«Հովհաննես Կարապետի վանք»–ի խմբագրումների տարբերություն

Պամական աղբյուրները ոչ մի տեղեկություն չեն հաղորդում վանական համալիրի մասին. այն աչքաթող են արել նաև ճանապարհորդներն ու տեղագիրները, միայն [[Ղևոնդ Ալիշան]]ը թռուցիկ ձևով հիշատակում է նրա անունը<ref>Ղևոնդ Ալիշան, «Այրարատ, բնաշխարհ Հայաստանեայց», Վենետիկ, 1890 թվական, էջ 445</ref><ref>{{Cite web |url=http://www.armenianreligion.am/am/Encyclopedia_urtsadzori_s_hwovhannes_karapet_vank |title=Արխիվացված պատճենը |accessdate=2017-06-07 |archive-date=2017-06-11 |archive-url=https://web.archive.org/web/20170611135102/http://www.armenianreligion.am/am/Encyclopedia_urtsadzori_s_hwovhannes_karapet_vank |dead-url=yes }}</ref>:։ Հուշարձանների վրա փորագրված սակավաթիվ արձանագրություններն էլ, անգամ աղոտ կերպով, լույս չեն սփռում նրա անցյալ պատմության վրա:վրա։ Արձանագրություններից մեկի համաձայն վանքը հիմնել են Օրբելյանները 14-րդ դարի սկզբներին, որպես իրենց տոհմական գերեզմանատեղի:գերեզմանատեղի։ Այդ ժամանակ [[Ուրծաձոր]] գավառը գտնվում էր [[Օրբելյաններ]]ի իշխանության ներքո:ներքո։ Մյուս արձանագրությունները նվիրատվական են:են։ 1593 թվականը կրող մի այլ արձանագրույունում փորագրված է, որ այդ ժամանակ շեն է եղել վանքը:վանքը։ 1725 թվականը կրող արձանագրությունից հասկացվում է, որ այդ ժամանակ վանքը եղել է ավերակ և լքված վիճակում:վիճակում։ Վանքը և նրան մոտիկ գտնվող մյուս վանքերը ավերվել են 1679 թվականի մեծ երկրաշարժից:երկրաշարժից։

1896 թվականին կառուցված վանքի միաբանության բնակելի շենքերը, 1897 թվականին կառուցված վանքի պարիսպը և 1898 թվականին՝ հացահատիկի հողերը, հավանական են դարձնում, որ վանքը 19 րդ դարի վերջերին որոշ ժամանակով վերականգնվել է:է։

Հովհաննու Սուրբ Կարապետ վանքը բաղկացած է մե եկեղեցուց, զանգակատնից, դամբանատնից, պարսպապատ է, պարսպից ներս պահպանվել են վանքի միաբանության բնակելի շենքերի մնացորդները և փոքրիկ գերեզմանոցը:գերեզմանոցը։

Եկեղեցու անվանումը հիշատակվում է ներսում՝ հարավային պատին փորագրված արձանագրության մեջ, որի համաձայն այն կառուցել է [[Տարսայիճ Օրբելյան]] իշխանի որդի Ջալալ իշխանի կին Գոնցան 1301 թվականին:թվականին։ Հիմնադիրն է Կիրակոս վարդապետ Գետկեցին, ճարտարապետը՝ Բուտը։

Եկեղեցին գմբեթավոր է, որն ունի քիչ երկարաձիգ ուղիղ քառանկյունի հատակագիծ:հատակագիծ։ Հարավային և հյուսիսային պատերը ներսից՝ արևմտյան ծայրերին մոտիկ, ունեն ելուստներ, որոնց կից, ինչպես և արևելյան աբսիդիեզրերից ձգվող կիսասյուներըմիանալով կամարներով, իրենց վրա են կրում գմբեթը՝ կլոր թմբուկով և սրածայր վեղարով:վեղարով։

[[Պատկեր:GOD head.jpg|մինի|ձախից|Բարավորի բարձրաքանդակը|alt=]]Արևելյան ծայրում տեղադրված է կիսակլոր աբսիդը՝ բարձր, ներս ընկած բեմով, վերջինիս վրա կառուցված է պատարագամատույցի քարե սեղան՝ կամարակապ բացվածքներունեցող ծածկապատով:ծածկապատով։ Բեմի հարավային և հյուսիսային կողմերում տեղադրված են երկհարկանի խորաններ, ստորին հարկի խորանների մուտքերը բացվում են դեպի արևմուտք՝ եկեղեցու մեջ, իսկ վերին հարկի խորաննրը՝ բեմի վրա, ուր բարձրանում էեն եռաստիճան քարե սանդուխքներով:սանդուխքներով։ Ստորին հարկի խորանների արևելյան պատերի մեջ փորված են կիսակլոր փոքրիկ աբսիդներ, վերին հարկի խորաններն աբսիդներ չունեն:չունեն։ Աբսիդի կողերի պատերի մեջ կան մեկական մեծ խորշեր, նույնաձև մեկական փոքր խորշեր էլ կան բոլոր խորանների հարավային պատերի մեջ։

Միակ մուտքը արևմտյան կողմից է՝ կիսակլոր ճակատակալ մեծ քարով և գծավոր զարդեր ունեցող շրջանակով:շրջանակով։ Մուտքի ճակատակալ քարը պատած է բարձրաքանդակ, շատ գեղեցիկ և նուրբ մշակված սրբապատկերներով, ուր, ծաղկեհյուս-մանրանկար ֆոնի վրա [[Մարիամ Աստվածածին]]ը բազմած բարձի վրա՝ մանուկ Հիսուս [[Քրիստոս]]ը գրկին, իսկ կողքերին մի-մի հրեշտակ կանգած և ձեռները տարածած դեպի տիրամայրը։ Դրանցից վերև պատկերված է Ադամը, շուրջ ավետարանիչների կենդանակերպերի նշանները, աջ կողմում մեծ տառերով գրված է ԱԴ:ԱԴ։ Ճակատակալ քարի վրա եղած արձանագրությունից տեղեկացվում է, որ այս բարձրաքանդակի հեղինակն է Սարգիս վարդապետը։