«Հայրենական Մեծ պատերազմի տարիների հայ գրականություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Հայրենական մեծ պատերազմի տարիների գրականություն ([[1941]]–[[1945]])''' [[Հայրենական մեծ պատերազմ]]ի շրջանում խորհրդային [[Գրականություն|գրականության]] հիմնական թեման դարձավ [[Ժողովրդավարություն|ժողովրդի]] պայքարը [[ֆաշիզմ]]ի դեմ։ [[Հանրապետություն|Հանրապետության]], շրջանային և [[ռազմաճակատ]]ային հայերեն թերթերում վկայակոչվում էին հայ [[դասական]]ները՝ները, հերոսությունը, հայրենասիրությունը և մայրենի լեզուն փառաբանող նրանց թևավոր դարձվածքները, ազգային պատմության հայրենասիրական Էջերը։

Հայրենական [[պատերազմ]]ի առաջին իսկ օրերից [[Երևան]] եկան հայ [[բանաստեղծ]]ների ատելության ու սիրո կանչերը, որոնց մեջ էրէին ժողովրդի պատգամախոսի՝ [[Ավետիք Իսահակյան]]ի, 1941 թվականի [[հունիսի 29]]-ին գրած «Ռազմակոչը»։, [[Հովհաննես Շիրազ]]ի «Էքսպրոմտը»:

Բանաստեղծական մտածողության մեջ կառուցվեց հայրենիքի նոր պատկերը՝ «միասնական ընտանիք»։ Սրանով են շնչում ժամանակի շատ ու շատ բանաստեղծական գործեր, ինչպես [[Գևորգ էմին]]ի «Կռունկը․․․»՝ հայոց ավանդական անտուններիանտունիների նոր իմաստավորումը, Հովհաննես Շիրազի «Ո՞րն է, բաբո, մեր հայրենիք․․․» բանաստեղծությունը, նաև ուրիշ գործեր, որոնց մեջ է [[Նաիրի Զարյան]]ի՝ հայրենասիրական պաթոսով տոգորված «Ձայն հայրենական» ([[1942]]) պոեմը։

Պատմության բարոյական խորհուրդների մյուս իմաստավորումն էր Ստեփան Զորյանի «Պապ թագավորը» ([[1944]]), որտեղ հեղինակը ազգի ստրկացման սպառնալիքներին հակադրել է ազգային ինքնուրույնության երազանքը։ Հայոց պատմության յուրօրինակ արդիական իմաստավորում էր նաև Վիգեն խեչումյանիԽեչումյանի ([[1916]]–[[1975]]) «[[Զվարթնոց]]» ([[1945]]) նովելների ժողովածուն, այստեղ հիմնականը այն միտքն է, որ ժողովուրդն իր գոյությունը պահել է ոչ միայն ազատագրական կռիվներով, այլև մարդու և կյանքի իր մեծարումով, շինարարության ու արվեստների պաշտամունքով, միջնադարյան դոգմաների դեմ ծառացումով։