«Լեզվաբանական տիպաբանություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

*թեքական

*ոչ թեքական։

* անձև (կամ անջատական)

* մասնիկավոր

 

Ըստ շարահյուսական առանձնահատկությունների նա տարբերակել է երկու տիպ՝ վերլուծական և հա մադրական։ Հետագայում Վ․ Հումբոլդտը դասակարգման այդ սխեմայում ավելացրել է բազմահամադրական տիպը։ Լեզուների թվի ավելացմանը զուգընթաց, հետազոտողները (Հ․ Շտայնթալ, Ֆ․ Միստելի և այլք) ստիպված ավելացրել են նաև ձևաբանական տիպերի [[թիվ]]ը։ Լեզուների հասկացութային դասակարգումը (է․ Սեպիր) հիմնված է ձևույթների արտահայտած իմաստների վրա։ Ըստ այդ դասակարգման առանձնացվում են երկու (մաքուր ռելացիոն և խառը ռելացիոն) լեզվատիպեր՝ իրենց ենթատիպերով։ Արդի տիպաբանություն հենվում է կառուցվածքային լեզվաբանության սկզբունքների (լեզվի և խոսքի, արտահայտության և բովանդակության պլանների տարբերակման և այլնի) վրա։ Տիպաբանական հետազոտությունների ելակետը լեզվի կառուցվածքն է, ընդ որում զուգադրվում են ոչ թե առանձին, միմյանցից անջատ [[Տարրեր|տարր]]եր, այլ ներհամակարգային որոշակի փոխհարա բերություններով բնութագրվող լեզվական բաղադրիչներ։ Արդի տիպաբանության հիմնական խնդիրը լեզվի համընդհանուր տեսության ստեղծումն է, լեզվական առանձնահատկությունների բացահայտումը։ Բացի բոլոր լեզուներին հատուկ ընդհանրությունների բացահայտումից, տիպպաբանության հաստատում է նաև լեզուների մի մասին կամ առանձին խմբերին հատուկ ընդհանրությունները։

* Սարգսյան Ա․ Ե․, Դասական գրաբարի տիպաբանական բնութագիրը, տես [[Հայոց լեզու|հայոց լեզվի]] կառուցվածքը, [ժող․], Ե․, 1975։

* Успенский Б․ А․, Принципы структурной типологии, М․, 1962; Цовое в лингвистике, в․ 3, 5, М․, 1963, 1970;

* Джаукян Г․ Б․, Общее и армянское языкознание, Е․, 1978․

 

 

[[Կատեգորիա:Տիպաբանություն]]