Ռեժիսոր և սցենարի հեղինակ Սերգեյ Դվորցևին, ով եկվոր է [[Ղազախստան]]ից և ապրում է [[Ռուսաստան]]ում, հետաքրքրվել է Ռուսաստան ներգաղթյալների՝ հատկապես մայրերի կյանքը։ Մի հոդվածում կարդացել է այն մասին, որ ՌուսատանիՌուսաստանի ծննդատներում լքված են եղել մոտ 240 ներգաղթյալների նորածիններ։ Ճանաչելով ղազախացի կանանաց մենթալիտետը, ովքեր սիրում են երեխաներ և առանց ինչ-որ լուրջ պատճառի չեն հրաժարվի իրենց երեխաներից, որոշում է ծանոթանալ իրադրությանը և հասկանալ թե ինչն է նրանց ստիպում այդ քայլին գնալ։ Նա իր ղազախացի ընկերների և ուզբեկական սփյուռքի միջոցով ծանոթանում է մարդկանց հետ, որոնց իրական պատմությունները հանդիսանում են ֆիլմի հիմքը։ Սյուժետային շղթան մասնակիորեն կառուցվել է իրական պատմությունների հիման վրա, բացի այդ ռեժիսորի խոսքերն են․ «մենք ցույց չենք տվել բոլորը», «կյանքում լինում է սարսափելին»։ Ֆիլմի վրա կատարված աշխատանքները տևել են 6 տարի, նկարահանումների էպիզոդներում նաև նկարահանվել են ոչ պրոֆեսիոնալ դերասաններ ներգաղթյալների շարքից։ Ռեժիսորի խոսքերով նրանք բավականին դժկամությամբ են ներկայացրել իրենց ապրելատեղը։ Հավերի մարմինների փետրման տեսարանը պատրաստվել է մոսկովյան ձեռնարկություններից մեկում, որի աշխատակիցները՝ «փետրող կանայք» ցույց են տվել գործընթացը և սովորեցրել են դերասաններին փետրել հավի մարմինները։
