«Մասնակից:Մանե Արճիս/Ավազարկղ1»–ի խմբագրումների տարբերություն

Ամառվա արձակուրդնուն ուսանողնին Ըրևանից գալիս են իրանց գեղի տները: Աննան էլ էկել էր իրա բաբոյի կուշտը: Բաբոն շատ բադեր էր պհում, ամեն րիգու-ռավոդ բաբոն ու Աննան կեր ու ջուր են տալիս ըլում բադերին: Մի օր էլ Բաբոն կեր տալու վախտը տանը չի ըլում, Աննան մենակա կերն ու ջուրը տալիս: Մի քիչ եդը բաբոն գալիսա տուն, գնում բադերի կուշտը, տենում շիլուքութ էլած* են, մտածումա սատկել են, սկսումա դարդ անելը: Բաբոն ճարը կտրած բադերի բմբուլը փետումա, որ բալիշ* կարե: Մի քիչ եդը տենում են բադերը ճղճղալով փախչում են: Ըտի բաբոն հսկանումա, որ մի բան էն չի գնումա բադերի բունը, տենում որ Աննան փոխանակ թասի մեջը ջուր լցնե՝ արաղա լցրել, էտ եղին տարած* բադերն էլ խմել հարբել են: Բաբոն շատ ուրխանումա, Անան էլ մի լավ ծիծաղում:

Ամառվա տեժ օրերից մնի վախտ՝ ճաշվա ճեճենին, Շավարշ պապը դվերա մտնում ճալեն*: Սալմին ձեռնա վիրունում, դիբ ըլում կկալքուն, որ թափե: Ահագին վենձ* ծառա ըլում, մինչևը պապը թափա տալիս, դվեր մտնում, հվաքում, մեշոկը լցնում՝ մթնումա: Մեշոկի ռեխըըռեխը կապումա, որ արդեն տուն գնա մին էլ տենումա մի գել դբա իրանա գալիս: Թազա դիբա ըլում ծառը: Մտածումա էս կռներում* մի օքմի* էլա կլի. ղիա տալիս, ղիա տալիստալի* էտ էլ ձեն հանող չի ըլում: Մի քիչ եդը իրա բախտիղբախտից մի ըլապոստրակ* գալիսա ու անց կենում, գելն էլ ԱրամՇավարշ պապին թողած ընգնումա ըլապոստրակի եդըեդնա*:

Ծառից իջնումա, ուզումա գնա տուն, էն էլ էտ միջոցին Շավարշ պապի հարևան Օսմաննա ռաստ գալի*:

- Ա՛յ մարդ, խու դա՞նգ չես, մի ժամա ձեն եմ տալիս, քոմակ* կանչում՝ լսում չես:

Բեզարած* օքմի, ի՞նչ մի թաս, շշի տակը տենում են, քեֆներուն լվնանումա: Օսմանն էլ խոսում-խոսում, մի րոպե բերանը պրապում չի:

- Ա Շավարշ, էդ ընչիցնա որ քու գլխի մազերնա սպիտակում, իմ՝ չանի*:

- Օսման ջեն, գլխի չե՞ս, էտ նրանիցա, որ ես իմ գլուխն եմ բնացնում*, դու՝ քու չանեն:

56.

- Զավեն ջան, ճամփի մի կռնովը* գնա, որ ես էլ կարենամ անց կենամ:

- Որ ըտենցա, սրանից եդը սառոչկեքի կոճակնին չիմ* կպոկեմ, քեզ կտամ, Գուլի ջան:

89.

910.

Մեզ արդեն ծանոթ Շավարշը, Չիլինգարյան Սերոժը, Մակարյան Վոլոդյան սովխոզի անասունների մար* մի բեռնատար մեքենա աղ բարձած գնում են սարը: Ալավերդին որ դուս են գալիս, որոշում են մի աղպրի քշտին կանգնին հաց ուտեն: Ուտելիքը շարում են, տենում՝ աղ չկա: Վարորդին ուղարկում են գնա մոտակա գեղերից աղ բերելու: Վարորդը եդ ա գալիս*, հետո սկսում են ծիծաղել՝ նոր են գլխի ըլում*, որ իրանց մեքենան աղ էր բարձած:

1112.

1213.

ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո ժողովրդի վիճակը կտրուկ վատանում է: Որոշեցի մի ձի ճարեմ՝ մտածելով որ գյուղացուն տվին հողին, իսկ այդ հողը գյուղացուց շատ հեռու էր: Մտածեցի որ մի ֆուրգուն կսարքեմ, ձիով կգնամ դաշտ, ապրուստս ձիով կբերեմ, ամեն ինչ լավ կլինի: Հարևան գյուղից մի երինջի հետ փոխանակեցի, մի ձի ունեցա: Թարսի պես ձին սարսաղ դուս էկավ. հարևան գեղից որ տրակտորի ձեն էր լսում, ձիս մեր գեղումը խրտնում էր ու բացի էդ կծող էր: Կովերը ճալու այգուց բերելիս, խոտը կովի շալակին* էի դնում, ժողովուրդը ասում էր.

Երկու հոգի թոկը* գցում են ձիու վզով ու քաշում: Ձին անշնչանում , այդ ժամանակ թոկը պետք է բաց թողնել թե չէ՝ իրոք կխեղդվի:

Հենց տենց* էլ արի, ու էս մեթոդը դառավ սովորական ամենօրյա գործ: Բայց դե էրկու օր խելոքանում, հետո էլի խրտնում էր: