Վիքիպեդիա

«Մասնակից:Zara Stepanyan(DD)/Սևագրություն 13»–ի խմբագրումների տարբերություն

Դիտել պատմությունը
← Նախորդ տարբՀաջորդ տարբ →
Content deleted Content added
ՎիզուալԵլատեքստ
No edit summary
Պիտակ՝ հետշրջված
No edit summary
Տող 1.
{{Տեղեկաքարտ Գիտնական}}
'''Միխայիլ Վլադիմիրի Սկարյատին ''' ({{lang-fr|Michel Vladimirovitch Skariatine}}, {{ԱԾ}}), ռուսական կայսերական բանակի գնդապետ։ Հայտնի է հիմնականում որպես Կաբբալայի հետազոտող, օկուլտիստ և եգիպտագետ, որը 20 տարի ապրել է Եգիպտոսում։
'''Михаи́л Влади́мирович Скаря́тин ''' ({{lang-fr|Michel Vladimirovitch Skariatine}}, {{ԱԾ}}), полковник [[Русская императорская армия|русской императорской армии]] из рода [[Скарятины]]х. Известен главным образом как исследователь [[Каббала|Каббалы]], [[Оккультизм|оккультист]] и [[египтолог]], двадцать лет проживший в [[Египет|Египте]].
 
«Զոհը» գրքույկում, որը հրապարակվել է 1925 թվականին նա Էնել կեղծանվամբ ներկայացրել է ցարական ընտանիքի գնդակահարությունը որպես ծիսական սպանություն, որն իբր կատարվել է սեմիտների կողմից՝ «համաշխարհային սահմանված կարգի քայքայման և գազազած մարդկության ստրկացման նպատակով»<ref name="zhertva"/>։
В брошюре «Жертва», опубликованной в 1925 г. под псевдонимом ''Эне́ль'', представлял [[расстрел царской семьи]] как [[ритуальное убийство]], совершённое якобы семитами с целью «разрушения всемирно установленного порядка и порабощения озверевшего человечества»<ref name="zhertva"/>.
 
== Կենսագրություն ==
== Биография ==
ПроисходилԾագումով изՕռլովի дворянնահանգի [[Орловскаяազնվականներից губерния|Орловскойէր՝ губернии]]. Сын генералգեներալ-лейтенанта,լեյտենանտ [[Егермейстерև (звание)|егермейстера]]եգերմեյստեր [[Скарятин,Վլադիմիր ВладимирՎլադիմիրովիչ Владимирович|ВладимираՍկարյատինի Владимировичаև Скарятина]]իշխանուհի иՄարիա княжныՄիխայլովնա Марии Михайловны ЛобановойԼոբանովա-РостовскойՌոստովի (племянница министра иностранных дел [[Лобанов-Ростовский, Алексей Борисович|А. Б. Лобанова-Ростовского]]).որդին։ ИмелՈւներ трёхերեք сестёрքույր<ref>Из них Ирина была первой женой графа Александра [[Келлер, Фёдор Эдуардович|Фёдоровича Келлера]], а Мария — первой женой барона [[Врангель, Николай Александрович|Николая Александровича Врангеля]].</ref>.։
 
ПоՍանկտ окончанииՊետերբուրգի курсаհամալսարանի наիրավաբանական [[Юридическийֆակուլտետում факультетդասընթացի Санкт-Петербургскогоավարտից государственногоհետո университета|юридическом1905 факультетеթվականի Санкт-Петербургского университета]]դեկտեմբերի 4 декабря 1905 года поступил [[Вольноопределяющийся|вольноопределяющимся]] в лейб-гвардииին [[Кавалергардскийընդունվել полк]].է ПроизведенԿավալերգարդի в [[корнет]]ы (28 сентября 1906 года)գունդ<ref>Общий список офицерским чинам Русской императорской армии на 1 января 1909 г. СПб., 1909. С. 145.</ref>. Дослужился до полковника Кавалергардского полка.։
 
Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժամանակ առողջական խնդիրներ պատճառով գործուղվել է Պետրոգրադ։ 1917 թվականի հեղափոխությունից հետո արտագաղթել է Ֆրանսիա՝ ապրել Լազուրեի ափին և մասնակցել գնդապետ Շարդոնի էզոթերիկների խմբի աշխատանքներին։ 1931 թվականին տեղափոխվել է Եգիպտոս, իսկ 1953 թվականին այնտեղից տեղափոխվել է Շվեյցարիա։
Во время [[Первая мировая война|Первой мировой войны]] был откомандирован по состоянию здоровья в часть, оставшуюся в [[Петроград]]е. После революции 1917 года эмигрировал во [[Франция|Францию]], жил на [[Лазурный Берег|Лазурном Берегу]], принимал участие в работе группы эзотериков полковника Шардона. В 1931 году переехал в Египет, а оттуда в 1953 году — в [[Швейцария|Швейцарию]].
 
