«Սպաղանաց Մակար»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[1899 թվական]]ին կառավարությունը զորք է ուղարկում [[Սպաղանք]]՝ Մակարին բռնելու նպատակով։ Իր ուժերով զորքին է միանում նաև [[Քրդեր|քուրդ]] ցեղապետ Բշարե Խալիլը, որը դավադրաբար սպանել էր [[Աղբյուր Սերոբ]]ին։ Մակարը հետ է մղում թե՛ զորքի և թե՛ Խալիլի գրոհները։ [[1900 թվական]]ին կառավարությունը կրկին փորձում է ավերել [[Սպաղանք]]ը, և 2000-ից 3000 [[թուրքեր]] ու [[քրդեր]] անսպասելի գրոհում են գյուղի վրա։ Չնայած Մակարի կազմակերպած դիմադրությանը՝ թշնամին, օգտվելով ինքնապաշպանվողների նկատմամբ թվային ահռելի գերակշռությունից, սոսկալի կոտորած է կազմակերպում՝ սպանելով 100-ից ավելի բնակիչների, այդ թվում և Մակարի, [[Գալե]]ի ընտանիքներին։ Մակարին հաջողվում է կռվով ճեղքել [[թուրքեր]]ի պաշարման օղակն ու ապավինել Սասնո լեռներին։ Այդ դեպքից հետո Մակարը [[Գալե]]ի և ուրիշների հետ բարձրանում է լեռները և վրեժի մարմնացում դարձած՝ անխնա կոտորում իր գյուղը կործանած թշնամուն։ Նրա շուրջն են համախմբվում դեռևս [[Շենիկցի Գրգո]]յի խմբում կռիվներ մղած քաջ հայդուկներ [[Շենիկցի Մանուկ]]ը և Ղազարը, [[Չոլո]]ն, [[Փեթարա Մանուկ]]ը, և ուրիշներ։

 

 

Մակարը պատկառելի հեղինակություն էր ոչ միայն [[Հայեր|հայ]], [[Քրդեր|քուրդ]] ժողովուրդների և ամենաքաջ ֆիդայապետերի համար, այլև կառավարության։ Նա ուներ անզիջում պահանջմունքներ և կարծրացած համոզմունքներ։ Գտնում էր, որ եթե Սասնո ողջ ժողովուրդը ոտքի կանգներ և պայքարեր [[թուրքեր]]ի դեմ, ապա անկախություն ձեռք կբերեր նաև առանց [[եվրոպա]]կան երկրների օգնության։ Նրա կարծիքով այդ պայքարը պիտի ղեկավարեր ֆիդայությունը, ուստի խստորեն հետևում էր ֆիդայական կարգապահությանը և պատժում այն խախտողներին։ Շուտով երկերեսանի [[քրդեր]]ի հետ համագործակցելու և ֆիդայական կարգին հակառակ ամուսնանալու պատճառով վիճում է [[Գևորգ Չաուշ]]ի հետ։ [[Հայ Յեղափոխական Դաշնակցութիւն|ՀՅԴ]] որոշմամբ նոր [[Սասուն]] ոտք դրած [[Ռուբեն Տեր-Մինասյան]]ի կարգադրությամբ Մակարը զինաթափվում է, բայց [[Գևորգ Չաուշ]]ը չի կարողանում թեթև տանել քաջ ֆիդայապետի նվաստացումը, ուստի ինքն անձամբ վերադարձնում է Մակարի զենքերը՝ մոռացության տալով եղած կոնֆլիկտը։

 

 

== Գրականություն ==

 

 

[[Կատեգորիա:Հայ ֆիդայիներ]]