«1989 թվականի հեղափոխություններ»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Պիտակներ՝ Խմբագրում բջջային սարքով Բջջային ծրագրից խմբագրում Android app edit |
No edit summary |
||
Տող 19.
1981 թվականին Յարուզելյան ռազմական դրություն հայտարարելուց հետո «Սոլիդարնոստ» արհմիությունն իր գործունեությունն ապօրինի կերպով շարունակել է: Զգալի աջակցություն է ցուցաբերել [[Կաթոլիկ եկեղեցի]]ն։ Լեհաստանի հասարակական կարծիքի համար կարևոր դեր է խաղացել [[Հռոմի Պապ]] և սոցիալիստական պետության քաղաքացի Կարոլ Վոյտիլայի ընտրությունը ([[Հովհաննես Պողոս II]], 1978 թվականի հոկտեմբերի 16)։
1988 թվականին «Համերաշխությունը» կարողացավ համազգային գործադուլ նախաձեռնել և ստիպել Վոյցեխ Յարուզելսկուն նստել բանակցությունների սեղանի շուրջ: 1989 թվականի մարտի 9-ին երկու կողմերը պայմանավորվում են խորհրդարանական բարեփոխումների շուրջ. լեհական խորհրդարանը դարձել է երկպալատ։ [[Լեհաստանի
1989 թվականի ապրիլին «Համերաշխությունը» կրկին օրինականացվեց և մասնակցեց 1989 թվականի հունիսի 4-ի և 18-ի խորհրդարանական ընտրություններին: «Համերաշխության» թեկնածուները Սեյմում զբաղեցրել են 35 %-ը (65 %-ը եղել են լեհական Միացյալ աշխատավորական կուսակցությունը և մյուս միութենական կուսակցությունները՝ կլոր սեղանի համաձայնագրին-կառավարության և ընդդիմության միջև կնքված պայմանագրին համապատասխան)<ref name="Смоляр">[http://polit.ru/article/2007/02/13/smolyar/ Александр Смоляр. Польские радикалы у власти. «Pro et Contra», Московский центр Карнеги, № 5-6, 2006]</ref><ref>[http://historical-club.org.ua/vsesvitnya-istoriya/istoriya-polshhi/262-vnutrennie-faktory-polskoj-revolyucii-1989-g.html Международный исторический журнал № 7, 2000 г. Н.Бухарин. Внутренние факторы польской революции 1989 г.] {{webarchive|url=https://web.archive.org/web/20141113011546/http://historical-club.org.ua/vsesvitnya-istoriya/istoriya-polshhi/262-vnutrennie-faktory-polskoj-revolyucii-1989-g.html |date=2014-11-13 }}</ref>։ Ընտրությունների արդյունքները հարցականի տակ են դրել կոմունիստական ռեժիմի լեգիտիմությունը։ Կոմունիստական վերջին վարչապետ Չեսլավ Քիշչակն այդպես էլ չկարողացավ կառավարություն ձևավորել և հրաժարական տվեց նշանակումից մեկ ամիս անց։ Արդյունքում 1989 թվականի սեպտեմբերին կազմավորվել է առաջին ոչ կոմունիստական կառավարությունը, որը տարեվերջին ձեռնամուխ է եղել արմատական տնտեսական բարեփոխումների։ Յարուզելսկին նախագահ է մնացել մինչև 1990 թվականի դեկտեմբերը, երբ նրան փոխարինել է [[Լեխ Վալենս]]ը։ Լեհաստանում քաղաքական կարգի տրանսֆորմացիան վերջնականապես ավարտվել է 1991 թվականի հոկտեմբերին, երբ լիովին ազատ ընտրությունների ժամանակ ձևավորվել է նոր խորհրդարան։
|