Լինելով Հնագույն Արևելյան լեզուների գիտակ՝ իր կյանքի զգալի մասը նվիրել է պապիրուսների վերծանմանը, որոնց բովանդակությունը կապ է ունեցել մոգության հետ։ Իր հետազոտություններում գտնվել է Անտուան Ֆաբրա Դ'Օլիվեի ազդեցության տակ և զբաղվել է եգիպտական մշակույթի մեջ ավանդույթի որոնմամբ: Եգիպտոսում կյանքի ընթացքում, հավանաբար, ծանոթացել է Ռենե Գենոնի հետ, որը մի քանի գրախոսություններ է գրել Սկարյատինի աշխատանքի վերաբերյալ։
Будучи знатоком древних восточных языков, значительную часть своей жизни посвятил расшифровке папирусов, чьё содержание имело отношение к магии. В своих исследованиях находился под влиянием [[Фабр д’Оливе, Антуан|Антуана Фабра д’Оливе]] и занимался поиском [[Традиционализм|Традиции]] в египетской культуре. Во время жизни в Египте, вероятно, познакомился с [[Генон, Рене|Рене Геноном]], который написал несколько рецензий на работы Скарятина.
 
Բացի հումանիտար ոլորտից, Սկարյատինը հետագայում խորացել է պարանաուկներում՝ կապված էներգետիկայի (այդ թվում՝ ռադիոնիկայի, ռադիոէստեզիայի և բիոէլեկտրիկայի) հետ՝ այդ հողի վրա համագործակցելով ինժեներ և գյուտարար Գեորգի Լախովսկու, գեոֆիզիկ Գի Տյեի, պարապսիխոլոգներ Անդրե դե Բելիզալի և Լեոն Շոմերիի հետ<ref>Schmidt B. Heilen mit radiästhetischen Farben und praktisches Arbeiten mit dem französischen Universalpendel. Weilburg an der Lahn, 2013. 3. Aufl. S. 171—172.</ref>։
Помимо гуманитарной сферы Скарятин затем углубился в [[Паранаука|паранауки]], связанные с энергетикой (в том числе радионику, [[Радиэстезия|радиэстезию]] и биоэлектрику), сотрудничая на этой почве с инженером и изобретателем Георгием Лаховским, геофизиком Ги Тье, [[Парапсихология|парапсихологами]] Андре де Белизалем и Леоном Шомери. Работая с ними, Скарятин, разработал, на основе «полувекового изучения древних культур» и отдельно взятого древнеегипетского амулета, универсальный маятник для радиэстезии, который описал в своей книге «Первый шаг в терапевтической радиэстезии» (1949)<ref>Schmidt B. Heilen mit radiästhetischen Farben und praktisches Arbeiten mit dem französischen Universalpendel. Weilburg an der Lahn, 2013. 3. Aufl. S. 171—172.</ref>. К этой же теме Скарятин вернулся в следующей книге, посвященной лечению рака на расстоянии путём излучений (1951).
 
Մինչև կյանքի վերջը մնացել է ուղղափառ, եղել է Կահիրեի ռուսական եկեղեցու ղեկավար, Եգիպտոսի ներքին գործերի նախարարության ռուսական բաժնի տնօրեն։ Ապրել է պալատական կյանքով։ Մահացել և թաղվել է Գլիոնում (Շվեյցարիա)։
До конца жизни оставался [[Православие|православным]], был старостой русской церкви в [[Каир]]е, директором Русского отдела Министерства внутренних дел Египта.
Вел затворнический образ жизни. Скончался и был погребён в [[Глион]]е (Швейцария).
 
