|
== Կենսագրություն ==
Նախնական երաժշտական կրթությունը նա ստացել է Ստամբուլում, 1948-ին տեղափոխվել է [[Փարիզ]], որտեղ սովորել է ֆրանսիական մասնավոր երաժշտական դպրոցում [[Ալֆրեդ Դենի Կորտո]] մոտ, իսկ Փարիզի կոնսերվատորիայում՝ [[Մարգերիտ Լոնգ|Մարգարիտ Լոնգի]] և Իվոն Լեֆեբուրեի մոտ: Սեդրակը 1953 թվականին կոնսերվատորիան ավարտելուց հետո՝ որպես դաշնակահար, հետագայում ավարտեց նաև Եվգենի Բիգոյի դիրիժորական դասը: 1967 թվականին նա ստացել է Ֆրանսիայի քաղաքացիություն և փոխել է անձնագրի անունը՝ թողնելով իր նախնական անունը՝ առանց իր ազգանվան, որպես գեղարվեստական կեղծանուն: Սեդրակը<ref>[[Jean-Pierre Thiollet]], ''88 notes pour piano solo'', "Solo nec plus ultra", Neva Editions, 2015, 51. ISBN 978 2 3505 5192 0.</ref> հիմնականում մասնագիտացել էր [[Ֆրեդերիկ Շոպեն|Ֆրեդերիկ Շոպենի]] և նրա ուսանողների և իրավահաջորդների (Կառլ Թաուզիգ, [[Կարոլ Միկուլ]], Ժորժ Մատիա և այլն) աշխատություններում: Սեդրակի հետաքրքրությունը լեհական երաժշտության նկատմամբ տարածվել է ավելի ուշ դարաշրջաններում, մասնավորապես, 1987 թվականին: նա Բալթյան ֆիլհարմոնիկ սիմֆոնիկ նվագախմբի հետ կատարել է դաշնամուրային կոնցերտի պրեմիերային ձայնագրությունը՝ [[Վոյցեխ Յարուզելսկի|Վոյցեխ Ռայսկիի]] ղեկավարությամբ: Սեդրակի մյուս ձայնագրությունների շարքում, առաջին հերթին, առանձնանումառանձնացել է կրկնակի ալբոմը`orորժ[[Ժորժ ԲիզեիԲիզե]] բոլոր դաշնամուրային գործերովստեղծագործություններով. Այսպիսիայս տեսակի առաջին ձայնագրությունըռեկորդը, որն առաջացրեցառաջացրել է մասնագետների մեծ հետաքրքրությունը: Բացի այդ, Սեդրակը ձայնագրել է [[Մոդեստ Մուսորգսկի]] [[Պատկերներ ցուցահանդեսից]], [[Միլի Բալակիրև]] [[Իսլամլի ֆանտազիա|ֆանտազիա]], [[Ֆերենց Լիստ]] բոլոր հունգարական ռապսոդիաները և այլն: Դերասանուհի և երգչուհի [[Աննա Բերանժե]] հետ միասին նա մասնակցել է [[Ֆրանսիս Պուլենկ]] «Մարդու ձայնը» օպերայի արտադրությանը, ռեժիսոր [[Անտուան Վիտես]] (1982):
Сетрак<ref>[[Jean-Pierre Thiollet]], ''88 notes pour piano solo'', "Solo nec plus ultra", Neva Editions, 2015, 51. ISBN 978 2 3505 5192 0.</ref> специализировался, прежде всего, на произведениях [[Фридерик Шопен|Фридерика Шопена]] и его учеников и продолжателей ([[Карл Таузиг|Карла Таузига]], [[Карл Микули|Карла Микули]], [[Жорж Матиа|Жоржа Матиа]] и др.). Интерес к польской музыке распространялся у Сетрака и на более поздние эпохи: в частности, в [[1987]] г. он осуществил премьерную запись фортепианного концерта [[Юзеф Венявский|Юзефа Венявского]] с [[Симфонический оркестр Балтийской филармонии|Симфоническим оркестром Балтийской филармонии]] под управлением [[Войцех Райский|Войцеха Райского]]. Среди других записей Сетрака выделяется, прежде всего, двойной альбом со всеми фортепианными сочинениям [[Жорж Бизе|Жоржа Бизе]] — первая запись такого рода, вызвавшая живой интерес специалистов. Кроме того, Сетрак записал «[[Картинки с выставки]]» [[Мусоргский, Модест Петрович|Мусоргского]], фантазию [[Исламей (фантазия)|«Исламей»]] [[Милий Балакирев|Балакирева]], все Венгерские рапсодии [[Лист, Ференц|Листа]] и др. Вместе с актрисой и певицей [[Анна Беранже|Анной Беранже]] принял участие в постановке монооперы [[Франсис Пуленк|Франсиса Пуленка]] [[Человеческий голос (опера)|«Человеческий голос»]], осуществлённой [[Витез, Антуан|Антуаном Витезом]] ([[1982]]).
== Ծանոթագրություն ==
|
