«Յուրի Լյուբիմով»–ի խմբագրումների տարբերություն

 

==Կյանքը և ստեղծագործությունը==

 

1946 թվականից՝ Վախթանգովի թատրոնի դերասան: Նշանավոր դերերից են՝ Օլեգ Կոշևոյ՝ Ա. Ֆադեևի "Երիտասարդ գվարդիա" (1947), Կիրիլ Իզվեկով՝ Կ. Ֆեդինի "Առաջին ուրախություններ" և "Անսովոր հրաշք" (1950, 1951), և այլն: Նկարահանվել է քսանից ավելի ֆիլմերում ("Մենամարտ", 1945; "Միչուրին", 1948; "Երեք հանդիպում", 1948; "Կուբանի կազակներ", 1949; "Կաեն XVIII", 1963; "Ընդամենը մի քանի խոսք պարոն դե Մոլիերի պատվին", 1975; և այլն): 1952 թ. արժանացել է ԽՍՀՄ պետական մրցանակի: 1964-ին հիմնել է Տագանկայի նշանավոր թատրոնը: Այդ տարիների նրա նշանավոր բեմադրություններից են՝ [[Բերտոլդ Բրեխտ]]ի «[[Բարի մարդը Սեզուանից]]» (1964), [[Սերգեյ Եսենին]]ի «Պուգաչով» (1967), [[Մոլիեր]]ի «Տարտյուֆ» (1968), [[Շեքսպիր]]ի «Համլետ» (1971), «Իսկ արշալույսներն այստեղ խաղաղ են…», [[Միխայիլ Բուլգակով]]ի «Վարպետն ու Մարգարիտան», «Վլադիմիր Վիսոցկի» (1981): [[Վլադիմիր Վիսոցկի|Վիսոցկու]] մահից և Տագանկայի թատրոնի շենքում Լյուբիմովի կազմակերպած համաժողովրդական սգո հրաժեշտից հետո նրա ներկայացումները արգելվեցին կոմունիստական ​​իշխանությունների կողմից, իսկ 1984 թվականին նա զրկվեց խորհրդային քաղաքացիությունից: Այնուհետև Արևմուտքում նա շարունակեց ռեժիսորի կարիերան: Նա աշխատում էր [[Իսրայել]]ի, [[ԱՄՆ]]-ի, [[Մեծ Բրիտանիա]]յի, [[Սկանդինավիա]]յի, [[Ֆրանսիա]]յի, [[Իտալիա]]յի և [[Գերմանիա]]յի լավագույն բեմերում (Քովեն-Գարդեն և այլն), թողարկում էր նաև փայլուն օպերային բեմադրություններ, այդ թվում` [[Լա Սկալա]]յում և Գրան-Օպերայում: 1983 թ. [[Լոնդոն]]ում Լյուբիմովի բեմադրած «Ոճիրն ու պատիժը» (ըստ Դոստոևսկու) արժանացավ ''Evening Standard'' մրցանակին: Այդ տարիներին ԽՍՀՄ-ում Լյուբիմովի անունն արգելված էր և նույնիսկ հանվել էր իր բեմադրած ներկայացումների աֆիշներից:<ref>[http://www.svobodanews.ru/Transcript/2007/09/30/20070930012736330.html Հարցազրույց Ազատություն ռադիոկայանին]</ref>