմինից միանգամայն անկախ, միջնադարյան բժշկական գրականության մեջ արդեն հայտնվել է [[հարուցիչ]] տերմինը, որը շատ ավելի մոտ էր ''վարակ'' ժամանակակից հայեցակարգին, բայց լայնորեն չէր կիրառվում։ Ներկայումս այս բառը, սովորաբար հոգնակի, օգտագործվում է փոխաբերական իմաստով բնութագրելու սուր տհաճ հոտը, գարշահոտությունը։