СведенияԷնելի оկենսագրության биографииմասին иտեղեկությունները настоящееև имяիրական Энеляանունը, якобыորն իբր «открытыеբացահայտված» [[Платонов,է ОлегՕլեգ Анатольевич|ОлегомՊլատոնովի Платоновым]]և иՍերգեյ [[Фомин,Ֆոմինի Сергей Владимирович (историк)|Сергеем Фоминым]]կողմից<ref>[http://pokrov.volkovichi.ru/content/enel-zhertva Энель. «ЖЕРТВА» | Храм Покрова Пресвятой Богородицы села Волковичи<!-- Заголовок добавлен ботом -->]</ref>, былиհայտնի известныեն западнойեղել историографииԱրևմտյան ещёպատմագրությանը вդեռևս 1960-еական ггթվականներին<ref>Annual Egyptological Bibliography 1966. Leiden: Brill, 1976. P. 53.</ref><ref>Cahiers internationaux de symbolisme. Vol. 17-21. Centre interdisiplinaire d'études philosophique de l’Université de Mons, 1969. P. 143.</ref>.։ Там жеԱյնտեղ, вհատկապես особенностиֆրանսալեզու воպարբերականներում, франкоязычных изданиях,պարունակվել содержитсяէ иնաև информацияտեղեկատվություն оՍկարյատինի Скарятинеմասին<ref>Entretiens: avec Raymond Abellio. Paris, 1968. P. 191.</ref><ref>Saunier J. Saint-Yves d’Alveydre, ou Une synarchie sans énigme. Paris, 1981. P. 130.</ref>.։
 
ЖенаԿինը —եղել է ЛеонтинаԼեոնտինա ЦезаревнаՑեզարևնան, дочьդուստրը՝ —Նատալյա Наталия Михайловна (26.08.1916Միխայլովնան<ref>ЦГИА СПб. Ф. 19.— Оп. 127.— Д. 3289.— Л. 19.</ref>—?)։
 
{{Wikidata/Ancestors|interleave=1|years=label-line|compact=1}}
 
== Спорные моменты биографии ==
Տող 39 ⟶ 36՝
В качестве признания научной общественности подается и выход трудов Скарятина в «специализированных издательствах в Лондоне»<ref name=autogenerated1 />. Однако лондонское издательство «Райдер и Компания», где в 1936 году вышла книга Скарятина «Послание сфинкса», до этого публиковало работы по [[Теософия|теософии]] (к примеру, «Это теософия?» [[Вуд, Эрнст Эгертон|Эрнеста Вуда]]) и выпускало известный британский журнал [[Оккультизм|оккультной]] направленности «Оккультное обозрение» ''(The Occult Review)''. Издательство «Омниум Литерэр», в котором в 1959 году появилась работа Скарятина «Гномология», впоследствии выпустило, наряду с другими такой же направленности, книги «Атлантические корни древнего Египта» Марсели Вайсен-Шумлянской ''(Origines atlantiques des anciens Égyptiens, 1965)'' и «Книгу паранормального» Джимми Гюйё ''(Le livre du paranormal, 1973)''. В каталоге издательства Скарятин при этом назван «египтологом, [[Каббала|каббалистом]] и [[Радиэстезия|радиэстезистом]]»<ref>Mes cinq dernières vies antérieures, ou, Méthode de régression de la mémoire dans les vies passées. Paris: Omnium littéraire, 1962. P. 203.</ref>.
 
=== Брошюра «ЖертваԶոհ» գրքույկ ===
Ինչ վերաբերում է Զոհ գրքույկին, ապա զարմանալի չէ, որ Սկարյատինի ցարական ընտանիքի սպանության ուսումնասիրության հարցին էլ է մոտեցել օկուլտիզմի դիրքերից։ Ինչպես նշում է հրեական միստիցիզմի մասնագետ Կ. Յու. Բուրմիստրովը (ՌԳԱ փիլիսոփայության ինստիտուտ), հեղինակը ներգրավել է «օկուլտային գիտությունների ամբողջ զինանոցը»<ref>Бурмистров К. Дело Бейлиса, каббала и русский оккультизм // Лехаим, сентябрь 2013, http://www.lechaim.ru/ARHIV/257/burmistrov.htm#_ftn24</ref>։
Что касается брошюры «Жертва», то неудивительно, что и к вопросу исследования [[Расстрел царской семьи|убийства царской семьи]] Скарятин подошел с позиций оккультизма. Как отмечает специалист по еврейскому мистицизму К. Ю. Бурмистров ([[Институт философии РАН]]), автор привлек «весь арсенал оккультных наук», в том числе «и арканологию Таро, и псевдоегипетскую магию, и лингвистическую каббалистику французского оккультиста [[Фабр д’Оливе, Антуан|Фабра де Оливе]]», создав, таким образом, «изощренный оккультный этюд»<ref>Бурмистров К. Дело Бейлиса, каббала и русский оккультизм // Лехаим, сентябрь 2013, http://www.lechaim.ru/ARHIV/257/burmistrov.htm#_ftn24</ref>.
 
