«Երկհնչյուն»–ի խմբագրումների տարբերություն

''' Երկհնչյուն''', հնչյունաբանական միավոր, որը գոյանում է յ կիսաձայնի և որևէ [[ձայնավոր]]ի արտասանական սերտ զուգակցումով։ Ժամանակակից հայոց լեզվի Երկհնչյուններներկհնչյուններն են` այ (փայտ, լայն), յա (վայրկյան, մատյան), ույ (լույս, հույս), յու (բյուր, սյուն), ոյ (խոյ, գոյ), յո (յոթ, արդյոք), եյ (թեյ, Սերգեյ), յե (հայերեն, նայել), յի(կարդայի, արքայի), յը (հայը, վայը)։ Յ կիսաձայնը համակցվում է ձայնավորին կա'մկա՛մ սկզբից, կա'մկա՛մ վերջից, ի, ը ձայնավորների հետ` միայն սկզբից։ [[Ձայնավոր]]ների միջև գտնվող յ [[ձայնակապ]]ը երկհնչյուն է կազմում հաջորդող ձայնավորի հետ(Հա-յաստան, Կարո-յի)։ Շեշտազուրկ դեպքում Երկհնչյունների մի մասը [[հնչյունափոխություն|հնչյունափոխվելով]] վերածվում է պարզ ձայնավորի` մենաբարբառի։ Երկու [[բառ]]ում` միայն և լռելյայն, ունենք յայն եռահնչյունը։