«Հռենոսի ոսկին»–ի խմբագրումների տարբերություն

| առաջնախաղի վայր = [[Մյունխեն]]

}}

 

Առաջին անգամ բեմադրվել է [[1869]] թվականի [[սեպտեմբերի 22]]-ին Մյունխենում Ֆրանց Վյուլների ղեկավարությամբ։ Վագները դեմ էր բեմադրմանը, քանի որ համոզված էր, որ օպերան պետք է կատարվի «Նիբելունգի մատանին» շարքի հետ միասին։ Այդ մտահղացումը ի կատար ածվեց միայն՝ Բայրոյթի առաջին փառատոնի ընթացքում, որտեղ «Հռենոսի ոսկին» բեմադրվեց [[1876]] թվականի [[օգոստոսի 13]]-ին՝ [[Հանս Ռիխթեր]]ի ղեկավարությամբ։

 

==Սյուժե==

Անմատչելի լեռնային բարձունքներում վեր է խոյանում աստվածների վսեմ պալատը՝ Վալհալլան: Ոչ մի թշնամի սարսափելի չէ գերագույն աստված [[Օդին (դիցաբանություն)|Վոթանի]] համար: Վալհալլան կառուցել են Ֆազոլտը և Ֆավները՝ զորեղ, բայց պարզհոգի եղբայր հսկաները: Վոթանը պայմանագիր է կնքել նրանց հետ՝ երդվելով, որ իբրև վարձատրություն նրանց կհանձնի երիտասարդության դիցուհի [[Ֆրեյա]]յին, որ պահպանում է աստվածներին հավերժ երիտասարդություն պարգևող կախարդական ոսկե խնձորները: Սակայն, անառիկ ամրոցն ստանալուց հետո, Վոթանը չի շտապում բաժանվել Ֆրեյայից: Կնոջ, որ Ֆրեյայի քույրն է, [[Ֆրիգգ (դիցաբանություն)|Ֆրիգգի]] նախատինքները, նրա եղբայրների՝ երիտասարդ Ֆրոյի և որոտի աստված ռազմաշունչ [[Թոր|Դոնների]] զայրույթը, ավելի ամրապնդում են նրա մերժման որոշումը: Կրակի աստված [[Լոկի|Լոգեն]], որ հրի նման ճկուն է ու անհավատարիմ, և մի ժամանակ աստվածներին նենգաբար խորհուրդ էր տվել պայմանավորվել հսկաների հետ, պատմում է Հռենոսի ոսկու մասին: Հսկաները պատրաստ են հրաժարվել Ֆրեյայից, եթե Վոթանն իրենց հանձնի նիբելունգների մատանին: Իսկ առայժմ նրանք իրենց մոտ են պահում Ֆրեյային՝ իբրև պատանդ: Նույն պահին աստվածները կորցնում են իրենց զորությունը և մեկ ակնթարթում դառնում ծեր ու զառամյալ: Միայն Լոգեն առաջվա պես ուրախ է ու ծիծաղկոտ: Այդժամ Վոթանը որոշում է. ինքը Ալբերիխից կխլի ոսկին, որպեսզի փրկագնի Ֆրեյային: Լոգեի ուղեկցությամբ նա ուղևորվում է դեպի նիբելունգների ստորգետնյա թագավորությունը:

[[Պատկեր:Ring11.jpg|mini|thumb|250px|ձախից|Ալբերիխը և ստրկացած գաճաճ նիբելունգները (նկարիչ՝ Արթուր Ռեքհեմ):]]