1931 թվականին Սկարյատինի գրքույկը Գերմանիայում վերամշակել և հրատարակել է գերմաներենով՝ «թագասպանության տարածքում խորհրդավոր նշաններ» անվանումով, հայտնի հակասեմական լրագրող Գրիգորի Շվարց-Բոստունիչի կողմից<ref>Schwartz-Bostunitsch G. Die rätselhaften Zeichen im Zimmer des Zarenmordes. Erfurt: U. Bodung, 1931.</ref>։ Այս հրատարակության պատրաստմանը մասնակցել է նաև Բ. Վերնիյը<ref>Schramm H. Der jüdische Ritualmord. Berlin: T. Fritsch, 1943.</ref>։
В 1931 году брошюру Скарятина переработал и издал в Германии на немецком языке под названием «Загадочные знаки в помещении цареубийства»<ref>Schwartz-Bostunitsch G. Die rätselhaften Zeichen im Zimmer des Zarenmordes. Erfurt: U. Bodung, 1931.</ref> известный антисемитский журналист [[Шварц-Бостунич, Григорий Васильевич|Григорий Шварц-Бостунич]]. В подготовке этого издания участвовал и Б. Верный. Материалы Скарятина в переводе Бостунича использовал Гельмут Шрамм для подготовки обобщающей работы «Ритуальное убийство у евреев» (1943)<ref>Schramm H. Der jüdische Ritualmord. Berlin: T. Fritsch, 1943.</ref>.
 
=== Աշխատանք Եգիպտոսի պետական կառույցներում ===
=== Работа в государственных структурах Египта ===
Սկարյատինի կենսագրության ևս մեկ անհասկանալի սյուժեն Եգիպտոսի ՆԳՆ-ում ինչ-որ «ռուսական բաժնի» տնօրենի կարգավիճակում աշխատանքն է: Հայտնի է, որ Ռուսաստանի (այն ժամանակ դեռ ԽՍՀՄ) և Եգիպտոսի միջև դիվանագիտական հարաբերությունները հաստատվել են 1943 թվականի օգոստոսին, և բաժինը, եթե այն գոյություն ուներ իրականում, կարող էր լինել միայն խորհրդային։ Սակայն մինչև 1953 թվականը (Սկարյատինի՝ Շվեյցարիա մեկնելու ժամանակ) ԽՍՀՄ-ը Կահիրեի ծայրամասային գործընկերն էր և ՆԳՆ-ում հազիվ թե հատուկ բաժին ստեղծվեր։ Հնարավոր է՝ Սկարյատինը որոշ ժամանակ եղել է եգիպտական նախարարության ռուսական սփյուռքի հետ փոխգործակցության հարցերով խորհրդատուն։
Ещё одним непонятным сюжетом биографии Скарятина является работа в [[Министерство внутренних дел Египта|МВД Египта]] в ранге директора некоего «русского отдела». Известно, что дипломатические отношения между Россией (в то время ещё [[СССР]]) и Египтом были установлены в августе 1943 года, и отдел, если он существовал в действительности, мог быть уже только советским. Однако до 1953 года (время отъезда Скарятина в Швейцарию) СССР был периферийным партнером Каира и в МВД едва ли создавался специальный отдел. Возможно, Скарятин некоторое время был консультантом египетского министерства по вопросам взаимодействия с русской диаспорой, и эта должность затем была превратно истолкована.
 
== ТрудыԱշխատանքներ ==
* ЖертваԶոհ. НовиՆովի СадՍադ: тип. Заря, 1925 ''(пер. с фр. издания — Paris, 1925)''
* Essai d’astrologie cabbalistique. Toulon: Imprimerie Mouton F. Cabasson, 1929.
* Post Mortem. Cabasson, 1929.
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/wiki/Մասնակից:Zara_Stepanyan(DD)/Սևագրություն_13» էջից