Դավիթը Հերակլ I-ի ([[Կախեթի մարզ]]ի թագավոր) և թագուհի Աննայի որդին էր։ Նա մեծացել և դաստիարակվել էր շահական արքունիքում՝ [[Սպահան]]ում:ում։ Երբ հայրը՝ Հերակլ I–ը, այլևս երկիրը չի կարողանում կառավարել և [[1703]] թվականին մեկնում է [[Իրան]], նա [[շահ]]ի կողմից նշանակվում է Կախեթի [[փոխարքա]]:։ Սկզբում Դավիթը բնակվում է Արևելյան Կախեթիայում ([[Շիրվան]]ի սահմանագլուխ), հետո բնակավայր է դարձնում [[Թելավի]]ն:ն։ Հայրը մահանում է [[1709]] թվականին, բայց մինչ այդ պատվիրում է նրան, որ [[Շահ Հուսեին]]ից [[ինվեստիտուրա]] ստանա եղբորը՝ [[Թեյմուրազ II]]–ին թողնելու համար, նաև թույլտվություն մոր համար՝ երկրի կառավարման գործերին միջամտել կարողանալու։ Շահական դատարանում աշխատելիս՝ երկրից բացակայելու ժամանակ(1711-1715), Դավիթին մտահոգում էր երկրում տիրող իրավիճակը։ Մի կողմից այն հարձակման էր ենթարկվում Դաղստանից, մյուս կողմից երկրում բռնկվում էին գյուղացիական [[ապստամբություն]]ներ:ներ։ Դավիթը, վերադառնալով Կախեթի, փորձում է իրավիճակը դնել վերահսկողության տակ։ Նա դաշինքի մեջ է մտնում [[Քարթլիի թագավորություն|Քարթլիի]] թագավորության (Վրաստան) հետ և շարժվում Դաղստան, սակայն պարտվում է և չի կարողանում կանխել [[լեզգիներ]]ի հարձակումները սահմանամերձ շրջանների վրա։ [[1719]] թվականին նա դաշինքի մեջ է մտնում [[Վախթանգ VI]]-ի հետ՝ ընդդեմ Դաղստանի [[կլան]]ների:ների։ Վախթանգ VI-ը Պրինց Էրաստի Կափնալիշվիլու գլխավորությամբ զորաբանակ է ուղարկում Կախեթի։ Սակայն Դավիթն այդ ժամանակ բացակայում էր երկրից այլ արշավանքի մասնակցելու պատճառով, և բանակը վերադառնում է Քարթլի։ Դավիթը մահացել է 1722 թվականին իր ամառանոցային հանգստավայրում ([[Իրան]])։
