«Պոմպեյի վերջին օրը (նկար)»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Պոմպեյի վերջին օրը''' ({{lang-ru|Последний день Помпеи}}), [[Ռուսներ|ռուս]] նկարիչ, [[ակադեմիզմ]]ի կարկառուն ներկայացուցիչ [[Կառլ Բրյուլով|Կառլ Պավլովիչ Բրյուլովի]] նկարը:նկարը։ Կտավը նկարիչը վրձնել է [[1830]]-[[1833]] թվականներն ընկած ժամանակահատվածում:ժամանակահատվածում։ Այսօր այս ստեղծագործությունը պահպանվում և ցուցադրվում է [[Սանկտ Պետերբուրգ]]ի Պետական ռուսական թանգարանում:թանգարանում։

Կառլ Բրյուլովն [[Իտալիա|իտալական]] [[Պոմպեյ]] այցելել է [[1828]] թվականին:թվականին։ Այնտեղ կատարել է մի շարք ուրվանկարներ՝ ապագայում ստեղծվելիք կտավի համար:համար։ Նկարի սյուժեում նկարիչը վրձնելու էր [[Վեզուվ]]ի [[79]] թվականի ժայթքումը և դրա արդյունքում Պոմպեյի հիմնահատակ ավերվելը:ավերվելը։

«Պոմպեյի վերջին օրը» կտավն ավարտելուց հետո նկարիչը այն ներկայացնում է [[Հռոմ]]ում:ում։ Այստեղ նկարը հիացմունք է առաջացնում արվեստի քննադատների շրջանում:շրջանում։ Հռոմից հետո նկարը տեղափոխվում է [[ֆրանսիա]]կան [[Լուվր]]:։ «Պոմպեյի վերջին օրը» ստեղծագործությունը Բրյուլովի միակ նկարն էր, որ այդչափ մեծ հետաքրքրություն առաջացրեց արտասահմանում:արտասահմանում։ Նույնիսկ [[Վալտեր Սքոթ]]ն այն անվանեց «անսովոր ու վիպական»:։

[[1834]] թվականին «Պոմպեյի վերջին օրը» կտավը ուղարկվում է [[Սանկտ Պետերբուրգ]]:։ Ալեքսանդր Իվանովիչ Տուրգենևն ասել է, որ այս նկարը փառք է բերել և՛ [[Ռուսաստան]]ին, և՛ [[Իտալիա]]յին:յին։ Իսկ Եվգենի Աբրամովիչ Բարատինսկին բանաստեղծություն է ձոնել և նույնիսկ աֆորիզմ ունի նկարի վերաբերյալ. {{քաղվածք|Պոմպեյի վերջին օրը դարձավ ռուսական վրձնի առաջին օրը:օրը։ |Ե.Ա.Բարատինսկի}}

Անատոլի Նիկոլաևիչ Դեմիդովը «Պոմպեյի վերջին օրը» կտավը ընծայաբերում է Ռուսաստանի ցարին՝ [[Նիկոլայ I|Նիկոլայ I-ին]]:։ Վերջինս այն ցուցադրության է հանում [[Սանկտ Պետերբուրգի գեղարվեստի ակադեմիա]]յում, որպես վառ ուղեցույց ու ձեռնարկ սկսնակ նկարիչների համար:համար։ Ռուսական թանգարանի բացվելուց հետո, [[1895]] թվականին, կտավը տեղափոխվում է այդտեղ. այդ պահից սկսած կտավը ցայսօր էլ ցուցադրվում է հասարակության համար հենց այդ թանգարանում:թանգարանում։

Նկարում ներկայացված է դասական թեմա:թեմա։ Բրյուլովի գեղարվեստական տեսունակության շնորհիվ և նկարում կիրառված [[լուսաստվեր]]ի ցայտուն խաղի շնորհիվ «Պոմպեյի վերջին օրը» կտավը մի քանի քայլ առաջ տարավ [[նեոդասականություն]]ը:ը։ Բրյուլովի այս ստեղծագործությունը հիանալի կերպով բնութագրում է ռուսական գեղանկարչության մեջ [[կլասիցիզմ]]ը, որը խառնված է [[իդեալիզմ]]ի հետ, ինչպես նաև նկարում [[պլենէր]]ի կիրառումը լրացուցիչ համբավ բերեցին կտավին:կտավին։ Կտավի ձախ անկյունում Բրյուլովը նկարել է ինքզինքը, որը համարվում է նկարչի ինքնանկարը:ինքնանկարը։ Կտավում նաև երիցս պատկերված է կոմսուհի Յուլիա Պավլովնա Սամոյլովան. կինը կուժի գլխին պահած, որը կանգնած է ձախ կողմում բարձրության վրա, սալարկին զգետնված ջախջախված կինը՝ դեռևս կենդանի երեխան կողքին (ըստ երևույթին նրանց հարվածել է կառքը, քանի որ երևում է դրա անիվը քիչ այն կողմ՝ կտավի կենտրոնում) և ձախ անկյունում ծնկաչոք կինը, ով գրկել է երկու դուստրերին:դուստրերին։

* Կառլ Բրյուլովի նկարից ներշնչված՝ անգլիացի գրող Էդվարդ Բուլվեր Լիտտոնը գրել է իր վեպը ՝«Պոմպեյի վերջին օրը» (1834 թվական):։

* «Պոմպեյի վերջին օրը» նախադասությունը դարձել է թևավոր խոսք, որը նշանակում է մահ-տարաժամ<ref>Ф. Л. Агеенко. Словарь собственных имён русского языка. М.: ООО «Издательство „Мир и Образование“», 2010.</ref>:։