|
Ֆլորենցիայում Սիմոնետան եղել է Բոտիչելիի և այլ հայտնի նկարիչների բնորդուհին: Համրավում է, որ այդ հանդիպումներից հետո Մադոննայի և Վեներայի բոլոր նկարներում մոդելը Սիմոնետան էր: (Բոտիչելլին վաղեմի հարաբերություններ է ունեցել Վեսպուչիի հետ. ապրել է նրանց հետ նույն թաղամասում՝ 1461-1462 թվականներին: Ջորջիո Անտոնիո Վեսպուչիի խորհրդով նա ուղարկվել է Ֆիլիպո Լիպիի արվեստանոց, նկարել է Վեսպուչիի պալատը, իսկ 1469 թվականին նա ներկայացել է իր իսկ ազդեցիկ քաղաքականությանն ու պետական գործիչ Տոմազո Սոդերինին, որը նրան հետագայում ծանոթացրել է իր եղբորորդիների՝ Մեդիչիների հետ)[10]:
Սիմոնետայի պատկերները, որոնք հասել են նրա Բոտիչելլիի վրձնին, առավել հայտնի են. նրա կերպարը ապշեցրել է արվեստագետին, և չնայած, ինչպես ենթադրվում է, նա երբեք չի դրելպատկերել նրան դիցաբանական կամ կրոնական կտավների համար, նա կրկնել է նրա դեմքը, որը դարձել է Ֆլորենցիայի գեղեցկության իդեալի մարմնավորումը, նկարից նկար, հավանաբար, հիշողության մեջ, և շատ դեպքերում արդեն նրա մահից հետո: Վ. Լիպատովը գրում է. «Բոտիչելին միաժամանակ խորապես դժգոհ ու երջանիկ էր: Նա, ինչպես ասում են, այս աշխարհից չէ: Երազական վախկոտ, անտրամաբանական արարքներում և ֆանտաստիկ դատողությունների մեջ: Նա հավատում էր խորաթափանցությանը և թքած ուներ հարստության վրա: Չի կառուցել իր տունը, չի կազմել ընտանիք: Բայց նա շատ երջանիկ էր, որ կարողանում էր իր նկարներում լուսանկարել Գեղեցկության դրսևորումները: Նա կյանքը վերածում էր արվեստի, և արվեստը նրա համար իրական կյանք էր դառնում»: «Կանանց դիմանկարները հազվադեպ են հանդիպում Սանդրո Բոտիչելիի մոտ, բայց նա գովերգել և փառավորել է Սիմոնետա Վեսպուչիին՝ կնոջը, որը հայտնի է իր գեղեցկությամբ և սիրով: Նա մեկ այլ մարդու սիրեցյալ էր՝ Ջուլիանո Մեդիչին: Նա ինքը՝ Գեղեցկությունն է, ամենակարող արվեստի թագուհին: Եվ այդ պատճառով նման ցավալի կրքի պատճառով Բոտիչելիի ձեռքերը տաքացնում է ուրիշի խարույկի մոտ: Եվ այդ պատճառով էլ Սիմոնետ Վեսպուչիի մասին խոսում է այն, ինչը երբեք չի ասվել ոչ մի կնոջ մասին»[5]:
Բոտիչելին կտակել է, որ նրան թաղեն ՕննիսանտիՕնիսանտի եկեղեցում Սիմոնետայի կողքին, ինչն էլ կատարվել է նրա մահից 34 տարի անց: Այս Կապելլայի պատերից մեկը նույնպես զարդարված է իր որմնանկարով, որը պատկերում է Սբ. Օգոստինոսը, Վեսպուչիի ընտանեկան նկարի կողքը, գրված Գիռլանդայո: Ավանդույթը ենթադրում է, որ Բոտիչելիի ոգեշնչած իդեալական կինը վերջին ժամանակներում, ըստ երևույթին, գալիս է Ջոն Ռեսկինի Ariadne Florentina-ի (1873) ստեղծագործություններից[4], և նա ակտիվորեն օգտագործվել է XIX դարի գրականության մեջ. սակայն, ինչպես պնդում են, Սիմոնետտայի կապի լեգենդը Բոտիչելիի կտավների հետ ծագել է XV դարում և հայտնի է Վազարիի շնորհիվ[9]:
Բոտիչելլին կտակում գրել է, որ իրեն թաղեն Սիմոնետայի կողքին` Օնիսանտի եկեղեցում, ինչը արվել է նրա մահից 34 տարի անց: Այս մատուռի պատերից մեկին` Վեսպուչիի ընտանիքի նկարի կողքին պատկերված է Բոտիչելլի` Սուրբ Օգոստոսի որմնանկարը Գիրլանդայոյի ստորագրությամբ: Հավատալու ավանդույթը, որ իբր իդեալական կինը, որը ոգեշնչել է Բոտիչելլիին, ժամանակակից ժամանակներում, ակներևաբար, գալիս է Rusոն Ռուսկին Արիադնե Ֆլորենտինայի (1873) [4] աշխատանքից: բայց, ինչպես ասում են, Սիմոնետտայի Բոտիչելիի նկարների հետ կապվելու մասին առասպելը բխում է 15-րդ դարում և հայտնի է Վասարիի շնորհիվ [9]:
Բանաստեղծ Միխայիլ Կուզմինը Սիմոնետայի մասին.
Այնուամենայնիվ, հարկ է նշել, որ Սիմոնետայի ոչ մի դիմանկար, որտեղ անկասկած նկարված է ինքը և դա ճշգրտորեն վերագրվել է իրեն, չի պահպանվել (Վազարին վկայում է, որ իրից մեկ պրոֆիլ նկարվել է [13], բայց դա հնարավոր չէ պարզել): Մինչ այժմ վեճերը, թե արդյոք նա պատկերված է բոլոր այն նկարներում, որոնք սովորաբար կապված են իր անվան հետ, չեն մարում [3]: Բացի այդ, գրեթե հաստատ է, որ եթե այդ պատկերները, այնուամենայնիվ, նկարված են Սիմոնետայից, ապա դրանք նրա հետմահու դիմանկարներն են՝ գրված հիշողությունից, վաղ մահացած գեղեցկուհու անկասկած իդեալականացումով. Սա նրա անունով ստորագրված միակ դիմանկարն է (SIMONETTA IANVENSIS VESPUCCIA - Simonetta "Genoese «Vespucci), որը ստեղծվել է Պիերո դի Կոսիմոյի մահից մեկուկես տասնամյակ անց: (Զարմանալի է, որ Վասարին նկարը նկարագրում է պարզապես որպես Կլեոպատրայի դիմանկար, առանց նշելու ստորև նշված մակագրությունը մոդելի անվան հետ, միգուցե իր ժամանակներում այն դեռ չէր կիրառվել):
Իտալական արվեստի ականավոր հետազոտող Գրաշչենկովը, ընդհանուր առմամբ, մերժում է այն գաղափարը, որ իրատեսական դիմանկարները պահպանվել են [14]. «Ցանկալի է տեստեսնել Սիմոնետա Վեսպուչիի պատկերը, որը ստեղծվել է գրեթե ամբողջությամբ 19-րդ դարի հեղինակների կեղծ-ռոմանտիկ երևակայությամբ: Բացի Բոտիչելիի շրջանի վերոնշյալ իգական սեռի դիմանկարներից, Սիմոնետայի կերպարը ճանաչվել է, օրինակ, Ռիչմոնդում (Անգլիա) նախկին Քուքի հավաքածուի նկարում, որտեղ լանդշաֆտի դեմ պատկերված մի երիտասարդ կին ճզմում է բշտիկի կաթի բարակ հոսքը: Բայց միանգամայն ակնհայտ է, որ Բոտիչելլիի ինչ-որ նմանակողի այս աշխատանքում գործ ունենք ոչ թե նույնիսկ մտացածին դիմանկարի, այլ Պտղաբերության այլաբանության հետ: Նույն կերպ, Պիերո դի Կոզիմոյի (Շանթիլի, Կոնդեի թանգարան) կտավը, որը նկարել էր նրա վաղ շրջանում՝ մոտ 1485-1490 թվականներին, ավանդաբար համարվում էր Սիմոնետայի կերպարը: Նկարը երկար ժամանակ գտնվում էր Վեսպուչի ընտանիքի մոտ, և այս փաստը բացատրում է ստորին եզրին արված և բոլոր վաղ հեղինակների կողմից այդքան խայտառակված գրությունը՝ «SIMONETTA IANVENSIS VESPUCCIA»: Այնուամենայնիվ, ոչ ոքի չի ամաչեցրել այն փաստը, որ փոթորկոտ ամպերով լանդշաֆտի ֆոնի վրա պատկերված նրբագեղ օրիորդ կիսաքանդակը օժտված է ֆանտաստիկ քմահաճ սանրվածքով, խճճված մարգարիտով թելերով և ներկայացված է բաց կրծքով, ինչպես ինչ-որ հին նիմֆա: Նրա բարակ պարանոցից կախված է ոսկու շղթա, որը փաթաթված է օձի շուրջ, պատրաստ է կծել սեփական պոչը: Սա առիթ տվեց այս խորհրդավոր կերպարին Կլեոպատրա անվանել: Նշվեց նաև (զեկույցը՝ Ի. Բորսուկի), որ իր պոչը կծող օձը Լորենցո դի Պիերֆրանչեսկո Մեդիչիի խորհրդանիշն է, որի համար Բոտիչելլին գրել է «Գարուն» և «Վեներայի ծնունդ»: Հետևաբար, ենթադրվում էր, որ Պիերո դի Կոզիմոյի կտավը նկարվել է նրա պատվերով: Բայց անկախ նրանից, թե ինչպես է մեկն ընկալում այս նկարի սյուժեն, միայն մեկ բան է պարզ, որ սա ոչ թե դիմանկար է, այլ իդեալական all'antica պատկեր, որը ներշնչված է դասական դիցաբանությունից: Իմանալով այդ ժամանակի սովորույթները` անհնար է խոստովանել, որ ինչ-որ հայտնի աղջիկ կամ ամուսնացած կին կներկայացվեր բաց կրծքով դիմանկարում: Նման մերկությունը պատկերի և նրա հեթանոսական հիշողությունների անանձնականության հստակ ցուցումն է»:
==== Բացահայտված աշխատանքների ցուցակ ====
|
