«Թատերագիտություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[Թատրոն]]ին և [[դրամա]]յի տեսությանն առնչվող եզրերն ու հասկացությունները հայ գրականության լեզվում շրջանառվում են V դարի վերջից։ Թատերագիտական նոր միտքը հայ իրականության մեջ կազմավորվել է XIX դարի 30-50-ական թվականներին։ [[Կլասիցիզմ]]ի տեսությունն սկսվել և ավարտվել է Ս. Տիգրանյանի «Ինչ-ինչ զեղերերգութենէ» [[տրակտատ]]ով, որը դրամայի պատմաքննախոսության առաջին փորձն է հայ իրականության մեջ։ 1850-60-ական թվականներին [[պրոֆեսիոնալ]] թատրոնի կազմավորման շրջանում, լուսավորականությունը դարձել է [[գեղագիտություն|գեղագիտական]] նախասկիզբ թատերական քննադատության մեջ, յուրացվել է եվրոպական լուսավորության թատրոնի գեղագիտությունը (Հ. Հիսարյան, Մ. Գարագաշյան, Հ. Խորասանճյան), դրամայի գերմանական տեսությունները (Ս. Նազարյան), գիտակցվել թատրոնի ազգային [[հայրենասիրություն|հայրենասիրական]] և սոցիալական ֆունկցիան ([[Պատկանյան|Մ. Պատկանյան]], Մ. [[Նալբանդյան]], Հ. [[Սվաճյան]])։ 1870-1880-ական թվականներին թատերագիտության քննադատության մեջ սրվել է բեմական ուղղությունների խնդիրը, մի կողմից պաշտպանվել են [[ռոմանտիզմ]]ը և սալոնային [[խաղաոճ]]ը (Սպ. Սպանդարյան), մյուս կողմից՝ ազգային ռեալիստական դրամատուրգիան (Գ. Արծրունի), քննադատական [[ռեալիզմ]]ը և կենցաղային ու սոցիալ-հոգեբանական թատրոնը (Գ. Չմշկյան)։

 

[[Կատեգորիա:Թատերագիտություն]]