25 301
edits
→top
(→top) |
(→top) |
||
|
== Երկրորդ տպարանը ==
Մադրասի երկրորդ հայկական տպարանը հիմնադրել է շիրազեցի [[Հարություն քահանա Շմավոնյան]]ը, որը [[1789]]-[[1790]] թվականներին երկու աննշան գրքույկ հրատարակելուց հետո տպագրել է հետևյալ գրքերը՝
* [[Թադեոս Սոգինյանցի]] «Տետրակ որ կոչի Ողբ Հայաստանեայց» ([[1791]])
* [[Հովսեփ Արղության]]ի «Օրինակ հանդիսաւոր ծանուցման և ողբոց» ([[1792]])
* [[Բաղդասար Դպիր]]ի երկհատոր քերականությունը ([[1791]])
* [[Հակոբ Ջուղայեցի|Հակոբ Ջուղայեց]]ու «Գրքոլկ երկրաչափական» ([[1792]])
* [[Ներսես Շնորհալի|Ներսես Շնորհալ]]ու «Դիրք որ կոչի Ցիսուս Որդի», «Դիրք Պորփիւրի որ կոչի Ներածութիւն» (1793)
* ֆրանսիացի բնագետներ Բյուֆոնի և Բոմարի «Համառօտ պատմութիւն մեղուաց» ([[1796]]), «Դիրք անուանեալ Ղեկաւար մանկանց» ([[1797]])
* [[Դավիթ Անհաղթ]]ի «Դիրք Սահմանաց» ([[1797]])
Հաջորդ դարի սկզբներին տպագրված աշխատություններն
* «Փոքրիկ բառագիր» ([[1803]])
* «Անցք կամ գործք քառասուներեք, և քառասուն և չորս երրորդ ժողովոց Մադրասիս Հայոց» ([[1806]])
* [[ֆրանսիացի]] գրող [[Մարմոնթել]]ի «Բելիսարիոս» ([[1809]])։
Հարություն քահանա Շմավոնյանի ամենամեծ երախտիքը և նրա տպարանի դարակազմիկ հրատարակությունը եղել է '''հայոց առաջին պարբերականը'''՝ «[[Ազդարար (երկշաբաթաթերթ)|Ազդարարը]]»([[1794]]-[[1796]])։
[[19-րդ դար]]ի սկզբներին Մադրասում գործել են ևս երկու հայկական տպարան, որոնցից մեկը (գոյատևել է երեք-չորս տարի) պատկանել է Սարգիս Սատուր Աղավելյանին։ Այստեղ տպագրվել են հետևյալ
* «Նոր տետրակ այբուբենական» (1809)
* «Թանգարան բարեզարդ կամ Հաւաքումն զուարճալի և քաղցրալուր բարոյական պատմութեանց» ([[1809]])
* Ներսես Շնորհալու «Ողբ Եդեսեայ քաղաքի» ([[1810]])
* [[Հովհաննես Ջուղայեցի|Հովհաննես Ջուղայեցու]] «Դիրք որ կոչի Սրբազնագործութիւն» ([[1812]])
Մադրասահայ գաղութի '''վերջին տպարանը''' [[Հակոբ Շամրյան|Հակոբ]] և [[Հովսեփ Շամրյան]] եղբայրներինն է։ Առայժմ հայտնի են այս տպարանի երկու կարևոր հրատարակությունները՝
| |||