«Պյոտր Կոտլյարևսկի»–ի խմբագրումների տարբերություն

Պատրաստվելով Լենքորանի գրոհին<ref>{{Cite journal|date=2021-08-13|title=Штурм Ленкорани|url=https://ru.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%A8%D1%82%D1%83%D1%80%D0%BC_%D0%9B%D0%B5%D0%BD%D0%BA%D0%BE%D1%80%D0%B0%D0%BD%D0%B8&oldid=116046528|language=ru}}</ref>՝ Կոտլյարևսկին [[1812]]<nowiki/>թ. դեկտեմբերի 30-ին ջոկատին հրաման տվեց. «Նահանջ չի լինելու»։ Ռուսները կորցրեցին ջոկատի 2/3-ը , սակայն Լենքորանը վերցրեցին։ Կոտլյարևսկուն գտան սպանվածների կույտի մեջ՝ երեք վիրավորումով։ Նրա դեմքը ծռվել էր, աջ աչքը չկար, ծնոթը ջնջխված էր, իսկ ականջից ցցված էին գլխի փշրված ոսկորները (ամբողջ կյանքում տուփի մեջ նա պահում էր գլխից հանված 40 ոսկոր, որը ոչ ոքի ցույց չէր տալիս), սակայն 14-րդ գրենադերային գնդի բժշկի ջանքերի շնորհիվ կենդանի մնաց։ Ասլանդուզի հաղթանակի համար Գերագույն հրամանատարը Կոտլյարևսկուն հանդիսավոր կերպով շնորհեց Սբ.Գեորգիի 2-րդ աստիճանի շքանշան, որը բավականին անսովոր պարգև էր 31 տարեկանում։ <ref>{{Cite book|title=Кавказская война и её герои. Ч. 2: Котляревский и Слепцов. — 3-е изд. — СПб.: Досуг и дело, 1903. — 35 с.}}</ref><ref>{{Cite book|title=Керсновский А. А. История русской армии. — М.: Эксмо, 2006. — Т. 1. — ISBN 5-699-18397-3.}}</ref>

Խորհրդային շրջանում գեներալի գերեզմանը կորսվել է։ 2013թ. Թեոդոսիայի տանը, որտեղ ապրել է 10 տարի ։տարի։ <ref>{{Cite book|title=Соллогуб В. А. Биография генерала Котляревского. — 3-е изд. — СПб.: Тип. Гл. упр. Уделов, 1901. — 158 с.}}</ref><ref>{{Cite book|title=Усоский А. И. Военная история: Котляревский — «генерал-метеор» // Гуманитарные проблемы военного дела. — Новосибирск: НВВКУ, 2016. — № 3 (8). — С. 130—133. — ISSN 2413-8347.}}</ref>