«Ալեքսանդր Զացեպին»–ի խմբագրումների տարբերություն
Նոր էջ « {{Տեղեկաքարտ Անձ}} '''Ալեքսանդր Սերեբրեևիչ Զացեպին''', ({{ԱԾ}}) . Ստացել է համաժողովրդական ճանաչում որպես երաժշտության հեղինակ բազմաթիվ հայտնի ֆիլմերի, այդ թվում ՝Լեոնիդ Իովիչի գրեթե բոլոր ֆիլմերի։ ==Կենսագրություն== Ծնվել է 1926 թվականի մարտի 10-ին Նովոսիբիրսկ...»: |
(Տարբերություն չկա)
|
03:56, 31 Հուլիսի 2021-ի տարբերակ
Ալեքսանդր Սերեբրեևիչ Զացեպին, (մարտի 10, 1926[1], Նովոսիբիրսկ, Սիբիրի երկրամաս, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ) . Ստացել է համաժողովրդական ճանաչում որպես երաժշտության հեղինակ բազմաթիվ հայտնի ֆիլմերի, այդ թվում ՝Լեոնիդ Իովիչի գրեթե բոլոր ֆիլմերի։
Ալեքսանդր Զացեպին | |
---|---|
Ծնվել է | մարտի 10, 1926[1] (98 տարեկան) |
Ծննդավայր | Նովոսիբիրսկ, Սիբիրի երկրամաս, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ |
Քաղաքացիություն | Ռուսաստան և ԽՍՀՄ |
Կրթություն | Ղազախստանի ազգային կոնսերվատորիա |
Մասնագիտություն | կոմպոզիտոր, դաշնակահար և ֆիլմերի երաժշտությունների հեղինակ |
Պարգևներ և մրցանակներ | |
Կայք | zacepinmusic.ru |
Alexander Zatsepin Վիքիպահեստում |
Կենսագրություն
Ծնվել է 1926 թվականի մարտի 10-ին Նովոսիբիրսկում վիրաբույժ Սերգեյ Դմիտրիեւիչ Զացեպինի և ուսուցիչ Նիցա Վալենտինա Բոլեսլավովնա Օքսենտովիչի ընտանիքում։ 1941 թվականին Ալեքսանդրի հայրը ձերբակալվել է և 58-րդ հոդվածով և դատապարտվել 10 տարվա ազատազրկման։ Ազատ արձակվելուց հետո ընտանիք չի վերադարձել։ Մայրը որդուն միայնակ է մեծացրել [2]։
Ավարտելով թիվ 12 միջնակարգ դպրոցը՝ ընդունվել է Նովոսիբիրսկի երկաթուղային տրանսպորտի ինժեներներային ինստիտուտ: 1945 թվականին նրան հեռացրել են բուհից և զորակոչել բանակ։ Լինելով զինվորական ծառայության՝ ինքնուրույն յուրացրել է մի քանի գործիքներ։ Դասակի հրամանատարը, որտեղ ծառայում էր Ալեքսանդրը, ապագա հայտնի արտիստ էր, որը Ալեքսանդրին հրավիրում է մասնակցելու բանակի ինքնագործունեությանը: Արդյունքում նրան ընդունում են Նովոսիբիրսկի երգի և պարի բանակային անսամբլ։ Զացեպինի խոսքով, եթե ինքը չգնար բանակ, ապա կոմպոզիտոր չէր դառնա [3][3]։ Ալմա Աթայում հյուրախաղերի ժամանակ Զացեպինը որոշել է փաստաթղթեր ներկայացնել թանգարան, սակայն նրան խորհուրդ են տվել միանգամից ընդունվել կոնսերվատորիա։
Նա 1956 թվականին ավարտել է Ղազախստանի Կուրմանգազայի անվան ազգային կոնսերվատորիան Ալմա Աթայում։ Դիպլոմային աշխատանքը «Ծերունի Խոթաբիչ» բալետն էր, որը բեմադրվել է Ալմա Աթայի օպերայի և բալետի թատրոնում։ Աշխատել է «Ղազախֆիլմ» ստուդիայում որպես երաժշտական ձևավորող։ Նույն 1956 թվականին գրել է երաժշտություն իր առաջին ֆիլմի համար (մեր սիրելի բժիշկը)։ Երաժշտություն ձայնագրելու համար Զացեպինան ստիպված է եղել հաճախ գնալ Մոսկվա, քանի որ «Ղազախֆիլմում» աշխատանքի համար անհրաժեշտ պայմաններ չեն եղել։ Արդյունքում, Մոսկվայի սիմֆոգազի ղեկավար Վիկտոր Կնուշևիցկին առաջարկել է նրան տեղափոխվել մայրաքաղաք:
[1965 թվական]]ի Զացեպինը սկսել է համագործակցել Լեոնիդ Դերբենևի հետ, և նրանց ստեղծագործական դուետը դարձել է ամենահայտնին: Միասին նրանք ավելի քան 100 երգ են գրել։ Նրանց համագործակցությունը շարունակվել է մինչև բանաստեղծի մահը՝ 1995 թվականը։ 1970-ականների կեսերին տեղի է ունեցել կոմպոզիտորի ծանոթությունը Ալլա Պուգաչովայի հետ։ Այդ ժամանակ Զացեպինը կառուցել է ձայնագրման սեփական ստուդիան։ Դրա համար նա ստիպված է եղել երկու բնակարաններ փոխանակել մեկ նոր բնակարանի հետ։ Բարձր տեխնիկական մակարդակը և տան ստուդիայի հնարավորությունները առիթ են հանդիսացել Ալլա Պուգաչովայի և Ալեքսանդր Զացեպինի համատեղ ստեղծագործության համար։ Դրանում ներգրավված են եղել և ձայնագրվել են բազմաթիվ երգեր, որոնք Պուգաչովային ճանաչում են բերել։ Զացեպինը երգչուհու երգացանկից գրել է երաժշտություն մի քանի երգերի համար։ Սակայն «կինը, ով երգում է» ֆիլմից հետո Զացեպինի և Պուգաչովայի միջև տարաձայնություններ են առաջացել, և նրանք այլևս չեն համագործակցել։ Նոր ստուդիայում նաև գործիքավորվել և ձայնագրվել է «Իվան Վասիլևիչը փոխում է մասնագիտությունը» ֆիլմի համար։ ԽՍՀՄ-ում կար ընդամենը 2 ստուդիա, որտեղ կարելի էր արագացնել երաժշտական ձայնագրությունները, և այդ խնդիրը հաջողվեց լուծել Զացեպինի ապարատում ։
1978 թվականին թողարկում է «հունիսի 31» ֆիլմը, որը դառնում է կոմպոզիտորի ստեղծագործական մեծ հաջողությունը։ Լեոնիդ Պետրովիչի և Յուրի Էնտինայի բանաստեղծությունների հիման վրա ստեղծված երգերը մեծ ճանաչում են ձեռք բերում։ Հեղափոխական (այդ ժամանակ) մեղեդիական երաժշտությունը կրկին ձայնագրվել է իր բնակարանում։ Սակայն ֆիլմի պրեմիերայից կես տարի անց նրա դերասաններից մեկը՝ Ալեքսանդր Բորիսովիչը Գոդունովը, արտագաղթել է ԱՄՆ, և ֆիլմը 7 տարով մնացել է դարակի վրա։
1982 թվականիի ամռանը կոմպոզիտորը մեկնել է Ֆրանսիա՝ առանց քաղաքացիությունը փոխելու[4]
Նրա մեկնումից հետո երգը անխնա քննադատվում է, մասնավորապես, 1983 թվականի հունիսի 3-ի «Տրուդ» թերթը հրապարակել է «Կա միայն մի պահ»-ը, որտեղ ասվում էր, որ այս երգը, ըստ էության, թույլ մարդկանց մասին է, ովքեր միայն հոգ են տանում միայն սեփական ճակատագրի մասին: Պնդվում Էր, որ դա բացահայտ գռեհիկություն է, որը հագնված է գեղեցիկ մեղեդու մեջ, և այդ պատճառով էլ հեշտ հիշվող է երիտասարդ հոգիներին անհանգստացնող կեղծ ռոմանտիկայով: Նա շարունակվել է համագործակցությունը Լեոնիդ Գայդայի հետ ։ 1986 թվականին՝ վերակառուցումից սկսած, կոմպպոզիտորը վերադառնում է ԽՍՀՄ։ Շարունակվում է համագործակցությունը Լեոնիդ Գայդայի հետ ։
[1997 թվական]]ին Զացեպինը գրել է երաժշտություն Մարինա Խլեբնիկովայի «Շեղված անձրևներ»բանաստեղծության համար: Երգը արագորեն դարձել է շատ սիրված և դուրս եկել փառատոնի եզրափակիչ՝ որպես Երգը-98։
Կոմպոզիտորը գրել է ավելի քան 300 երգ և երաժշտություն ավելի քան 120 ֆիլմերի և մուլտֆիլմերի համար։ Ալեքսանդր Զացեպինը Ռուսաստանի արվեստի վաստակավոր գործիչ է (1997), Կինեմատոգրաֆիական արվեստների և Գիտությունների ազգային ակադեմիայի թղթակից անդամ (2002), անդամ է ԽՍՀՄ կոմպոզիտորների միություն (1956) և ԽՍՀՄ կինեմատոգրաֆիստների միության (1957):
Անձնական կյանք
Հայրը՝ Սերգեյ Դմիտրիի Զացեպինը, վիրաբույժ է:
Մայրը՝ Վալենտինա Բոլեսլավովնա Օկսենտովիչը, ռուսաց լեզվի և գրականության դասախոս է[5]:
Առաջին կինը՝ դերասանուհի Ռեվմիրա Լվովնա Սոկոլովան է եղել (1927—2008)[6]: Ամուսնությունը լուծարվել է երեք տարի անց: Արդեն ամուսնությունից հետո գիտեր, որ կինը հղի է ուրիշից: Ծնված աղջկան Զացեպինը հայրություն է անում, բայց մի տարի անց նա մեռնում է: 1954 թվականին զույգը ունենում է տղային՝ Եվգենիին, որը մահանում է 1975 թվականին[7]:
Երկրորդ կնոջ՝ Սվետլանա Գրիգորևնա Տրետյակովայի հետ ապրել է մոտ 30 տարի[2]: 1956 թվականին զույգն ունենում է Ելենային][6]: 1981 թվականին 47 տարեկան հասակում մահանում է կինը:
Երրորդ կինը ֆրանսիացի նկարչուհի Ժենեվեվա Պրեշակն էր: Նրանց ծանոթացնում է նկարչուհու եղբայրը՝ թարգմանիչ Ալեն Պրեշակը 1981 թվականին: Իմանալով, որ Զացեպինին թույլ չեն տալիս ամերիկյան պրոդյուսերի հետ համագործակցել, առաջարկում է ամուսնանալ իր քրոջ հետ և ստանալ ֆրանսիական քաղաքացիություն, որպեսի կախման մեջ չլինի խորհրդային իշխանությունից [6]. В 1982 году Зацепин с супругой уехали в Париж[2]: Չորս տարի անց նրանք ամուսնալուծվում են, և Զացեպինը վերադառնում է Մոսկվա:
Չորրորդ կինը՝ Սվետլանա Գրիգորևնա Մորոզովսկայան, դաշնակահարուհի էր, մանկավարժ Մոսկվայի կոնսերվատորիայի և Գնեսինների անվան դպրոցի: Ապրել են ավելի քան 20 տարի, 2014 թվականին կինը մահացել է քաղցկեղից [7].
1990-ականներին Զացեպինը որոշ ժամանակ ապրել է [Ֆրանսիա|Ֆրանսիայում]]։ Երկար ժամանակ նա ապրում էր երկու երկրում՝ իր իսկ խոսքերով, հանգստանում էր Փարիզում, իսկ աշխատում էր Մոսկվայում։ Ապրում է իր դստեր հետ Շվեյցարիայում [3]:
Ծանոթագրություններ
- ↑ 1,0 1,1 Internet Movie Database — 1990.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 «Зацепин, Александр Сергеевич». ТАСС.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Вечерняя Москва (15.05.2017). «Мгновения большой жизни знаменитого композитора». Рамблер.
- ↑ Քաղվածելու սխալ՝ Սխալ
<ref>
պիտակ՝ «Rtv1
» անվանումով ref-երը տեքստ չեն պարունակում: - ↑ «Александр Зацепин: «С Пугачевой мы поссорились на съемках фильма «Женщина, которая поет»». Факты и комментарии. 2011-08-29.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Александр Зацепин: Женщинам всё прощаю!
- ↑ 7,0 7,1 Маргарита Панина (11.01.2018). «91-летний Александр Зацепин не может без слез воспоминать о смерти любимой жены». teleprogramma.pro.