«Հարություն Ալամդարյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

Մեղադրվել է [[Ներսես Աշտարակեցի|Ներսես Աշտարակեցու]] գաղափարակից լինելու մեջ, և [[Իվան Պասկևիչ|Ի. Պասկևիչի]] թելադրաևքով [[Էջմիածին|Էջմիածնի]] [[Սինոդ]]ը նրան աքսորել է [[Հաղպատ]] ([[1830]] թվական)։ Կյանքի վերջին տարիներին ապրել է [[Նոր Նախիջևան]]ի [[Սուրբ Խաչ եկեղեցի (Դոնի Ռոստով)|Սուրբ Խաչ վաևքումվանքում]] (1832-1834 թվական), որտեղ և դավադրաբար սպանվել է [[մայիս]]ի [[25]] ([[հունիսի 6]])-ին։

Ալամդարյանը գրել է քնարական-սիրային [[բանաստեղծություն]]ներ, ձոներ, առ[[ակ]]ներ, պատմական ողբերգություն («Հռադամիզդ և Զենոբիա», [[1824]]-[[1828]], անավարտ)։ Մեզ հասած բանաստեղծություններից<ref name=poet>{{ռուսերեն գիրք |автор= |часть= |заглавие=Краткая литературная энциклопедия |ссылка=http://feb-web.ru/feb/kle/kle-abc/ke1/ke1-1301.htm|ответственный=Гл. ред. А. А. Сурков |издание= |место= М.|издательство= |год=1962 |том=1 |страницы=130}}</ref> առաջինը գրել է կնոջ մահվան ազդեցությամբ, ողբացել իր վաղաևցիկվաղանցիկ սերը («Նազելւոյս դէմքն էր ճերմակ ու կարմիր», [[1821]] թվական)։

Ալամդարյանը գրել է կրոնական տաղեր, որտեղ միստիկ մտածողության հետ առկա է նաև բողոքը ճակատագրի դեմ։ [[Հին կտակարան]]ի մոտիվներով գրված բաևաստեղծություններումբանաստեղծություններում արտացոլել է մարդկային ողբերգությունը, ըմբոստացել մահվան դեմ («Աղոթք», «Կողկողանք առ խաչ Փրկչին», «Ողբերգութիւն Իսրայելի» ևն)։ Ալամդարյանը հայկական կլասիցիզմից դեպի սենտիմենտալիզմ և ռոմանտիզմ անցման շրջանի բանաստեղծ է։