«Սուրբ Ղազար կղզի»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Սուրբ Ղազարոս Կղզի ''' ({{lang-it|San Lazzaro degli Armeni}}, {{lang-en|Saint Lazarus Island}}) փոքր կղզի է [[Վենետիկի ծոց]]ի մերձավոր ջրերում, հյուսիսային [[Իտալիա]], [[Lido di Venezia|Լիդո]] [[կղզի| կղզուց]] անմիջապես դեպի արևմուտք; ամբողջությամբ զբաղեցված է հայկական կաթոլիկ [[եկեղեցի|եկեղեցու]] կողմից, որը [[Մխիթարյան միաբանություն|Մխիթարեան Կարգ]]ի մայր աթոռն է, կղզին աշխարհասփյուռ [[Հայաստան| հայկական]] մշակութային կենտրոններից մեկն է:

Կղզյակի մեկուսացումը, որոշ հեռավորության վրա գտնվելը [[Վենետիկ]] քաղաքը կազմող հիմնական կղզիներից, այն իդեալական վայր է դարձրել բորոտ գաղութ կարանտինի կայարանում, այն հիմնադրվել է տասներկուերորդ դարում, ստանալով իր անունը [[Հարուստ մարդ Ղազար |սուրբ Ղազար]], հովանավոր սուրբ եւև բորոտավարակների. Լքված տասնվեցերորդ դարում, իսկ 1717 Վենետիկի իշխող խորհրդի կողմից այն տրվել է մի խումբ հայ Վարդապետների: [[Մխիթար Սեբաստացի|Մխիթար]]ը եւև նրա տասնյոթ Վարդապետները կառուցել են վանքը, վերականգնել հին եկեղեցին, եւև ընդլայնել կղզին իր ներկա 30,000 քմ, մոտ չորս անգամ ավել իր նախնական տարածքից:

Հիմնադիրների եռանդի և բարեգործության շնորհիվ հիմնվում է Մխիթարեան Կարգը Արևելագիտական ուսումնասիրությունների համար. եկեղեցին հրատարակում է Հայկական պատմական, բանասիրական և գրականագիտական աշխատություններ և դրանց վերաբերող նյութեր, որոնք հայտնի էին ինչպես իրեց գիտական մակարդակով և ճշգրտությամբ, այնպես և բազմալեզու հրատարակությունների գեղարվեստական արժեքով: Տպագրատունը փակվեց 1991թ, սակայն 18 դարի տպագրական մեքենան այժմ էլ կարելի է տեսնել: Սուրբ Ղազար կղզու եկեղեցու պահոցներում կարելի է գտնել շուրջ 150,000 անուն գիրք, ինչպես նաև 4,000 ավել Հայկական ձեռագրերով, վարդապետների կողմից հավաքած և նվեր ստացած [[Արաբ]]ական, [[Հնդկաստան| հնդկական]] և [[Եգիպտոս|Եգիպտական]] արվեստի փաստաթղթերով լի թանգարան: