|
=== Ընկեր Սաախով ===
Լեոնիդ Գայդայը, պատմելով այն մասին, թե ինչպես է «ծնվել» ընկեր Սաախովի կերպարը, հիշել է, որ կինոնկարի ստեղծողներն ամենևին չեն ձգտել նրան ներկայացնել բացառապես որպես «արևելյան ցանկասեր» և կովկասյան անեկդոտների հերոս։ Շրջկոմտնտեսության ղեկավարի արարքների էքսցենտրիկությունը, ռեժիսորի մտահղացմամբ, պետք է ունենար «երկրային, ճշմարիտ մոտիվացիա»:։ Սաախովը ֆիլմում իսկապես տարված է Նինայով:Նինայով։ Սակայն «ուղիղ և ազնիվ» ճանապարհով աղջկա համակրանքին արժանանալ նա չի ցանկանում և նրան սիրահետելու փոխարեն նախաձեռնում է բարդ ու խճճված ինտրիգ:ինտրիգ։ Գայդայի հստակեցմամբ՝ «սեփական անպատժելիության զգացումի շնորհիվ ծագած խորամանկությունն ու աննպատակահարմարությունն են նրա զենքը»{{sfn|Новицкий|2017|с=227—228}}:։
Ինչպես նշել է Սաախովի դերակատար Վլադիմիր Էտուշը, սցենարի քննարկման ժամանակ նրանք ռեժիսորի հետ որոշել են, որ շրջանային ֆունկցիոների կերպարի զարգացումը գնալու է ոչ թե արտաքին դետալներից (դերասանի արտաքին տեսքը ի սկզբանե ընդունվել է «որպես տրված»), այլ կերպարի բնավարությունից, որում չկան միայն սև կամ սպիտակ գույներ:գույներ։ Հերոսը յուրովի բարի է, երբեմն մեծահոգի, երբեմն՝ միամիտ։ Միևնույն ժամանակ նա իրեն զգում է «ժամանակակից իշխան», որին թույլատրվում է ապրել սեփական օրենքներով{{sfn|Этуш|2002|с=233}}:։ Էտուշը որոշել է իր դերը կատարել առավելագույնս լուրջ, որոշակի արժանապատվությամբ, առանց [[գրոտեսկ|գրոտեսկի]] և «բացահայտ ծիծաղաշարժության»{{sfn|Новицкий|2017|с=204}}:։ Էքսցենտրիկ կատակերգությունում նրա հերոսն աչքի է ընկնում արկածախնդրությամբ, թուլամտությամբ, ցանկացած պարագայում պետի տեսքը պահելու ձգտումով, Սախովը, արտիստի խոսքով, «սերտաճել է իր աթոռին»:։ Նկարահանումների ժամանակ միայն մեկ տեսարանում Գայդայը Էտուշին առաջարկել է օգտագործել «մաքսիմալ էքսցենտրիկություն»:։ Խոսքը այն դրվագի մասին է, երբ շքահանդեսի կոստյում հագնված «փեսացուն» մտնում է Նինայի սենյակ ծաղիկներով ու մրգերով, իսկ դուրս է գալիս գինոտ վերնաշապիկով ու ականջին մեխակով:մեխակով։ «Լսիր, վիրավորական է։ Երդվում եմ, վիրավորական է։ Դե, ոչինչ չեմ արել, այո՞։ Միայն մտել եմ»{{sfn|Цукерман|2002|с=169—170}}:։
Ըստ սցենարի՝ ընկեր Սաախովի տունը ամառանոցի վերափոխված «միայնակ խրճիթ» է, որի՝ պատուհան և պատշգամբ ունեցող պատերից մեկը կախված է անդունդի վրա:վրա։ Շենքի մյուս կողմում կա ծածկապատշգամբ և այգի՝ փակված ամուր պատով:պատով։ Սենյակը, որտեղ փակվել է Նինան, անկյունային է:է։ Այն կահավորված է «արևելյան ճոխությամբ» և ձևավորված է «[[Բաղդադի գողը (ֆիլմ, 1940)|Բաղդադի գողը]]» ֆիլմի և «Սինդբադ-ծովագնացը» արկածային ժապավենների շարքի ոճով:ոճով։ Անտուրաժին համապատասխան բաշխվել են նաև աղջկա առևանգման մասնակիցների պայմանական «դերերը»:։ Ընկեր Սաախովը [[սուլթան]] է, Ջաբրայիլը՝ [[վեզիր|վեզիրը]], Նինան՝ արքայադուստրը, Վախկոտը, Դմբոն ու Փորձառուն՝ պահապանները և միաժամանակ [[Ներքինի|ներքինիները]]{{sfn|Новицкий|2017|с=230—231}}։
Ուսումնասիրողներն ուշադրություն են դարձնում ընկեր Սաախովի խոսքին։ Ֆիլմը հագեցած է նրա կրկնվող «երդվում եմ, ազնիվ խոսք» ռեպլիկներով և գրեթե ամեն նախադասությունն ավարտող հարցական բառով՝ «այո՞»{{sfn|Новицкий|2017|с=230}}: Ընդ որում, առանձին տեսարաններում (օրինակ՝ Ջաբրայիլի հետ «հարսնացուի» համար սակարկության պահին) հերոսն ակտիվորեն օգտագործում է թերթաքարոզչական շաբլոն արտահայտություններ («ապաքաղաքական դատողություններ ես անում, երդվում եմ, ազնիվ խոսք», «Դու կյանքը տեսնում ես միայն իմ անձնական մեքենայի պատուհանից», «Քսանհինգ ոչխար այն ժամանակ, երբ մեր շրջանը դեռ լիովին չի վճարել պետությանը բուրդ և միս»){{sfn|Волков|2003|с=409—410}}:։
«Կովկասի գերուհին», ինչպես և «Ի» գործողության» «Ընկերակիցը» նովելը, ավարտվում է ինքնադատաստանի տեսարանով։ Բայց եթե Ֆեդյան Շուրիկից ստանում է ճիպոտի հարվածներ, ապա ընկեր Սաախովն այլ կերպ է պատժվում:պատժվում։ Նա Էդիկի՝ աղով կրակոցից հետո «չի կարող նստել»{{sfn|Новицкий|2017|с=233}}:։ «Սատանայական գործի» և շրջկոմտնտեսության ղեկավարի տուն ներխուժող ագռավի էպիզոդը թվում է [[սարսափ ֆիլմ]]ի ծաղրանմանակում{{sfn|Волков|2003|с=410}}:։
{{քաղվածքի սկիզբ}}Ո՞ւր են կորել հոնքերի խաղը, լկտի հայացքը, դուրս պրծած աչքերը, օձի ժպիտները:ժպիտները։ Ծնկի իջնելով խորհրդավոր այլմոլորակայինների առջև՝ Սայախովն արտասվելով խնդրում է նրանց մոռանալ հնացած ազգային ավանդույթները և գործել ժամանակակից ոգով՝ իրեն՝ Սաախովին, տանել դատախազի մոտ։ Սաախովը, ինչպես պարզվում է, պատրաստ չէ իր անձի նկատմամբ բռնության և չափազանց թանկ է գնահատում սեփական կյանքը{{sfn|Волков|2003|с=410}}:։ {{քաղվածքի ավարտ|աղբյուր=}}
Ըստ դերասանի՝ Կովկասի ներկայացուցիչներն «ըմբռնումով» էին մոտենում Գայդայի ֆիլմում իր աշխատանքին․ «Վրացիները կարծում են, որ մարմնավորել եմ հայի, հայերը՝ վրացու, ադրբեջանցիները՝ ինչ-որ ուրիշի, իրենց հետ կապ չունեցող կովկասցու:կովկասցու։ Եվ բոլորի մոտ ես ցանկալի հյուր եմ»{{sfn|Новицкий|2017|с=206}}:։
Ինչպես հիշել է Վլադիմիր Էտուշը, ֆիլմի հաջող վարձույթից հետո նրա ստեղծողները որոշել են նկարահանել շարունակություն։ Սցենարիստներ Կոստյուկովսկու և Սլոբոդսկու մտահղացմամբ՝ նոր պատմության մեջ պետք է գործեին նույն հերոսները:հերոսները։ Մինչ Սաախովը եռյակի և Ջաբրայիլի հետ պատիժ է կրում «օրինակելի-ցուցադրական ճամբարում», Նինան դառնում է շրջկոմտնտեսության ղեկավար:ղեկավար։ Այս սյուժեն չի ստացել գեղխորհրդի հավանությանը, և նախագիծը մնացել է չիրագործված{{sfn|Этуш|2002|с=237}}:։
=== Այլ կերպարներ ===
Նինայի ազգականի՝ քեռի Ջաբրայիլի կերպարը, հետազոտողների կարծիքով, հետաքրքիր է նրանով, որ հերոսի աչքերում, որն առանց մեծ տատանումների համաձայնել է զարմուհուն վաճառել իր անմիջական ղեկավար ընկեր Սաախովին, ասես քարացել է «արևելյան տխրությունը»:։ Խորամանկ և միևնույն ժամանակ կյանքի մասին շատ բան իմացող մարդու այդ սգավոր հայացքից դերակատար [[Ֆրունզիկ Մկրտչյան]]ը հետագայում այլևս չի բաժանվել․ անորսալի տխրությամբ տարբեր աստիճանի տոգորված էին դերասանի ստեղծած գրեթե բոլոր կերպարները{{sfn|Ильина|1974|с=131}}:։ Ջաբրայիլի կնոջ դերը բաժին է հասել Ֆրունզիկի կնոջը՝ [[Դոնարա Մկրտչյան]]ին{{sfn|Майзель|2012|с=25}}:։
Մեկ այլ ընտանեկան միության ներկայացուցիչ՝ դերասանուհի Նինա Գրեբեշկովան պատմել է, որ հոգեբուժարանի բժշկի էպիզոդիկ դերի համար նա հրաժարվել է մասնակցել մեկ այլ ռեժիսորի կինոնկարին. «Ցանկանում էի աշխատել Լյոնյայի հետ, լինել նրա և նրա խմբի հետ»:։ Գրեբեշկովայի խոսքով՝ ինքը միշտ իմացել է, որ ոչ դերերի ընտրության ժամանակ առավելություն, ոչ էլ նկարահանումների ժամանակ զիջումներ ինքը չի ունենալու:ունենալու։ Նկարահանման հրապարակում ընտանեվարություն չհանդուրժող Գայդայ-ամուսինը դառնում էր Գայդայ-ռեժիսոր, որը սեփական կնոջը դիմում էր պաշտոնապես՝ անուն-ազգանունով․ «Հիմա կադրում է Նինա Պավլովնան»,-ասում էր նա{{sfn|Цукерман|2002|с=198—199}}:։ Հոգեբուժարանի գլխավոր բժշկի կերպարը մարմնավորել է Պյոտր Ռեպնինը:Ռեպնինը։ Հենց նրա հերոսն է, որ Շուրիկից լսելով Սաախովի առևանգած աղջկա մասին արտահայտությունը, անվրդով պատասխանում է․ «Հաստատ գողացավ։ Եվ հողում թաղեց, և գրությունը գրեց…»{{sfn|Пинский|2017|с=70—71}}:
Հյուրանոցի աշխատակցի դերը՝ «բարապան ի պաշտոնե և թամադա՝ ըստ կոչումի», խաղացել է դերասան Միխայիլ Գլուզսկին։ Այդ կերպարը «Կովկասի գերուհու» դարձել է «կենացն առանց գինու միևնույն է, ինչ հարսանեկան գիշերն առանց հարսի» կարգախոսով արտասանվող կենացների շարքի հեղինակը։»: Սեղանի շուրջ հնչող բուն ճառերը, որոնք ստեղծվել են հիմնականում առակի և կարգախոսի միացման հաշվին, իրենց մեջ կրում են, կինոգետ Մարկ Զաքի պնդմամբ, շատ «արժեքավոր տեղեկություններ»։ Այսպես, թևերը խանձած թռչունի կենացը («Խմենք այն բանի համար, որ մեզանից ոչ ոք, որքան էլ բարձր թռչի, երբեք չկտրվի կոլեկտիվից») պարունակում է «ֆիլմի մանրանկարչական մոդելը»<ref name="Зак" />:։
== Երաժշտություն, երգեր, ձայնային էֆեկտներ ==
|
