«Ռուստիկ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Երեսապատման այս մեթոդը, բայց առանց քարերը սահուն զոդերով շարադրելու, հռոմեացիներն առաջինը կիրառեցին ճարտարապետական ​​մասերի համար, որոնք ենթադրաբար պետք է զանգվածայնության և ուժի տպավորություն թողնեին (օրինակ ՝ կառույցի նկուղ):։ Հին [[Հռոմ]]ի քաղաքային պայմաններում գեղջուկությունը գործնական նշանակություն ուներ ապահովելով շենքերի առաջին հարկերի մեկուսացումը խոնավությունից և աղմուկից և պաշտպանելով պատերը հռոմեական նեղ փողոցներով անցնող սայլերի հարվածներից:հարվածներից։ Ռուստիկի օգտագործումը վերսկսվեց Վերածննդի վաղ շրջանում, հատկապես [[Տոսկանա]]յի ճարտարապետության մեջ, ինչի մասին վկայում են [[Ֆլորենցիա]]յի շատ շենքեր, այդ թվում՝ [[Պիտտի]] պալատը, որի ճակատը ամբողջովին հագեցած է ռուստիզմով:ռուստիզմով։ Հետագայում, բնական, կոպիտ քարերի հետ միասին, գործի դրվեց սվաղի իմիտացիան և ոճավորումը «գեղջուկ ոճով» ՝ կոպիտ, սպունգ հյուսվածքով կրաքարի տուֆի օգտագործմամբ:օգտագործմամբ։