«Շարահյուսություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

 

Քերականագիտության մեջ մի ժամանակ շարահուսության հանգեցվել է բառակապակցությունների ուսմունքի, ըստ որում նախադասությունները նույնպես դիտվել են որպես բառակապակցությունների առանձին տեսակ։ Սակայն հետագայում նախադասություններն ու բառակապակցություններն առանձնացվել են։ Այս դեպքում ևս մասնագետների զգալի մասը շարահուսության համարել Է [[բառակապակցություն]]ների ու [[նախադասություն]]ների ուսմունք։ Բայց, այդուհանդերձ, նրա ուսումնասիրության ոլորտում չեն անտեսվել նաև նախադասության անդամները։ [[Աշխարհաբար]]ի քերականագիտության մեջ մինչև․ [[20-րդ դար|XX դ․]] [[1960|60-ական թթ․]] Շարահուսության բաժնում շեշտը դրվել է նախադասությունների ու նրանց անդամների վրա, [[բառակապակցություն]]ները քննության առարկա գրեթե չեն դարձվել։ ժամանակակից հայերենագիտությունը շարահուսության ուսումնասիրության ոլորտի մեջ է ընդգրկում և՝ նախադասություններն ու նրանց անդամները, և՝ բառակապակցությունները։ Նախադասության անդամները, քերականական զանազան կապերի մեջ լինելով, բաղադրում են նախադասությունը և այդպիսով մասնակցում համապատասխան մտքի ձևավորմանն ու հաղորդմանը։ Բառակապակցություններն ավելի մեծ միավորներ են, քան նախադասության անդամները, որովհետև երկու կամ ավելի լիիմաստ բառերի անդամազատ զուգակցումներ են, լրացում-լրացյալ միություններ, որտեղ կա կախման հարաբերություն, գլխավոր բառը գերադաս է, մյուսը՝ ստորադաս, կախյալ, և նրանցից յուրաքանչյուրը նախադասության առանձին անդամ է։ Բայց որոշ դեպքերում նախադասության անդամները կարող են արտահայտվել ամբողջական բառակապակցություններով, ինչպես նաև հիմնական ու սպասարկու բառերի զուգակցությամբ։