«Տաճարականների միաբանություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

{{քաղվածք|Մի քանի ազնվական ասպետներ` հավատացյալ ու աստվածավախ մարդիկ, իրենց ցանկությունը հայտնեցին ապրել խստության և հնազանդության մեջ, մեկընդմիշտ հրաժարվել իրենց կալվածքներից և իրենց հանձնելով եկեղեցու գերագույն ղեկավարի ձեռքը` դառնալ վանական միաբանության անդամ։ Նրանց թվում առաջինները և ամենահայտնիներն էին Հյուգո դը Պեյնը և Գոդֆրուա դը Սենտ-Օմերը։ Քանի որ եղբայրությունը դեռևս չուներ իր տաճարը, ոչ էլ կացարանը, թագավորը նրանց տրամադրեց ժամանակավոր կացարան իր արքունիքում, որը կառուցված էր Տաճարի լեռան հարավային լանջին։ Այնտեղ կառուցված տաճարի [[կանոնիկոս]]ները պատով շրջափակված բակի մի մասը որոշակի պայմաններով զիջեցին նոր միաբանության կարիքների համար:համար։ Ավելին, Երուսաղեմի արքա [[Բալդուին I (Երուսաղեմի արքա)|Բալդուին I-ը]], նրա մերձավորները և պատրիարքը իր պրելատների հետ միասին աջակցություն ցուցաբերեցին միաբանությանը` հատկացնելով իրենց ունեցվածքի մի մասը, ոմանք` ցկյանս, մյուսները` ժամանակավոր օգտագործման համար, ինչի շնորհիվ միաբանության անդամները կկարողանային ապրուստի միջոցներ ձեռք բերել:բերել։ Առաջին հերթին նրանց կարգադրված էր, ի քավություն իրենց մեղքերի և պատրիարքի առաջնորդության ներքո, «պաշտպանել և հսկել Երուսաղեմ ուղևորվող ուխտավորներին գողերի և ավազակների հարձակումներից»:։ |Վիլհելմ Թիրացի}}